Saltar ao contido principal

Irlanda

Terra dos Celtas por excelencia. Se hai algo que define a Irlanda son as súas paisaxes, completamente verdes, que se extenden ata o mar, pero tamén as suas costumes: non hai bar que se precie non que non teñan música en directo e parlanchines ledos irlandeses compartindo unhas pintas.

-x- 

Tierra de Celtas por excelencia. Si hay algo que define a Irlanda son sus paisajes, completamente verdes, y que se extienden hasta el mar. Pero también sus costumbres: no hay bar que se precie que no tenga música en directo e irlandeses alegres y parlanchines compartiendo unas pintas.
 

Fai click nas imaxes para abrir a entradas


Ulster (I)

Ulster (II)

Connatch

Munster
Leinster

Os Celtas entraron na illa sobre o seculo cinco AC, e foi no quinto DC cando San Patricio convirte a poboacion ao catolicismo e elimimina os simbolos paganos que imperaban ata entón. Despois viñeron os vikingos, que entraron a modo conciliador pero acabaron impoñendose e instalandose. O Rei Brian Boru unifica Irlanda cando vence os vinkingos na batalla de Clontarf (preto de Dublin). Pero morre na batalla, xunto aos seu fillo e herdeiro. Así que pouco dura esa illa unificada. Este rei era coñecido por tocar o arpa antes das batallas. De ahí que sexa o simbolo nacional… e o simbolo da Guinness.

Outro rei, McMurrogh, pediu axuda aos ingleses para rematar de botar aos vikingos. Tremendo erro, xa que Enrique III, Rei de Inglaterra, ademáis de axudarlle, plantouse na illa proclamandose señor de Irlanda. Os ingleses quedaronse 7 séculos e  ainda teñen control sobre o Ulster. McMurrogh quedou na lembranza dos irlandeses coma o “rei traidor”

Brian Boru foi o primeiro Rei en unificar Irlanda, tocaba o arpa antes das batallas, e converteu ese instrumento en simbolo nacional.

Durante a ocupación dos ingleses (protestantes) as marxinacións aos irlandesses (católicos) foron unha constante. Así o describiu, entre outros, Jonatan Swift nas suas anónimas cartas de Drapier. Para mais miseria, a hambruna da pataca levase a un tercio da poboación por diante.

A cousa empeza a cambiar con O Connel, que consegue entrar con maioria no parlamento irlandés e derogar leis que marxinaban a católicos. Posteriormente,tralo fallido alzamento de Pascua, os irlandeses empezan a crelo e sublevanse, provocando unha guerra que remata co tratado anglo Irlandés. O lider do IRA Michael Collins chegou a cita para asinar o documento 7 minutos tarde. Ante a recriminación polo retraso por parte dos ingleses, este respostou algo así: “Os irlandeses levamos sete séculos agardando a que vos vaiades, ben podedes agardar vos hoxe sete minutos”


Este tratado consideraba o Ulster como territorio ingles, ata ser realizado un referendo. Este punto creou disputas na parte irlandesa, e desencadenou unha guerra civil. A turbulenta historia non acaba ahí, despois viñeron os “anos dos problemas”, co enconamento do conflito no Ulster ou Irlanda do Norte.
E así ata hoxe. De feito, ainda non se chegou a facer un referendo acaptado polas dúas partes. 

Michael Collins: “Os irlandeses levamos sete séculos agardando a que vos vaiades, ben podedes agardar vos hoxe sete minutos”

O pobo irlandes ten un forte componente de orgullo nacional. No que respecta ao bonita que é a súa terra, está ben xustificado, e teñena moi ben conservada polo xeral. Ademáis, os irlandeses mantiveron firmemente as suas costumes no tempo. Independentemente de estar en Eire ou no Ulster. Resulta de envexar a boa saude da súa música tradicional. E a súa penetración na poboación. Ver como se mantén noite a noite no pubs, nos momentos de distensión e de reunión.



-x-



Los celtas entraron en la isla sobre el siglo V AC, y fue en el quinto DC cuando San Patricio convierte a la población al catolicismo y elimina los símbolos paganos que imperaban hasta entonces. Después vinieron los vikingos que entraron en modo conciliador pero acabaron imponiendose e instalándose. El Rey Brian Boru unifica Irlanda cuando vence a los Vikingos en la batalla de Clontarf (cerca de Dublin). Pero muere en la batalla, con su hijo y heredero. Así que poco dura unificada la isla. Este rey era conocido por tocar el arpa antes de las batallas. De ahí que sea el simbolo nacional… y el símbolo de la Guinness.

Otro Rey, McMurrogh, pidió ayuda a los ingleses para terminar de echar a los vikingos.  Craso error, ya que Enrique III, Rey de Inglaterra, además de ayudarle, ya de paso, se plantó en la isla proclamandose señor de Irlanda. Los ingleses se quedaron siete siglos, y aún tienen control sobre el Ulster. McMurrogh quedó en el recuerdo de los irlandeses como el “Rey Traidor”

Brian Boru fue el primer Rey que unificó Irlanda. Tocaba el arpa antes de las batallas, y convirtió este instrumento en el símbolo nacional.

Durante la ocupación de los ingleses (protestantes), la marginación a los irlandeses (católicos) fue una constante. Así lo describió, entre otros, Jonathan Swift en sus anónimas cartas de Drapier. Para más miseria, la hambruna de la patata se llevó a un tercio de la población por delante.

La cosa empezó a cambiar con O Connel, que consigue entrar con mayoría en el parlamento irlandés y derogar leyes que marginaban a los católicos. Posteriormente, tras el fallido alzamiento de Pascua los irlandeses empiezan a creerselo y se sublevan, provocando una guerra que termina con el tratado anglo irlandés. El lider del IRA, Michael Collins, llegó a la cita para firmar este documento 7 minutos tarde. Ante la recriminación por el retraso de los ingleses, que cumplieron con puntualidad británica, Collins respondió algo parecido a "Los irlandeses llevamos siete siglos esperando a que os vayáis, bien podéis esperar hoy vosotros siete minutos"

Este tratado consideraba el Ulster territorio inglés, hasta la realización de un referendum. Este punto creó disputas internas en la parte irlandesa que desencadenó en una guerra civil. La turbulenta historia no acaba aquí, después vinieron los "años de los problemas" con el agravamiento del conflicto en Irlanda del Norte. De hecho no se llegó a hacer un referendum aceptado por las dos partes. 

Michael Collins: "Los irlandeses llevamos siete siglos esperando a que os vayáis, bien podéis esperar hoy vosotros siete minutos"

El pueblo irlandés tiene un fuerte componente de orgullo nacional. En lo que respecta a lo bonito que es su tierra, está bien justificado, y la tienen muy bien conservada, generalmente. Además, los irlandeses mantuvieron firmemente sus costumbres en el tiempo. Independientemente de estar en Eire o en el Ulster. Resulta envidiable la buena salud de la música tradicional. Y su penetración en la población. Ver como cada noche se reunen en los pubs, en momentos de distensión, siempre con su música de fondo.

Publicacións populares deste blog

Dobrogea. Delta do Danubio

Onde remata o gran río de Europa, e comeza o Mar Negro. Delta do Danubio O vó da garza Praia sen final Lagoa Turceasca Delta en bici Cisnes do Danubio Porto de Sfantu George Canales A area dos confíns de Europa As rúas de Sfantu George Mar Negro en Constanza Constanza Máis entradas de Romanía aquí O Danubio en Rumanía fai fronteira con Serbia primeiro, e con Bulgaria despois. Cando xira ao Norte separa Valaquia de Dobrogea. E nesta última rexion rumana, a desmbocadura do rio ocupa unha area extensisima nun delta enorme.  O Delta do Danubio forma un laberinto de canales e lagoas, entre xuncos, marismas, bosques inundados e cañaverais. É unha das maiores reservas de paxaros de Europa. Por iso mesmo está catalogado como Reserva da biosfera pola unesco, ainda que pon mais empeño en conservala Rumanía que Ucrania. Tamén contén longuisimos areais virxes no limite con Mar Negro. As poucas pob...

Cavalls del Vent. Etapa 4

Máis prados, bosques, treboada e o refuxio Sant Jordi.   Prados de altura Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/400s f/11 ISO125 Vixiantes Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/5.6 ISO125 La Molina no vran Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 26mm 1/250s f/11 ISO125 Raio de sol no bosque Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 52mm 1/160s f/5.6 ISO250 Cadí Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/5.6 ISO125 Faias Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/80s f/6.3 ISO125 Ameaza treboada baixo o Moixeró Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 40mm 1/80s f/11 ISO125 Sant Jordi. Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/125s f/5.6 ISO125 A vertente do Niu d´Aliga polas pistas de esquí non ten nada que ver coa que ven dende Penyes Altes. Suave descenso por un carreiro e por un prado. Vacas e rebecos acompañannos a distancia. Outra vez vemos o Pedraforca e o Comabona, pero dende este lado tamén as Penyes Altas e o Moixeró, que na ca...

Barragán

 En Galicia, a terra dos mil ríos, posiblemente o Barragán non deixe de ser un máis. Outro deses regos con moreas de recunchos que, por sorte, mantense sen estragar. Quizáis por non ter acceso inmediato nin cercano dende as grandes urbes, ou por non ter un percorrido moi sinxelo, ou por ter a fortuna de non estar cruzado polo trazado de ningunha autoestrada ou via do tren, o afluente do Oitavén conserva a súa contorna nun estado aparentemente intacto, alonxado de masificacións ou aberracións. A fraga do Barragán é das máis fermosas da provincia de Pontevedra. Fotos feitas no percorrido do PR164

Dunas de Erg Cheggaga

Calor, vento e area.  Impoñente concentración de dunas cor tella, con tonalidades cambiantes según a hora do día.   Caras de luz e caras de sombra, divididas por aristas de liñas finas e sinuosas. Formas e tamaños diversos, texturas rugosas de pequenas ondas paralelas . Erg Cheggaga é un lugar especial. As dunad de Erg Cheggaga Sahara Vento e area   Gran duna O teu camiño Solpor Erg Cheggaga Subida a gran duna Luz, sombra e horizonte   Jam session na haima ​   As dunas de Erg Cheggaga (Ou Chegaga, Chigaga, Chegagga... según onde se mire) son un areal de 40x15 km ao sur de Marrocos, a poucos kilómetros de Arxelia. A un par de horas en 4x4 dende M´Hamid el Ghizlane polo oeste ou outras dúas horas ata Foum Zguid ao leste . As posibilidades que ofrecen á cámara son moitas. Conseguense distintas tonalidades, probando a con diferentes inclinacións do sol e xogando coa exposición e o balance de...

Islandia (I) - Jokulsarlon

  Lago de Icebergs de Jokulsarlon.   ​ Espectáculo inmóvil. Formas xélidas de todos os tamaños e cores. Caos de xeo.  Silencio e frío. Impresiona. Mesmo sen ter as luces de final do día, nin ceo claro, nin vento tranquilo que deixe calma a auga. Jokulsarlon  é un deses lugares que se quedan na cabeza toda a vida.