O miradoiro de San Maurici |
"Entre pedra, nubes e neve"- Subida o Port de Ratera - |
"Duplicar as nubes"- Port de Ratera - |
Estany Ratera" |
"Entre a auga e o ceo"- Punta d'Estasen, Tuc Saboredo e Pic Amitges dende Port de Ratera - |
"O camiño"- Port de Ratera - |
"Evasión" |
"Baixada entre Estanys"- Estanh de Naut de Saboredo - |
"Saboredo" |
"Entra a néboa"- Refugi de Saboredo - |
Mallafré – Amitges - Saboredo
A
nosa primeira xornada non debía plantear moitos problemas: 750m de
subida e 390 de baixada, unhas 4-5h. O percorrido ata Amitges faise moi
ben. O único problema que tivemos foi a calor que fixo ese día.
Tras
voltar do Refugi Mallafré (1950m) empezamos camiñando pasadas as 9:30
nas zonas dos arredores do Estany San Maurici, subindo case sempre por
unha pista entre un bosque de pinos. Desviámonos por un sendeiro para
ver a fervenza da Ratera, bordeamos o estany de Ratera e desviámonos
outra vez para ir ao mirador de l'estany San Maurici, dende onde se
aprecia o propio lago e os “elegantes” Encantats.
A
esta altura o bosque xa desaparecera. Nesta zona, cruzámonos con varios
excursionistas de un día que disfrutaban do entorno máis accesible.
Seguimos
pola pista, as veces moi empinada, ata chegar a Amitges (2380m), sobre
as 11:30. É un refuxio pequeno que imaxino que será de paso para moita
xente, pola súa cercanía a Mallafré. Moitos sendeiristas empezan a
travesía desde Espot. Non o vin detidamente porque non saquei as botas
(nos refuxios, en xeral, hai que deixar o calzado, os bastóns e as
mochilas fora). Dende o exterior hai unhas vistas preciosas do Estany
San Maurici, e das afiladas cimas das agullas de Amitges. Repuxemonos un
pouco, sellamos o cartón, e puxémonos en marcha ata Saboredo.
Nada máis sair de Amitges empeza a subida ata o Port de Ratera. Vai por
sendeiro, polo que non é moi complicada, pero ten algunha que outra
pedra e ás veces tira bastante para arriba. Bordeamos o Estany des Barbs
e cada vez o imos deixando máis abaixo.
O
alto do Port de Ratera (2600m) é precioso. O terreo é suave, con herba e
ten un pequeño lago xusto ao lado. Isto fai que sexa un sitio ideal
para pararse a xantar. O lugar é verdadeiramente bucólico. Dende alí
vese que parte un sendeiro que leva ata o Pic de Ratera, dende abaixo
non parece moi difícil, pero nós non iamos a facer picos.
Continuamos
baixando progresivamente ata o refuxio de Saboredo, bordeando unha
serie de lagos, de xeito que os vemos dende arriba e nos imos acercando a
eles pouco a pouco. As vistas son espectaculares. O camiño faise ben, é
agradable, inda que tanta baixada carga os xeonllos.
Estas
dúas primeiras etapas están perfectamente sinalizadas, primeiro cos
postes amarelos característicos dos Carros de Foc, e logo cun tramo do
GR 211.
Case
sen enterarnos pola beleza da paisaxe, chegamos o refuxio de Saboredo
sobre as 15:15, onde iamos durmir esa noite. Rematamos contentos, porque
fixemos a primeira etapa sen moito problema. Isto danos ánimos, dentro
do respeto que nos infunde a ruta.
Refugi de Saboredo
O
Refuxio é pequeno, pero acolledor. Recibenos… un galego. Quen o ia
dicir. Saboredo o levan entre tres persoas, un vasco, un galego e un
catalán. Boa xente. Viven alí todo o vran, e tempada de neve (Marzo ou
Abril), ademáis de dar servicio con previo aviso. Ao ser tan pequeno,
da pé a falar, un deles contanos que, de non traballar no refuxio, sería
pastor. Nunca viviría na cidade.
Aseamonos,
tras facer cola na única ducha que ten o refuxio, que é de auga fría,
porque a quente está estropeada, pero lévase ben.
Nas estanterías do apretado comedor hai varios libros. Un deles trata sobre a travesía de Carros de Foc (La Ruta dels 9 refugis).
Desanimanos un pouco cando lemos que as etapas que realizamos hoxe son
as máis fáciles de todo o percorrido. Da xornada que iamos facer o día
seguinte, comentaba que era bastante dura. E sobre a etapa do Contraix,
aseguraba que era, con moita diferencia, a máis difícil de todas. O
libriño fixo que puxeramos os pes no chan.
A
cea, puntual, como en todos os refuxios, as sete da tarde. O menú
encantounos: Sopa de primeiro, ensalada de arroz de segundo e unha
especie de musaka vexetal de terceiro. Todo ecolóxico, como nos comentou
a xente do refuxio antes da cea.
Compartimos
mesa cunha veterana parella de montañeiros pamplonicas que escapaban
dos San Fermines. Contannos que eles xa pasaron polo famoso Contraix.
Empezaban a ruta en Ventosa i Calvell. Describennos un pouco como é esa
etapa, comentan que alía atoparon os bloques máis grandes que viron en
todas as súas visitas aos Pirineos. Pasaban as horas e non daban chegado
o seguinte refuxio. Había neve, de feito, case era preferible camiñar
polos neveros antes que polas pedras. Inda así, dannos ánimos “la gente
se queja de lo duro que es, pero al final todos lo pasan”
Estábamos tomando o aire tra-la cea, cando a néboa meteuse de cheo. A
visibilidade era de poucos metros. Isto soe pasar a miudo polas tardes.
Nestas, aparece entre a brétema unha parella con caras de angustia.
Falando cos do refuxio nun limitado inglés, explican que sairan de San
Maurici e querían facer unha excursión ata Amitges e voltar no mesmo
día. Pero perderanse e, incriblemente, chegaron ata Saboredo. Imaxino
que deberon comezar demasiado tarde, e sairon sen ningún tipo de mapa, e
a névoa fixo o resto. O caso é que, como o refuxio estaba sen camas
libres, tiveron que durmir fora, cos sacos tirados no chan amparados só
polo teito que facía de “porche” á entrada do refuxio. Non sei moi ben
porque non puideron durmir no chan do comedor, imaxino que algunha razón
habería. Pode ser que ese chan xa estivera “asignado” (atopamos
refuxios máis adiante nos que a xente reservaba para durmir no chan dos
comedores, por estar as liteiras completas). Como non preguntamos,
tampouco procede sacar conclusións. O caso é que cearon e durmiron
protexidos, e esa noite non foi fría.
En xeral, o refuxio gustoume, a pesar de ser pequeno. As nove e media deitámonos, sendo case os últimos en facelo.