Saltar ao contido principal

Cavalls Del Vent. Etapa 3


Etapa 3: Serrat de les Esposes - Niu d'Aliga.


Etapa raiña do Cavals de Vent. A máis dura, pero quizáis a máis fermosa.
Etapa reina del Cavalls del Vent. La más dura, pero quizás la más bonita.

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Cumios do Moixeró

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/400s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Gardiana do prado

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/500s f/5.6 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Prado de Moixaró e Penyas Altes

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Obxectivo: Pedraforca

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 50mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Rebaño en altura

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Penyes Altes

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/320s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Vistas dende Niu D'Aliga

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Interperie

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

 

Avisaranos todo o mundo no refuxio de Serrat de les Esposes, para chegar a Niu d'Aliga "os vais a cagar", "és una pujada molt forta". É o que dicía a xente que viña de facer a baixada. Ao parecer, o motivo polo que todo o mundo fai o traxecto o revés é por evitarse todo o desnivel que hai entre estes dous refuxios. Sae uns 1500m de desnivel positivos, con dúas partes das que nos avisaron ben: A subida polo bosque ata o Pla de Moixeró, e a subida dende o Coll de Jou ata o Niu d'Aliga.
A verdade é que as dúas partes cumpliron as espectativas.
A subida do bosque colleunos cedo e con sombra, pero por momentos había que botar as mans. Coa humedade que tiña, imaxinamos que debe de ser complicado de baixar chovendo, xa que aparecía lama cada pouco.
Os prados do Plat de Moixeró son preciosos. Rebaños de vacas pacen a gran altura, entre colinas verdes e impoñentes montañas ao fondo. Volvemos a ver o pedraforca,  esta vez co ceo despexado, e o Comabona. Decidimos desviarnos para subir ao Moixeró (2091m), xa que parece bastante asequible porque a subida é polo prado. As vistas cara o sur son espectaculares. Ao fondo, divisase as siluetas de Montserrat.
Continuamos o sube-baixa por prado e bosque ata chegar as Penyes Altes (2279m). Hai algún paso no que hai que botar as mans e facer unha trepadiña. De feito, hai unha corda para maior seguridade da xente que baixa, a que vaia en sentido contrario a nós.
As Penyes Altes teñen unhas vistas impresionantes. O Moixeró aparece pequeniño e verde abaixo, e ao fondo os sempre presentes Comabona e Pedraforca. Cara o leste, xa divisamos o obxectivo do día: o Refugi Niu d'Aliga.
Comemos e retomamos a marcha. O refugi deixase ver de cando en vez, pero parece que non nos acercamos nunca. Tramo rompepernas entre bosque ata o Coll de Jou (2021m, histórico paso de contrabandistas e de maquis), e a partir de ahí, unha subida entre rochas implacable ata o Niu d'Aliga (2510m). Quizáis en outras circunstancias non sería para tanto, pero a calor, o sol sen sombra, a hora do día (3 da tarde), e o subir constante fixo que este tramo resultarame especialmente duro. Tiña que parar por momentos por falta de aire. Era frustrante. Entendin perfectamente porqué todo o mundo fai o Cavalls de Vent no sentido contrario. Pero, por fin, rematou. E as vistas dende o refuxio recompensaron con moito o esforzo.


-x-
Todo el mundo nos había avisado en el refugio de Serrat de les Esposes: para llegar al Niu d´Aliga, “os vais a cagar”, “és una pujada molt forta”. Es lo que comentaba la gente que venía de hacer la bajada. Al parecer, el motivo por el que todo el mundo hace el trayecto al revés es por evitar todo el desnivel que hay entre los dos refugios. Sale unos 1500m de desnivel positivos, con dos partes duras de las que nos previnieron bien: La subida por el bosque hasta el Pla de Moixeró, y la subida desde el Coll de Jou hasta el Niu d´Aliga.
La verdad, es que las dos partes cumplieron las expectativas.
La subida del bosque nos la encontramos temprano y con sombra, pero por momentos había que echar las manos al suelo. Con la humedad que había, imaginamos que deber ser complicado bajar con lluvia, ya que el barro aparecía cada poco.
Los prados del Pla de Moixeró son muy bonitos. Rebaños de vacas pacen a gran altura, entre colinas verdes y imponentes montañas al fondo. Volvemos a ver el Pedraforca, esta vez con el cielo despejado, y el Comabona. Decidimos desviarnos de la ruta del Cavalls para subir el Moixeró (2091m), ya que parece bastante asequible porque la subida es por el prado. Las vistas cara el sur desde la cima son espectaculares. Al fondo, se divisan incluso las siluetas de Montserrat.
Contiunuamos el sube-baja por prado y bosque hasta llegar a Penyes Altes (2279m). Hay algún paso en el que hay que trepar y echar las manos. De hecho, hay una cuerda para mayor seguridad de la gente que baja, es decir, la que va en sentido contrario al nuestro.
Las Penyes Altes tienen unas vistas impresionantes. El Moixeró aparece pequeñito y verde debajo, y al fondo los siempre presentes Comabona y Pedraforca. Hacia el este, divisamos el objetivo del día: el Refugi Niu d´Aliga
Comemos y retomamos la marcha. El refugio se deja ver de vez en cuando, pero parece que no nos acercamos nunca. Hacemos un tramo rompepiernas entre bosque hasta el Coll de Jou (2021m, histórico paso de contrabandistas y de maquis), y a partir de ahí, una subida entre rocas implacable hasta el Niu d´Aliga (2510m).Quizás en otras circunstancias no sería para tanto, pero el calor, el sol sin sombra, la hora que era (3 de la tarde), y el subir constante hizo que este tramo resultara especialmente duro. Tuve que parar por momentos por falta de aire. Era frustrante. Entendí perfectamente porque todo el mundo hace el Cavalls del Vent en el sentido contrario. Pero, al fin, terminó. Y las vistas desde el refugio compensaron todo el esfuerzo.


 

Publicacións populares deste blog

Dobrogea. Delta do Danubio

Onde remata o gran río de Europa, e comeza o Mar Negro. Delta do Danubio O vó da garza Praia sen final Lagoa Turceasca Delta en bici Cisnes do Danubio Porto de Sfantu George Canales A area dos confíns de Europa As rúas de Sfantu George Mar Negro en Constanza Constanza Máis entradas de Romanía aquí O Danubio en Rumanía fai fronteira con Serbia primeiro, e con Bulgaria despois. Cando xira ao Norte separa Valaquia de Dobrogea. E nesta última rexion rumana, a desmbocadura do rio ocupa unha area extensisima nun delta enorme.  O Delta do Danubio forma un laberinto de canales e lagoas, entre xuncos, marismas, bosques inundados e cañaverais. É unha das maiores reservas de paxaros de Europa. Por iso mesmo está catalogado como Reserva da biosfera pola unesco, ainda que pon mais empeño en conservala Rumanía que Ucrania. Tamén contén longuisimos areais virxes no limite con Mar Negro. As poucas pob...

Camiño dos Faros. Ponteceso, Laxe, Camelle

As dunas de Ponteceso,as súas marismas, a peninsula de Laxe, onde o mar xa se pon serio, Soesto, Traba... e o emblemático Camelle. Areal de Ponteceso Nen@s na area Lingua da duna Marismas A forza do mar Pesca Insua de Laxe Faro de Laxe Praia dos cristáis O mar devolve todo Soesto Curiosas formas Camelle Neste tramo da ruta percorrese o maxestuoso areal de Ponteceso. O seu propio monte branco. Tras pasar unha longa etapa pola costa e interior de Cabana. Tramo non tan espectacular pero con visita ao Castro de Borneiro e o domen de Dombate.  O camiño dos faros chega a península de Laxe, na que destaca o seu faro. Sinxelo, pero nun emplazamento privilexiado. En Laxe tamén se pode atopar a curiosa praia dos cristais. Seica un barco con botellas naufragou cerca dela. E o mar devolve todo. Tanto que formou unha pequena praia que no canto de area ten cristais erosionados. A partir de ahí, destaca o espectacular peñón de Soesto, e a praia...

Barragán

 En Galicia, a terra dos mil ríos, posiblemente o Barragán non deixe de ser un máis. Outro deses regos con moreas de recunchos que, por sorte, mantense sen estragar. Quizáis por non ter acceso inmediato nin cercano dende as grandes urbes, ou por non ter un percorrido moi sinxelo, ou por ter a fortuna de non estar cruzado polo trazado de ningunha autoestrada ou via do tren, o afluente do Oitavén conserva a súa contorna nun estado aparentemente intacto, alonxado de masificacións ou aberracións. A fraga do Barragán é das máis fermosas da provincia de Pontevedra. Fotos feitas no percorrido do PR164

Dunas de Erg Cheggaga

Calor, vento e area.  Impoñente concentración de dunas cor tella, con tonalidades cambiantes según a hora do día.   Caras de luz e caras de sombra, divididas por aristas de liñas finas e sinuosas. Formas e tamaños diversos, texturas rugosas de pequenas ondas paralelas . Erg Cheggaga é un lugar especial. As dunad de Erg Cheggaga Sahara Vento e area   Gran duna O teu camiño Solpor Erg Cheggaga Subida a gran duna Luz, sombra e horizonte   Jam session na haima ​   As dunas de Erg Cheggaga (Ou Chegaga, Chigaga, Chegagga... según onde se mire) son un areal de 40x15 km ao sur de Marrocos, a poucos kilómetros de Arxelia. A un par de horas en 4x4 dende M´Hamid el Ghizlane polo oeste ou outras dúas horas ata Foum Zguid ao leste . As posibilidades que ofrecen á cámara son moitas. Conseguense distintas tonalidades, probando a con diferentes inclinacións do sol e xogando coa exposición e o balance de...

Sachsenhausen

Isto é un blog de fotos, e non acostumo a escribir moito. Pero despois da visita ao campo de concentración de Sachsenhausen estiven a darlle voltas a cabeza sobre o que vin, e decidinme a compartir en "ollarpolafiestra" o que coñecín alí. Non é moi orixinal, pero sentino así. Estas non son grandes fotos, nin fermosas, nin nada técnicas. So tentan transmitir a desazón que se sinte ao ir descubrindo as cousas que sucederon nese lugar. Sachsenhausen foi un dos primeiros campos de concentración en construirse. Pola súa cercanía a Berlín, rematou sendo a sede das xefaturas administrativas do entramado de campos nazis. Antes da guerra, os prisioneros eran principalmente opositores ao réxime e xudeus. Durante a guerra, chegaron moitos polacos e soldados rusos. Se calcula que pasaron 140.000 persoas polo campo. En principio foi de concentración, non de exterminio, pero alí morreron ou foron executados mediante horca, gas, ou fusilamento uns 30.000 presos (...