Etapa 3: Serrat de les Esposes - Niu d'Aliga.
Etapa raiña do Cavals de Vent. A máis dura, pero quizáis a máis fermosa.
Etapa reina del Cavalls del Vent. La más dura, pero quizás la más bonita.
Cumios do Moixeró |
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/400s f/11 ISO125
Gardiana do prado |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/500s f/5.6 ISO125
Prado de Moixaró e Penyas Altes |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/250s f/11 ISO125
Obxectivo: Pedraforca |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 50mm 1/250s f/11 ISO125
Rebaño en altura |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125
Penyes Altes |
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/320s f/11 ISO125
Vistas dende Niu D'Aliga |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125
Interperie |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125
Avisaranos todo o mundo no refuxio de Serrat de les Esposes, para chegar a Niu d'Aliga "os vais a cagar", "és una pujada molt forta". É o que dicía a xente que viña de facer a baixada. Ao parecer, o motivo polo que todo o mundo fai o traxecto o revés é por evitarse todo o desnivel que hai entre estes dous refuxios. Sae uns 1500m de desnivel positivos, con dúas partes das que nos avisaron ben: A subida polo bosque ata o Pla de Moixeró, e a subida dende o Coll de Jou ata o Niu d'Aliga.
A verdade é que as dúas partes cumpliron as espectativas.
A subida do bosque colleunos cedo e con sombra, pero por momentos había que botar as mans. Coa humedade que tiña, imaxinamos que debe de ser complicado de baixar chovendo, xa que aparecía lama cada pouco.
Os prados do Plat de Moixeró son preciosos. Rebaños de vacas pacen a gran altura, entre colinas verdes e impoñentes montañas ao fondo. Volvemos a ver o pedraforca, esta vez co ceo despexado, e o Comabona. Decidimos desviarnos para subir ao Moixeró (2091m), xa que parece bastante asequible porque a subida é polo prado. As vistas cara o sur son espectaculares. Ao fondo, divisase as siluetas de Montserrat.
Continuamos o sube-baixa por prado e bosque ata chegar as Penyes Altes (2279m). Hai algún paso no que hai que botar as mans e facer unha trepadiña. De feito, hai unha corda para maior seguridade da xente que baixa, a que vaia en sentido contrario a nós.
As Penyes Altes teñen unhas vistas impresionantes. O Moixeró aparece pequeniño e verde abaixo, e ao fondo os sempre presentes Comabona e Pedraforca. Cara o leste, xa divisamos o obxectivo do día: o Refugi Niu d'Aliga.
Comemos e retomamos a marcha. O refugi deixase ver de cando en vez, pero parece que non nos acercamos nunca. Tramo rompepernas entre bosque ata o Coll de Jou (2021m, histórico paso de contrabandistas e de maquis), e a partir de ahí, unha subida entre rochas implacable ata o Niu d'Aliga (2510m). Quizáis en outras circunstancias non sería para tanto, pero a calor, o sol sen sombra, a hora do día (3 da tarde), e o subir constante fixo que este tramo resultarame especialmente duro. Tiña que parar por momentos por falta de aire. Era frustrante. Entendin perfectamente porqué todo o mundo fai o Cavalls de Vent no sentido contrario. Pero, por fin, rematou. E as vistas dende o refuxio recompensaron con moito o esforzo.
-x-
Todo el mundo nos había avisado en el refugio de Serrat de les Esposes: para llegar al Niu d´Aliga, “os vais a cagar”, “és una pujada molt forta”. Es lo que comentaba la gente que venía de hacer la bajada. Al parecer, el motivo por el que todo el mundo hace el trayecto al revés es por evitar todo el desnivel que hay entre los dos refugios. Sale unos 1500m de desnivel positivos, con dos partes duras de las que nos previnieron bien: La subida por el bosque hasta el Pla de Moixeró, y la subida desde el Coll de Jou hasta el Niu d´Aliga.
La verdad, es que las dos partes cumplieron las expectativas.
La subida del bosque nos la encontramos temprano y con sombra, pero por momentos había que echar las manos al suelo. Con la humedad que había, imaginamos que deber ser complicado bajar con lluvia, ya que el barro aparecía cada poco.
Los prados del Pla de Moixeró son muy bonitos. Rebaños de vacas pacen a gran altura, entre colinas verdes y imponentes montañas al fondo. Volvemos a ver el Pedraforca, esta vez con el cielo despejado, y el Comabona. Decidimos desviarnos de la ruta del Cavalls para subir el Moixeró (2091m), ya que parece bastante asequible porque la subida es por el prado. Las vistas cara el sur desde la cima son espectaculares. Al fondo, se divisan incluso las siluetas de Montserrat.
Contiunuamos el sube-baja por prado y bosque hasta llegar a Penyes Altes (2279m). Hay algún paso en el que hay que trepar y echar las manos. De hecho, hay una cuerda para mayor seguridad de la gente que baja, es decir, la que va en sentido contrario al nuestro.
Las Penyes Altes tienen unas vistas impresionantes. El Moixeró aparece pequeñito y verde debajo, y al fondo los siempre presentes Comabona y Pedraforca. Hacia el este, divisamos el objetivo del día: el Refugi Niu d´Aliga
Comemos y retomamos la marcha. El refugio se deja ver de vez en cuando, pero parece que no nos acercamos nunca. Hacemos un tramo rompepiernas entre bosque hasta el Coll de Jou (2021m, histórico paso de contrabandistas y de maquis), y a partir de ahí, una subida entre rocas implacable hasta el Niu d´Aliga (2510m).Quizás en otras circunstancias no sería para tanto, pero el calor, el sol sin sombra, la hora que era (3 de la tarde), y el subir constante hizo que este tramo resultara especialmente duro. Tuve que parar por momentos por falta de aire. Era frustrante. Entendí perfectamente porque todo el mundo hace el Cavalls del Vent en el sentido contrario. Pero, al fin, terminó. Y las vistas desde el refugio compensaron todo el esfuerzo.