Saltar ao contido principal

Irlanda

Terra dos Celtas por excelencia. Se hai algo que define a Irlanda son as súas paisaxes, completamente verdes, que se extenden ata o mar, pero tamén as suas costumes: non hai bar que se precie non que non teñan música en directo e parlanchines ledos irlandeses compartindo unhas pintas.

-x- 

Tierra de Celtas por excelencia. Si hay algo que define a Irlanda son sus paisajes, completamente verdes, y que se extienden hasta el mar. Pero también sus costumbres: no hay bar que se precie que no tenga música en directo e irlandeses alegres y parlanchines compartiendo unas pintas.
 

Fai click nas imaxes para abrir a entradas


Ulster (I)

Ulster (II)

Connatch

Munster
Leinster

Os Celtas entraron na illa sobre o seculo cinco AC, e foi no quinto DC cando San Patricio convirte a poboacion ao catolicismo e elimimina os simbolos paganos que imperaban ata entón. Despois viñeron os vikingos, que entraron a modo conciliador pero acabaron impoñendose e instalandose. O Rei Brian Boru unifica Irlanda cando vence os vinkingos na batalla de Clontarf (preto de Dublin). Pero morre na batalla, xunto aos seu fillo e herdeiro. Así que pouco dura esa illa unificada. Este rei era coñecido por tocar o arpa antes das batallas. De ahí que sexa o simbolo nacional… e o simbolo da Guinness.

Outro rei, McMurrogh, pediu axuda aos ingleses para rematar de botar aos vikingos. Tremendo erro, xa que Enrique III, Rei de Inglaterra, ademáis de axudarlle, plantouse na illa proclamandose señor de Irlanda. Os ingleses quedaronse 7 séculos e  ainda teñen control sobre o Ulster. McMurrogh quedou na lembranza dos irlandeses coma o “rei traidor”

Brian Boru foi o primeiro Rei en unificar Irlanda, tocaba o arpa antes das batallas, e converteu ese instrumento en simbolo nacional.

Durante a ocupación dos ingleses (protestantes) as marxinacións aos irlandesses (católicos) foron unha constante. Así o describiu, entre outros, Jonatan Swift nas suas anónimas cartas de Drapier. Para mais miseria, a hambruna da pataca levase a un tercio da poboación por diante.

A cousa empeza a cambiar con O Connel, que consegue entrar con maioria no parlamento irlandés e derogar leis que marxinaban a católicos. Posteriormente,tralo fallido alzamento de Pascua, os irlandeses empezan a crelo e sublevanse, provocando unha guerra que remata co tratado anglo Irlandés. O lider do IRA Michael Collins chegou a cita para asinar o documento 7 minutos tarde. Ante a recriminación polo retraso por parte dos ingleses, este respostou algo así: “Os irlandeses levamos sete séculos agardando a que vos vaiades, ben podedes agardar vos hoxe sete minutos”


Este tratado consideraba o Ulster como territorio ingles, ata ser realizado un referendo. Este punto creou disputas na parte irlandesa, e desencadenou unha guerra civil. A turbulenta historia non acaba ahí, despois viñeron os “anos dos problemas”, co enconamento do conflito no Ulster ou Irlanda do Norte.
E así ata hoxe. De feito, ainda non se chegou a facer un referendo acaptado polas dúas partes. 

Michael Collins: “Os irlandeses levamos sete séculos agardando a que vos vaiades, ben podedes agardar vos hoxe sete minutos”

O pobo irlandes ten un forte componente de orgullo nacional. No que respecta ao bonita que é a súa terra, está ben xustificado, e teñena moi ben conservada polo xeral. Ademáis, os irlandeses mantiveron firmemente as suas costumes no tempo. Independentemente de estar en Eire ou no Ulster. Resulta de envexar a boa saude da súa música tradicional. E a súa penetración na poboación. Ver como se mantén noite a noite no pubs, nos momentos de distensión e de reunión.



-x-



Los celtas entraron en la isla sobre el siglo V AC, y fue en el quinto DC cuando San Patricio convierte a la población al catolicismo y elimina los símbolos paganos que imperaban hasta entonces. Después vinieron los vikingos que entraron en modo conciliador pero acabaron imponiendose e instalándose. El Rey Brian Boru unifica Irlanda cuando vence a los Vikingos en la batalla de Clontarf (cerca de Dublin). Pero muere en la batalla, con su hijo y heredero. Así que poco dura unificada la isla. Este rey era conocido por tocar el arpa antes de las batallas. De ahí que sea el simbolo nacional… y el símbolo de la Guinness.

Otro Rey, McMurrogh, pidió ayuda a los ingleses para terminar de echar a los vikingos.  Craso error, ya que Enrique III, Rey de Inglaterra, además de ayudarle, ya de paso, se plantó en la isla proclamandose señor de Irlanda. Los ingleses se quedaron siete siglos, y aún tienen control sobre el Ulster. McMurrogh quedó en el recuerdo de los irlandeses como el “Rey Traidor”

Brian Boru fue el primer Rey que unificó Irlanda. Tocaba el arpa antes de las batallas, y convirtió este instrumento en el símbolo nacional.

Durante la ocupación de los ingleses (protestantes), la marginación a los irlandeses (católicos) fue una constante. Así lo describió, entre otros, Jonathan Swift en sus anónimas cartas de Drapier. Para más miseria, la hambruna de la patata se llevó a un tercio de la población por delante.

La cosa empezó a cambiar con O Connel, que consigue entrar con mayoría en el parlamento irlandés y derogar leyes que marginaban a los católicos. Posteriormente, tras el fallido alzamiento de Pascua los irlandeses empiezan a creerselo y se sublevan, provocando una guerra que termina con el tratado anglo irlandés. El lider del IRA, Michael Collins, llegó a la cita para firmar este documento 7 minutos tarde. Ante la recriminación por el retraso de los ingleses, que cumplieron con puntualidad británica, Collins respondió algo parecido a "Los irlandeses llevamos siete siglos esperando a que os vayáis, bien podéis esperar hoy vosotros siete minutos"

Este tratado consideraba el Ulster territorio inglés, hasta la realización de un referendum. Este punto creó disputas internas en la parte irlandesa que desencadenó en una guerra civil. La turbulenta historia no acaba aquí, después vinieron los "años de los problemas" con el agravamiento del conflicto en Irlanda del Norte. De hecho no se llegó a hacer un referendum aceptado por las dos partes. 

Michael Collins: "Los irlandeses llevamos siete siglos esperando a que os vayáis, bien podéis esperar hoy vosotros siete minutos"

El pueblo irlandés tiene un fuerte componente de orgullo nacional. En lo que respecta a lo bonito que es su tierra, está bien justificado, y la tienen muy bien conservada, generalmente. Además, los irlandeses mantuvieron firmemente sus costumbres en el tiempo. Independientemente de estar en Eire o en el Ulster. Resulta envidiable la buena salud de la música tradicional. Y su penetración en la población. Ver como cada noche se reunen en los pubs, en momentos de distensión, siempre con su música de fondo.

Publicacións populares deste blog

Cartagena

  Esta vila do caribe colombiano foi das que máis me gustou do pais.  Vese chea de vida, e non só polo turismo.  Mestura de forma colorida o moderno (e non tan bonito) skyline típico américano con casas tipo coloníais. Forte San Felipe É esta derradeira zona a que se visita, e na que eu estiven. Skyline Ten bastante relevancia. É a segunda cidade en actividade económica de Colombia.  Foi capital do pais na época do control hispano, e sempre foi un departamento a ter en conta. Cando chove en Cartagena O asentamento non ten unha historia moi longa (bueno, ou si, pero solo se conta dende que chegaron os españois). Pero ainda así é ben intensa.  Impresionoume a batalla contra os ingleses na que os españois colonos rexeitaron a invasión.   Din que de non ter repelido aquel ataque, gran parte de américa latina hoxe en día falaría inglés.   Tal era a importancia de Cartaxena.   Daquela batalla quedou como recordo un impresionante forte, o castelo de San ...

Medellín e Guatapé

  Imaxes da miña visita a barriada "Comuna 13" de Medellín e o peñón de Guatapé. Pacha Mama A cidade de Medellín e ben coñecida polas historias do Cartel e de Pablo Escobar. Antes da viaxe a Colombia, non coñecía a outra vertente oscura e violenta, a das bandas nos barrios. A comuna 13 é un barrio periférico, o cal, precisamente pola súa rápida conexión con alguna estrada de saida / entrada de Medellín, resultou ser lugar estratéxico para a entrada de mercancía na capital de Antioquia. Praza Botero Esto fixo que as bandas controlaran esta comuna, na que vivían 130000 personas, distribuida en 21 barrios. Facían a lei, podían xulgar sen xuizo por vestimenta ou por consumir drogas. Como organizacións mafiosas, as personas que non lles axudaban eran expulsadas ou asinadas.  Había mortos de seguido debidos as pelexas entre bandas polo control.  Colibrís A situación de descontrol gubernamental era tal, que tiveron que facer duas incursión militares.  A primeira foi a chama...

Passaran.Araign - Montgarri

 Etapa 3 do Passaran. Etapa "raiña" Saimos de Francia, da zona de Ariège, para entrar no Val d´Aran. Dende o Collado Araign Deixamos cedo do refuxio de Araign, porque o día vai ser longo, non hai sombra, e está facendo moito calor. Máis de 30º en alta montaña, a máis de 2000m de altura.  Normal que os glaciares estean quedando en mínimos. Vistas da frontera O primeiro é desfacer os pasos do día anterior e subir para voltar ao collado que se chama igual que o refuxio e o lago: Araign.  Despois, hai que seguir subindo, pero xa non tan forte, ata o Portillon de Albi: a frontera co Val d´Aran.  Photocall do Portillon Antes do collado, as vistas da rexión de Ariège coa luz da mañá eran dignas de admirar (e de usar como foto call).  Aneto e glaciar Atravesamos un par de pequenos lagos e chegamos a outro collado onde as panorámicas son super fermosas. por un lado, hacia o oeste, vese o macizo do Aneto, co seu glaciar. e hacia o Sur vemos o val que imos bordear dende ar...

Cabo Estai

​​ "Mirando na rede, descubrín que - en Cabo Estai - hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor" Cabo Estai Os muros de Xunqueiro Pedras verdes O palco das Cíes O faro escondido Derradeiras luces da furna Cíes As escaleiras do faro de Cabo Estai ​ Cabo Estai é un deses sitios que sabes que está ahí pero que nunca lle da a un por visitar. Lembro que pasei por alí unha ou dúas veces, xa hai anos. A imaxe difusa que tiña na mente era de unha grande extensión sen un punto característico ou concreto onde poder ver o mar. Mirando na rede, descubrín que hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor. Para ir dando pedáis está un pouco lonxe, así que fun parando nas calas con rochas e algas, que van aparecendo cando se deixa atrás o rebumbio de Canido e vaise entrando na afastada zona resid...

Anillo de Picos VI. Vega de Ario - Vegaredonda

Os refuxios  Vega de Ario e Vegaredonda están unidos polo camiño que transita polos lagos de Covadonga, e por Pandecarmen. Pero hai outra variante, máis corta, que vai pola vega de Aliseda. Este camiño está desaconsellado con nevoa, porque é moi complicado orientarse. Ese día a névoa era intensa. Como estaba o día moi cuberto non subimos ao Jultayu, que seica ten unhas vistas preciosas do Cares. No canto de facer o pico, seguimos o camiño discurre entre prados ata chegar ao collado do  pico  Conjurtao. Dende arriba non se ve nada. Todo cuberto polo manto branco. So algún grupo de Chovas e rebecos que observan dende a lonxanía, mergullados nunha néboa clara, pero que impide toda visión.  A partir de ahí o camiño desaparece. Entrase nun mar de Caliza cheo de lapiaz, simas e Jous grandes e pequenos. A soidade, a imposibilidade de visualizar o fondo, o silencio, dan a impresión de camiñar por un mundo medio irreal. So temos a compaña de algúnha manada de rebecos. Baixand...