Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 1



Arcoiris prat d aguiló cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró
Arco da vella en Prat d'Aguiló

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/80s f/6.3 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró. prados pedraforca
Prados en altura

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

 

Ollar atrás

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/160s f/11 ISO125

 


cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró vaca
Pausa

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/160s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró. vista sur del pedraforca
As nubes rodean o Pedraforca

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/400s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró serra pedregosa
Cavalos en Serra Pedregosa

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/1250s f/5.6 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró pas des gosolans
Rañando o ceo

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró refugio prat d'aguiló desde el pas des gosolans
Prat d'Aguiló dende o alto

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró pas des gosolans
Pas des Gosolets

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineos, en cadí moixeró vacas
Benvinguts

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 31mm 1/640s f/11 ISO125

 

Etapa 1 Lluis Estasen - Prat d'Aguiló
Saimos cedo de Barcelona e almorzamos en Saldes, o pobo máis cercano ao percorrido na parte leste, e ao lado do miradoiro de Gresolet, que ia ser onde deixaríamos o coche e comezaríamos a camiñar.
O primeiro refuxio da nosa andaina foi o Lluis Estasen. Situado na propia base do Pedraforca, o seu nome está adicado ao montañeiro que abriu as primeiras vias de escalada a esta montaña. Estampamos o primeiro selo no cartón, falamos un pouco do tempo co guarda (non foi conversa de ascensor, había amenaza seria de choiva), e comezamos a marcha. Tras camiñar por un bosque de diversos piñeiros e abetos chegamos a unha pista que bordea o Pedraforca. Esta impoñente mole, que tiñamos pensado tentar ascender despois de rematar os Cavalls del Vent, podese ver dende moitos puntos do percorrido desta grande andaina.
Sempre ascendendo, inda que de forma suave entre vacas, herba e piñeiros illados. A paisaxe vaise tornando cada vez máis de montaña. Chegamos a uns prados bucólicos (Prat del Socarrat e Prat Llong), onde paramos a xantar. O Pedraforca, sempre as nosas costas, parece un xigante, que nunca deixa de estar tapado polas nubes. Pasado un collado, deixase de subir e a paisaxe cambia. Estamos na Serra Pedregosa. A marcha continúa por un carreiro moito máis suave. Desaparecen as arbores e as vacas, cambianse por prados con calvas e cavalos. Ambiente alpino. Ascendendo aos poucos, case sen enterarnos, chegamos ao Pas dels Gosolans. Paso de porteadores e segadores. As vistas da cara norte do Cadí (Serra do Sistre) son impresionantes. Moi ao baixo, divisase o refugi Prat d´Aguiló.
Este paso é, según din, un dos puntos duros da travesía, pero como nós fixemola en sentido contrario, foinos relativamente sinxelo chegar. A baixada ata o refuxio Prat d'Aguiló xa foi outra cousa, é bastante empinada e por momentos resbaladiza. Carga moito os xeonllos. Volven a aparecer algúns piñeiros e abetos. As vacas dannos a benvida á primeira parada do percorrido: O refuxio Prat d'Aguiló.
Como o seu nome indica, está no medio dun verde prado rodeado de montañas, entre as que destaca o Comabona (2554m). tivemos a sorte de presenciar o arco da vella, que apareceu tras unha breve choiva. Por fortuna, a auga colleunos xa cunha cervexa na man.
O Refuxio está ben, a cea sentou xenial e a xente que atende e moi amabel. Mesmo atopamos un paisano con familia galega (de Tui).
 -x- 

Etapa 1: Lluis Estasen – Prat d´Aguiló
Salimos temprano de Barcerlona, y desayunamos en Saldes, el pueblo más cercano al recorrido por la parte Oeste, y al lado del mirador de Gresolet, que era donde ibamos a dejar el coche y empezar a caminar.
El primer refugio de nuestra travesía fue el de Lluis Estasen. Situado en la base del Pedraforca, su nombre está dedicado al montañero que abrió las primeras rutas de escalada a esta montaña. Estampamos el primer sello en nuestro cartón, hablamos un poco del tiempo con el guarda del refugio (no fue conversación de ascensor, había amenaza seria de lluvia) y comenzamos la marcha. Tras caminar por un bosque de diversos tipos de pino y abetos, llegamos a una pista que bordea el Pedraforca. Esta imponente mole, que teníamos pensado intentar ascender despues de terminar los Cavalls del Vent, se puede ver desde muchos puntos del recorrido de esta gran travesia.
Siempre subiendo, aunque de forma suave, entre vacas, hierba y pinos sueltos. El paisaje va volviendose cada vez más de montaña. Llegamos a unos bucólicos prado (Prat del Socarrat y Prat Llong), donde paramos a comer. El Pedraforca, siempre a nuestra espalda, parece un gigante que nunca deja de estar tapado por las nubes. Pasado un collado, se deja de subir y el pasisaje cambia. Estamos en la sierra Pedregosa. La marcha continúa por un sendero mucho más suave. Desaparecen los árboles y las vacas, se cambian por prados con calvas y caballos. Ambiente alpino. Subiendo a los pocos, casi sin enterarnos, llegamos al Pas dels Gosolans. Paso de porteadores eyseguadores. Las vistas de la cara norte del Cadí (Serra del Sistre) son impresionantes. Muy abajo, se divisa el refugi Prat d´Aguiló.
Este paso es, según dicen, uno de los puntos duros de la travesía. Pero como nosotr@s la hicimos en sentido contrario, nos fue relativamente fácil llegar. La bajada hacia el refugio Prat d´Aguiló ya fue otra cosa. Empinada y por momentos resbaladiza. Carga mucho las rodillas. Vuelven a aparcer algunos pinos y abetos. Las vacas nos dan el recbibiento a la primera parada del recorrido: El refugi Prat d´Aguiló
El refugio está bien, la cena sentó genial y la gente que atiende es muy amable. Uno de ellos tenía familia en Galicia, en Tui.
Como su nombre indica, está en el medio de un prado verde rodeado de montañas, entre las que destaca el Comabona (2554m). Despues de cenar, tuvimos la suerte de presenciar el arcoiris, que apareción después de una breve lluvia. Por suerte, el agua nos cogió a resguardo, con una cerveza en la mano.
-> Ver etapa 2

Publicacións populares deste blog

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo ser

Irlanda - Munster

En Munster coinciden os maiores reclamos que ten Irlanda. Limerick, Cork, Cashel, Parque Nacional de Burren, Kerry, Adare... e sobre todo os merecidamente famosos cantís de Moher. -x- En Munster coinciden los mayores reclamos que tiene Irlanda: Limerik, Cork, Cashel, Parque de Burren, Kery, Adare... y sobre todo los merecidamente famosos acantilados de Moher. Cliffs of Moher. Paredes do Oeste Solpor en Moher. Cantís dourados Cashel As ruinas Burren Nin Auga, nin árbores, nin terra As fiestras de Cork University of Cork As canles do Lee A dinámica Cork é a capital de Munster, ou "terra de Mum". A chegada de empresas estadounidenses animadas pola fiscalidade irlandesa está facendo crecer en importancia esta vila. Surcada polos canales do rio Lee, os seus coloridos edificios de tres ou catro alturas son moi caracteristicos. Actualmente é a terceira poboación de Irlanda, despois de Dubl

O Grove

O Grove non é o mellor sitio para darlle a volta en bici. Pero si que ten moreas de sitios que valen  a pena visitar...  e facerlles fotos, que diso vai a entrada.  Pensamos en repetir a idea de fin de semana de volta en bicicleta pola peninsula. Pero a realidade foi que non se deixou moito. Ten vías moi tranquilas e ciclables. tamén carreiros que bordean o litoral. Pero tamén ten moito areal sen posibiliade de rodear. E tamén pequenos cantís nos que hai que levar a bici ao lombo. Agora ben, fermoso é dabondo. Tanto praias como paseos e portos. Tampouco acompañou moito o tempo. Pero eso ten as súas vantaxes: menos xente e mellores luces e estampas para esto das fotos. Ten moita extensión. Realmente só fixemos unha pequena parte, a da costa norte. Así que non me importaría para nada repetir.

Jerash

Normalmente as ruinas non prosperan porque as cidades ou asentamentos necesitan progresar e crecer.  E moitas veces fano sen valorar o pasado e o destruen ou expolian. Pasou con murallas medievais, igrexas, barrios enteiros en todo o mundo. Non foi o caso de Jerash. Aquí a cidade foi asolada por un terremoto que rematou con ela. E no canto de reconstruirla os seus habitantes decidiron abandonala. Por esta vila pasaron mesopotamos, mamelucos, gregos, persas, pero os que deixaron maior impronta foron os romanos. Séculos despois, tralas guerras, volveuse habitar este asentemento, pero na colina do lado, polo que os restos se respectaron (máis ou menos) e hoxe en día é unha das vilas romanas mellor conservadas do mundo. Centos e centos de columnas, pórticos, igrexas, anfiteatros, circos, rúas romanas, beirarúas... Jerash ten de todo. Cando se puxo en valor o asentamento, se reconstrui o que se puido. Pero hai moitos restos que seguen baixo a terra, descubertos a miudo. Unha moi grata sorpr

A Fada e o Dragón

Se hai algo do que podemos presumir en Vigo é dos nosos atlánticos Solpores. A orientación da cidade e as nubes que adoitan acompañarnos fai que moitas tardes pague a pena pararse a mirar o ceo. Un bo sitio para observalos é o Paseo de Alfonso XII. A primeira espectadora é esa fada ao lombo do dragón, que seica pretende sobrevoar as ondas do mar da ría pero que nunca chega a facelo. Hacia o Solpor A fada e o Dragón Ceo Ocaso Baixo as nubes Viaxe eterna cara o Solpor. Solpor (2) Treboada