Saltar ao contido principal

Ulster (I)


Irlanda do Norte. O Ulster. Lugar onde a tranquilidade que transmiten as súas paisaxes contrasta coa súa virulenta historia recente.


-x-
Irlanda del Norte. El Ulster. Lugar donde la tranquilidad que transmiten sus paisajes contrasta con su virulenta historia reciente.

Eire


Belfast

Solidaridade

Verde Irlandés

Pasarelas de Glenariff

Fervenzas

Carreiros Celtas

Cantís dende Carrickarede


Un paseo diferente pola praia

The Dark Edges

Cantís de Dunluce

Castelo de Dunluce

Ruinas

O Ulster ou Irlanda do Norte é terra coñecida pola súa convulsa historia nas derradeiras décadas. Foi a única parte do territorio da illa que quedou en mans británicas trala sinatura da independencia entre Michael Collins e o primeiro ministro do Reino Unido no tratado Anglo-Irlandés. O acordo deixaba na man do parlamento Norirlandés manterse no Reino Unido, e así foi. A partir de ahí, guerra civil irlandesa, IRA, e os anos violentos, “The Troubles” (dos problemas), como lle chaman en Inglaterra. Conflicto enconado, coma todo no que coinciden diferencias sociais e reilixiosas coas banderas. Os católicos Irlandeses soen ser a clase traballadora, e os protestantes ingleses a burguesía. As solución por sometimiento dunha parte nunca son definitivas, polo que foron moitos anos de intolerancias, referéndums fallidos con resultados non recoñecidos, de segregación, e de violencia por ambas partes. As Ruas de Belfast ou Derry foron testemuñas de luitas lexitimas e non tan lexitimas, ata hoxe. O conflicto ainda non rematou, ainda que gañou en pacifismo e convivencia en normalidade. Agardemos que continúe polo camiño do diálogo e non da violencia.



Aparte de ser escenario da historia que narraban os xornais a diario hai duas décadas, o Ulster ten multitude de atractivos. Case todos relacionados coa natureza, co verde e co mar. O parque de Glenariff é un bo exemplo, cos seus bosques e fervenzas. Os cantís dos arredores da Ponte colgante de Carrick-a-rede rope bridge tamén son espectaculares. Non crucei a ponte, o paso pareceume caro e cheo de xente, xa que é un dos “imprescindibles” de Irlanda do Norte, pero o paseo ata a entrada paga moito a pena. As vistas son fermosas.

O parque de Glenarif, a ponte colgante de Carrick-a-rede rope e o castelo de Dunluce son unha boa mostra do ligado que está o Ulster a auga e o verde.

O castelo de Dunluce era a morada do Clan dos McDonnell, que dominaban Irlanda do Norte xunto cos McNeill. As veces aliados, as veces pelexados entre eles. As ruinas da fortaleza elevanse facendo equilibrios entre os prados e as formas dos cantís. O aspecto que ten é unha mistura entre a apariencia tétrica do abandono e a elegancia da súa ubicación.

Resulta casi obrigado parar en Belfast, cos seus murais reivindicativos e a súa virulenta historia recente. Ou polo famoso museo do antigo estaleiro do Titanic. Ou ainda que so sexa por tomarlle unhas pintas. Ainda que iso pódese face en todo o pais sen problema ningún.

Como lugar auténtico e semivirxe que é, Irlanda é un fotoxenico escenario para peliculas épicas. E, como non podía ser menos, Game of Thrones incluido. Serie que usa as Dark Hedges como o camiño do Rei. Ainda que esta estrada en concreto non ten nada de salvaxe. Certo é que parece un camiño dunha pelicula de terror, coas suas arbores entrelazadas amenazando ao caminante, pero realmente está rodeada de idilicos campos e coido que é un aceso a un campo de Golf.

-x-

El Ulster o Irlanda del Norte es una tierra conocida por su convulsa historia en las últimas décadas. La única parte del territorio de la isla que quedó en manos británicas tras la firma de independencia entre Michel Collins y el primer ministro del Reino Unido en el tratado Anglo Irlandés. El acuerdo dejaba en manos del parlamento norirlandés el mantenerse en el Reino Unido, y así fue. A partir de ahí, guerra civil irlandesa, IRA, y los años violentos, “The troubles” (los problemas), como le llaman en Inglaterra. Conflicto enconado, como todo en el que coinciden diferencia sociales y religiosas con banderas. Los católicos irlandeses suelen ser la clase trabajadora, y los protestantes ingleses la burguesía. Las soluciones por sometimiento de una de las partes nunca son las definitivas, por lo que hubo muchos años de intolerancias, referendums fallidos con resultados no reconocidos, segregación, violencia por ambas partes. Las calles de Belfast o de Derry fueron testigos de luchas legítimas y no tan legítimas, hasta hoy. El conflicto aun no terminó, aunque ganó pacifismo y convinvencia en normalidad. Esperemos que continúe por el camino del diálogo y no de la violencia.

Aparte de ser escenario de la historia que narraban los telediarios hace dos décadas, el Ulster tiene multitud de atractivos. Casi todos relacionados con la naturaleza, con el verde y con el mar. El parque de Glenariff es un buen ejemplo, con sus bosques y cascadas. Los acantilados de los alrededeores del puente colgante de Carrick-a-rede rope también son espectaculares. No crucé el puente, el paso me pareció caro y masificado (por algo es uno de los “imprescindibles” de Irlanda del Norte), pero el paseo hasta la entrada vale la pena. Las vistas son preciosas.

El parque de Glenariff, el puente colgante de Carrick-a-Rede Rope y el castillo de Dunluce son una buena muestra de lo ligado que está el Ulster al agua y al verde.

El castillo de Dunluce era morada del clan McDonnell, que dominaba Irlanda del Norte junto con los McNeill. A veces aliados, a veces peleados entre ellos. Las ruinas de esta fortaleza se elevan haciendo equilibrios entre los prados y las formas de los acantilados. El aspecto que tiene es una mezcla entre la apariencia tétrica del abandono y la elegancia de su ubicación.

Resulta casi obligado parar en Belfast, con sus murales reivindicativos y su virulenta historia reciente. O por el famoso museo del antiguo astillero del Titanic. O aunque solo sea para tomarse unas pintas. Aunque eso se puede hacer en todo el pais sin problema ninguno.

Como lugar auténtico y semivirgen que es, toda Irlanda es un fotogénico escenario para películas épicas. No podía ser menos, Game of Thrones, que usa las Dark Edges como el camino del Rey. Auque esta carretera en concreto no tiene nada de salvaje. Es cierto que parece un camino de una película de terror, con sus arboles entrelazadas amenazando al caminante. Pero realmente está entre idilicos campos y creo que es un acceso a un campo de golf.

Publicacións populares deste blog

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo ser

Irlanda - Munster

En Munster coinciden os maiores reclamos que ten Irlanda. Limerick, Cork, Cashel, Parque Nacional de Burren, Kerry, Adare... e sobre todo os merecidamente famosos cantís de Moher. -x- En Munster coinciden los mayores reclamos que tiene Irlanda: Limerik, Cork, Cashel, Parque de Burren, Kery, Adare... y sobre todo los merecidamente famosos acantilados de Moher. Cliffs of Moher. Paredes do Oeste Solpor en Moher. Cantís dourados Cashel As ruinas Burren Nin Auga, nin árbores, nin terra As fiestras de Cork University of Cork As canles do Lee A dinámica Cork é a capital de Munster, ou "terra de Mum". A chegada de empresas estadounidenses animadas pola fiscalidade irlandesa está facendo crecer en importancia esta vila. Surcada polos canales do rio Lee, os seus coloridos edificios de tres ou catro alturas son moi caracteristicos. Actualmente é a terceira poboación de Irlanda, despois de Dubl

O Grove

O Grove non é o mellor sitio para darlle a volta en bici. Pero si que ten moreas de sitios que valen  a pena visitar...  e facerlles fotos, que diso vai a entrada.  Pensamos en repetir a idea de fin de semana de volta en bicicleta pola peninsula. Pero a realidade foi que non se deixou moito. Ten vías moi tranquilas e ciclables. tamén carreiros que bordean o litoral. Pero tamén ten moito areal sen posibiliade de rodear. E tamén pequenos cantís nos que hai que levar a bici ao lombo. Agora ben, fermoso é dabondo. Tanto praias como paseos e portos. Tampouco acompañou moito o tempo. Pero eso ten as súas vantaxes: menos xente e mellores luces e estampas para esto das fotos. Ten moita extensión. Realmente só fixemos unha pequena parte, a da costa norte. Así que non me importaría para nada repetir.

Jerash

Normalmente as ruinas non prosperan porque as cidades ou asentamentos necesitan progresar e crecer.  E moitas veces fano sen valorar o pasado e o destruen ou expolian. Pasou con murallas medievais, igrexas, barrios enteiros en todo o mundo. Non foi o caso de Jerash. Aquí a cidade foi asolada por un terremoto que rematou con ela. E no canto de reconstruirla os seus habitantes decidiron abandonala. Por esta vila pasaron mesopotamos, mamelucos, gregos, persas, pero os que deixaron maior impronta foron os romanos. Séculos despois, tralas guerras, volveuse habitar este asentemento, pero na colina do lado, polo que os restos se respectaron (máis ou menos) e hoxe en día é unha das vilas romanas mellor conservadas do mundo. Centos e centos de columnas, pórticos, igrexas, anfiteatros, circos, rúas romanas, beirarúas... Jerash ten de todo. Cando se puxo en valor o asentamento, se reconstrui o que se puido. Pero hai moitos restos que seguen baixo a terra, descubertos a miudo. Unha moi grata sorpr

A Fada e o Dragón

Se hai algo do que podemos presumir en Vigo é dos nosos atlánticos Solpores. A orientación da cidade e as nubes que adoitan acompañarnos fai que moitas tardes pague a pena pararse a mirar o ceo. Un bo sitio para observalos é o Paseo de Alfonso XII. A primeira espectadora é esa fada ao lombo do dragón, que seica pretende sobrevoar as ondas do mar da ría pero que nunca chega a facelo. Hacia o Solpor A fada e o Dragón Ceo Ocaso Baixo as nubes Viaxe eterna cara o Solpor. Solpor (2) Treboada