Saltar ao contido principal

Bucarest

A capital de Rumania reflexa a situación do pais: unha visible decadencia, plasmada en edificios ruinosos sen manter por unha banda, e animo de modernidade e europeización pola outra, reflexada no movemento e ambiente das suas ruas. Ainda así, non chega a ser tan cosmopolita como outras capitales europeas.

-x-

La capital de Rumanía refleja la situación del país: por un lado, una decadencia visible, plasmada en edificios ruinosos sin mantenimiento, y por el otro, ánimo de modernidad y europeización, reflejada en el movimiento y ambiente que destilan sus calles. Aun así, no llega a ser tan cosmopolita como otras capitales europeas.
 
Luces e sombras


Chove en Bucarest

Parlamentu

Esplendor pretendido

Ortodoxa

Sol de Bucarest

Dâmbovita


O encanto de Bucarest

Gypsy

Lacra internacional

Bucarest é a poboación onde mellor se pode facer un idea da historia recente do pais. A dinastía de Carol I, as guerras mundiais, o rexime dictatorial de Ceaucescu, a revolución rumana do 89, e o posterior paso ao libre mercado e a democracia. 

Cun curto paseo polo centro, atopanse  todo tipo de testigos desta historia: Edificios neoclasicos, como a banca, construidos para romper coa estética otomana. Bares restaurados onde paraban os soldados soviéticos na guerra. Igrexas ortodoxas, completamente pintadas, xa que non gostan das esculturas. Elegantes casas a medio derruir, por falta de que alguén a manteña. Bloques de vivendas monótonas estilo Comunista. Edificios modernos acristalados que pintan máis ben pouco, semella que foron construidos co unico propósito de romper co anterior. Restaurantes nos que sirven platos a rebosar de comida (os rumanos comen moito, según escoitei, polas hambrunas pasadas). Restos do antigo pavimento de madera, que sufriu máis de un incendio ata ser sustituido por pedra. Barrios adicados a acinar traballadores traidos do campo á cidade para traballar na industria, na etapa comunista (vendo como se aplicaron en Rumanía as ideas de Marx, non extraña que non lle teñan especial aprecio ao socialismo). 


Bucarest é un reflexo da situación de Romanía e un escaparate da súa historia viva: Roma, Imperio Otomano, reformas neoclásicas de Carol I, Ceaucescu e Post Comunismo


Mención aparte para o palacio do parlamentu. Un barrio enteiro foi afectado por un terremoto, e con esa excusa Ceaucescu demoleuno e fixo construir o segundo edificio máis grande do mundo, despois do pentágono, cunha avenida tipo campos eliseos na fronte, separados por una inmensa explanada. O obxectivo: que todo mundo vise a grandeza de Rumania. O Gaiás de Fraga ao lado desto quedase ridiculo. O resultado: un enorme mamotreto (din que visible dende o espacio) co 70% do espazo baleiro. Mentres tanto, os obreiros rumanos vivindo en sete metros cadrados. Así era o comunismo de Ceaucescu. O dictador nin sequera viu o seu anhelo construido, xa que o rexime foi derrocado antes de rematar o edificio. O goberno posterior pensou en derribalo, pero era máis caro que rematalo. De xeito que ahí quedou, de recordo desa etapa. 


Tiña curiosidade por ver a plaza da Revolución. O escenario onde o dictador viu no medio dun discurso que a xente estaba farta del, e disposta a todo. Despois de rematar aquel famoso discurso interrumpido, o matrimonio Ceaucescu tentou escapar do país, pero foi arrestado por un exercito que xa non servía as suas ordes. Foi condenado a morte nun xuizo militar, rapido e televisado. E posteriormente executado un 25 de Nadal. En Rumanía a xente é moi supersticiosa, e hai quen di que trae mala sorte matar a alguén nun día tan sinalado. Tamén hai quen di que o merecía, e que non importa o día da execución. 


Máis tarde, saberíase que no xuizo esaxeraron bastante os crimes dos Ceaucescu. Chegando a desenterrar mortos do cemiterio para mostrar o mundo os tamaño da matanza de Timisoara, cando o rexime ordenou reprimir unha manifestación a balazos. Disparar contra o pobo e matar a cen personas xa era suficientemente grave, non era necesario sacar a tantos mortos do nicho. A manipulación no é so cousa da etapa de internet. 


Na praza da Revolución, Ceaucescu deu o seu derradeiro discurso, antes de ter que escapar e ser fusilado.

O que atopei diante do balcón onde o matrimonio que gobernou tantos anos Rumanía compareceu por derradeira vez, foi un homenaxe as victimas de asesinatos machistas. Duas rapazas foron secuestradas, violadas e asesinadas ante a desidia da policía. Os axentes dicíanlle aos pais que seguro andaban por ahí de carallada, que non se preocuparan. A Rumanía tamén lle queda por andar neste camiño. Polo menos agora poden protestar e expresarse.

-x-

Bucarest es la población en la que mejor se puede hacer uno idea de la historia reciente del país: La dinastía de Carol I, las guerras mundiales, el régimen dictatorial de Ceaucescu, la revolución rumana del 89, y el posterior paso al libre mercado y la democracia. 

Con un corto paseo por el centro, se encuentran todo tipo de testigos de esta historia: Edificios neoclásicos, como la banca, construidos para romper con la imagen otomana. Bares restaurados donde paraban los soldados soviéticos en la guerra. Iglesias ortodoxas, completamente pintadas, ya que no les gustan las esculturas. Elegantes casas a punto de derruirse, por falta de alguien que las mantenga. Bloques de viviendas monótonas estilo comunista. Edificios modernos acristalados que pintan más bien poco, parece que fueron construidos con el único propósito de romper con lo anterior. Restaurantes que sirven platos a rebosar de comida (según escuché, en Rumanía se come mucho, por recuerdo de las hambrunas pasadas). Restos del antiguo pavimento de madera, que sufrió más de un incendio hasta ser sustituido por piedra. Barrios dedicados  a hacinar trabajadores trasidos del campo para la industria, durante la etapa comunista(viendo como aplicaron en Rumanía las ideas de Marx, non extraña que no le tengan demsiado aprecio al socialismo.


Bucarest es un reflejo de la situación de Rumanía, y un escaparate de su historia viva: Roma, Imperio Otomano, Neoclasicismo de Carol I, Ceaucescu y Post comunismo.


Mención aparte merece el palacio del Parlamentu. Un barrio entero fue afectado pr un terremoto, y con tal excusa Ceaucescu terminó de demolerlo e hizo construir el segundo edificio más grande del mundo, después del Pentágono, con una avenida tipo Campos Eliseos, separados por una inmensa explanada. El objetivo: mostrar al mundo la grandeza de Rumanía. El Gaias de Fraga al lado de esto se queda ridículo. El resultado: un enorme mamotreto (dicen que visible desde el espacio) con el 70% del volumen vacío. Mientras tanto, los obreros rumanos viviendo en siete metros cuadrados. Así era el comunismo de Ceaucescu. El dictador ni siquiera vio su anhelo construido, ya que el régimen fue derrocado antes de terminar el edificio. El gobierno posterior pensó en derribarlo como símbolo de la dictadura, pero era más caro que terminarlo. De modo que ahí quedó, de recuerdo de esa etapa.


Tenía curiosidad por ver la plaza de la Revolución. El escenario donde el dictador observó, en el medio de un discurso, que la gente estaba harta de él, y dispuesta a todo. Después de terminar aquel famoso discurso interrumpido, el matrimonio intentó escapar del país, pero fue arrestado pour un ejército que ya no servía sus órdenes. Fueron condenados a muerte en un juicio militar, rápido y televisado. Y posteriormente fueron ejecutados un 25 de Diciembre, el día de Navidad. En Rumanía la gente es muy supersticiosa, hay quien afirma que da mala suerte matar a alguien un día tan señalado. También hay quien dice que lo merecían, y que daba igual el día de la ejecución.


Más tarde se sabría que en el juicio exageraron bastante los crímenes de los Ceaucescu. Se llegaron a desenterrar muertos del cementerio para mostrar al mundo el tamaño de la matanza de Timisoara, cuando el régimen ordenó reprimir una manifestación a balazos. Disparar contra el pueblo y matar cien personas ya es suficientemente grave, no era necesario sacar tanto cuerpo del nicho. A manipulación no es solo cosa de internet.


En la plaza de la revolución, Ceaucescu dio su último discurso, antes de tener que escapar y ser fusilado.

Lo que encontré bajo el balcón donde el matrimonio que gobernó tantos años Rumanía compareció por última vez, fue un homenaje improvisado a victimas por violencia machista. Dos chicas fueron secuestradas, violadas y asesinadas ante la desidia de la policía por buscarlas. Los agentes le decían a los padres que seguro que andaba por ahí de fiesta, que no se preocuparan. A Rumanía también le queda por andar en este camino. Por lo menos ahora pueden protestar y expresarse.

Publicacións populares deste blog

Peña Ubiña

  Subida clásica a este emblemático pico.   Dende Torrebarrio, preto de San Emiliano.  Nos poucos máis de dez quilometros subense e baixan máis de mil metros de desnivel.  Pero paga a pena, porque a paisaxe é ben fermosa.  Tanto da parte leonesa coma no collado Ronzón, onde se xunta coas rutas que veñen de Tuiza, en Asturias. Como era sábado de ponte, era un pouco berbena de xente.  O que me pon algo nervioso sobre todo cando hai zonas de pouco paso que poden estar expostas.  Por sorte na Peña Ubiña solo hai un par de sitios nos que ocorre esto.  Eso si, o de estar en intimidade no cumio, imposible.  Ao ser unha montaña bastante illada, as vistas son impresionantes en todas direccións.  E o cresteo é moi chulo tamén.  Por sorte as nubes que apareceron non chegaron a descargar e tivemos a baixada en paz.

A Devesa de Rogueira

Teixos, bidueiros, carballos, castiñeiros, piñeiros, acivros... A Devesa de Rogueira, en Folgoso do Courel, é un dos patrimonios naturais máis importantes que temos en Galicia. É un bosque único. A devesa de Rogueira As porteiras da Devesa Ata onde chega a nevoa Subindo pola Rogueira Bosque Verde T enebras da devesa Bosque branco Frozen Bidueiro Branco Pico Formigueiros sobre a devesa Bosque de fadas Moreda Bágoas do teixo Dentro da Devesa, avanzando superando o elevado desnivel, rodeado das súas árbores, un ten a sensación de estar nun conto de fadas, meigas, magos, ou trasnos. Absorbido polas árbores. Verdes saindo da aula da naureza de Moreda, e brancas asi que se sobrepasan os mil metros. Impresiona ver a nevoa (máis ben as nubes) colarse entre as follas das arbores.  As fotos son de Maio, pero luce moito máis en outono, co seu festival de cores, ou máis dentro do vran, cando o castiñe...

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

Justine

 Antes, as borrascas chamábanse todas "temporal" Agora, como teñen nome, tomamos conciencia da cantidade delas que entran no continente pola nosa costa. Algunhas delas nin nos enteramos de que pasan. E da maioría esquecémonos despois de que se vaian cara o interior. Justine foi unha destas últimas. Non foi a que trouxo máis refachos de vento este ano. Nin a que descargou máis auga. Nin a que provocou especiales estragos. O único que tivo de especial foi que coincidín con ela cando chegou. Na súa entrada en Vigo, atopámonos ante o mar. Ela cos seus ventos e eu coa cámara. Coincidimos ata que empezou a descargar en serio. Nese momento deixeina sola.

O Marisquiño

  A verdade é que non sigo demasiado este festival.  Normalmente acostumo a estar fora e poucos anos me coincide poder velo.  Cando era no casco vello e no centro de Vigo resultabame algo agobiante.  Agora que moitas probas / eventos están trasladados en Samil, se me coincide sen estar fora intento ir.  É complicado sacarlle fotos a estas máquinas en acción en plena competición, hai que ter sorte co sitio. Soe ser mellor durante as probas que durante a propia competición.