Saltar ao contido principal

Irlanda

Terra dos Celtas por excelencia. Se hai algo que define a Irlanda son as súas paisaxes, completamente verdes, que se extenden ata o mar, pero tamén as suas costumes: non hai bar que se precie non que non teñan música en directo e parlanchines ledos irlandeses compartindo unhas pintas.

-x- 

Tierra de Celtas por excelencia. Si hay algo que define a Irlanda son sus paisajes, completamente verdes, y que se extienden hasta el mar. Pero también sus costumbres: no hay bar que se precie que no tenga música en directo e irlandeses alegres y parlanchines compartiendo unas pintas.
 

Fai click nas imaxes para abrir a entradas


Ulster (I)

Ulster (II)

Connatch

Munster
Leinster

Os Celtas entraron na illa sobre o seculo cinco AC, e foi no quinto DC cando San Patricio convirte a poboacion ao catolicismo e elimimina os simbolos paganos que imperaban ata entón. Despois viñeron os vikingos, que entraron a modo conciliador pero acabaron impoñendose e instalandose. O Rei Brian Boru unifica Irlanda cando vence os vinkingos na batalla de Clontarf (preto de Dublin). Pero morre na batalla, xunto aos seu fillo e herdeiro. Así que pouco dura esa illa unificada. Este rei era coñecido por tocar o arpa antes das batallas. De ahí que sexa o simbolo nacional… e o simbolo da Guinness.

Outro rei, McMurrogh, pediu axuda aos ingleses para rematar de botar aos vikingos. Tremendo erro, xa que Enrique III, Rei de Inglaterra, ademáis de axudarlle, plantouse na illa proclamandose señor de Irlanda. Os ingleses quedaronse 7 séculos e  ainda teñen control sobre o Ulster. McMurrogh quedou na lembranza dos irlandeses coma o “rei traidor”

Brian Boru foi o primeiro Rei en unificar Irlanda, tocaba o arpa antes das batallas, e converteu ese instrumento en simbolo nacional.

Durante a ocupación dos ingleses (protestantes) as marxinacións aos irlandesses (católicos) foron unha constante. Así o describiu, entre outros, Jonatan Swift nas suas anónimas cartas de Drapier. Para mais miseria, a hambruna da pataca levase a un tercio da poboación por diante.

A cousa empeza a cambiar con O Connel, que consegue entrar con maioria no parlamento irlandés e derogar leis que marxinaban a católicos. Posteriormente,tralo fallido alzamento de Pascua, os irlandeses empezan a crelo e sublevanse, provocando unha guerra que remata co tratado anglo Irlandés. O lider do IRA Michael Collins chegou a cita para asinar o documento 7 minutos tarde. Ante a recriminación polo retraso por parte dos ingleses, este respostou algo así: “Os irlandeses levamos sete séculos agardando a que vos vaiades, ben podedes agardar vos hoxe sete minutos”


Este tratado consideraba o Ulster como territorio ingles, ata ser realizado un referendo. Este punto creou disputas na parte irlandesa, e desencadenou unha guerra civil. A turbulenta historia non acaba ahí, despois viñeron os “anos dos problemas”, co enconamento do conflito no Ulster ou Irlanda do Norte.
E así ata hoxe. De feito, ainda non se chegou a facer un referendo acaptado polas dúas partes. 

Michael Collins: “Os irlandeses levamos sete séculos agardando a que vos vaiades, ben podedes agardar vos hoxe sete minutos”

O pobo irlandes ten un forte componente de orgullo nacional. No que respecta ao bonita que é a súa terra, está ben xustificado, e teñena moi ben conservada polo xeral. Ademáis, os irlandeses mantiveron firmemente as suas costumes no tempo. Independentemente de estar en Eire ou no Ulster. Resulta de envexar a boa saude da súa música tradicional. E a súa penetración na poboación. Ver como se mantén noite a noite no pubs, nos momentos de distensión e de reunión.



-x-



Los celtas entraron en la isla sobre el siglo V AC, y fue en el quinto DC cuando San Patricio convierte a la población al catolicismo y elimina los símbolos paganos que imperaban hasta entonces. Después vinieron los vikingos que entraron en modo conciliador pero acabaron imponiendose e instalándose. El Rey Brian Boru unifica Irlanda cuando vence a los Vikingos en la batalla de Clontarf (cerca de Dublin). Pero muere en la batalla, con su hijo y heredero. Así que poco dura unificada la isla. Este rey era conocido por tocar el arpa antes de las batallas. De ahí que sea el simbolo nacional… y el símbolo de la Guinness.

Otro Rey, McMurrogh, pidió ayuda a los ingleses para terminar de echar a los vikingos.  Craso error, ya que Enrique III, Rey de Inglaterra, además de ayudarle, ya de paso, se plantó en la isla proclamandose señor de Irlanda. Los ingleses se quedaron siete siglos, y aún tienen control sobre el Ulster. McMurrogh quedó en el recuerdo de los irlandeses como el “Rey Traidor”

Brian Boru fue el primer Rey que unificó Irlanda. Tocaba el arpa antes de las batallas, y convirtió este instrumento en el símbolo nacional.

Durante la ocupación de los ingleses (protestantes), la marginación a los irlandeses (católicos) fue una constante. Así lo describió, entre otros, Jonathan Swift en sus anónimas cartas de Drapier. Para más miseria, la hambruna de la patata se llevó a un tercio de la población por delante.

La cosa empezó a cambiar con O Connel, que consigue entrar con mayoría en el parlamento irlandés y derogar leyes que marginaban a los católicos. Posteriormente, tras el fallido alzamiento de Pascua los irlandeses empiezan a creerselo y se sublevan, provocando una guerra que termina con el tratado anglo irlandés. El lider del IRA, Michael Collins, llegó a la cita para firmar este documento 7 minutos tarde. Ante la recriminación por el retraso de los ingleses, que cumplieron con puntualidad británica, Collins respondió algo parecido a "Los irlandeses llevamos siete siglos esperando a que os vayáis, bien podéis esperar hoy vosotros siete minutos"

Este tratado consideraba el Ulster territorio inglés, hasta la realización de un referendum. Este punto creó disputas internas en la parte irlandesa que desencadenó en una guerra civil. La turbulenta historia no acaba aquí, después vinieron los "años de los problemas" con el agravamiento del conflicto en Irlanda del Norte. De hecho no se llegó a hacer un referendum aceptado por las dos partes. 

Michael Collins: "Los irlandeses llevamos siete siglos esperando a que os vayáis, bien podéis esperar hoy vosotros siete minutos"

El pueblo irlandés tiene un fuerte componente de orgullo nacional. En lo que respecta a lo bonito que es su tierra, está bien justificado, y la tienen muy bien conservada, generalmente. Además, los irlandeses mantuvieron firmemente sus costumbres en el tiempo. Independientemente de estar en Eire o en el Ulster. Resulta envidiable la buena salud de la música tradicional. Y su penetración en la población. Ver como cada noche se reunen en los pubs, en momentos de distensión, siempre con su música de fondo.

Publicacións populares deste blog

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo ser

Irlanda - Munster

En Munster coinciden os maiores reclamos que ten Irlanda. Limerick, Cork, Cashel, Parque Nacional de Burren, Kerry, Adare... e sobre todo os merecidamente famosos cantís de Moher. -x- En Munster coinciden los mayores reclamos que tiene Irlanda: Limerik, Cork, Cashel, Parque de Burren, Kery, Adare... y sobre todo los merecidamente famosos acantilados de Moher. Cliffs of Moher. Paredes do Oeste Solpor en Moher. Cantís dourados Cashel As ruinas Burren Nin Auga, nin árbores, nin terra As fiestras de Cork University of Cork As canles do Lee A dinámica Cork é a capital de Munster, ou "terra de Mum". A chegada de empresas estadounidenses animadas pola fiscalidade irlandesa está facendo crecer en importancia esta vila. Surcada polos canales do rio Lee, os seus coloridos edificios de tres ou catro alturas son moi caracteristicos. Actualmente é a terceira poboación de Irlanda, despois de Dubl

A Fraga de Coiro

Esta pequena xoia do Morrazo une a parroquia de Coiro co alto de Ermelo. Para adentrarse nela dende o sur, hai que comezar subindo polos camiños que aparecen despois da igrexa. Pouco a pouco, os ruidos do esperpéntico vial van deixando paso aos murmullos do Rego Bouzós. Entrada da Fraga O traxe verde do Carballo Outros habitantes da fraga Fontes de Luz Azafranes entre a sombra A fervenciña do Bouzós Ermelo Bouzós en outono Profundidades da Fraga A igrexa de Coiro 300 metros de desnivel. Carreiros auténticos, sen adecuar, un pouco laberinticos as veces. Raios de sol, que tentan abrirse paso entre as polas, sen moito éxito. Auga, carballos, follas, troncos novos, troncos vellos, sombras... Un verdadeiro oasis no deserto do monte invadido. Ogallá resista. Xa o dicían eses artistas de SOAK: Polo monopolio do eucalipto… viva san carballiño!

Cabo Estai

​​ "Mirando na rede, descubrín que - en Cabo Estai - hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor" Cabo Estai Os muros de Xunqueiro Pedras verdes O palco das Cíes O faro escondido Derradeiras luces da furna Cíes As escaleiras do faro de Cabo Estai ​ Cabo Estai é un deses sitios que sabes que está ahí pero que nunca lle da a un por visitar. Lembro que pasei por alí unha ou dúas veces, xa hai anos. A imaxe difusa que tiña na mente era de unha grande extensión sen un punto característico ou concreto onde poder ver o mar. Mirando na rede, descubrín que hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor. Para ir dando pedáis está un pouco lonxe, así que fun parando nas calas con rochas e algas, que van aparecendo cando se deixa atrás o rebumbio de Canido e vaise entrando na afastada zona resid

Amman. Ciudadela e Rainbow street

  A ciudadela é realmente o casco vello de Amman, onde se conservan os vestixios históricos das civilizacións que se asentaron no que hoxe é Jordania.  Civilizacións como a de Mesopotamia, exipcia, romana, asiria, babilonia, grega, nabatea, turca... case nada. Incluso as cruzadas que foron a terra prometida a facer o vándalo e cargarse tanto musulmans como cristians.  Maila ter tantos anos de historia rexistrada, máis que calquera lugar do mundo, o sitio arqueoloxico é relativamente pequeno. Imaxino destruido polo tempo e polas guerras. Esta zona é a cuna de tantas culturas e relixións, que tanto uns como outros a consideran súa. Posiblemente todas teñan a súa razón. Pérdena ao non saber compartila. Ammán é enorme. Dende a ciudadela vense as sete colinas, e adivinanse outras máis. Creceu moitisimo recollendo palestinos da primeira Nakba, cando Israel os botou da terra onde vivian. De feito, non sabía que case o 70% das personas jordanas teñen orixe palestino.  Os campos de refuxiados p