Saltar ao contido principal

O derradeiro paseo da Fada

De cando a fada do Paseo Alfonso decidiu visitar por derradeira vez Elduayen, antes de que un túnel cambiase Vigo.


Seica fai un par de días, ao amencer, antes de que a cidade espertase,  a fada que sobrevoa o paseo de Alfonso ao lombo do seu Dragón decidiu deixar a montura da besta, e baixar ao chan.
Necesitaba dar un derradeiro paseo polos seus dominios. Quería velos unha última vez tal e como os coñecía.

Dirixiu os seus pasos a través de Elduayen, unha das rúas máis fermosas de Vigo, pero ao mesmo tempo das menos valoradas. Camiñaba con melancolía. A inminente construcción dun túnel vai mutilar a vía con longas e estruendosas ramplas, onde estarán entrando e saindo buses, motos e coches, cos seus fumes e cos seus ruidos amplificados polo efecto de reverberación dos vomitorios.
 
VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
Melancolía en Elduayen


Ela sempre soñou voar enriba de nenos e nenas xogando; voar escoitando a xente nas terrazas compartindo tanto ledicias como problemas; voar sobre rebumbio saudable,  barullo do que non enturbia os pulmons; voar enriba de concertos, xuntanzas, eventos, de admiradores das cores saturadas do solpor... voar sobre vida, en definitiva. 

Pero non vai vir cumplido o seu soño. Ao revés.

Seguiu camiñando con tristura. Avistou a Porta do Sol, o único que se ia salvar da desfeita. De feito, liberar este espazo de vehículos é o argumento que xustifica a barbaridade. No canto de facer un gran lugar de convivencia, moito máis amplo, a cidade preferiu  manter so está praza a costa de estragar Elduayen, e condear o Paseo Alfonso ao paso dos coches. A fada era incapaz de entender como os seus cidadáns rexeitaron algo realmente grande para quedase so coas migallas, e esnaquizar o resto.


VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
As migallas da Porta do Sol


Estaba triste, porque os vigueses e viguesas decidiron entregarlle o seu espazo aos coches, e non as persoas. Condearona a voar en nubes de polución. Escolleron o ruido e o fume antes que mirarse ao espello das vilas sen tráfico. Algunhas ben preto. Preferiron soterrar por un pequeno tramo os vehículos, para non velos, pero non quixeron disminuir a sua cantidade. Consideraron que non valía a pena cambiar a mentalidade, ou buscar alternativas, porque moverse en coche é máis importante que ter espazos diversos, saudables e dinámicos. 


Sacrificaron os dominios da fada. Decidiron dividilos e facerlles unha ferida gris e profunda. Unha ferida grave, que nun futuro lonxano quizáis cure (a cidade rematará sendo para as persoas, non se pode nadar contra a corrente, maila que o narcisismo de algún llo impida ver). Pero estes cortes van tardar moitos, moitos anos en cicatrizar.

Proseguiu o paseo. Desesperanzada, chegou ata Policarpo Sanz, onde unha boca enorme engule-coches precederá ao Sereo. Mirouno. El tamén estaba triste. Pero non lle mantivo a mirada, baixou os ollos, negando, e deu volta
 

VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
A tristura do Sereo

Desfixo os seus pasos, melancólica. Ensimismada, case sen decatarse, chegou ao inicio do seu paseo, o Paseo de Alfonso, e atopouse coa súa veciña, a oliveira. Pensou que en vez de bicis, paseantes, patinetes, carros de bebé, a árbore estará rodeada polo tráfico. A cidade esqueceuse do seu símbolo.

Non a puido ollar moito tempo, e deulle as costas. Chorou. Bágoas de impotencia e  incomprensión, por non entender a decisión da sua benquerida sociedade viguesa. 

VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
As bágoas da fada

"Realmente cren que o progreso é iso?" Pensou.
Sentindose en certo modo traizoada, volveu enriba do dragón. Agarrou as riendas, espoleu ao animal fantástico e volveu a voar. Deulle as costas para sempre ao Vigo que puido ser e non foi.  
Continuou a súa viaxe eterna cara o solpor, e deixou atrás á cidade que non se quixo a si mesma.


VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion
Viaxe eterna cara o solpor

Ogallá esto sexa tan só un pesadelo da fada, porque cando nos deamos conta do que fixemos, xa será tarde. E estas fotos van tardar moitos anos en poder volver a facerse.

PS: Grazas á modelo, pola paciencia infinita de sempre, e por  facer de fada do Paseo Alfonso.  Fada que, neste caso, representa a todas e cada unha das persoas que sinten as desfeitas do patrimonio de Vigo, e que se sinten culpables por presencialas e non ser quen de paralas.


-x-


La historia de cuando el hada del paseo de Alfonso de Vigo decidió visitar por última vez Elduayen, antes de que un túnel cambiase Vigo.

Parece ser que hace un par de días, al amanecer, antes de que la ciudad despertase, el hada que sobrevuela el paseo de Alfonso sobre el lomo de su dragón decidió dejar la montura de la bestia, y bajar al suelo.
Necesitaba dar un último paseo por sus dominios. Quería verlos una última vez tal y como los conocía.

Dirigió sus pasos a través de Elduayen, una de las calles más bonitas de Vigo, y al mismo tiempo de las menos valoradas. Caminaba con melancolía. La inminente construcción de un túnel va a mutilar la calle con largas y estruendosas rampas, donde estarán entrando y saliendo buses, motos y coches, con sus humos y sus ruidos amplificados por el efecto de reverberación de los vomitorios.

Ella siempre soñó con volar por encima de niños y niñas jugando; volar escuchando a gente en las terrazas, compartiendo tanto alegrías como problemas; volar sobre barullo saludable, barullo del que no enturbia los pulmones; volar encima de conciertos, reuniones, eventos, de admiradores de los colores saturados de la puesta de Sol… Volar sobre vida, en definitiva.

Pero no va a ver cumplido su sueño. Al revés.

Siguió caminando con tristeza. Avistó la Puerta del Sol, lo único que se iba a salvar de este desastre. De hecho, liberar este espacio de vehículos es el argumento que justifica esta barbaridad. En lugar de hacer un gran lugar de convivencia, mucho más amplio, la ciudad prefirió mantener sólo esta plaza a costa de estropear Elduayen, y condenar el Paseo de Alfonso al paso de los coches. El hada era incapaz de entender cómo sus ciudadanos rechazaron algo realmente grande para quedarse sólo con las migajas, y destrozar el resto.

Estaba triste, porque los vigueses y viguesas decidieron entregarle su espacio a los coches, y no a las personas. La condenaron a volar sobre nubes de polución. Escogieron el ruido y el humo antes que mirarse al espejo de las poblaciones sin tráfico. Algunas bien cerca. Prefirieron enterrar por un pequeño tramo los vehículos, para no verlos, pero non quisieron disminuir su cantidad. Consideraron que no valía la pena cambiar la mentalidad, o buscar alternativas, porque moverse en coche es más importante que tener espacios diversos, saludables y dinámicos.

Sacrificaron los dominios del hada. Decidieron dividirlos y hacerles una herida gris y profunda. Una herida grave, pero que en un futuro lejano quizás cure (la ciudad acabará siendo para las personas, no se puede nadar contra corriente, aunque el narcisismo de alguno se lo impida ver). Pero estos cortes van a tardar muchos, muchos años en cicatrizar.

Prosiguió su paseo. Desesperanzada, llegó hasta Policarpo Sanz, donde una boca enorme engulle coches precederá al Sireno. Lo miró. El también estaba triste.Pero no le mantuvo la mirada, bajó los ojos, negando, y dio vuelta.

Deshizo sus pasos, melancólica. Ensimismada, casi sin enterarse, llegó al inicio de su paseo, el Paseo de Alfonso, y se encontró con su vecino el olivo. Pensó que en vez de bicis, patinetes, paseantes, carros de bebé, el árbol estará rodeada de tráfico. La ciudad se olvidó de su símbolo.

No la pudo mirar mucho tiempo, y le dio la espalda. Lloró. Lágrimas de impotencia e incomprensión, por no entender la decisión de su bienquerida sociedad viguesa.

“¿Realmente piensan que el progreso es esto?” Pensó.
Sintiéndose en cierto modo traicionada, volvió encima del dragón. Agarró las riendas, espoleó el animal fantástico y volvió a volar.
Le dio la espalda para siempre al Vigo que pudo ser y no fue.
Continuó su viaje eterna hacia la puesta de Sol, y dejó atrás la la ciudad que no se quiso a si misma.

Ojalá esto sea tan solo una pesadilla del hada, porque cuando nos demos cuenta de lo que hicimos, ya será tarde. Estas fotos van a tardar mucho tiempo en poder volver a hacerse.

PS: gracias a la modelo, por la paciencia infinita de siempre, por hacer de hada. Hada que, en este caso, representa a todas y cada una de las personas que sienten los desastres del patrimonio de Vigo, y que se sienten culpables por presenciarlos y no ser capaces de pararlos.

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Illa de Mallorca

Entre os ariscos cabos do norte e a apacible costa do sur, Mallorca ten unha gran variedade de paisaxes Augas turquesas, calas pequenas como a des Moro, areais grandes como Es Trenc, Campos, muiños, pobos autóctonos que ainda resisten inexpugnables ao especulador invasor, cantís como os de Formentor, as montañas da Tramuntana, o barrio histórico de Palma...  Caló des Moro Cabra salvaxe mallorquina Far des Cap de ses Salines Cap de Ses Salines Llombards Cala Mondragó Treboada sobre Pollença Embarcadoiro de Cala S'Almunia Almendros Es Trenc Estas fotos son de Marzo, coincidindo ademáis con temporal e tormentas. Augas revoltas e praias cubertas de picas de piñeiro. Non reluce tanto como no vran. pero é moito máis tranquilo. Probablemente semelle máis á Mallorca verdadeira.

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí