Saltar ao contido principal

Irlanda

Terra dos Celtas por excelencia. Se hai algo que define a Irlanda son as súas paisaxes, completamente verdes, que se extenden ata o mar, pero tamén as suas costumes: non hai bar que se precie non que non teñan música en directo e parlanchines ledos irlandeses compartindo unhas pintas.

-x- 

Tierra de Celtas por excelencia. Si hay algo que define a Irlanda son sus paisajes, completamente verdes, y que se extienden hasta el mar. Pero también sus costumbres: no hay bar que se precie que no tenga música en directo e irlandeses alegres y parlanchines compartiendo unas pintas.
 

Fai click nas imaxes para abrir a entradas


Ulster (I)

Ulster (II)

Connatch

Munster
Leinster

Os Celtas entraron na illa sobre o seculo cinco AC, e foi no quinto DC cando San Patricio convirte a poboacion ao catolicismo e elimimina os simbolos paganos que imperaban ata entón. Despois viñeron os vikingos, que entraron a modo conciliador pero acabaron impoñendose e instalandose. O Rei Brian Boru unifica Irlanda cando vence os vinkingos na batalla de Clontarf (preto de Dublin). Pero morre na batalla, xunto aos seu fillo e herdeiro. Así que pouco dura esa illa unificada. Este rei era coñecido por tocar o arpa antes das batallas. De ahí que sexa o simbolo nacional… e o simbolo da Guinness.

Outro rei, McMurrogh, pediu axuda aos ingleses para rematar de botar aos vikingos. Tremendo erro, xa que Enrique III, Rei de Inglaterra, ademáis de axudarlle, plantouse na illa proclamandose señor de Irlanda. Os ingleses quedaronse 7 séculos e  ainda teñen control sobre o Ulster. McMurrogh quedou na lembranza dos irlandeses coma o “rei traidor”

Brian Boru foi o primeiro Rei en unificar Irlanda, tocaba o arpa antes das batallas, e converteu ese instrumento en simbolo nacional.

Durante a ocupación dos ingleses (protestantes) as marxinacións aos irlandesses (católicos) foron unha constante. Así o describiu, entre outros, Jonatan Swift nas suas anónimas cartas de Drapier. Para mais miseria, a hambruna da pataca levase a un tercio da poboación por diante.

A cousa empeza a cambiar con O Connel, que consegue entrar con maioria no parlamento irlandés e derogar leis que marxinaban a católicos. Posteriormente,tralo fallido alzamento de Pascua, os irlandeses empezan a crelo e sublevanse, provocando unha guerra que remata co tratado anglo Irlandés. O lider do IRA Michael Collins chegou a cita para asinar o documento 7 minutos tarde. Ante a recriminación polo retraso por parte dos ingleses, este respostou algo así: “Os irlandeses levamos sete séculos agardando a que vos vaiades, ben podedes agardar vos hoxe sete minutos”


Este tratado consideraba o Ulster como territorio ingles, ata ser realizado un referendo. Este punto creou disputas na parte irlandesa, e desencadenou unha guerra civil. A turbulenta historia non acaba ahí, despois viñeron os “anos dos problemas”, co enconamento do conflito no Ulster ou Irlanda do Norte.
E así ata hoxe. De feito, ainda non se chegou a facer un referendo acaptado polas dúas partes. 

Michael Collins: “Os irlandeses levamos sete séculos agardando a que vos vaiades, ben podedes agardar vos hoxe sete minutos”

O pobo irlandes ten un forte componente de orgullo nacional. No que respecta ao bonita que é a súa terra, está ben xustificado, e teñena moi ben conservada polo xeral. Ademáis, os irlandeses mantiveron firmemente as suas costumes no tempo. Independentemente de estar en Eire ou no Ulster. Resulta de envexar a boa saude da súa música tradicional. E a súa penetración na poboación. Ver como se mantén noite a noite no pubs, nos momentos de distensión e de reunión.



-x-



Los celtas entraron en la isla sobre el siglo V AC, y fue en el quinto DC cuando San Patricio convierte a la población al catolicismo y elimina los símbolos paganos que imperaban hasta entonces. Después vinieron los vikingos que entraron en modo conciliador pero acabaron imponiendose e instalándose. El Rey Brian Boru unifica Irlanda cuando vence a los Vikingos en la batalla de Clontarf (cerca de Dublin). Pero muere en la batalla, con su hijo y heredero. Así que poco dura unificada la isla. Este rey era conocido por tocar el arpa antes de las batallas. De ahí que sea el simbolo nacional… y el símbolo de la Guinness.

Otro Rey, McMurrogh, pidió ayuda a los ingleses para terminar de echar a los vikingos.  Craso error, ya que Enrique III, Rey de Inglaterra, además de ayudarle, ya de paso, se plantó en la isla proclamandose señor de Irlanda. Los ingleses se quedaron siete siglos, y aún tienen control sobre el Ulster. McMurrogh quedó en el recuerdo de los irlandeses como el “Rey Traidor”

Brian Boru fue el primer Rey que unificó Irlanda. Tocaba el arpa antes de las batallas, y convirtió este instrumento en el símbolo nacional.

Durante la ocupación de los ingleses (protestantes), la marginación a los irlandeses (católicos) fue una constante. Así lo describió, entre otros, Jonathan Swift en sus anónimas cartas de Drapier. Para más miseria, la hambruna de la patata se llevó a un tercio de la población por delante.

La cosa empezó a cambiar con O Connel, que consigue entrar con mayoría en el parlamento irlandés y derogar leyes que marginaban a los católicos. Posteriormente, tras el fallido alzamiento de Pascua los irlandeses empiezan a creerselo y se sublevan, provocando una guerra que termina con el tratado anglo irlandés. El lider del IRA, Michael Collins, llegó a la cita para firmar este documento 7 minutos tarde. Ante la recriminación por el retraso de los ingleses, que cumplieron con puntualidad británica, Collins respondió algo parecido a "Los irlandeses llevamos siete siglos esperando a que os vayáis, bien podéis esperar hoy vosotros siete minutos"

Este tratado consideraba el Ulster territorio inglés, hasta la realización de un referendum. Este punto creó disputas internas en la parte irlandesa que desencadenó en una guerra civil. La turbulenta historia no acaba aquí, después vinieron los "años de los problemas" con el agravamiento del conflicto en Irlanda del Norte. De hecho no se llegó a hacer un referendum aceptado por las dos partes. 

Michael Collins: "Los irlandeses llevamos siete siglos esperando a que os vayáis, bien podéis esperar hoy vosotros siete minutos"

El pueblo irlandés tiene un fuerte componente de orgullo nacional. En lo que respecta a lo bonito que es su tierra, está bien justificado, y la tienen muy bien conservada, generalmente. Además, los irlandeses mantuvieron firmemente sus costumbres en el tiempo. Independientemente de estar en Eire o en el Ulster. Resulta envidiable la buena salud de la música tradicional. Y su penetración en la población. Ver como cada noche se reunen en los pubs, en momentos de distensión, siempre con su música de fondo.

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....