Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 1



Arcoiris prat d aguiló cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró
Arco da vella en Prat d'Aguiló

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/80s f/6.3 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró. prados pedraforca
Prados en altura

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

 

Ollar atrás

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/160s f/11 ISO125

 


cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró vaca
Pausa

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/160s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró. vista sur del pedraforca
As nubes rodean o Pedraforca

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/400s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró serra pedregosa
Cavalos en Serra Pedregosa

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/1250s f/5.6 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró pas des gosolans
Rañando o ceo

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró refugio prat d'aguiló desde el pas des gosolans
Prat d'Aguiló dende o alto

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró pas des gosolans
Pas des Gosolets

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró vacas
Benvinguts

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/640s f/11 ISO125

 

Etapa 1 Lluis Estasen - Prat d'Aguiló
Saimos cedo de Barcelona e almorzamos en Saldes, o pobo máis cercano ao percorrido na parte leste, e ao lado do miradoiro de Gresolet, que ia ser onde deixaríamos o coche e comezaríamos a camiñar.
O primeiro refuxio da nosa andaina foi o Lluis Estasen. Situado na propia base do Pedraforca, o seu nome está adicado ao montañeiro que abriu as primeiras vias de escalada a esta montaña. Estampamos o primeiro selo no cartón, falamos un pouco do tempo co guarda (non foi conversa de ascensor, había amenaza seria de choiva), e comezamos a marcha. Tras camiñar por un bosque de diversos piñeiros e abetos chegamos a unha pista que bordea o Pedraforca. Esta impoñente mole, que tiñamos pensado tentar ascender despois de rematar os Cavalls del Vent, podese ver dende moitos puntos do percorrido desta grande andaina.
Sempre ascendendo, inda que de forma suave entre vacas, herba e piñeiros illados. A paisaxe vaise tornando cada vez máis de montaña. Chegamos a uns prados bucólicos (Prat del Socarrat e Prat Llong), onde paramos a xantar. O Pedraforca, sempre as nosas costas, parece un xigante, que nunca deixa de estar tapado polas nubes. Pasado un collado, deixase de subir e a paisaxe cambia. Estamos na Serra Pedregosa. A marcha continúa por un carreiro moito máis suave. Desaparecen as arbores e as vacas, cambianse por prados con calvas e cavalos. Ambiente alpino. Ascendendo aos poucos, case sen enterarnos, chegamos ao Pas dels Gosolans. Paso de porteadores e segadores. As vistas da cara norte do Cadí (Serra do Sistre) son impresionantes. Moi ao baixo, divisase o refugi Prat d´Aguiló.
Este paso é, según din, un dos puntos duros da travesía, pero como nós fixemola en sentido contrario, foinos relativamente sinxelo chegar. A baixada ata o refuxio Prat d'Aguiló xa foi outra cousa, é bastante empinada e por momentos resbaladiza. Carga moito os xeonllos. Volven a aparecer algúns piñeiros e abetos. As vacas dannos a benvida á primeira parada do percorrido: O refuxio Prat d'Aguiló.
Como o seu nome indica, está no medio dun verde prado rodeado de montañas, entre as que destaca o Comabona (2554m). tivemos a sorte de presenciar o arco da vella, que apareceu tras unha breve choiva. Por fortuna, a auga colleunos xa cunha cervexa na man.
O Refuxio está ben, a cea sentou xenial e a xente que atende e moi amabel. Mesmo atopamos un paisano con familia galega (de Tui).
 -x- 

Etapa 1: Lluis Estasen – Prat d´Aguiló
Salimos temprano de Barcerlona, y desayunamos en Saldes, el pueblo más cercano al recorrido por la parte Oeste, y al lado del mirador de Gresolet, que era donde ibamos a dejar el coche y empezar a caminar.
El primer refugio de nuestra travesía fue el de Lluis Estasen. Situado en la base del Pedraforca, su nombre está dedicado al montañero que abrió las primeras rutas de escalada a esta montaña. Estampamos el primer sello en nuestro cartón, hablamos un poco del tiempo con el guarda del refugio (no fue conversación de ascensor, había amenaza seria de lluvia) y comenzamos la marcha. Tras caminar por un bosque de diversos tipos de pino y abetos, llegamos a una pista que bordea el Pedraforca. Esta imponente mole, que teníamos pensado intentar ascender despues de terminar los Cavalls del Vent, se puede ver desde muchos puntos del recorrido de esta gran travesia.
Siempre subiendo, aunque de forma suave, entre vacas, hierba y pinos sueltos. El paisaje va volviendose cada vez más de montaña. Llegamos a unos bucólicos prado (Prat del Socarrat y Prat Llong), donde paramos a comer. El Pedraforca, siempre a nuestra espalda, parece un gigante que nunca deja de estar tapado por las nubes. Pasado un collado, se deja de subir y el pasisaje cambia. Estamos en la sierra Pedregosa. La marcha continúa por un sendero mucho más suave. Desaparecen los árboles y las vacas, se cambian por prados con calvas y caballos. Ambiente alpino. Subiendo a los pocos, casi sin enterarnos, llegamos al Pas dels Gosolans. Paso de porteadores eyseguadores. Las vistas de la cara norte del Cadí (Serra del Sistre) son impresionantes. Muy abajo, se divisa el refugi Prat d´Aguiló.
Este paso es, según dicen, uno de los puntos duros de la travesía. Pero como nosotr@s la hicimos en sentido contrario, nos fue relativamente fácil llegar. La bajada hacia el refugio Prat d´Aguiló ya fue otra cosa. Empinada y por momentos resbaladiza. Carga mucho las rodillas. Vuelven a aparcer algunos pinos y abetos. Las vacas nos dan el recbibiento a la primera parada del recorrido: El refugi Prat d´Aguiló
El refugio está bien, la cena sentó genial y la gente que atiende es muy amable. Uno de ellos tenía familia en Galicia, en Tui.
Como su nombre indica, está en el medio de un prado verde rodeado de montañas, entre las que destaca el Comabona (2554m). Despues de cenar, tuvimos la suerte de presenciar el arcoiris, que apareción después de una breve lluvia. Por suerte, el agua nos cogió a resguardo, con una cerveza en la mano.
-> Ver etapa 2

Publicacións populares deste blog

Azores. Illa de Sao Miguel leste

A parte Leste de Sao Miguel concentra unha boa cantiade de miradoiros sobre a costa: Faros, cantís ou parques axardinados… Tamén destaca a lagoa das Furnas, o terceiro estratovolcán da illa, e sobre todo as suas fumarolas de gas volcánico.     La parte este de la isla de Sao Miguel concentra una gran cantidad de miradores sobre la costa: Faros, acantilados o parques ajardinados. También destaca la Lagoa de Furnas, el tercer estratovolcán de la isla, y sobre todo sus fumarolas de gas volcánico. Xardins de Ponta Sossego Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/160s f/11 ISO160 Iniciamos o día nas termas da Caldeira Velha. Non se pode dicir que estean na parte leste da illa, pero quedaronnos atrás o día anterior. Hai varias pozas de temperaturas diferentes , no interior dun bosque tropical. Ao parecer, teñen bastante afluencia de xente, así que fumos a primeira hora, nada máis abrir o recinto. O que non esperabamos era poder disfrutar da auga nós sos durante ...

Azores. Subida ao Volcán Pico

O Volcán de Pico está situado na Illa do mesmo nome, no arquipelago das azores. Nos días claros, vista dende as illas cercanas, resulta una impoñente e prominente mole. É un cono que emerxe do mar e remata por enriba das nubes. Cos seus 2351m de altura é a cima máis alta de Portugal. El volcán de Pico está situado en la isla del mismo nombre, en el archipiélago de las Azores. En los días claros, vista desde las islas cercanas, resulta una imponente y prominente mole. Es un cono que emerge del mar y termina encima de las nubes. Con sus 2351m de altura es la cima más alta de Portugal. Volcán Pico Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/1600s f/11 ISO160 As vistas dende o cumio son espectaculares. É moi diferente respecto a outras cimas de montaña en cordillera, por ver o mar tan cerca, pero o mesmo tempo dende tanta altura. Semella estar nun avión pero cos pes no chan. Vale moito a pena o esforzo da subida. Las vistas desde la cumbre son espectaculares. Es muy di...

Ciudad Perdida Teyuna

  Fotos do acceso e visita a  Ciudad   Perdida  Teyuna (Colombia) Consiste nunha serie de plataformas circulares (máis de 140), situadas no medio da selva da Serra Nevada, onde se asentaron as tribus Teyuna. Nas plataformas construían as súas vivendas en madeira e Arcilla (obviamente non queda nada delas) Chegaron a vivir ata 2000 habitantes.  Máis entradas de Colombia  Aquí Amencer Considerase o Machu Pichu colombiano, aínda que é bastante máis antigo, e bastante máis grande que o asentamento peruano. Foi descuberta sobre 1976, e Ainda quedan partes da cidade por explorar. Sempre tiven ganas de realizar este "trekking". Dende que escoitara a Jon Sistiaga na radio falando del. Pasaron anos dende que souben da ruta, e probablemente agora sexa máis doada e esté máis explotada. Construíronse pontes e agrandaronse carreiros. Pero a dificultade segue sendo a mesma, máis que o desnivel acumulado (que o ten) as condicions de humidade e calor, que fan perder moita ...

Transilvania

"... Las torvas montañas parecían lejanas, y estábamos acercándonos a la cumbre de una colina empinada, en cuya cima había un castillo como el que menciona Jonathan en su diario. Me alegré y atemoricé al mismo tiempo; pues ahora, para bien o para mal, el fin está cerca" (Notas de Van Helsing)  Drácula, Bram Stoker  Terra de bosques, castelos e igrexas fortificadas; rodeada de prominentes montañas; esta rexión de Rumanía de orixe saxona é moi rural e ten pobos preciosos e fermosas ladeiras. Pero a fama de Transilvania non ven das súas virtudes, ven das historiase e lendas que se inspiran nela. -x- Tierra de bosques, castillos e iglesias fortificadas; rodeada de prominentes montañas. Esta región de Rumanía de origen sajón es muy rural y tiene pueblos preciosos y hermosas laderas. Pero la fama de Transilvania no viene de sus virtudes, viene de las historias y leyendas que se inspiran en ella. Castelo de Peles Viscri Igrexa fortificada de Viscri ...

Pura Vida (2)

Segunda e derradeira entrada de animáis en Costa Rica, que completa a primeira . O principal problema para captar a fauna foi que, obviamente, os modelos móvense.  Coa pouca luz que entra na selva nubosa faise complicado sacar imáxes nítidas. Hai que sorprender aos protagonistas da foto un pouco despistados. Durante a estancia en Costa Rica, visitamos un Zoo (disfrazado de hospital da natureza). Alí dentro non tería estes problemas coas fotos. Sen embargo, preferín non levar a cámara.  Os animáis, como as persoas, sempre lucen máis cando se senten en liberdade. O xantar do Perezoso A mirada do lagarto Pelicano no solpor Araña oro orbe Desfile de formigas O cangrexo que bailaba muiñeira O esquivo tucán (*) (*) O tucán aparece en todas as guías de Costa Rica. Pero o único xeito de velo de cerca e quieto é nun zoo. En liberdade está constantemente en movemento nas partes altas das árbores. A foto non é maravillosa...