Saltar ao contido principal

Ulster (I)


Irlanda do Norte. O Ulster. Lugar onde a tranquilidade que transmiten as súas paisaxes contrasta coa súa virulenta historia recente.


-x-
Irlanda del Norte. El Ulster. Lugar donde la tranquilidad que transmiten sus paisajes contrasta con su virulenta historia reciente.

Eire


Belfast

Solidaridade

Verde Irlandés

Pasarelas de Glenariff

Fervenzas

Carreiros Celtas

Cantís dende Carrickarede


Un paseo diferente pola praia

The Dark Edges

Cantís de Dunluce

Castelo de Dunluce

Ruinas

O Ulster ou Irlanda do Norte é terra coñecida pola súa convulsa historia nas derradeiras décadas. Foi a única parte do territorio da illa que quedou en mans británicas trala sinatura da independencia entre Michael Collins e o primeiro ministro do Reino Unido no tratado Anglo-Irlandés. O acordo deixaba na man do parlamento Norirlandés manterse no Reino Unido, e así foi. A partir de ahí, guerra civil irlandesa, IRA, e os anos violentos, “The Troubles” (dos problemas), como lle chaman en Inglaterra. Conflicto enconado, coma todo no que coinciden diferencias sociais e reilixiosas coas banderas. Os católicos Irlandeses soen ser a clase traballadora, e os protestantes ingleses a burguesía. As solución por sometimiento dunha parte nunca son definitivas, polo que foron moitos anos de intolerancias, referéndums fallidos con resultados non recoñecidos, de segregación, e de violencia por ambas partes. As Ruas de Belfast ou Derry foron testemuñas de luitas lexitimas e non tan lexitimas, ata hoxe. O conflicto ainda non rematou, ainda que gañou en pacifismo e convivencia en normalidade. Agardemos que continúe polo camiño do diálogo e non da violencia.



Aparte de ser escenario da historia que narraban os xornais a diario hai duas décadas, o Ulster ten multitude de atractivos. Case todos relacionados coa natureza, co verde e co mar. O parque de Glenariff é un bo exemplo, cos seus bosques e fervenzas. Os cantís dos arredores da Ponte colgante de Carrick-a-rede rope bridge tamén son espectaculares. Non crucei a ponte, o paso pareceume caro e cheo de xente, xa que é un dos “imprescindibles” de Irlanda do Norte, pero o paseo ata a entrada paga moito a pena. As vistas son fermosas.

O parque de Glenarif, a ponte colgante de Carrick-a-rede rope e o castelo de Dunluce son unha boa mostra do ligado que está o Ulster a auga e o verde.

O castelo de Dunluce era a morada do Clan dos McDonnell, que dominaban Irlanda do Norte xunto cos McNeill. As veces aliados, as veces pelexados entre eles. As ruinas da fortaleza elevanse facendo equilibrios entre os prados e as formas dos cantís. O aspecto que ten é unha mistura entre a apariencia tétrica do abandono e a elegancia da súa ubicación.

Resulta casi obrigado parar en Belfast, cos seus murais reivindicativos e a súa virulenta historia recente. Ou polo famoso museo do antigo estaleiro do Titanic. Ou ainda que so sexa por tomarlle unhas pintas. Ainda que iso pódese face en todo o pais sen problema ningún.

Como lugar auténtico e semivirxe que é, Irlanda é un fotoxenico escenario para peliculas épicas. E, como non podía ser menos, Game of Thrones incluido. Serie que usa as Dark Hedges como o camiño do Rei. Ainda que esta estrada en concreto non ten nada de salvaxe. Certo é que parece un camiño dunha pelicula de terror, coas suas arbores entrelazadas amenazando ao caminante, pero realmente está rodeada de idilicos campos e coido que é un aceso a un campo de Golf.

-x-

El Ulster o Irlanda del Norte es una tierra conocida por su convulsa historia en las últimas décadas. La única parte del territorio de la isla que quedó en manos británicas tras la firma de independencia entre Michel Collins y el primer ministro del Reino Unido en el tratado Anglo Irlandés. El acuerdo dejaba en manos del parlamento norirlandés el mantenerse en el Reino Unido, y así fue. A partir de ahí, guerra civil irlandesa, IRA, y los años violentos, “The troubles” (los problemas), como le llaman en Inglaterra. Conflicto enconado, como todo en el que coinciden diferencia sociales y religiosas con banderas. Los católicos irlandeses suelen ser la clase trabajadora, y los protestantes ingleses la burguesía. Las soluciones por sometimiento de una de las partes nunca son las definitivas, por lo que hubo muchos años de intolerancias, referendums fallidos con resultados no reconocidos, segregación, violencia por ambas partes. Las calles de Belfast o de Derry fueron testigos de luchas legítimas y no tan legítimas, hasta hoy. El conflicto aun no terminó, aunque ganó pacifismo y convinvencia en normalidad. Esperemos que continúe por el camino del diálogo y no de la violencia.

Aparte de ser escenario de la historia que narraban los telediarios hace dos décadas, el Ulster tiene multitud de atractivos. Casi todos relacionados con la naturaleza, con el verde y con el mar. El parque de Glenariff es un buen ejemplo, con sus bosques y cascadas. Los acantilados de los alrededeores del puente colgante de Carrick-a-rede rope también son espectaculares. No crucé el puente, el paso me pareció caro y masificado (por algo es uno de los “imprescindibles” de Irlanda del Norte), pero el paseo hasta la entrada vale la pena. Las vistas son preciosas.

El parque de Glenariff, el puente colgante de Carrick-a-Rede Rope y el castillo de Dunluce son una buena muestra de lo ligado que está el Ulster al agua y al verde.

El castillo de Dunluce era morada del clan McDonnell, que dominaba Irlanda del Norte junto con los McNeill. A veces aliados, a veces peleados entre ellos. Las ruinas de esta fortaleza se elevan haciendo equilibrios entre los prados y las formas de los acantilados. El aspecto que tiene es una mezcla entre la apariencia tétrica del abandono y la elegancia de su ubicación.

Resulta casi obligado parar en Belfast, con sus murales reivindicativos y su virulenta historia reciente. O por el famoso museo del antiguo astillero del Titanic. O aunque solo sea para tomarse unas pintas. Aunque eso se puede hacer en todo el pais sin problema ninguno.

Como lugar auténtico y semivirgen que es, toda Irlanda es un fotogénico escenario para películas épicas. No podía ser menos, Game of Thrones, que usa las Dark Edges como el camino del Rey. Auque esta carretera en concreto no tiene nada de salvaje. Es cierto que parece un camino de una película de terror, con sus arboles entrelazadas amenazando al caminante. Pero realmente está entre idilicos campos y creo que es un acceso a un campo de golf.

Publicacións populares deste blog

Peña Ubiña

  Subida clásica a este emblemático pico.   Dende Torrebarrio, preto de San Emiliano.  Nos poucos máis de dez quilometros subense e baixan máis de mil metros de desnivel.  Pero paga a pena, porque a paisaxe é ben fermosa.  Tanto da parte leonesa coma no collado Ronzón, onde se xunta coas rutas que veñen de Tuiza, en Asturias. Como era sábado de ponte, era un pouco berbena de xente.  O que me pon algo nervioso sobre todo cando hai zonas de pouco paso que poden estar expostas.  Por sorte na Peña Ubiña solo hai un par de sitios nos que ocorre esto.  Eso si, o de estar en intimidade no cumio, imposible.  Ao ser unha montaña bastante illada, as vistas son impresionantes en todas direccións.  E o cresteo é moi chulo tamén.  Por sorte as nubes que apareceron non chegaron a descargar e tivemos a baixada en paz.

A Devesa de Rogueira

Teixos, bidueiros, carballos, castiñeiros, piñeiros, acivros... A Devesa de Rogueira, en Folgoso do Courel, é un dos patrimonios naturais máis importantes que temos en Galicia. É un bosque único. A devesa de Rogueira As porteiras da Devesa Ata onde chega a nevoa Subindo pola Rogueira Bosque Verde T enebras da devesa Bosque branco Frozen Bidueiro Branco Pico Formigueiros sobre a devesa Bosque de fadas Moreda Bágoas do teixo Dentro da Devesa, avanzando superando o elevado desnivel, rodeado das súas árbores, un ten a sensación de estar nun conto de fadas, meigas, magos, ou trasnos. Absorbido polas árbores. Verdes saindo da aula da naureza de Moreda, e brancas asi que se sobrepasan os mil metros. Impresiona ver a nevoa (máis ben as nubes) colarse entre as follas das arbores.  As fotos son de Maio, pero luce moito máis en outono, co seu festival de cores, ou máis dentro do vran, cando o castiñe...

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

Justine

 Antes, as borrascas chamábanse todas "temporal" Agora, como teñen nome, tomamos conciencia da cantidade delas que entran no continente pola nosa costa. Algunhas delas nin nos enteramos de que pasan. E da maioría esquecémonos despois de que se vaian cara o interior. Justine foi unha destas últimas. Non foi a que trouxo máis refachos de vento este ano. Nin a que descargou máis auga. Nin a que provocou especiales estragos. O único que tivo de especial foi que coincidín con ela cando chegou. Na súa entrada en Vigo, atopámonos ante o mar. Ela cos seus ventos e eu coa cámara. Coincidimos ata que empezou a descargar en serio. Nese momento deixeina sola.

O Marisquiño

  A verdade é que non sigo demasiado este festival.  Normalmente acostumo a estar fora e poucos anos me coincide poder velo.  Cando era no casco vello e no centro de Vigo resultabame algo agobiante.  Agora que moitas probas / eventos están trasladados en Samil, se me coincide sen estar fora intento ir.  É complicado sacarlle fotos a estas máquinas en acción en plena competición, hai que ter sorte co sitio. Soe ser mellor durante as probas que durante a propia competición.