Ollar pola fiestra

  Lago de Icebergs de Jokulsarlon.   ​ Espectáculo inmóvil. Formas xélidas de todos os tamaños e cores. Caos de xeo.  Silencio e frío. Impresiona. Mesmo sen ter as luces de final do día, nin ceo claro, nin vento tranquilo que deixe calma a auga. Jokulsarlon  é un deses lugares que se quedan na cabeza toda a vida.

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Esta pequena xoia do Morrazo une a parroquia de Coiro co alto de Ermelo. Para adentrarse nela dende o sur, hai que comezar subindo polos camiños que aparecen despois da igrexa. Pouco a pouco, os ruidos do esperpéntico vial van deixando paso aos murmullos do Rego Bouzós. Entrada da Fraga O traxe verde do Carballo Outros habitantes da fraga Fontes de Luz Azafranes entre a sombra A fervenciña do Bouzós Ermelo Bouzós en outono Profundidades da Fraga A igrexa de Coiro 300 metros de desnivel. Carreiros auténticos, sen adecuar, un pouco laberinticos as veces. Raios de sol, que tentan abrirse paso entre as polas, sen moito éxito. Auga, carballos, follas, troncos novos, troncos vellos, sombras... Un verdadeiro oasis no deserto do monte invadido. Ogallá resista. Xa o dicían eses artistas de SOAK: Polo monopolio do eucalipto… viva san carballiño!

Outono no Forillon, outono no Courel. Arces, bidueiros "de papel", abetos, carballos boreais, etc... por un lado; castiñeiros, carballos bravos, bidueiros "pubescentes",  faias, etc... polo outro. Bosque costeiro canadiense, bosque autóctono galego. A pesar das diferencias, o outono nos dous bosques é moi parecido: explosión de cores, luz entre as polas, auga, alfombras de follas… Iso sí; Un é Parque Nacional, o outro nin parque natural...  Por eiquí somosche así. As copas d o bosque do Courel - Devesa de Rogueira - As copas do bosque do Forillon - Cap Bon Ami -   Fervenza escondida no Forillon Néboa escondida do Rio Lor Mirar arriba no Forillon Mirar arriba no Courel Simbolo de Canadá Simbolo de Folgoso Parc National Forillon, Gaspésie, Québec Folgoso do Courel/Quiroga. Reserva da Rede Natura 2000

“Presiento que tras la noche Vendrá la noche más larga Quiero que no me abandones Amor mío, al alba” (*)   "A impotencia dende fora" O que se esquece pode repetirse. En memoria de Humberto Baena, asesinado polo franquismo o 27 de Setembro de 1975, condeado nun xuizo sen garantías, no que non se admitiron probas que o exculparían dun crime que non cometeu. Homenaxe a súa xente. Aos que o réxime llelo arrebatou. (*) Luis Eduardo Aute "Al Alba" , inda que por aquela época era interpretada por  Rosa León

As cores do seco As cores da praia dos mortos Calas Rodalquilar Agaves Genoveses A pedra e a Lúa Camiño a praia da meia lua   Amencer no peñon branco Ladeiras douradas   Vermella Mirador Amatista Para sorprenderse nunha viaxe compre deixarse engaiolar. En Cabo de Gata é sinxelo. Pode que as súas praias non teñan a area  fina e dourada, pero teñen contrastes igual de espectaculares que no norte. A beleza do seco. Recomendaría este afastado e (cada vez menos) illado lugar incluso aos que se deixan cegar polas comparacións. Iso si, non a 40º. Non pasara tanta calor na vida.  Esaxerando un pouco, e por por poñer unha cita (que sempre lle da un aquel), penso que ben podería parafrasear o título dunha expo que visitamos uns días despois:  "I have been to hell and back. And let me tell you, it was wonderfull"* *Louise Bourgeois, Museo Picasso, Málaga, vran 2015.

A pesar da saturación, os destinos turísticos máis multitudinarios tamén teñen o seu encanto... Iso si, fora de temporada e fora de hora punta. Sempre hai algún rincón. Neses momentos, incluso nos lugares máis concurridos do Algarve; pódese admirar, case con exclusividade, a costa que conquistaron hai séculos os árabes para darlle o seu nome, e que agora conquistou o exército de sombrillas, tumbonas e toallas para darlle a súa fama. Baixada a praia do  Camilo Tavira Beliche Punta Piedade Telheiro Pequeno intre de soidade

… E dous. Como nesta andaina hai tantas paisaxes diferentes, a miña neurona no foi quen de facer selección para unha única publicación, así que repartín as fotos en dúas. Non teño moito máis que engadir que non dixera na primeira entrega . Esta segunda parte contén  fotografías das dúas derradeiras xornadas: dende o refuxio do lago Alftavatn ata Þórsmörk ( Thorsmork ). Neste percorrido pódese camiñar entre volcans verdes fosforitos, desertos de area negra, ou asomarse ao vacío de inmensos cañóns. O espello do lago Alftavatn O cono do Volcán Stórasúla As estradas F Deserto Maelifellssandur Cañón Markarfljótgljúfur . Enriba das nubes Cañón Markarfljótgljúfur . Cando a natureza fai que te sintas pequeno