Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 4

Máis prados, bosques, treboada e o refuxio Sant Jordi.
 
cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Prados de altura

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/400s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Vixiantes

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/5.6 ISO125



cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
La Molina no vran

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 26mm 1/250s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Raio de sol no bosque

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 52mm 1/160s f/5.6 ISO250

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Cadí

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/5.6 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Faias

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/80s f/6.3 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Ameaza treboada baixo o Moixeró

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 40mm 1/80s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Sant Jordi.

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/125s f/5.6 ISO125



A vertente do Niu d´Aliga polas pistas de esquí non ten nada que ver coa que ven dende Penyes Altes. Suave descenso por un carreiro e por un prado. Vacas e rebecos acompañannos a distancia. Outra vez vemos o Pedraforca e o Comabona, pero dende este lado tamén as Penyes Altas e o Moixeró, que na cara sur presentan unhas paredes impresionantes. Nesta etapa imos ver dende abaixo, na vertiente máis rocosa, todas as cimas que cresteamos o día anterior. Os buitres planean sobre os precipicios e mostrannos toda as súa envergadura.
Seguimos descendendo de seguido e cargando os xeonllos. Cando empezamos a introducirnos nun bosque de piñeiro negro aparece o Refugi de Rebost. Elegante e restaurada casa de pedra. Tras repoñer e unha breve conversa co guarda (que leva toda a vida nese refuxio) seguimos baixando. Adentrandonos nun fermoso bosque de faias. Por momentos a espesura e humidade lembra a bosque galaico.
Alternando con prados, cruzamos a autoestrada que entra no tunel do Cadí. Dende aquí abaixo o Moixeró parece unha parede rochosa. De Greixer empeza a subida ao Coll d´Escriu. O carreiro discurre maiormente por pista, entre un bosque de faias impresionante. O ambiente é sofocante, e empeza a amenazar a treboada. A baixada do Coll de Escriu resulta bastante empinada, pero faise ben.
Xa estamos moi cerca do emblemático refuxio de Sant Jordi. Ainda así, non escapamos a choiva, o último tramo facémolo a correr. Tras meternos no refuxio, empeza a caer unha tremenda granizada. Por sorte, do granizo si que escapamos. @s montañeir@s que chegan despois veñen calad@s de auga.
O refuxio de Sant Jordi é o máis auténtico de todos os do Cavalls del Vent. O único sen acceso en coche. Está debaixo do Moixeró ou das Penyes Altes. Desde él, parten rutas de ascenso ao Comabona. Un curtido guarda e o seu simpáticoaxudante rexentan este fermoso refuxio, con verdadeiro ambiente de montaña. Escoitamos historias e consellos para a subida ao Pedraforca. A comida tradicional, cargada de embutidos cataláns, a máis auténtica e abundante de todas. 


-x-
 Más prados, bosques, tormenta y el refugio de San Jordi
La vertienete del Niu d´Aliga que da a las pistas de esquí no tiene nada que ver con la que viene desde Penyes Altes. Es un suave descenso por un camino y por un prado. Vacas y rebecos nos acompañan en la distancia. Otra vez vemos el Pedraforca y el Comabona, pero desde este lado se ven también las Penyes Altes y el Moixeró, que en su cara sur tiene unas paredes impresionantes. En esta etapa vamos a ver desde abajo, en su vertiente más rocosa, todas las cimas que cresteamos el día anterior. Los buitres planean sobre los precipicios mostrando toda su envrergadura.
Seguimos descendiendo continuamente y cargando las rodillas. Cuando empezamos a introducirnos en un bosque de pino negro aparece el refugi de Rebost. Elegante y restaurada casa de piedra. Tras reponer un poco, y una breve convesación con el guarda (que lleva toda la vida en el refugio), seguimos bajando. Nos adentramos en un hermoso bosque de hayas. Por moentos, la espesura y humedad recuerda a nuestro bosque galaico.
Alternando con prados, cruzamos la autopista que entra en el tunel del Cadí. Desde aquí abajo, el pico Moixeró parece una pared rocosa. De Greixer empieza la subida al coll d´Escriu. El camino discurre mayormente por pista, entre un bosque de hayas impresionante. El ambiente es sofocante, y empieza a amenazar tormenta. La bajada del Coll de Escriu resulta bastante empinada, pero se hace bien.
Ya estamos muy cerca del emblemático refugio de Sant Jordi. Aun así, no esquivamos la lluvia. El último tramo lo hicimos a correr. Tras meternos en el refugio, empieza a caer una tremanda granizada. Por suerte, del granizo si que escapamos. La gente que llega despues está calada de agua.
El refugio de St Jordi es el más auténtico de todos los del Cavalls del Vent. El único sin acceso en coche. Está debajo del Moixeró o de las Penyes Altes. Desde el parten rutas de acceso al Comabona. Un curtido guarda y su simpático ayudante regentan este refugio, con verdadero ambiente de montaña. Escuchamos historias y consejos para la subida al pedraforca. La comida, tradicional, cargada de embutidos catalanes, la más auténtica y abundante de todas.  






Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Cartagena

  Esta vila do caribe colombiano foi das que máis me gustou do pais.  Vese chea de vida, e non só polo turismo.  Mestura de forma colorida o moderno (e non tan bonito) skyline típico américano con casas tipo coloníais. Forte San Felipe É esta derradeira zona a que se visita, e na que eu estiven. Skyline Ten bastante relevancia. É a segunda cidade en actividade económica de Colombia.  Foi capital do pais na época do control hispano, e sempre foi un departamento a ter en conta. Cando chove en Cartagena O asentamento non ten unha historia moi longa (bueno, ou si, pero solo se conta dende que chegaron os españois). Pero ainda así é ben intensa.  Impresionoume a batalla contra os ingleses na que os españois colonos rexeitaron a invasión.   Din que de non ter repelido aquel ataque, gran parte de américa latina hoxe en día falaría inglés.   Tal era a importancia de Cartaxena.   Daquela batalla quedou como recordo un impresionante forte, o castelo de San ...

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Illa de Mallorca

Entre os ariscos cabos do norte e a apacible costa do sur, Mallorca ten unha gran variedade de paisaxes Augas turquesas, calas pequenas como a des Moro, areais grandes como Es Trenc, Campos, muiños, pobos autóctonos que ainda resisten inexpugnables ao especulador invasor, cantís como os de Formentor, as montañas da Tramuntana, o barrio histórico de Palma...  Caló des Moro Cabra salvaxe mallorquina Far des Cap de ses Salines Cap de Ses Salines Llombards Cala Mondragó Treboada sobre Pollença Embarcadoiro de Cala S'Almunia Almendros Es Trenc Estas fotos son de Marzo, coincidindo ademáis con temporal e tormentas. Augas revoltas e praias cubertas de picas de piñeiro. Non reluce tanto como no vran. pero é moito máis tranquilo. Probablemente semelle máis á Mallorca verdadeira.