Saltar ao contido principal

Cavalls Del Vent. Etapa 3


Etapa 3: Serrat de les Esposes - Niu d'Aliga.


Etapa raiña do Cavals de Vent. A máis dura, pero quizáis a máis fermosa.
Etapa reina del Cavalls del Vent. La más dura, pero quizás la más bonita.

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Cumios do Moixeró

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/400s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Gardiana do prado

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/500s f/5.6 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Prado de Moixaró e Penyas Altes

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Obxectivo: Pedraforca

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 50mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Rebaño en altura

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Penyes Altes

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/320s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Vistas dende Niu D'Aliga

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Interperie

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

 

Avisaranos todo o mundo no refuxio de Serrat de les Esposes, para chegar a Niu d'Aliga "os vais a cagar", "és una pujada molt forta". É o que dicía a xente que viña de facer a baixada. Ao parecer, o motivo polo que todo o mundo fai o traxecto o revés é por evitarse todo o desnivel que hai entre estes dous refuxios. Sae uns 1500m de desnivel positivos, con dúas partes das que nos avisaron ben: A subida polo bosque ata o Pla de Moixeró, e a subida dende o Coll de Jou ata o Niu d'Aliga.
A verdade é que as dúas partes cumpliron as espectativas.
A subida do bosque colleunos cedo e con sombra, pero por momentos había que botar as mans. Coa humedade que tiña, imaxinamos que debe de ser complicado de baixar chovendo, xa que aparecía lama cada pouco.
Os prados do Plat de Moixeró son preciosos. Rebaños de vacas pacen a gran altura, entre colinas verdes e impoñentes montañas ao fondo. Volvemos a ver o pedraforca,  esta vez co ceo despexado, e o Comabona. Decidimos desviarnos para subir ao Moixeró (2091m), xa que parece bastante asequible porque a subida é polo prado. As vistas cara o sur son espectaculares. Ao fondo, divisase as siluetas de Montserrat.
Continuamos o sube-baixa por prado e bosque ata chegar as Penyes Altes (2279m). Hai algún paso no que hai que botar as mans e facer unha trepadiña. De feito, hai unha corda para maior seguridade da xente que baixa, a que vaia en sentido contrario a nós.
As Penyes Altes teñen unhas vistas impresionantes. O Moixeró aparece pequeniño e verde abaixo, e ao fondo os sempre presentes Comabona e Pedraforca. Cara o leste, xa divisamos o obxectivo do día: o Refugi Niu d'Aliga.
Comemos e retomamos a marcha. O refugi deixase ver de cando en vez, pero parece que non nos acercamos nunca. Tramo rompepernas entre bosque ata o Coll de Jou (2021m, histórico paso de contrabandistas e de maquis), e a partir de ahí, unha subida entre rochas implacable ata o Niu d'Aliga (2510m). Quizáis en outras circunstancias non sería para tanto, pero a calor, o sol sen sombra, a hora do día (3 da tarde), e o subir constante fixo que este tramo resultarame especialmente duro. Tiña que parar por momentos por falta de aire. Era frustrante. Entendin perfectamente porqué todo o mundo fai o Cavalls de Vent no sentido contrario. Pero, por fin, rematou. E as vistas dende o refuxio recompensaron con moito o esforzo.


-x-
Todo el mundo nos había avisado en el refugio de Serrat de les Esposes: para llegar al Niu d´Aliga, “os vais a cagar”, “és una pujada molt forta”. Es lo que comentaba la gente que venía de hacer la bajada. Al parecer, el motivo por el que todo el mundo hace el trayecto al revés es por evitar todo el desnivel que hay entre los dos refugios. Sale unos 1500m de desnivel positivos, con dos partes duras de las que nos previnieron bien: La subida por el bosque hasta el Pla de Moixeró, y la subida desde el Coll de Jou hasta el Niu d´Aliga.
La verdad, es que las dos partes cumplieron las expectativas.
La subida del bosque nos la encontramos temprano y con sombra, pero por momentos había que echar las manos al suelo. Con la humedad que había, imaginamos que deber ser complicado bajar con lluvia, ya que el barro aparecía cada poco.
Los prados del Pla de Moixeró son muy bonitos. Rebaños de vacas pacen a gran altura, entre colinas verdes y imponentes montañas al fondo. Volvemos a ver el Pedraforca, esta vez con el cielo despejado, y el Comabona. Decidimos desviarnos de la ruta del Cavalls para subir el Moixeró (2091m), ya que parece bastante asequible porque la subida es por el prado. Las vistas cara el sur desde la cima son espectaculares. Al fondo, se divisan incluso las siluetas de Montserrat.
Contiunuamos el sube-baja por prado y bosque hasta llegar a Penyes Altes (2279m). Hay algún paso en el que hay que trepar y echar las manos. De hecho, hay una cuerda para mayor seguridad de la gente que baja, es decir, la que va en sentido contrario al nuestro.
Las Penyes Altes tienen unas vistas impresionantes. El Moixeró aparece pequeñito y verde debajo, y al fondo los siempre presentes Comabona y Pedraforca. Hacia el este, divisamos el objetivo del día: el Refugi Niu d´Aliga
Comemos y retomamos la marcha. El refugio se deja ver de vez en cuando, pero parece que no nos acercamos nunca. Hacemos un tramo rompepiernas entre bosque hasta el Coll de Jou (2021m, histórico paso de contrabandistas y de maquis), y a partir de ahí, una subida entre rocas implacable hasta el Niu d´Aliga (2510m).Quizás en otras circunstancias no sería para tanto, pero el calor, el sol sin sombra, la hora que era (3 de la tarde), y el subir constante hizo que este tramo resultara especialmente duro. Tuve que parar por momentos por falta de aire. Era frustrante. Entendí perfectamente porque todo el mundo hace el Cavalls del Vent en el sentido contrario. Pero, al fin, terminó. Y las vistas desde el refugio compensaron todo el esfuerzo.


 

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Cartagena

  Esta vila do caribe colombiano foi das que máis me gustou do pais.  Vese chea de vida, e non só polo turismo.  Mestura de forma colorida o moderno (e non tan bonito) skyline típico américano con casas tipo coloníais. Forte San Felipe É esta derradeira zona a que se visita, e na que eu estiven. Skyline Ten bastante relevancia. É a segunda cidade en actividade económica de Colombia.  Foi capital do pais na época do control hispano, e sempre foi un departamento a ter en conta. Cando chove en Cartagena O asentamento non ten unha historia moi longa (bueno, ou si, pero solo se conta dende que chegaron os españois). Pero ainda así é ben intensa.  Impresionoume a batalla contra os ingleses na que os españois colonos rexeitaron a invasión.   Din que de non ter repelido aquel ataque, gran parte de américa latina hoxe en día falaría inglés.   Tal era a importancia de Cartaxena.   Daquela batalla quedou como recordo un impresionante forte, o castelo de San ...

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Ortigueira e arredores

Antes,  Ortigueira era coñecida polo seu festival. Agora,  coñecese polo seu festival, e por un banco. Porén,  Ortigueira e arredores sempre tiveron moito máis. Loiba Fuciño do Porco Luz do Norte Estaca de Bares Septentrional Herbeira Garita 613 metros sobre o nivel do mar Estrada DP-2205   Fotos tomadas en O Vicedo, Mañón, Ortigueira e Cariño.