Saltar ao contido principal

Cárpatos. Fagaras. Estrada Transfagarasan



Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.

Os Fágaras, teito de Romanía, alzanse imponentes dende a chaira separando Valaquia de Transilvania. ​Xa de por si son abraiantes, pero o que os fai famosos é a estrada Transfagarasan, considerada das máis espectaculares do mundo.

-x-

Los fágaras,  techo de Rumanía, se alzan imponentes desde la llanura separando Valaquia de Transilvania. ​Asombran ya de por sí, pero lo que los hace famosos es la carretera Transfagarasan, considerada una de las más espectaculares del mundo.

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.
Fágaras dende a chaira

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.
Nubes rañando os Cárpatos

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.Cascada balea
Fervenza Balea

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.
As agachadas

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.
A estrada das mil curvas

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.lago balea
Lacul Balea

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.. Balea
Balea dende a altura

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.Capra Buteanu
Lacul Capra e o Buteanu

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.
Transfagarasan

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.
O paso dos Fagaras

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.
Entrada a Valaquia

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.
Hai tráfico en Transfagarasan

Carretera transfagarasan rumania Carpatos.Fagaras.Vidraru Poenari
Lacul Vidraru


Estas montañas son a estribación máis alta dos Cárpatos rumanos. Ali está​ o cumio máis elevado do país,​ o M​oldoveanu (2544m). ​Son a fronteira natural entre Transilvania e Valaquia. ​​Esta frontera foi superada pola famosa estrada Transfagarasan, as veces esculpida na montaña, as veces serpenteante con infinitas curvas, e ​outr​as veces escondida baixo ​terra.​


A historia desta estrada está ligada a Nicolau Ceaucescu. ​O dirixente romano q​uixo tomar precauciones ante un posible ataque soviético (ainda que ​Romanía ​formaba parte do pacto de Varsovia, e estaba baixo a órbita comunista,​ o dictador​ sempre quixo ter voz propia, ser unha especie de "ovella negra" do COMECON). No caso dese suposto ataque, pensou que era boa idea ter unha vía para evacuar os seus exercitos ​por vía directa ​dende Transilvania a Valaquia​. Un trazado Norte-Sur sin rodear las montañas.​​ Entón​ non se lle ocorreu outra cousa que facer construir unha estrada que atravesase os imponentes e prominentes Fagaras​ e s​altarse a fronteira natural dos Cárpatos.

A estrada Transfagarasan foi idea peregrina de Ceaucescu, e o resultado foi un paso de montaña espectacular.


A construcción debeu ser todo un reto e saiu moi cara. ​En coste material e humano. ​En todas as reseñas que atopei, falan de mais de cen mortos en accidentes durante as obras. Todas estas reseñas destacan a tiranía de Ceaucescu por mandar a morte os seus obreiros a facer realidade o seu ​mega​proxecto. Non dubido da tiranía do dictador, e non quero facer ningún tipo de comparación, pero ao ler esos calificativos non puiden evitar pensar nos mortos pola "tiranía" dos prazos, ou  pola "tiranía" dos beneficios  nas construccións de infraestructuras da actualidade. No AVE galego, por exemplo, van 12 accidentes mortais, con moitos máis medios que os que tiveron os rumanos daquela.​..



O resultado foi una carretera inútil para o fin que foi construida, xa que os soviéticos nunca atacaron, pero realmente espectacular. Todo un reclamo turístico, ​pola propia via en si, e porque facilita o acceso ao alto dos Fágaras. A estrada conecta Cartisoara en Transilvania con Curtea de Arges en Valaquia, evitando rodear a cordillera. So é circulable no vran, o resto do ano está cuberta pola neve.

Facendo o traxecto dende o Norte, no medio da subida está a fervenza Balea, alta e caudalosa, a qué se chega por un empinado carreiro que sale dende o funicular que leva ata o lago Balea.

A continuación, ​si se segue adiante, ​a estrada colga das paredes da montaña. ​Esculpida na roca. ​E cando chega a zona do val, volvese tremendamente sinuosa, con infinitas curvas. Dende os miradoiros que de van atopando polo camiño semella un laberinto de lazos no que non se sabe que xiros da estrada van antes ou cales va despois.

No punto máis alto, o paso dunha vertente a outra dos Fagaras faise a través dun túnel. Ao lado, o lago glacial Balea. O entorno é moi bonito, pero a pegada do home, cos hoteles, cafeterías, mercadillo e parking quitan encanto a paisaxe. Dende o lago sae un carreiro que leva ata outro lago glaciar, o lago Capra. Este carreiro tira moito para arriba, e atraviesa unha pedrera, pero vale a pena. O lago Capra é un lago completamente virxe. A idea que tiñamos era subir despois o Buteanu, e baixar por outro sendeiro menos abrupto. Pero fixose tarde, a cima do Buteanu estaba tapada polas nubes​. A​ choiva era inminente​. Así​ que descartamos o ascenso, xa que ​iamos mollarnos e ​non iamos ver nada.

Tralo paso polo Lago Balea e as infinitas curvas, o Castelo de Poenari - O verdadeiro Castelo de Vlad Draculea - agarda na parte baixa dos Fagaras.


Na vertiente de Valaquia, as curvas son menos marcadas, pero a paisaxe é igualmente bonita. As pedras e paredes da alta montaña dan paso a espesos​ en inmensos bosques. Despois da baixada ​aparece o Lacul Vidraru, que remata cun elevado embalse. E máis adiante, a Fortaleza de Poenari, o verdadeiro castelo de Vlad Tepes, o inspirador do Conde Drácula.

-x-


Estas montañas son la estribación más alta de los Cárpatos Rumanos. Allí está la cumbre más elevada del pais, el Moldoveanu (2544m). son la frontera natural entre Transilvania y Valaquia. Esta frontera fue superada por la famosa carretera Transfagarasan, a veces esculpida en la montaña, a veces serpenteante con infinitas curvas, y otras veces escondida bajo tierra.

La historia de esta carretera está ligada al dictador Nicolau Ceaucescu. El dirigente quiso tomar precauciónes ante un posible ataque soviético (aunque Rumanía formaba parte del Pacto de Varsovia, y estaba bajo la orbita comunista, el dictador siempre quiso tener voz propia, ser una especie de "oveja negra" del COMECON). En caso de este supuesto ataque, pensó que era buena idea tener una vía directa para evacuar sus ejércitos desde Transilvania hasta Valaquia. Un trazado Norte-Sur sin rodear las montañas. Entonces no se le ocurrió otra cosa que hacer construir una carretera que atraviesa los prominentes e imponentes Fagaras y saltarse la frontera natural de los Cárpatos.

La carretera transfagarasan fue idea peregrina de Ceaucescu, y el resultado fue un paso de montaña espectacular.

La construcción debió ser todo un reto para la época, y salió muy cara, en coste material y humano. En todas las reseñas que encontré, se habla de más de cien muertos oficiales en accidentes durante las obras. Todas estas reseñas destacan la tiranía de Ceaucescu por enviar a la muere a sus obreros para hacer realidad su megaproyecto. No pongo en duda la tiranía del dictador, pero lecyendo estos calificativos, me vienen a la cabeza los accidentes en la costrucción de infraestructuras actuales. En el AVE gallego llevamos doce accidentes laborales mortales, con muchos más medios que los que tenían los rumanos de aquella...

El resultado fue una carretera inútil para el fin que fue construida (ya que los soviéticos nunca atacaron), pero realmente espectacular. Todo un reclamo turístico en la actualidad, por la propia via en si, y porque facilita el acceso al alto de los Fágaras. La carretera conecta Cartisoara en Transilvania con Curtea de Arges en Valaquia, evitando rodear la cordillera. So es transitable en verano, el resto del año está cubierta por la nieva.
Haciendo el trayecto desde el Norte, a media subida está la cascada Balea, alta y caudalosa, a la que se accede por un -por momentos- empinado sendero que sale desde el funicular que lleva hasta el lago Balea.
A continuación, si se sigue adelante, la carretera cuelga de las paredes de la montaña. Esculpida en la roca. Cuando llega a la zona del valle, se vuelve tremendamente sinuosa, con infinitas curvas. Desde los miradores improvisados que se van encontrando por el camino, parece un laberinto de lazos en los que no se sabe qué giros de la carretera van antes y cuales van después.

En el punto más alto, el paso de una vertiente a otra de los Fagaras se hace a través de un túnel. Al lado, el lago glacial Balea. El entorno es precioso, pero la huella del hombre, con hoteles, cafeterías, parking, mercadillo... quitan encanto al paisaje. Desde el lago sale un sendero que lleva hasta otro lago glaciar, el lago Capra. Este sendero tira bastante para arriba, y atraviesa una pedrera, pero vale la pena. El lago Capra es un lago de montaña completamente virgen. La idea que teníamos era subir despues al pico Buteanu, y bajar por un sendero menos abrupto. Pero se hizo tarde, y la cima del Buteanu estaba tapada por las nubes. La lluvia era inminente. Así que descartamos el ascenso, porque nos ibamos a mojar y no ibamos a ver nada.

Tras el paso por el Lago Balea y las infinitas curvas, el castillo de Poenari - el verdadero castillo de Vlad Draculea - espera en las faldas de los Fagaras.

En la vertiente Valaca, las curvas son menos marcadas, pero el paisaje es igualmente bonito. Las piedras y paredes de alta montaña dan paso a espesos e inmensos bosques. Despues de la bajada, aparece el lago Vidraru, que termina con una elevado embalse. Y maś adelante, la fortaleza de Poenari, el verdadero castillo de Vlad Tepes, inspirador del conde Drácula.

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Illa de Mallorca

Entre os ariscos cabos do norte e a apacible costa do sur, Mallorca ten unha gran variedade de paisaxes Augas turquesas, calas pequenas como a des Moro, areais grandes como Es Trenc, Campos, muiños, pobos autóctonos que ainda resisten inexpugnables ao especulador invasor, cantís como os de Formentor, as montañas da Tramuntana, o barrio histórico de Palma...  Caló des Moro Cabra salvaxe mallorquina Far des Cap de ses Salines Cap de Ses Salines Llombards Cala Mondragó Treboada sobre Pollença Embarcadoiro de Cala S'Almunia Almendros Es Trenc Estas fotos son de Marzo, coincidindo ademáis con temporal e tormentas. Augas revoltas e praias cubertas de picas de piñeiro. Non reluce tanto como no vran. pero é moito máis tranquilo. Probablemente semelle máis á Mallorca verdadeira.

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí