A capital de Rumania reflexa a situación
do pais: unha visible decadencia, plasmada en edificios ruinosos sen
manter por unha banda, e animo de modernidade
e europeización pola outra, reflexada no movemento e ambiente das suas
ruas. Ainda así, non chega a ser tan cosmopolita como outras capitales
europeas.
-x-
La capital de Rumanía refleja la
situación del país: por un lado, una decadencia visible, plasmada en
edificios ruinosos sin mantenimiento, y por
el otro, ánimo de modernidad y europeización, reflejada en el
movimiento y ambiente que destilan sus calles. Aun así, no llega a ser
tan cosmopolita como otras capitales europeas.
 |
Luces e sombras |
 |
Chove en Bucarest |
 |
Parlamentu |
 |
Esplendor pretendido |
 |
Ortodoxa |
 |
Sol de Bucarest |
 |
Dâmbovita |
 |
O encanto de Bucarest |
 |
Gypsy |
 |
Lacra internacional |
Bucarest é a
poboación onde mellor se pode facer un idea da historia recente do pais.
A dinastía de Carol I, as guerras mundiais, o rexime dictatorial
de Ceaucescu, a revolución rumana do 89, e o posterior paso ao libre
mercado e a democracia.
Cun curto paseo polo centro, atopanse todo tipo
de testigos desta historia: Edificios neoclasicos, como a banca,
construidos para romper coa estética otomana. Bares
restaurados onde paraban os soldados soviéticos na guerra. Igrexas
ortodoxas, completamente pintadas, xa que non gostan das esculturas.
Elegantes casas a medio derruir, por falta de que alguén a manteña.
Bloques de vivendas monótonas estilo Comunista. Edificios
modernos acristalados que pintan máis ben pouco, semella que foron
construidos co unico propósito de romper co anterior. Restaurantes nos
que sirven platos a rebosar de comida (os rumanos comen moito, según
escoitei, polas hambrunas pasadas). Restos do antigo
pavimento de madera, que sufriu máis de un incendio ata ser sustituido
por pedra. Barrios adicados a acinar traballadores traidos do campo á
cidade para traballar na industria, na etapa comunista (vendo como se
aplicaron en Rumanía as ideas de Marx, non extraña
que non lle teñan especial aprecio ao socialismo).
Bucarest é un
reflexo da situación de Romanía e un escaparate da súa historia viva:
Roma, Imperio Otomano, reformas neoclásicas de Carol I, Ceaucescu
e Post Comunismo
Mención aparte para o
palacio do parlamentu. Un barrio enteiro foi afectado por un terremoto,
e con esa excusa Ceaucescu demoleuno e fixo construir
o segundo edificio máis grande do mundo, despois do pentágono, cunha
avenida tipo campos eliseos na fronte, separados por una inmensa
explanada. O obxectivo: que todo mundo vise a grandeza de Rumania. O
Gaiás de Fraga ao lado desto quedase ridiculo. O resultado:
un enorme mamotreto (din que visible dende o espacio) co 70% do espazo
baleiro. Mentres tanto, os obreiros rumanos vivindo en sete metros
cadrados. Así era o comunismo de Ceaucescu. O dictador nin sequera viu o
seu anhelo construido, xa que o rexime foi derrocado
antes de rematar o edificio. O goberno posterior pensou en derribalo,
pero era máis caro que rematalo. De xeito que ahí quedou, de recordo
desa etapa.
Tiña curiosidade por
ver a plaza da Revolución. O escenario onde o dictador viu no medio dun
discurso que a xente estaba farta del, e disposta a todo.
Despois de rematar aquel famoso discurso interrumpido, o matrimonio
Ceaucescu tentou escapar do país, pero foi arrestado por un exercito que
xa non servía as suas ordes. Foi condenado a morte nun xuizo militar,
rapido e televisado. E posteriormente executado
un 25 de Nadal. En Rumanía a xente é moi supersticiosa, e hai quen di
que trae mala sorte matar a alguén nun día tan sinalado. Tamén hai quen
di que o merecía, e que non importa o día da execución.
Máis tarde,
saberíase que no xuizo esaxeraron bastante os crimes dos Ceaucescu.
Chegando a desenterrar mortos do cemiterio para mostrar o mundo os
tamaño da matanza de Timisoara, cando o rexime ordenou reprimir unha
manifestación a balazos. Disparar contra o pobo e matar a cen personas
xa era suficientemente grave, non era necesario sacar a tantos mortos do
nicho. A manipulación no é so cousa da etapa
de internet.
Na praza da Revolución, Ceaucescu deu o seu derradeiro discurso, antes de ter que escapar e ser fusilado.
O que atopei diante
do balcón onde o matrimonio que gobernou tantos anos Rumanía compareceu
por derradeira vez, foi un homenaxe as victimas de asesinatos
machistas. Duas rapazas foron secuestradas, violadas e asesinadas ante a
desidia da policía. Os axentes dicíanlle aos pais que seguro andaban
por ahí de carallada, que non se preocuparan. A Rumanía tamén lle queda
por andar neste camiño. Polo menos agora poden
protestar e expresarse.
-x-
Bucarest es la
población en la que mejor se puede hacer uno idea de la historia
reciente del país: La dinastía de Carol I, las guerras mundiales,
el régimen dictatorial de Ceaucescu, la revolución rumana del 89, y el
posterior paso al libre mercado y la democracia.
Con un corto paseo por
el centro, se encuentran todo tipo de testigos de esta historia:
Edificios neoclásicos, como la banca, construidos
para romper con la imagen otomana. Bares restaurados donde paraban los
soldados soviéticos en la guerra. Iglesias ortodoxas, completamente
pintadas, ya que no les gustan las esculturas. Elegantes casas a punto
de derruirse, por falta de alguien que las mantenga.
Bloques de viviendas monótonas estilo comunista. Edificios modernos
acristalados que pintan más bien poco, parece que fueron construidos con
el único propósito de romper con lo anterior. Restaurantes que sirven
platos a rebosar de comida (según escuché, en
Rumanía se come mucho, por recuerdo de las hambrunas pasadas). Restos
del antiguo pavimento de madera, que sufrió más de un incendio hasta ser
sustituido por piedra. Barrios dedicados a hacinar trabajadores
trasidos del campo para la industria, durante la
etapa comunista(viendo como aplicaron en Rumanía las ideas de Marx, non
extraña que no le tengan demsiado aprecio al socialismo.
Bucarest es un
reflejo de la situación de Rumanía, y un escaparate de su historia viva:
Roma, Imperio Otomano, Neoclasicismo de Carol I, Ceaucescu
y Post comunismo.
Mención aparte
merece el palacio del Parlamentu. Un barrio entero fue afectado pr un
terremoto, y con tal excusa Ceaucescu terminó de demolerlo e
hizo construir el segundo edificio más grande del mundo, después del
Pentágono, con una avenida tipo Campos Eliseos, separados por una
inmensa explanada. El objetivo: mostrar al mundo la grandeza de Rumanía.
El Gaias de Fraga al lado de esto se queda ridículo.
El resultado: un enorme mamotreto (dicen que visible desde el espacio)
con el 70% del volumen vacío. Mientras tanto, los obreros rumanos
viviendo en siete metros cuadrados. Así era el comunismo de Ceaucescu.
El dictador ni siquiera vio su anhelo construido,
ya que el régimen fue derrocado antes de terminar el edificio. El
gobierno posterior pensó en derribarlo como símbolo de la dictadura,
pero era más caro que terminarlo. De modo que ahí quedó, de recuerdo de
esa etapa.
Tenía curiosidad por
ver la plaza de la Revolución. El escenario donde el dictador observó,
en el medio de un discurso, que la gente estaba harta
de él, y dispuesta a todo. Después de terminar aquel famoso discurso
interrumpido, el matrimonio intentó escapar del país, pero fue arrestado
pour un ejército que ya no servía sus órdenes. Fueron condenados a
muerte en un juicio militar, rápido y televisado.
Y posteriormente fueron ejecutados un 25 de Diciembre, el día de
Navidad. En Rumanía la gente es muy supersticiosa, hay quien afirma que
da mala suerte matar a alguien un día tan señalado. También hay quien
dice que lo merecían, y que daba igual el día de
la ejecución.
Más tarde se sabría
que en el juicio exageraron bastante los crímenes de los Ceaucescu. Se
llegaron a desenterrar muertos del cementerio para mostrar
al mundo el tamaño de la matanza de Timisoara, cuando el régimen ordenó
reprimir una manifestación a balazos. Disparar contra el pueblo y matar
cien personas ya es suficientemente grave, no era necesario sacar tanto
cuerpo del nicho. A manipulación no es solo
cosa de internet.
En la plaza de la revolución, Ceaucescu dio su último discurso, antes de tener que escapar y ser fusilado.
Lo que encontré bajo
el balcón donde el matrimonio que gobernó tantos años Rumanía
compareció por última vez, fue un homenaje improvisado a victimas
por violencia machista. Dos chicas fueron secuestradas, violadas y
asesinadas ante la desidia de la policía por buscarlas. Los agentes le
decían a los padres que seguro que andaba por ahí de fiesta, que no se
preocuparan. A Rumanía también le queda por andar
en este camino. Por lo menos ahora pueden protestar y expresarse.