Prat d'Aguiló - Serrat de les Esposes. Segunda etapa dos Cavalls del Vent, cresteando entre a nevoa e carreiros de vacas
Prat d'Aguiló - Serrat de les Esposes. Segunda etapa de los Cavalls del Vent, cresteando entre niebla y senderos de vacas
Qué? |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/125s f/5.6 ISO125
Mencer en Prat d'Aguiló |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/125s f/9.0 ISO125
Entra a néboa no Serrat de la MugaNikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 26mm 1/200s f/11 ISO125 |
Limite da neboa |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/100s f/11 ISO125
Tebras |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/100s f/11 ISO125
Paso do lóstrego |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/125s f/11 ISO125
Luz en Cortals de l'Ingla |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/400s f/11 ISO125
Carreiros de vacas |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/200s f/5.6 ISO125
Non durmimos demasiado ben. Pasamos unha noite regular por mor dos ronquidos (ou máis ben bramidos, meneabanse as liteiras) dun compañeiro de habitación. Son cousas que pasan nos refuxios. Sen máis. Non pasaría de ahi se non fora porque o “tenor” botounos a bronca por facer “demasiado ruido ao despertarnos”, cando todo o refuxio xa estaba en pé e comezanco coa xornada… ¿?¿? enfin.... Non é nin moito menos a tónica xeral. A xente é moi amable e cercana. Sen ir mais lonxe, en Serrat de Les Esposes, onde faríamos noite nesta segunda etapa, as rapazas do refugi contaronnos o xesto dun rapaz que durmira alí hai dúas noites: Repartiu tapons para os oidos a tod@s @s compañeir@s de habitación. todo un detalle ir cargado de moreas de tapons para evitar molestar aos demáis
Almorzamos e comezamos a camiñar.
Bordeamos o Comabona e o Terrers, cortando unha colina moi pedregosa e inclinada, e despois comezamos a subir ata o Pas del Bou. A partir de ahi cresteamos pola Serrat de la Muga e de la Moixa. As vistas debían de ser impresionantes, pero toda a vertiente sur da serra do Moixeró estaba cuberta de neboa. En canto as crestas perderon altura, as nubes contidas polas montañas pasaban de un val ao outro, e absorberonnos. Camiñamos con visibilidade reducida ata que perdemos altura, e deixamos as nubes arriba.
De cando en vez, vemos os devastadores efectos das treboadas de montaña: Grupos de arbores calcinados polo que debeu ser un lostrego.
Descendendo polo medio dun bosque, aparecimos no refucio Cortals de L'ingla. paramos a xantar, e a partir de ahi o camiño ata Serrat de les Esposes é bastante ameno e menos montañeiro. Transcurre entre prados, vacas e bosques de piñeiros.
Os refuxios de Cortals de l'Ingla e Serrat de les Esposes teñen acceso directo en coche, pero non por iso son menos fermosos. Cenamos moi ben e moi a gusto (as chicas que levan o refuxio son moi simpáticas) e pasamos a sobremesa entre xogos e risas con outras dúas caminantes do Cavals de Vent, que ian, como non, en sentido contrario ao noso.
Esta noche no dormimos demasiado bien. Pasamos una noche regular por culpa de los ronquidos (o mejor dicho bramidos, ya que se meneaban las literas) de un compañero de habitación. Son cosas que pasan en los refugios, sin más. No pasaría de ahí si no fuese porque el “tenor” nos echó una bronca por “hacer demasiado ruido al despertarnos”, cuando ya estaba todo el refugio en pie y arrancando la jornada… ¿¿?¿? Enfin…. No es ni mucho menos la tónica general. La gente es muy amable y cercana. Sin ir más lejos, en Serrat de les Esposes, el refugio en el que haríamos noche en esta segunda etapa, las chicas que lo rejentan nos contaron el gesto de un chico que durmió allí un par de noches atrás: Repartió tapones de los oidos a tod@s l@s compañer@s de habitación, porque sabía que roncaba mucho. Es todo un detalle ir cargado de tapones para no molestar a l@s demás.
Desayunamos y empezamos a caminar.
Bordeamos el Comabona y el Terrers, cortando una colina pedregosa muy inclinada y después comenzamos a subir hasta el Pas del Bou. A partir de ahí cresteamos por la Serrat de la Muga y de la Moixa. Las vistas deberían ser impresionantes, pero toda la vertient sur de la Sierra del Moixeró estaba cubierta por la niebla. En cuanto el camino perdió altura, las nubes contenidas por las montañas pasaban de un valle a otro, y nos absorbieron. Caminamos con visibilidad reducida hasta que perdimos altura, y dejamos las nubes más arriba.
De vez en cuando, vemos los devastadores efectos de las tormentas de montaña: grupos de árboles calcinados por rayos.
Descendiendo por el medio de un bosque, aparecemos en el refugio Cortals de l´Ingla. Paramos a comer. A partir de ahí el camino hasta Serrat de les Esposes es bastante ameno y menos montañero. Transcurre entre prados, vacas y bosques de pinos
Los refugios Cortals de l´Ingla y Serrat de les Esposes tienen acceso directo en coche, pero no por ello son menos bonitos. Cenamos muy bien y muy a gusto (las chicas que llevan el refugio son muy simpáticas) y pasamos la sobremesa entre juegos y risas con otras dos caminantes del Cavalls de Vent que, como no, iban en sentido contrario al nuestro.