Niu d'Aliga. Solpor na montaña.
Niu d´Aliga. Puesta de sol en la montaña.
Solpor Niu d'Aliga 1
|
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 38mm 1/250s f/11 ISO125
Capas 1 |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5.48mm 1/500s f/11 ISO125
Fortuna |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/125s f/11 ISO125
Capas 2 |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5.48mm 1/500s f/11 ISO125
Solpor Niu d'Aliga 3 |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5.48mm 1/500s f/11 ISO125
Cartas dende o alto |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/800s f/5.6 ISO125
![]() |
Solpor Niu d'Aliga 4 |
Movil BQ Aquaris X modo panorámico
Solpor Niu d'Aliga. |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/640s f/11 ISO125
A cantidade de escenas, sombras e luces que ofrece o sol cando se oculta tras estas montañas, fixo que dedicara unha entrada completa á vista do solpor dende o Refuxio do Niu d'Aliga.
Este refuxio, o que está a máis altura de todo o pirineo, non é outra cousa que a estación de Esquí de La Molina. No seu interior está a cafetería-restaurante do remonte máis alto. En verán reconvirtese a refuxio. A xente que atende semellan máis camareiras e camareiros dun restaurante ou pensón que gardas de montaña. Iso si, igualmente amables. Según nos contaron despóis, parece ser que estas instalacións non teñen moito futuro como refuxio, xa que a idea é deixalo só como restaurante para a estación de esquí. Se isto chega a ocorrer, os que queiran completar os Cavalls del Vent deberán unir o Refuxio de Rebost co de Serrat de les Esposes nunha sola etapa. O cal non está nada mal.
Cenamos a gusto, escoitando historias e batallas (algunhas máis creibles que outras) de montañeiros cos que coincidimos no refuxio. Pero coa vista que ofrece o comedor, cos seus enormes cristais, eu estaba desexando rematar a comida para sair a fora e poder ver o sol caer.
Unha vez no exterior, deixamos pasar o tempo vendo como remataba o día. Nunca é o mesmo, pero espero transmitir coas imaxes o solpor que contemplamos. Por unha banda, ao ir desaparecendo o sol creabanse sombras e liñas entre as montañas que antes non había. Pola outra, a néboa empezaba a extenderse e cubria os cumios. Un espectáculo o Solpor dende o Niu d'Aliga.
-x-
La cantidad de escenas, sombras y luces que ofrece el sol cuando se oculta tras estas montañas hace que le dedique una entrada completa a la puesta de sol desde el refugio Niu d´Aliga.
Este refugio, el que está a más altura de todo el Pirineo, no es otra cosa que la estación de esquí de La Molina. En su interior está la cafetería-restaurante del remonte más alto. En verano se reconvierte a refugio. La gente que atiende parecen más camareros y camareras de un restaurante que guardas de montaña. Eso sí, igualmente amables. Según nos contaron despues, parece ser que estas instalaciones no tienen mucho futuro como refugio. Está proyectado dejarlo solo como restaurante para las estación de esquí. Si esto llega a ocurrir, l@s que quieran completar los Cavalls del Vent deberán unir el refugio de Rebost con el de Serrat de les esposes en una sola etapa, lo que no está nada mal.
Cenamos a gusto, escuchando historias y batallas (algunas máis creibles que otras) de montañeros con los que coincidimos en el refugio. Pero con la vista que ofrece el comedor, con sus enormes cristales, yo estaba deseando terminar la cena y salir fuera para ver del sol caer.
Una vez en el exterior, dejamos pasar el tiempo viendo como terminaba el día. Nunca es lo mismo, pero espero transmitir en imágenes la puesta de sol que contemplamos. Por un alsdo, al ir desapareciendo el sol se creaban sombras y lineas entre las montañas que antes no había. Por otro, la niebal empezaba a extenderse y cubría las cumbres. Todo un espectáculo la puesta de sol en Niu d´Aliga.