Saltar ao contido principal

Cárpatos. Piatra Crailui

Esta cadea dos Cárpatos Rumanos non ten cimas tan altas coma os Fagaras ou os Bucegi. Porén, os auténticos bosques virxes rumanos que tiña en mente antes de visitar o país, salvaxes, espesos e profundos; eses bosques están en Piatra Crailui.

-x-


Esta cadena de los Cárpatos no tiene cimas tan altas como los Fagaras o los Bucegi. Sin embargo, los auténticos bosques vírgenes que tenía en mente antes de visitar el país, salvajes, espesos, profundos; esos bosques están en Piatra Crailui.
Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Magura


Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Bos días Magura

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Gorxa Zarnesti

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Faias de Piatra Crailui

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Gorxa Zarnesti

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Cabana Curmatura
Café bucólico


Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
No medio do bosque

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Rebaño

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Bosque de Piatra Crailui

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Bosque virxe

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Magura

Neste parque está a gorxa ou desfiladero de Zarnesti. Un espectacular paso arrancado da montaña, esculpido polo río. Atravesalo é camiñar encaixonado entre profundas paredes calizas verticais, sentindose verdadeiramente pequeno. Nun principio, so tiñamos pensado visitar este desfiladero. Porque ao ter tanto bosque, pensamos que podía haber osos, e deunos algo de respeto (ou de medo, por ser sinceros). Pero o señor da acolledora casa Hille de Magura, onde durmimos a noite anterior, dixonos que de osos nada, que como moito atacan as ovellas pero non os humanos. E recomendounos subir a cabana Curmatura.

En xeral, a xente en Rumanía adoita ser moi amable, pero este señor é especialmente encantador. Nunca deixo reseñas de aloxamentos neste blog, pero esta pensión reultounos tremendamente bucólica, e trataronnos moi ben. A casa non é a máis cómoda do mundo, pero está nun lugar absolutamente auténtico, e a comida que sirven​, e que comes na propia cociña,​ é a tradicional rumana​ de verdade​. Magura é unha pequena aldea enclavada no medio do parque Piatra Crailui, so se pode acceder por pista​. Ao chegar, un se atopa nun pobo da Transilvania rural profunda, con casas preparadas para o agro e a ​sobre todo ​gandeiría. Dormir alí e como parar o tempo, na máis absoluta tranquilidade. Agardar a caida da noite na finca da casa, sen​tad@s nos columpios que teñen fora, é un verdadeiro pracer sosegado.

​O noso anfitrión recomendounos ​a ruta que sube polo carreiro de marcas azuis, que pasa pola gorge Zarnesti, e despois adentrase nun autentico bosque virxe rumano​. Dende lonxe, semella impenetrable, pero non o é tanto. Está​ cheo de abetos na parte alta, e de faias cando se perde altura. O sendeiro avanza, sempre subindo, sinuoso entre troncos das arbores das que non se ven as copas.

Na parte alta do percorrido, aparecen grandes e idílicos prados, poboados por vacas e rebaños de ovellas, ​vixiados por pastores e cans​. E chegamos a Cabana Curmatura, que é un refuxio de montaña situado no alto dos prados, baixo a montaña. Trala parada con café na terraza (​un café absolutamente bucólico) abandonamos a Cabana. S​eguindo as indicacións do home de Casa Hille, ​para baixar ​seguimos o carreiro das marcas amarelas, que leva de retorno​ a fonte de Botorog, onde quedara o coche​, en continua baixada. Outra vez a través do espeso bosque intacto. Ruta completa aquí



Un peque​n​o gran tesouro, Piatra Crailui.

-x-

En este parque está la garganta de Zarnesti. Un espectacular paso arrancado da montaña, esculpido por el río. Atravesarlo es caminar encajonado entre profundas paredes calizas verticales, sintiendose verdaderamente pequeño. En un principio, solo teníamos pensado visitar este desfiladero. Porque al tener tanto bosque, pensamos que podríamos encontrarnos con osos, y nos dio algo de respeto (o de canguelo, para ser sinceros). Pero el señor de la Casa Hille de Magura, donde dormimos la noche anterior, nos dijo que de osos nada, que como mucho atacaban a las ovejas, pero nundca a los humanos. Este hombre nos recomendó subir a la Cabana Curmatura.

En general, la gente en Rumanía acostumbra a ser muy amable, pero este señor fue especialmente encantador. Nunca dejo reseñas de alojamientos en este blog, pero esta pensión nos resultó tremendamente bucólica, y nos trataron muy bien. La casa no es la más cómoda del mundo, pero está en un lugar absolutamente auténtico, y la comida que sirven, y que comes en la propia cocina, es la tradicional Rumana de verdad. Magura es una pequeña aldea enclavada en el medio del parque Piatra Craiului, solo se puede acceder a ella por pista. Al llegar, uno se encuentra en un pueblo de la Transilvania rural profunda, con fincas preparadas para agricultura y sobre todo ganadería. Dormir allí es como parar en el tiempo, en la más absoluta tranquilidad. Esperar la caida de la noche en la finca de Casa Hille, sentad@s en los columpios que tienen fuera, es un verdadero placer sosegado.

Nuestro anfitrión nos recomendó la ruta que sube por el sendero de marcas azules, que pasa por la garganta Zarnesti, y después se adentra en un auténtico bosque virgen rumano. Desde lejos parece impenetrable pero no lo es tanto. Está lleno de abetos en la parte alta y de hayas cuando se pierde altura. El sendero avanza, siempre subiendo, sinuoso entre troncos de arboles, de las que no se ven las copas.
En la parte alta de la ruta, aparecen grandes e idilicos prados,  poblados por vacas y rebaños de ovejas, vigilados por pastores y perros. Y llegamos a la Cabana Curmatura, que es un refugio de montaña situado en el altro de los prados, bajo la montaña. Tras la parada con café en la terraza (un café completamente bucólico), abandonamos la Cabana. Siguiendo la indicación del hombre de Casa Hille, para bajar seguimos el sendero de marcas amarillas, que lleva de retorno a la fuente de Botorog, donde quedó el coche, en contínua bajada. Otra vez a través del espeso bosque intacto rumano. Ruta completa aquí

Un pequeño gran tesoro, Piatra Craiului.

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Passaran. Estagnous - Mont Valier

Etapa 5 e derradeira do Passaran  Volta ao inicio e saida da alta montaña. Incia con subida ata o Col de Pecouch, onde vemos por derradeira vez o Etang Rond. e baixamos por un terreno calizo con curiosas marcas nas pedras (imaxino ocasionada polos glaciares) ata chegar o val dos lagos Milouga e Etang d´Arauech. O camiño xa non é de montaña, transita por prados e colinas ata atopar o cruce co GR 10, que nos leva ata o refuxio da Maison du Valier. Etang Arauech. Mont Valier fondo dereita Pedras con formas curiosas Máis entradas do Passaran  Aquí

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí