Saltar ao contido principal

Niu d'Aliga. Solpor na montaña


Niu d'Aliga. Solpor na montaña.

Niu d´Aliga. Puesta de sol en la montaña.


puesta de sol niu aliga cavalls del vent pirineos cadi moixero la moliina

Solpor Niu d'Aliga 1

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 38mm 1/250s f/11 ISO125

 

puesta de sol niu aliga cavalls del vent pirineos cadi moixero la moliina
Capas 1

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5.48mm 1/500s f/11 ISO125

Fortuna

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/125s f/11 ISO125

puesta de sol niu aliga cavalls del vent pirineos cadi moixero la moliina
Capas 2

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5.48mm 1/500s f/11 ISO125

puesta de sol niu aliga cavalls del vent pirineos cadi moixero la moliina
Solpor Niu d'Aliga 3

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5.48mm 1/500s f/11 ISO125

puesta de sol niu aliga cavalls del vent pirineos cadi moixero la moliina
Cartas dende o alto

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/800s f/5.6 ISO125

puesta de sol niu aliga cavalls del vent pirineos cadi moixero la moliina
Solpor Niu d'Aliga 4

Movil BQ Aquaris X modo panorámico

puesta de sol niu aliga cavalls del vent pirineos cadi moixero la moliina
Solpor Niu d'Aliga.

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/640s f/11 ISO125


A cantidade de escenas, sombras e luces que ofrece o sol cando se oculta tras estas montañas, fixo que dedicara unha entrada completa á vista do solpor dende o Refuxio do Niu d'Aliga.
Este refuxio, o que está a máis altura de todo o pirineo, non é outra cousa que a estación de Esquí de La Molina. No seu interior está a cafetería-restaurante do remonte máis alto. En verán reconvirtese a refuxio. A xente que atende semellan máis camareiras e camareiros dun restaurante ou pensón que gardas de montaña. Iso si, igualmente amables. Según nos contaron despóis, parece ser que estas instalacións non teñen moito futuro como refuxio, xa que a idea é deixalo só como restaurante para a estación de esquí. Se isto chega a ocorrer, os que queiran completar os Cavalls del Vent deberán unir o Refuxio de Rebost co de Serrat de les Esposes nunha sola etapa. O cal non está nada mal.


Cenamos a gusto, escoitando historias e batallas (algunhas máis creibles que outras) de montañeiros cos que coincidimos no refuxio. Pero coa vista que ofrece o comedor, cos seus enormes cristais, eu estaba desexando rematar a comida para sair a fora e poder ver o sol caer.
Unha vez no exterior, deixamos pasar o tempo vendo como remataba o día. Nunca é o mesmo, pero espero transmitir coas imaxes o solpor que contemplamos. Por unha banda, ao ir desaparecendo o sol creabanse sombras e liñas entre as montañas que antes non había. Pola outra, a néboa empezaba a extenderse e cubria os cumios. Un espectáculo o Solpor dende o Niu d'Aliga.
-x-
La cantidad de escenas, sombras y luces que ofrece el sol cuando se oculta tras estas montañas hace que le dedique una entrada completa a la puesta de sol desde el refugio Niu d´Aliga.
Este refugio, el que está a más altura de todo el Pirineo, no es otra cosa que la estación de esquí de La Molina. En su interior está la cafetería-restaurante del remonte más alto. En verano se reconvierte a refugio. La gente que atiende parecen más camareros y camareras de un restaurante que guardas de montaña. Eso sí, igualmente amables. Según nos contaron despues, parece ser que estas instalaciones no tienen mucho futuro como refugio. Está proyectado dejarlo solo como restaurante para las estación de esquí. Si esto llega a ocurrir, l@s que quieran completar los Cavalls del Vent deberán unir el refugio de Rebost con el de Serrat de les esposes en una sola etapa, lo que no está nada mal.
Cenamos a gusto, escuchando historias y batallas (algunas máis creibles que otras)  de montañeros con los que coincidimos en el refugio. Pero con la vista que ofrece el comedor, con sus enormes cristales, yo estaba deseando terminar la cena y salir fuera para ver del sol caer.
Una vez en el exterior, dejamos pasar el tiempo viendo como terminaba el día. Nunca es lo mismo, pero espero transmitir en imágenes la puesta de sol que contemplamos. Por un alsdo, al ir desapareciendo el sol se creaban sombras y lineas entre las montañas que antes no había. Por otro, la niebal empezaba a extenderse y cubría las cumbres. Todo un espectáculo la puesta de sol en Niu d´Aliga.

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Illa de Mallorca

Entre os ariscos cabos do norte e a apacible costa do sur, Mallorca ten unha gran variedade de paisaxes Augas turquesas, calas pequenas como a des Moro, areais grandes como Es Trenc, Campos, muiños, pobos autóctonos que ainda resisten inexpugnables ao especulador invasor, cantís como os de Formentor, as montañas da Tramuntana, o barrio histórico de Palma...  Caló des Moro Cabra salvaxe mallorquina Far des Cap de ses Salines Cap de Ses Salines Llombards Cala Mondragó Treboada sobre Pollença Embarcadoiro de Cala S'Almunia Almendros Es Trenc Estas fotos son de Marzo, coincidindo ademáis con temporal e tormentas. Augas revoltas e praias cubertas de picas de piñeiro. Non reluce tanto como no vran. pero é moito máis tranquilo. Probablemente semelle máis á Mallorca verdadeira.

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Cabo Estai

​​ "Mirando na rede, descubrín que - en Cabo Estai - hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor" Cabo Estai Os muros de Xunqueiro Pedras verdes O palco das Cíes O faro escondido Derradeiras luces da furna Cíes As escaleiras do faro de Cabo Estai ​ Cabo Estai é un deses sitios que sabes que está ahí pero que nunca lle da a un por visitar. Lembro que pasei por alí unha ou dúas veces, xa hai anos. A imaxe difusa que tiña na mente era de unha grande extensión sen un punto característico ou concreto onde poder ver o mar. Mirando na rede, descubrín que hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor. Para ir dando pedáis está un pouco lonxe, así que fun parando nas calas con rochas e algas, que van aparecendo cando se deixa atrás o rebumbio de Canido e vaise entrando na afastada zona resid...