Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent


Cavalls del vent. Cinco días percorrendo o parque Cadí Moixeró.

Fai click nas imaxes para abrir a entradas


https://ollarpolafiestra.blogspot.com/2018/09/cavalls-del-vent-etapa-1.html

Etapa1: 

Estasen - Prat d'Aguiló

http://ollarpolafiestra.blogspot.com/2018/10/cavalls-del-vent-etapa-2.html

Etapa2: 

Prat d'Aguiló - Esposes

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes

Etapa3: 

Esposes - Niu d'Aliga

https://ollarpolafiestra.blogspot.com/2018/10/niu-daliga-solpor-na-montana.html

Niu d'Aliga


http://ollarpolafiestra.blogspot.com/2018/11/cavalls-del-vent-etapa-4.html

Etapa4: 

Niu d'Aliga - Sant Jordi


https://ollarpolafiestra.blogspot.com/2018/11/cavalls-del-vent-etapa-5.html

Etapa5: 

Sant Jordi - Lluis Estasen


Niu d'Aliga

Pedraforca


O Cavalls del vent é unha andaina de montaña que transcure entre os oito refuxios gardados do parque do Cadí - Moixeró. O percorrido, de trazado circular, son uns 80km en total. 

Acumula uns 5500m de desnivel positivo según o meu gps. O punto máis alto é o Refuxio de Niu d'Aliga, a 2510m de altura, e o punto máis baixo Veinat de l'Hostalet a 910m.
Nós plantexamolo para completar a ruta sen demasiado apuro en cinco días e catro noites. Escollimos realizalo en sentido horario, e o certó é que non sei moi ben porqué. A maioria das páxinas que atopei, os diferentes blogs e os tracks do wikiloc fan o percorrido no sentido horario. O feito é que todos os días cruzabamonos con todo dios en sentido contrario, pero non coincidimos con ninguén que fixera o mesmo orde de refuxios que nós.
As etapas que planificamos (compre reservar con antelación) foron as seguintes:

Día 1: Refugi Lluis Estasen - Refugi Prat d'Aguiló
Día 2: Refugi Prat d'Aguilló - Refugi Cortalls d'Ingla - Refugi Serrat de les Esposes
Día 3: Refugi Serrat de les Esposes - Refugi Niu d'Aliga
Día 4: Refugi Niu d'Aliga - Refugi Rebost - Refugi Sant Jordi
Día 5: Refugi Sant Jordi - Refugi Gresolet - Refugi Lluis Estasen

-x-

El cavals del vent es un trecking de montaña que trasncurre entre los ocho refugios guardados del parque del Cadí – Moixeró. El recorrido, de trazado circular, son unos 80 km en total. 

Acumula unos 5500m de desnivel positivo según mi gps. El punto más alto es el refugio de Niu d´Aliga, a 2510m de altura, y el punto más bajo Veinat de l´hospitalet, a 910m.
Nosotr@s nos lo planteamos para completar la ruta sin demasiado apuro en cinco días y cuatro noches. Escogimos realizarlo en sentido horario, la verdad, no sé muy bien porqué. La mayoría de las páginas que encontré, y los diferentes blogs y las rutas en wikiloc hacen el recorrido en el sentido horario. El hecho es que todos los días nos cruzabamos con todo dios en sentido contrario, pero no coincidimos con nadie que siguiera el mismo orden de refugios que nosotr@s.
Las etapas que planificamos (conviene reservar con antelación) fueron las siguientes:

Día 1: Refugi Lluis Estasen - Refugi Prat d'Aguiló
Día 2: Refugi Prat d'Aguilló - Refugi Cortalls d'Ingla - Refugi Serrat de les Esposes
Día 3: Refugi Serrat de les Esposes - Refugi Niu d'Aliga
Día 4: Refugi Niu d'Aliga - Refugi Rebost - Refugi Sant Jordi
Día 5: Refugi Sant Jordi - Refugi Gresolet - Refugi Lluis Estasen

Publicacións populares deste blog

Cartagena

  Esta vila do caribe colombiano foi das que máis me gustou do pais.  Vese chea de vida, e non só polo turismo.  Mestura de forma colorida o moderno (e non tan bonito) skyline típico américano con casas tipo coloníais. Forte San Felipe É esta derradeira zona a que se visita, e na que eu estiven. Skyline Ten bastante relevancia. É a segunda cidade en actividade económica de Colombia.  Foi capital do pais na época do control hispano, e sempre foi un departamento a ter en conta. Cando chove en Cartagena O asentamento non ten unha historia moi longa (bueno, ou si, pero solo se conta dende que chegaron os españois). Pero ainda así é ben intensa.  Impresionoume a batalla contra os ingleses na que os españois colonos rexeitaron a invasión.   Din que de non ter repelido aquel ataque, gran parte de américa latina hoxe en día falaría inglés.   Tal era a importancia de Cartaxena.   Daquela batalla quedou como recordo un impresionante forte, o castelo de San ...
Ler máis

Passaran.Araign - Montgarri

 Etapa 3 do Passaran. Etapa "raiña" Saimos de Francia, da zona de Ariège, para entrar no Val d´Aran. Dende o Collado Araign Deixamos cedo do refuxio de Araign, porque o día vai ser longo, non hai sombra, e está facendo moito calor. Máis de 30º en alta montaña, a máis de 2000m de altura.  Normal que os glaciares estean quedando en mínimos. Vistas da frontera O primeiro é desfacer os pasos do día anterior e subir para voltar ao collado que se chama igual que o refuxio e o lago: Araign.  Despois, hai que seguir subindo, pero xa non tan forte, ata o Portillon de Albi: a frontera co Val d´Aran.  Photocall do Portillon Antes do collado, as vistas da rexión de Ariège coa luz da mañá eran dignas de admirar (e de usar como foto call).  Aneto e glaciar Atravesamos un par de pequenos lagos e chegamos a outro collado onde as panorámicas son super fermosas. por un lado, hacia o oeste, vese o macizo do Aneto, co seu glaciar. e hacia o Sur vemos o val que imos bordear dende ar...
Ler máis

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....
Ler máis

Medellín e Guatapé

  Imaxes da miña visita a barriada "Comuna 13" de Medellín e o peñón de Guatapé. Pacha Mama A cidade de Medellín e ben coñecida polas historias do Cartel e de Pablo Escobar. Antes da viaxe a Colombia, non coñecía a outra vertente oscura e violenta, a das bandas nos barrios. A comuna 13 é un barrio periférico, o cal, precisamente pola súa rápida conexión con alguna estrada de saida / entrada de Medellín, resultou ser lugar estratéxico para a entrada de mercancía na capital de Antioquia. Praza Botero Esto fixo que as bandas controlaran esta comuna, na que vivían 130000 personas, distribuida en 21 barrios. Facían a lei, podían xulgar sen xuizo por vestimenta ou por consumir drogas. Como organizacións mafiosas, as personas que non lles axudaban eran expulsadas ou asinadas.  Había mortos de seguido debidos as pelexas entre bandas polo control.  Colibrís A situación de descontrol gubernamental era tal, que tiveron que facer duas incursión militares.  A primeira foi a chama...
Ler máis

Anillo de Picos VI. Vega de Ario - Vegaredonda

Os refuxios  Vega de Ario e Vegaredonda están unidos polo camiño que transita polos lagos de Covadonga, e por Pandecarmen. Pero hai outra variante, máis corta, que vai pola vega de Aliseda. Este camiño está desaconsellado con nevoa, porque é moi complicado orientarse. Ese día a névoa era intensa. Como estaba o día moi cuberto non subimos ao Jultayu, que seica ten unhas vistas preciosas do Cares. No canto de facer o pico, seguimos o camiño discurre entre prados ata chegar ao collado do  pico  Conjurtao. Dende arriba non se ve nada. Todo cuberto polo manto branco. So algún grupo de Chovas e rebecos que observan dende a lonxanía, mergullados nunha néboa clara, pero que impide toda visión.  A partir de ahí o camiño desaparece. Entrase nun mar de Caliza cheo de lapiaz, simas e Jous grandes e pequenos. A soidade, a imposibilidade de visualizar o fondo, o silencio, dan a impresión de camiñar por un mundo medio irreal. So temos a compaña de algúnha manada de rebecos. Baixand...
Ler máis