Ollar pola fiestra

2020.  Transmisión do Coronavirus... e da confrontación. A transmisión da Covid19 estivo durante este ano de pandemia en boca de todo o mundo. Pero hai outras transmisións, quizáis non tan mortales, pero si máis perigosas para a convivencia. A transmisión do “medo ao diferente”, que acaba provocando a transmisión do “odio ao diferente”. A transmisión da resposta simple e breve, da conversa empobrecida, que conleva a transmisión da crispación. A transmisión do “quen non está conmigo está contra min”, que arrastra a transmisión do enfrentamento. A transmisión do concepto de “bos contra malos” (obviamente, os de cada ún son sempre os bos). O que desencadena na transmisión da falta de empatía con colectivos alleos A transmisión da creación artificial de enemigos para promover a reivindicación propia. Ou o que é o mesmo: A transmisión do “first…” Primeiro: eu. Primeiro: nós. Primeiro: a miña vila. Primeiro: o meu país… Esto provoca transmisión a nivel particular de individualismos e meritoc

  Cando a única alternativa é mirar cara o océano Hai uns anos, fixeronse anuncios e propostas que deron esperanza en que Vigo recuperara unha parte da outrora espectacular praia de Samil. Ollar cara o mar De costas a todo Tombo do Gato O que temos Derradeiras oportunidades Poucas luces Ventos da ría Resignación Supervivencia  O obxectivo do ambicioso plan era e liminar o feismo de arredores. Racionalizar as edificacións e servizos. Modernizar o paseo, convertido polo alcalde Portanet nun muro que arrincona a praia. Darlle protagonismo a duna e a area…   Pero nada. Onde había uns mamotretos, aparecen outros. Concesions renovadas ou intercambiadas. Onde había edificacións decadentes, agora hainas de postureo. Pero son mamotretos a beira do mar igualmente.  E se non son decandentes agora, o serán dentro duns anos. Porque as ocurrencias fora de contexto sempre levan mal o paso do tempo.   Todo quedou en palabras, levadas polos ventos da ría. Como tantas outras.   Sempre nos queda camiñar

Novembro, o mes do outono previo ao inverno, sempre ven acompañado de tardes cortas,  de cogumelos, de follas caídas, de ventos fríos, de chaparróns intermitentes, de choivas interminables, de luces tenues, de arcos da vella, de solpores oblicuos…   Este ano é diferente. En 2020, Novembro foi algo máis gris.  Viu coa compaña que traia todos os anos, pero ademáis trouxo incertezas e incertidumes polo que está por vir.

  Algúns dos novos cantantes da escena musical teñen letras que me parecen realmente machistas. Descoñezo se as escriben así por provocar e tentar ser políticamente incorrectos, ou se responden a conductas estructurais, ou se son intrínsecas a algún estilo de música. En todo caso, entristeceme. Por iso pra min é tan fermoso e tan necesario que haxa outr@s artistas que lle canten ao empoderamento, ás relacións sanas, e a alegría. Ou a todo á vez. Rozalén - La puerta violeta

A senda panorámica de Vigo, a pesar do seu nome, non ten como maior interese as "vistas panorámicas" que ofrece da cidade. Ao meu entender, o principal atractivo que ten é que percorre todos os bosques da contorna. Ou o que queda deles. GR53 en Coruxo Galiñeiro dende o Cepudo Bosque Místico. Candeán Vixiador Carreiro de follas Lagoas (desviación) O GR en Outono Bosque escuro. Vixiador Muiños de Zamáns Névoa no Vixiador Bosque de Beade Rio Zamáns (desviación) Cabral Peinador Descoñecido por unha boa parte da cidadanía, este carreiro de gran percorrido (GR) é un auntentico tesouro en potencia. As marcas vermellas e brancas están incrustadas en bosque autóctono (Carballo, castiñeiro) e tamén en masa forestal de piñeiros, ainda que a senda non está exenta de eucalipto. Hai  tramos e recunchos verdadeiramente espectaculares. O camiño, en moitas ocasións, permite abstraerse completamente, perderse entre as árbores, e facer esquecer que está tan preto de unha urbe tan grande como Vi

 Ancares, Piornedo, Mustallar.  Os cumios, os bosques e as pallozas da serra antes da chegada do outono.   Fiestra de Ancares Pobos colgados do val Mallada do Mustallar Verdes da serra Raiña de Ancares Pedreira do Mustallar Gardián da palloza Val A piques da chegada do outono O espía Cresteando polo Agulleiro Carreiros A cor predominante nos ancares en primavera e vran é o verde. Cos seus diferentes tonos cubre todas as boscosas e empinadas laderas. Resulta un espectáculo para a vista percorrer os sinuosos carreiros que unen os  pobos colgados dos vales, entrando e saindo de bosques e prados de alta pendente. Admirando unha e outra vertiente ao mesmo tempo.  Non é menos fermoso crestear polos cumios, gozando coas vistas dos vales dende o alto. Os profundos vales dos Ancares sempre son unha vía de evasión.   As fotos son de Setembro, do final do vran, antes de que chegue o outono coas suas tonalidades. Estación que, abofé, é ainda máis fermosa. As imaxes foron tomadas en dúas rutas con

 Fotos de lugares moi coñecidos do parque natural de Redes: a ruta do rio Alba, a fervenza ou tabayón de Moncallu, e o Lago Ubales. Camiño ata o Tabayón de Moncallu: Senda do rio Alba: Bueres: Lago Ubales dende León:   A s sendas do Tabaillon de Moncallu dende Tarna, e o desfildero da Ruta do Alba dende Soto de Agues son dous clásicos de Redes. Probablemente porque están ao alcance de todos os públicos, e pola súa fermosura. A beleza natural destes enclaves brilla todo o ano, pero destaca especialmente no outono. Maila que coincida un día de choiva, como no que foron tomadas estas fotografías. Fastidia chegar dende tan lonxe e non ver un raio de sol que ilumine as follas otoñais das faias de Redes, pero ainda así a viaxe paga moito a pena. As estampas son diferentes pero igualmente interesantes e espectaculares. O lago Ubales é algo máis difícil de Acceder. Esta acumulación de auga glaciar está preto do collado Acebal, frontera de Asturias e León. As andainas que parten da vertiente as