Saltar ao contido principal

Irlanda - Munster


En Munster coinciden os maiores reclamos que ten Irlanda. Limerick, Cork, Cashel, Parque Nacional de Burren, Kerry, Adare... e sobre todo os merecidamente famosos cantís de Moher.

-x-

En Munster coinciden los mayores reclamos que tiene Irlanda: Limerik, Cork, Cashel, Parque de Burren, Kery, Adare... y sobre todo los merecidamente famosos acantilados de Moher.



Cliffs of Moher.

Paredes do Oeste

Solpor en Moher.

Cantís dourados

Cashel

As ruinas


Burren

Nin Auga, nin árbores, nin terra

As fiestras de Cork



University of Cork

As canles do Lee


A dinámica Cork é a capital de Munster, ou "terra de Mum". A chegada de empresas estadounidenses animadas pola fiscalidade irlandesa está facendo crecer en importancia esta vila. Surcada polos canales do rio Lee, os seus coloridos edificios de tres ou catro alturas son moi caracteristicos. Actualmente é a terceira poboación de Irlanda, despois de Dublin e Belfast, no Ulster.

O parque Nacional de Burren é unha enorme extensión de pedra karstica. Unha paisaxe lunar de formas curiosas, sendo a máis chamativa a montaña surcada por unha espiral. Din que este territorio fora descrito polo comandante inglés Oliver Cromwell como “o lugar onde non hai arbores para colgar un home, terra para enterralo, nin auga para afogalo”. Maila non abundar estes elementos dos que o sanguinario invasor británico busca utilidades tan constructivas, a paisaxe non deixa de ser fascinante, polo diferente.

Os cantís de Moher deben ser o lugar mais visitado de Irlanda, pero a sua inmensidade da para todo o mundo. Grandes tanto en extensión pola costa como en altura desde el mar. O vento, a distancia coa auga,  e a sensación de estar no confín do mundo fan deste lugar un sitio sobrecogedor. Pasealos durante o longo solpor irlandés é unha experiencia fermosisisma. Da un pouco de mal rollo os carteles que incitan a pensar duas veces o suicidio. Seica a altura ou a trascendencia do lugar leva a bastante xente que tira a toalla na vida a rematar ahí os seus días. Deixando estao ao un lado, os Cantis de Moher son un deses lugares que non se retratan con fotos, son dos que deixan impresión no recordo.


-x-

La dinámica Cork es la capital de Munster, o "tierra de Mun". La llegada de empresas estadounidenses animadas por la fiscalidad irlandesa está haciendo crecer en importancia esta población. Surcada por los canales del río Lee, sus coloridos edificios de tres o cuatro alturas son muy característicos. Actualmente es la tercera urbe de Irlanda, tras Dublin y Belfast. 


El parque nacional de Burren es una enorme extensión de piedra Karstica. Un paisaje lunar de formas curiosas, siendo la más llamativa de todas la montaña surcada por una espiral.  Dicen que este territorio fue descrito por el comandante inglés Oliver Cromnwell como "el lugar donde no hay árboles para colgar un hombre, tierra para enterrarlo, ni agua para ahogarlo". A pesar de no abundar estos elementos de los cuales el sanguinario invasor británico buscaba utilidades tan constructivas, el paisaje no deja de ser fascinante, por lo diferente.

Los acantilados de Moher deben ser lo más visitado de Irlanda. Pero su inmensidad da para todo el mundo. Grandes tanto en extensión por la costa como en altura desde el mar. El viento, la distancia con el agua, y la sensación de estar en el confín del mundo hacen de este lugar un sitio sobrecogedor. Pasearse durante la larga puesta de sol irlandesa es una experiencia hermosisima. Dan un poco de mal rollo los carteles que incitan a pensar dos veces el suicidio. Parece ser que la altura o trascendencia del lugar lleva a bastante gente que tira la toalla en la vida a terminar ahi sus días. Dejando de lado esto, los acantilados de Moher son uno de esos lugares que no se retratan con fotos, son de los que dejan impresión en el recuerdo.

Publicacións populares deste blog

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo ser

A Fraga de Coiro

Esta pequena xoia do Morrazo une a parroquia de Coiro co alto de Ermelo. Para adentrarse nela dende o sur, hai que comezar subindo polos camiños que aparecen despois da igrexa. Pouco a pouco, os ruidos do esperpéntico vial van deixando paso aos murmullos do Rego Bouzós. Entrada da Fraga O traxe verde do Carballo Outros habitantes da fraga Fontes de Luz Azafranes entre a sombra A fervenciña do Bouzós Ermelo Bouzós en outono Profundidades da Fraga A igrexa de Coiro 300 metros de desnivel. Carreiros auténticos, sen adecuar, un pouco laberinticos as veces. Raios de sol, que tentan abrirse paso entre as polas, sen moito éxito. Auga, carballos, follas, troncos novos, troncos vellos, sombras... Un verdadeiro oasis no deserto do monte invadido. Ogallá resista. Xa o dicían eses artistas de SOAK: Polo monopolio do eucalipto… viva san carballiño!

Cabo Estai

​​ "Mirando na rede, descubrín que - en Cabo Estai - hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor" Cabo Estai Os muros de Xunqueiro Pedras verdes O palco das Cíes O faro escondido Derradeiras luces da furna Cíes As escaleiras do faro de Cabo Estai ​ Cabo Estai é un deses sitios que sabes que está ahí pero que nunca lle da a un por visitar. Lembro que pasei por alí unha ou dúas veces, xa hai anos. A imaxe difusa que tiña na mente era de unha grande extensión sen un punto característico ou concreto onde poder ver o mar. Mirando na rede, descubrín que hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor. Para ir dando pedáis está un pouco lonxe, así que fun parando nas calas con rochas e algas, que van aparecendo cando se deixa atrás o rebumbio de Canido e vaise entrando na afastada zona resid

Justine

 Antes, as borrascas chamábanse todas "temporal" Agora, como teñen nome, tomamos conciencia da cantidade delas que entran no continente pola nosa costa. Algunhas delas nin nos enteramos de que pasan. E da maioría esquecémonos despois de que se vaian cara o interior. Justine foi unha destas últimas. Non foi a que trouxo máis refachos de vento este ano. Nin a que descargou máis auga. Nin a que provocou especiales estragos. O único que tivo de especial foi que coincidín con ela cando chegou. Na súa entrada en Vigo, atopámonos ante o mar. Ela cos seus ventos e eu coa cámara. Coincidimos ata que empezou a descargar en serio. Nese momento deixeina sola.