Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 1



Arcoiris prat d aguiló cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró
Arco da vella en Prat d'Aguiló

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/80s f/6.3 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró. prados pedraforca
Prados en altura

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

 

Ollar atrás

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/160s f/11 ISO125

 


 cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró vaca
Pausa

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/160s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró. vista sur del pedraforca
As nubes rodean o Pedraforca

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/400s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró serra pedregosa
Cavalos en Serra Pedregosa

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/1250s f/5.6 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró pas des gosolans
Rañando o ceo

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró refugio prat d'aguiló desde el pas des gosolans
Prat d'Aguiló dende o alto

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró pas des gosolans
Pas des Gosolets

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró vacas
Benvinguts

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/640s f/11 ISO125

 

Etapa 1 Lluis Estasen - Prat d'Aguiló
Saimos cedo de Barcelona e almorzamos en Saldes, o pobo máis cercano ao percorrido na parte leste, e ao lado do miradoiro de Gresolet, que ia ser onde deixaríamos o coche e comezaríamos a camiñar.
O primeiro refuxio da nosa andaina foi o Lluis Estasen. Situado na propia base do Pedraforca, o seu nome está adicado ao montañeiro que abriu as primeiras vias de escalada a esta montaña. Estampamos o primeiro selo no cartón, falamos un pouco do tempo co guarda (non foi conversa de ascensor, había amenaza seria de choiva), e comezamos a marcha. Tras camiñar por un bosque de diversos piñeiros e abetos chegamos a unha pista que bordea o Pedraforca. Esta impoñente mole, que tiñamos pensado tentar ascender despois de rematar os Cavalls del Vent, podese ver dende moitos puntos do percorrido desta grande andaina.
Sempre ascendendo, inda que de forma suave entre vacas, herba e piñeiros illados. A paisaxe vaise tornando cada vez máis de montaña. Chegamos a uns prados bucólicos (Prat del Socarrat e Prat Llong), onde paramos a xantar. O Pedraforca, sempre as nosas costas, parece un xigante, que nunca deixa de estar tapado polas nubes. Pasado un collado, deixase de subir e a paisaxe cambia. Estamos na Serra Pedregosa. A marcha continúa por un carreiro moito máis suave. Desaparecen as arbores e as vacas, cambianse por prados con calvas e cavalos. Ambiente alpino. Ascendendo aos poucos, case sen enterarnos, chegamos ao Pas dels Gosolans. Paso de porteadores e segadores. As vistas da cara norte do Cadí (Serra do Sistre) son impresionantes. Moi ao baixo, divisase o refugi Prat d´Aguiló.
Este paso é, según din, un dos puntos duros da travesía, pero como nós fixemola en sentido contrario, foinos relativamente sinxelo chegar. A baixada ata o refuxio Prat d'Aguiló xa foi outra cousa, é bastante empinada e por momentos resbaladiza. Carga moito os xeonllos. Volven a aparecer algúns piñeiros e abetos. As vacas dannos a benvida á primeira parada do percorrido: O refuxio Prat d'Aguiló.
Como o seu nome indica, está no medio dun verde prado rodeado de montañas, entre as que destaca o Comabona (2554m). tivemos a sorte de presenciar o arco da vella, que apareceu tras unha breve choiva. Por fortuna, a auga colleunos xa cunha cervexa na man.
O Refuxio está ben, a cea sentou xenial e a xente que atende e moi amabel. Mesmo atopamos un paisano con familia galega (de Tui).
 -x- 

Etapa 1: Lluis Estasen – Prat d´Aguiló
Salimos temprano de Barcerlona, y desayunamos en Saldes, el pueblo más cercano al recorrido por la parte Oeste, y al lado del mirador de Gresolet, que era donde ibamos a dejar el coche y empezar a caminar.
El primer refugio de nuestra travesía fue el de Lluis Estasen. Situado en la base del Pedraforca, su nombre está dedicado al montañero que abrió las primeras rutas de escalada a esta montaña. Estampamos el primer sello en nuestro cartón, hablamos un poco del tiempo con el guarda del refugio (no fue conversación de ascensor, había amenaza seria de lluvia) y comenzamos la marcha. Tras caminar por un bosque de diversos tipos de pino y abetos, llegamos a una pista que bordea el Pedraforca. Esta imponente mole, que teníamos pensado intentar ascender despues de terminar los Cavalls del Vent, se puede ver desde muchos puntos del recorrido de esta gran travesia.
Siempre subiendo, aunque de forma suave, entre vacas, hierba y pinos sueltos. El paisaje va volviendose cada vez más de montaña. Llegamos a unos bucólicos prado (Prat del Socarrat y Prat Llong), donde paramos a comer. El Pedraforca, siempre a nuestra espalda, parece un gigante que nunca deja de estar tapado por las nubes. Pasado un collado, se deja de subir y el pasisaje cambia. Estamos en la sierra Pedregosa. La marcha continúa por un sendero mucho más suave. Desaparecen los árboles y las vacas, se cambian por prados con calvas y caballos. Ambiente alpino. Subiendo a los pocos, casi sin enterarnos, llegamos al Pas dels Gosolans. Paso de porteadores eyseguadores. Las vistas de la cara norte del Cadí (Serra del Sistre) son impresionantes. Muy abajo, se divisa el refugi Prat d´Aguiló.
Este paso es, según dicen, uno de los puntos duros de la travesía. Pero como nosotr@s la hicimos en sentido contrario, nos fue relativamente fácil llegar. La bajada hacia el refugio Prat d´Aguiló ya fue otra cosa. Empinada y por momentos resbaladiza. Carga mucho las rodillas. Vuelven a aparcer algunos pinos y abetos. Las vacas nos dan el recbibiento a la primera parada del recorrido: El refugi Prat d´Aguiló
El refugio está bien, la cena sentó genial y la gente que atiende es muy amable. Uno de ellos tenía familia en Galicia, en Tui.
Como su nombre indica, está en el medio de un prado verde rodeado de montañas, entre las que destaca el Comabona (2554m). Despues de cenar, tuvimos la suerte de presenciar el arcoiris, que apareción después de una breve lluvia. Por suerte, el agua nos cogió a resguardo, con una cerveza en la mano.
-> Ver etapa 2

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.
Ler máis

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.
Ler máis

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...
Ler máis

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...
Ler máis

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....
Ler máis