Saltar ao contido principal

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá.




Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre.

Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados.


Bembrive

(O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso)






Eifonso
(pasa por enriba do rego e próximo aos muiños)





Beade - Relfas
(pasa por enriba, dividirá os campos en 2)




Beade - Saa
(pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa)






Beade - baixo instituto 
(Neste tramo será vial soterrado)






Castrelos - Barxa
(pasa próximo ao rego, quedará ao lado do cruce entre o vial Clara Campoamor e a OP 010)





Matamá - Devesa
(pasa por enriba do rego, supostamente nun viaducto)








Matamá 
(Vial soterrado)





Pereiró
(Pasa por enriba, ata chegar a STELLANTIS)





Rego Barxa 
(a uns centos de metros, sen estudios de como pode afectar)


A miña intención é, dunha banda, reflexar o que se vai estragar, xa que non se fixo estudio de impacto ambiental nin paisaxístico. E doutra banda, deixar imaxes da lembranza do que xa non existirá, ou se verá sustancialmente alterado.

Antes de lanzar as máquinas excavadoras a destrozar o patrimonio natural, paisaxístico e veciñal da cidade, compre preguntarse se realmente é imprescindible este vial.

As macroinfraestructuras que consisten en reforzar os viais para resolver os atascos, poden rematar xerando máis embotellamientos, xa que supoñen un aliciente para desplazarse en vehículo privado. Actualmente hai varias circunvalacións da cidade, pero máis afastadas. Deberían chegar, xa que o seu obxectivo está cumplido: xa non circulan camións pola cidade. Penso que, antes de planexar este tipo de viais, compre explorar medidas que faciliten o transporte sen coche. É dicir, reducir os atascos da forma máis práctica: reducindo o tráfico. O medio ambiente e os nosos pulmóns agradeceríano. Vigo é a cidade con máis coches por habitante do país. Medidas como a construcción desta estrada non axudan a revertir esta tendencia.

Os lugares especiales son os que crean a identidade dunha cidade. Eses recunchos singulares que se teñen, ou non se teñen. Unha cidade fermosa debería coidar estes espazos. Mantelos. Poñelos en valor. Ou, como mínimo, non esnaquizalos. Máis ainda si se trata de bosques, xa que son o pulmón da vila. E se hai que arrasalos, que sexa por motivos absolutamente imprescindibles. Penso que este vial non o é.

Pode ser que as zonas que definin non sexan as exactas do trazado (fixeno a partir de imaxes de internet basadas no PXOM). Pero penso que esta inexactitude non ten relevancia. Unha estrada de catro carris provoca un impacto tan grande, que abofé; vai cambiar para sempre todos os recunchos aquí reflexados. Da igual que vaian ser completamente sustituidos polo asfalto, que queden baixo unha ponte, que queden a beira da estrada, ou que o vial pase soterrado nun túnel por embaixo, xa que nin se estudou se afecta aos acuíferos subterráneos.

Cedo todos os dereitos de reproducción das imaxes desta entrada, sempre que a finalidade do seu uso sexa reivindicar a paralización da construcción deste vial, ou informar sobre a desfeita.



Publicacións populares deste blog

Cartagena

  Esta vila do caribe colombiano foi das que máis me gustou do pais.  Vese chea de vida, e non só polo turismo.  Mestura de forma colorida o moderno (e non tan bonito) skyline típico américano con casas tipo coloníais. Forte San Felipe É esta derradeira zona a que se visita, e na que eu estiven. Skyline Ten bastante relevancia. É a segunda cidade en actividade económica de Colombia.  Foi capital do pais na época do control hispano, e sempre foi un departamento a ter en conta. Cando chove en Cartagena O asentamento non ten unha historia moi longa (bueno, ou si, pero solo se conta dende que chegaron os españois). Pero ainda así é ben intensa.  Impresionoume a batalla contra os ingleses na que os españois colonos rexeitaron a invasión.   Din que de non ter repelido aquel ataque, gran parte de américa latina hoxe en día falaría inglés.   Tal era a importancia de Cartaxena.   Daquela batalla quedou como recordo un impresionante forte, o castelo de San ...
Ler máis

Passaran.Araign - Montgarri

 Etapa 3 do Passaran. Etapa "raiña" Saimos de Francia, da zona de Ariège, para entrar no Val d´Aran. Dende o Collado Araign Deixamos cedo do refuxio de Araign, porque o día vai ser longo, non hai sombra, e está facendo moito calor. Máis de 30º en alta montaña, a máis de 2000m de altura.  Normal que os glaciares estean quedando en mínimos. Vistas da frontera O primeiro é desfacer os pasos do día anterior e subir para voltar ao collado que se chama igual que o refuxio e o lago: Araign.  Despois, hai que seguir subindo, pero xa non tan forte, ata o Portillon de Albi: a frontera co Val d´Aran.  Photocall do Portillon Antes do collado, as vistas da rexión de Ariège coa luz da mañá eran dignas de admirar (e de usar como foto call).  Aneto e glaciar Atravesamos un par de pequenos lagos e chegamos a outro collado onde as panorámicas son super fermosas. por un lado, hacia o oeste, vese o macizo do Aneto, co seu glaciar. e hacia o Sur vemos o val que imos bordear dende ar...
Ler máis

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....
Ler máis

Anillo de Picos VI. Vega de Ario - Vegaredonda

Os refuxios  Vega de Ario e Vegaredonda están unidos polo camiño que transita polos lagos de Covadonga, e por Pandecarmen. Pero hai outra variante, máis corta, que vai pola vega de Aliseda. Este camiño está desaconsellado con nevoa, porque é moi complicado orientarse. Ese día a névoa era intensa. Como estaba o día moi cuberto non subimos ao Jultayu, que seica ten unhas vistas preciosas do Cares. No canto de facer o pico, seguimos o camiño discurre entre prados ata chegar ao collado do  pico  Conjurtao. Dende arriba non se ve nada. Todo cuberto polo manto branco. So algún grupo de Chovas e rebecos que observan dende a lonxanía, mergullados nunha néboa clara, pero que impide toda visión.  A partir de ahí o camiño desaparece. Entrase nun mar de Caliza cheo de lapiaz, simas e Jous grandes e pequenos. A soidade, a imposibilidade de visualizar o fondo, o silencio, dan a impresión de camiñar por un mundo medio irreal. So temos a compaña de algúnha manada de rebecos. Baixand...
Ler máis

Bretema nas Cíes

  Debido, imaxino, ao éxito das Illas Cíes agora está máis dificil conseguir praza para o camping. Hai que collelo con bastante tempo de anticipación. Así que pode pasar que, cando chega por fin o día de ir gozar das illas, toque temporal. Pódese pensar que é unha boa mala sorte: ter que pasar a tarde agotando as reservas da cantina do camping, achicar auga da tenda de campaña, esquecerse de ver estrelas, nin starlight, nin nada. A boa nova foi que o día seguinte do temporal, amenceu con sol. Polo menos iase secar a tenda.  Pero nin por esas: antes de que avanzara a mañá, chegou unha brétema marítima que impedía ver nada. Nin ir a praia, nin bañarse, porque había frío. Pois non queda outra que ir ata o faro de Cíes.  Quen ia pensar que, a metade de camiño iamos sobrepasar a nevoa, e camiñar sobre as nubes. E ver como as illas facían de barreira natural das nubes que non paraban de chegar dende o Atlántico. Polo de agora, as Cíes sempre compensan.
Ler máis