Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 1



Arcoiris prat d aguiló cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró
Arco da vella en Prat d'Aguiló

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/80s f/6.3 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró. prados pedraforca
Prados en altura

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

 

Ollar atrás

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/160s f/11 ISO125

 


cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró vaca
Pausa

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/160s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró. vista sur del pedraforca
As nubes rodean o Pedraforca

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/400s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró serra pedregosa
Cavalos en Serra Pedregosa

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/1250s f/5.6 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró pas des gosolans
Rañando o ceo

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró refugio prat d'aguiló desde el pas des gosolans
Prat d'Aguiló dende o alto

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró pas des gosolans
Pas des Gosolets

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró vacas
Benvinguts

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/640s f/11 ISO125

 

Etapa 1 Lluis Estasen - Prat d'Aguiló
Saimos cedo de Barcelona e almorzamos en Saldes, o pobo máis cercano ao percorrido na parte leste, e ao lado do miradoiro de Gresolet, que ia ser onde deixaríamos o coche e comezaríamos a camiñar.
O primeiro refuxio da nosa andaina foi o Lluis Estasen. Situado na propia base do Pedraforca, o seu nome está adicado ao montañeiro que abriu as primeiras vias de escalada a esta montaña. Estampamos o primeiro selo no cartón, falamos un pouco do tempo co guarda (non foi conversa de ascensor, había amenaza seria de choiva), e comezamos a marcha. Tras camiñar por un bosque de diversos piñeiros e abetos chegamos a unha pista que bordea o Pedraforca. Esta impoñente mole, que tiñamos pensado tentar ascender despois de rematar os Cavalls del Vent, podese ver dende moitos puntos do percorrido desta grande andaina.
Sempre ascendendo, inda que de forma suave entre vacas, herba e piñeiros illados. A paisaxe vaise tornando cada vez máis de montaña. Chegamos a uns prados bucólicos (Prat del Socarrat e Prat Llong), onde paramos a xantar. O Pedraforca, sempre as nosas costas, parece un xigante, que nunca deixa de estar tapado polas nubes. Pasado un collado, deixase de subir e a paisaxe cambia. Estamos na Serra Pedregosa. A marcha continúa por un carreiro moito máis suave. Desaparecen as arbores e as vacas, cambianse por prados con calvas e cavalos. Ambiente alpino. Ascendendo aos poucos, case sen enterarnos, chegamos ao Pas dels Gosolans. Paso de porteadores e segadores. As vistas da cara norte do Cadí (Serra do Sistre) son impresionantes. Moi ao baixo, divisase o refugi Prat d´Aguiló.
Este paso é, según din, un dos puntos duros da travesía, pero como nós fixemola en sentido contrario, foinos relativamente sinxelo chegar. A baixada ata o refuxio Prat d'Aguiló xa foi outra cousa, é bastante empinada e por momentos resbaladiza. Carga moito os xeonllos. Volven a aparecer algúns piñeiros e abetos. As vacas dannos a benvida á primeira parada do percorrido: O refuxio Prat d'Aguiló.
Como o seu nome indica, está no medio dun verde prado rodeado de montañas, entre as que destaca o Comabona (2554m). tivemos a sorte de presenciar o arco da vella, que apareceu tras unha breve choiva. Por fortuna, a auga colleunos xa cunha cervexa na man.
O Refuxio está ben, a cea sentou xenial e a xente que atende e moi amabel. Mesmo atopamos un paisano con familia galega (de Tui).
 -x- 

Etapa 1: Lluis Estasen – Prat d´Aguiló
Salimos temprano de Barcerlona, y desayunamos en Saldes, el pueblo más cercano al recorrido por la parte Oeste, y al lado del mirador de Gresolet, que era donde ibamos a dejar el coche y empezar a caminar.
El primer refugio de nuestra travesía fue el de Lluis Estasen. Situado en la base del Pedraforca, su nombre está dedicado al montañero que abrió las primeras rutas de escalada a esta montaña. Estampamos el primer sello en nuestro cartón, hablamos un poco del tiempo con el guarda del refugio (no fue conversación de ascensor, había amenaza seria de lluvia) y comenzamos la marcha. Tras caminar por un bosque de diversos tipos de pino y abetos, llegamos a una pista que bordea el Pedraforca. Esta imponente mole, que teníamos pensado intentar ascender despues de terminar los Cavalls del Vent, se puede ver desde muchos puntos del recorrido de esta gran travesia.
Siempre subiendo, aunque de forma suave, entre vacas, hierba y pinos sueltos. El paisaje va volviendose cada vez más de montaña. Llegamos a unos bucólicos prado (Prat del Socarrat y Prat Llong), donde paramos a comer. El Pedraforca, siempre a nuestra espalda, parece un gigante que nunca deja de estar tapado por las nubes. Pasado un collado, se deja de subir y el pasisaje cambia. Estamos en la sierra Pedregosa. La marcha continúa por un sendero mucho más suave. Desaparecen los árboles y las vacas, se cambian por prados con calvas y caballos. Ambiente alpino. Subiendo a los pocos, casi sin enterarnos, llegamos al Pas dels Gosolans. Paso de porteadores eyseguadores. Las vistas de la cara norte del Cadí (Serra del Sistre) son impresionantes. Muy abajo, se divisa el refugi Prat d´Aguiló.
Este paso es, según dicen, uno de los puntos duros de la travesía. Pero como nosotr@s la hicimos en sentido contrario, nos fue relativamente fácil llegar. La bajada hacia el refugio Prat d´Aguiló ya fue otra cosa. Empinada y por momentos resbaladiza. Carga mucho las rodillas. Vuelven a aparcer algunos pinos y abetos. Las vacas nos dan el recbibiento a la primera parada del recorrido: El refugi Prat d´Aguiló
El refugio está bien, la cena sentó genial y la gente que atiende es muy amable. Uno de ellos tenía familia en Galicia, en Tui.
Como su nombre indica, está en el medio de un prado verde rodeado de montañas, entre las que destaca el Comabona (2554m). Despues de cenar, tuvimos la suerte de presenciar el arcoiris, que apareción después de una breve lluvia. Por suerte, el agua nos cogió a resguardo, con una cerveza en la mano.
-> Ver etapa 2

Publicacións populares deste blog

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí

Ortigueira e arredores

Antes,  Ortigueira era coñecida polo seu festival. Agora,  coñecese polo seu festival, e por un banco. Porén,  Ortigueira e arredores sempre tiveron moito máis. Loiba Fuciño do Porco Luz do Norte Estaca de Bares Septentrional Herbeira Garita 613 metros sobre o nivel do mar Estrada DP-2205   Fotos tomadas en O Vicedo, Mañón, Ortigueira e Cariño.