Saltar ao contido principal

Cárpatos. Piatra Crailui

Esta cadea dos Cárpatos Rumanos non ten cimas tan altas coma os Fagaras ou os Bucegi. Porén, os auténticos bosques virxes rumanos que tiña en mente antes de visitar o país, salvaxes, espesos e profundos; eses bosques están en Piatra Crailui.

-x-


Esta cadena de los Cárpatos no tiene cimas tan altas como los Fagaras o los Bucegi. Sin embargo, los auténticos bosques vírgenes que tenía en mente antes de visitar el país, salvajes, espesos, profundos; esos bosques están en Piatra Crailui.
Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Magura


Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Bos días Magura

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Gorxa Zarnesti

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Faias de Piatra Crailui

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Gorxa Zarnesti

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Cabana Curmatura
Café bucólico


Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
No medio do bosque

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Rebaño

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Bosque de Piatra Crailui

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Bosque virxe

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Magura

Neste parque está a gorxa ou desfiladero de Zarnesti. Un espectacular paso arrancado da montaña, esculpido polo río. Atravesalo é camiñar encaixonado entre profundas paredes calizas verticais, sentindose verdadeiramente pequeno. Nun principio, so tiñamos pensado visitar este desfiladero. Porque ao ter tanto bosque, pensamos que podía haber osos, e deunos algo de respeto (ou de medo, por ser sinceros). Pero o señor da acolledora casa Hille de Magura, onde durmimos a noite anterior, dixonos que de osos nada, que como moito atacan as ovellas pero non os humanos. E recomendounos subir a cabana Curmatura.

En xeral, a xente en Rumanía adoita ser moi amable, pero este señor é especialmente encantador. Nunca deixo reseñas de aloxamentos neste blog, pero esta pensión reultounos tremendamente bucólica, e trataronnos moi ben. A casa non é a máis cómoda do mundo, pero está nun lugar absolutamente auténtico, e a comida que sirven​, e que comes na propia cociña,​ é a tradicional rumana​ de verdade​. Magura é unha pequena aldea enclavada no medio do parque Piatra Crailui, so se pode acceder por pista​. Ao chegar, un se atopa nun pobo da Transilvania rural profunda, con casas preparadas para o agro e a ​sobre todo ​gandeiría. Dormir alí e como parar o tempo, na máis absoluta tranquilidade. Agardar a caida da noite na finca da casa, sen​tad@s nos columpios que teñen fora, é un verdadeiro pracer sosegado.

​O noso anfitrión recomendounos ​a ruta que sube polo carreiro de marcas azuis, que pasa pola gorge Zarnesti, e despois adentrase nun autentico bosque virxe rumano​. Dende lonxe, semella impenetrable, pero non o é tanto. Está​ cheo de abetos na parte alta, e de faias cando se perde altura. O sendeiro avanza, sempre subindo, sinuoso entre troncos das arbores das que non se ven as copas.

Na parte alta do percorrido, aparecen grandes e idílicos prados, poboados por vacas e rebaños de ovellas, ​vixiados por pastores e cans​. E chegamos a Cabana Curmatura, que é un refuxio de montaña situado no alto dos prados, baixo a montaña. Trala parada con café na terraza (​un café absolutamente bucólico) abandonamos a Cabana. S​eguindo as indicacións do home de Casa Hille, ​para baixar ​seguimos o carreiro das marcas amarelas, que leva de retorno​ a fonte de Botorog, onde quedara o coche​, en continua baixada. Outra vez a través do espeso bosque intacto. Ruta completa aquí



Un peque​n​o gran tesouro, Piatra Crailui.

-x-

En este parque está la garganta de Zarnesti. Un espectacular paso arrancado da montaña, esculpido por el río. Atravesarlo es caminar encajonado entre profundas paredes calizas verticales, sintiendose verdaderamente pequeño. En un principio, solo teníamos pensado visitar este desfiladero. Porque al tener tanto bosque, pensamos que podríamos encontrarnos con osos, y nos dio algo de respeto (o de canguelo, para ser sinceros). Pero el señor de la Casa Hille de Magura, donde dormimos la noche anterior, nos dijo que de osos nada, que como mucho atacaban a las ovejas, pero nundca a los humanos. Este hombre nos recomendó subir a la Cabana Curmatura.

En general, la gente en Rumanía acostumbra a ser muy amable, pero este señor fue especialmente encantador. Nunca dejo reseñas de alojamientos en este blog, pero esta pensión nos resultó tremendamente bucólica, y nos trataron muy bien. La casa no es la más cómoda del mundo, pero está en un lugar absolutamente auténtico, y la comida que sirven, y que comes en la propia cocina, es la tradicional Rumana de verdad. Magura es una pequeña aldea enclavada en el medio del parque Piatra Craiului, solo se puede acceder a ella por pista. Al llegar, uno se encuentra en un pueblo de la Transilvania rural profunda, con fincas preparadas para agricultura y sobre todo ganadería. Dormir allí es como parar en el tiempo, en la más absoluta tranquilidad. Esperar la caida de la noche en la finca de Casa Hille, sentad@s en los columpios que tienen fuera, es un verdadero placer sosegado.

Nuestro anfitrión nos recomendó la ruta que sube por el sendero de marcas azules, que pasa por la garganta Zarnesti, y después se adentra en un auténtico bosque virgen rumano. Desde lejos parece impenetrable pero no lo es tanto. Está lleno de abetos en la parte alta y de hayas cuando se pierde altura. El sendero avanza, siempre subiendo, sinuoso entre troncos de arboles, de las que no se ven las copas.
En la parte alta de la ruta, aparecen grandes e idilicos prados,  poblados por vacas y rebaños de ovejas, vigilados por pastores y perros. Y llegamos a la Cabana Curmatura, que es un refugio de montaña situado en el altro de los prados, bajo la montaña. Tras la parada con café en la terraza (un café completamente bucólico), abandonamos la Cabana. Siguiendo la indicación del hombre de Casa Hille, para bajar seguimos el sendero de marcas amarillas, que lleva de retorno a la fuente de Botorog, donde quedó el coche, en contínua bajada. Otra vez a través del espeso bosque intacto rumano. Ruta completa aquí

Un pequeño gran tesoro, Piatra Craiului.

Publicacións populares deste blog

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo ser

Irlanda - Munster

En Munster coinciden os maiores reclamos que ten Irlanda. Limerick, Cork, Cashel, Parque Nacional de Burren, Kerry, Adare... e sobre todo os merecidamente famosos cantís de Moher. -x- En Munster coinciden los mayores reclamos que tiene Irlanda: Limerik, Cork, Cashel, Parque de Burren, Kery, Adare... y sobre todo los merecidamente famosos acantilados de Moher. Cliffs of Moher. Paredes do Oeste Solpor en Moher. Cantís dourados Cashel As ruinas Burren Nin Auga, nin árbores, nin terra As fiestras de Cork University of Cork As canles do Lee A dinámica Cork é a capital de Munster, ou "terra de Mum". A chegada de empresas estadounidenses animadas pola fiscalidade irlandesa está facendo crecer en importancia esta vila. Surcada polos canales do rio Lee, os seus coloridos edificios de tres ou catro alturas son moi caracteristicos. Actualmente é a terceira poboación de Irlanda, despois de Dubl

A Fraga de Coiro

Esta pequena xoia do Morrazo une a parroquia de Coiro co alto de Ermelo. Para adentrarse nela dende o sur, hai que comezar subindo polos camiños que aparecen despois da igrexa. Pouco a pouco, os ruidos do esperpéntico vial van deixando paso aos murmullos do Rego Bouzós. Entrada da Fraga O traxe verde do Carballo Outros habitantes da fraga Fontes de Luz Azafranes entre a sombra A fervenciña do Bouzós Ermelo Bouzós en outono Profundidades da Fraga A igrexa de Coiro 300 metros de desnivel. Carreiros auténticos, sen adecuar, un pouco laberinticos as veces. Raios de sol, que tentan abrirse paso entre as polas, sen moito éxito. Auga, carballos, follas, troncos novos, troncos vellos, sombras... Un verdadeiro oasis no deserto do monte invadido. Ogallá resista. Xa o dicían eses artistas de SOAK: Polo monopolio do eucalipto… viva san carballiño!

Cabo Estai

​​ "Mirando na rede, descubrín que - en Cabo Estai - hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor" Cabo Estai Os muros de Xunqueiro Pedras verdes O palco das Cíes O faro escondido Derradeiras luces da furna Cíes As escaleiras do faro de Cabo Estai ​ Cabo Estai é un deses sitios que sabes que está ahí pero que nunca lle da a un por visitar. Lembro que pasei por alí unha ou dúas veces, xa hai anos. A imaxe difusa que tiña na mente era de unha grande extensión sen un punto característico ou concreto onde poder ver o mar. Mirando na rede, descubrín que hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor. Para ir dando pedáis está un pouco lonxe, así que fun parando nas calas con rochas e algas, que van aparecendo cando se deixa atrás o rebumbio de Canido e vaise entrando na afastada zona resid

Amman. Ciudadela e Rainbow street

  A ciudadela é realmente o casco vello de Amman, onde se conservan os vestixios históricos das civilizacións que se asentaron no que hoxe é Jordania.  Civilizacións como a de Mesopotamia, exipcia, romana, asiria, babilonia, grega, nabatea, turca... case nada. Incluso as cruzadas que foron a terra prometida a facer o vándalo e cargarse tanto musulmans como cristians.  Maila ter tantos anos de historia rexistrada, máis que calquera lugar do mundo, o sitio arqueoloxico é relativamente pequeno. Imaxino destruido polo tempo e polas guerras. Esta zona é a cuna de tantas culturas e relixións, que tanto uns como outros a consideran súa. Posiblemente todas teñan a súa razón. Pérdena ao non saber compartila. Ammán é enorme. Dende a ciudadela vense as sete colinas, e adivinanse outras máis. Creceu moitisimo recollendo palestinos da primeira Nakba, cando Israel os botou da terra onde vivian. De feito, non sabía que case o 70% das personas jordanas teñen orixe palestino.  Os campos de refuxiados p