Saltar ao contido principal

Romanía

Ir a Romanía é viaxar 30 ou 40 anos atrás. Rural. Verde. Montañosa... e sobre todo auténtica

-x

Ir a Rumanía es viajar 30 o 40 años atrás. Rural. Verde. Montañosa... y sobre todo auténtica.




Fai click nas imaxes para abrir a entradas




Cárpatos. Transfagarasan

Cárpatos. Bucegi

Transilvania


Cárpatos. Piatra Crailui

Dobrogea. Delta do Danubio

Valaquia



Bucarest

 

Antes da viaxe, cando comentaba que ia ir a Romania, alguna xente preguntábame sorprendida porqué iba, que non ia ser seguro, que estaba chea de bandas de delincuentes rumanos, de gitanos en chabolas... etc. Nada mais lonxe da realidade.

Hai que deixar os prexuizos a un lado, Romanía é un país precioso, variado, tanto en paisaxes como en culturas, e con xente encantadora e moi amable. É certo que lle queda camiño por andar, ten carencias ​e falla ​de mantemento en edificios e infraestructuras​. Non é un pais rico, froito da sua historia reciente e non tan reciente, xa que durante séculos foi lugar de moitas batallas, intrigas, conquistas, invasions, e moitos sufrimentos​.

Excepción latina de centroeuropa, rodeada de eslavos, otomanos , tártaros, magiares húngaros, alemans saxons e rusos. A sua historia está chea de ataques recibidos e ocupacions foráneas.
Os primeiros en conquistala foron os romanos. Os pobos que habitaban nos Cárpatos hacia o mar negro foron romanizados e convertidos na provincia romana de Dacia, cuns límites semellantes aos da actual Romanía.
Trala caída do imperio romano, dividiuse, e recibiu invasiones dos turcos, dos godos, dos hunos, dos gépidos, dos búlgaros, dos tártaros, etc. Case sempre estivo sometida durante a sua historia. Pagando tributos as potencias invasoras, particularmente ao imperio otomano, especialmente repudiado, xa que cobraba impostos en forma de alimentos, e en forma de nenos ​forzados a engrosar as filas ​d​o seu exercito.
Estivo históricamente ​ligada a Valaquia ao Sur​ e Moldova ao norleste​, Transilvania ao noroeste, ​e Dobrogea ao leste (a costa do Mar negro)​ formaban parte de imperios como o Austro Hungaro ou o Otomano.

Romanía non existiu unificada como tal ata hai cen anos. Onde, por una carambola trala primeira guerra mundial, anexionou os territorios que a componen.

Foi carambola, xa que en 1917 foi invadida polas potencias centráis, Rusia deixouna de lado e ​Romanía ​tivo que someterse ante os alemans e austro-hungaros. Asinou un armisticio polo cal cedía Dobrogea aos búlgaros, Transilvania aos húngaros e Bucovina (norte de Moldova) quedaba baixo control ruso. Ademáis de ceder o petróleo durante 90 anos aos alemáns. Pero resulta que en 1918 os aliados de alemaña perderon a guerra, e o armisticio quedou anulado polo tratado de Versalles. Creouse a Gran Rumanía: A Valaquia uniuselle Transilvania, Maramures (ao norte), ​Dobrogea, ​Bucovina xunto a Moldova e parte do que agora é Moldavia (o que se Chama Besarabia), e Dobrogea
Esa gran Rumanía foi levada pola dinastía de Carol I (un alemán traido para reinar no SXIX, pero que resultou moi querido polo pobo). ​Independizou Rumania do imperio Otomano, impulsou reformas e a transición do sistema económico. Modernizou Bucarest, para distancialo da imaxe otomana, e implantou a redes de ferrocarriles. Esta dinastía durou ata a segunda guerra mundial, na que, tras un desastroso cambio de bando por parte do Rei Mihail (descendiente de Carol I, pero non tan ​apreciado​) ​empezó aliado de Hitler pero ​acabou traizoando ao ​terceiro ​Reich e deixando tirados aos seus batallóns para entregarse sen concesions aos soviéticos de Stalin. Milleiros de soldados Rumanos remataron nos Gulags. A pesar da traizón, non retivo o seu reinado. A unión sovietica quedou con Moldavia como República, e deixaron a Romanía baixo a órbita do pacto de Varsovia​, con una república​ comunista.

O pais foi gobernado con man de ferro por Ceaucescu durante máis de vinte anos. O conductor, cómo se hacía chamar, soñou con unha gran potencia Rumana, o que o levou a endebedarse fortemente para industrializar o país. Para ausumir esa débeda tivo que exportar a producción agraria, e facendo pasar fame e penurias a poboación. Foi derrocado na revolución do 89, e Romanía comezou a camiñar baixo a democracia e o liberalismo económico. Tralo comunismo, sufriu profundas crises económicas e diversas políticas de axuste. Non levantou cabeza ata 2013. Polas diferencias sociais que se aprecian na actualidade, parece que camiñou demasiado rápido polo libre mercado.

​​​Poucas veces na historia decidiu Romania o seu propio destino, e cando o decidiu, foi para reprimir a poboación. 

Por iso, a pesar da europeización, e do crecemento dos últimos anos, ainda desprende un certo aire de decadencia. O que á vez a fai absolutamente auténtica.​


-x-


​Antes del viaje, cuando comentaba que iba a ir a Rumanía, alguna gente me preguntaba sorprendida que porqué iba, que no iba a ser seguro, que estaba llena de bandas de delincuentes rumanos, gitanos, chabolas... Nada más lejos de la realidad.

Hay que dejar los prejuicios a un lado, Rumanía es un país precioso, variado, tanto en paisajes como en culturas, y con gente encantadora y muy amable. Es cierto que les queda camino pora andar, tiene carencias y falta de mantenimiento en edificios, infraestructuras. No es un pais rico, fruto de su historia reciente y no tan reciente, ya que durante siglos fue lugar de muchas batallas, intrigas, conquistas, invasiones y muchos sufrimientos.

​Excepción latina de Centroeuropa, rodeada de eslavos, otomanos, tártaros, magiares húngaros, alemanes, sajones y rusos. Su historia está llena de ataques recibidos y ocupaciones foráneas.

Los primeros en conquistarla fueron los romanos. Los pueblos que habitaban desde los Cárpatos hacia el mar negro​ fueron romanizado y convertidos en la provincia romana de Dacia, con unos límites parecidos a la Rumanía actual.

​Tras la caida del imperio Romano, se dividió, y recibió invasiones de turcos, godos, hunos, gépidos, búlgaros, tártaros, etc. Casi siempre estuvo sometida durante su historia. Pagando tributos a las potencias invasoras, particularmente al imperio otomano, especialmente repudiado ya que cobraba impuestos en forma de alimentos, y en forma de niños forzados a engrosar las filas de su ejercito.​

Estuvo históricamente ligada a Valaquia al sur y moldova al noroeste, Transilvania al Noroeste, y Dobrogea al este (la costa del mar negro) formaban parte de imperios como el AustroHungaro o el Otomano.

Rumanía no existió unificada como ahora hasta hace 100 años. Donde, por una carambola tras la primera guerra mundial, se anexionó los territorios que la componen.​

Y fue carambola, porque en 1917 fue invadida por las potencias centrales de la guerra. Rusia la dejó de lado y Rumanía tuvo que someterse ante alemanes y austro-hungaros.​ Se vió obligada a firmar un armisticio en el cual cedía Dobrogea a los Búlgaros, Transilvania a los hungaros, y Bucovina (Norte de Moldova) quedaba bajo control ruso. Además de ceder el petroleo a los alemanes durante 90 años. Pero resulta que en 1918 los aliados de Alemana pierden la guerra, y el armisticio quedó anulado por el tratado de Versalles. Se creó la gran Rumanía: A Valaquia se le unió Transilvania, Maramures (al norte), Dobrogea, Bucovina junto a Moldova y parte de lo que ahora es Moldavia (lo que se denomina Besarabia)

Esa gran Rumanía fue conducida por la dinastía de Carol I (un alemán traido para reinar en el SXIX, pero que resultó muy querido por el pueblo). Independizó rumania del imperio Otomano, impulsó reformas y llevó la transformación del sistema económico. Modernizó Bucasest para quitarle esa imagen de estilo Otomano, e implsntó redes de ferrocarriles. Esta dinastía duró hasta la segunda guerra mundial, en la que, tras un desastroso cambio de bando por parte del Rei Mihail (descendiente de Carol I pero no tan apreciado), empezó aliado al tercer Reich, pero acabó traicionando al Eje y dejando tirados a sus batallones para entregarselos sin concesiones a los soviéticos de Stalin. Miles de soldados rumanos acabaron en los gulags. A pesar de la traición, no mantuvo el reinado. La URSS quedó con Moldavia como república, y dejaro Rumanía bajo la órbita del pacto de Varsovia, con una república comunista.

El pais fue gobernado con mano de hierro por Ceaucescu durante más de veinte años. El conductor, como se hacía llamar, siempre soñó una gran potencia Rumana, lo que le llevó a endeudarse fueremente para industrializar el pais. Para asumir esa deuda tuvo que exportar la producción agraria, y hacer pasar hambre y penurias a su población. Fue derrocado en la revolución de 1989, y Rumanía comenzó a caminar bajo la senda de la democracia y el liberalismo económico. Tras el comunismo, sufrió profundas crisis y diversas políticas de ajuste. No levantó cabeza hasta 2013. Por las difierencias sociales que se aprecian en la actualidad, parece que caminó demasiado rápido por el libre mercado.​

Pocas veces en la historia Rumanía decidió su propio destino, y cuando lo decidió, la mayor parte de las veces, la población fue reprimida. Por eso, a pesar de la europeización y del crecimiento de los últimos años, mantiene un cierto aire de decadencia. Lo que al mismo tiempo la hace absolutamente auténtica.

Publicacións populares deste blog

Peña Ubiña

  Subida clásica a este emblemático pico.   Dende Torrebarrio, preto de San Emiliano.  Nos poucos máis de dez quilometros subense e baixan máis de mil metros de desnivel.  Pero paga a pena, porque a paisaxe é ben fermosa.  Tanto da parte leonesa coma no collado Ronzón, onde se xunta coas rutas que veñen de Tuiza, en Asturias. Como era sábado de ponte, era un pouco berbena de xente.  O que me pon algo nervioso sobre todo cando hai zonas de pouco paso que poden estar expostas.  Por sorte na Peña Ubiña solo hai un par de sitios nos que ocorre esto.  Eso si, o de estar en intimidade no cumio, imposible.  Ao ser unha montaña bastante illada, as vistas son impresionantes en todas direccións.  E o cresteo é moi chulo tamén.  Por sorte as nubes que apareceron non chegaron a descargar e tivemos a baixada en paz.

A Devesa de Rogueira

Teixos, bidueiros, carballos, castiñeiros, piñeiros, acivros... A Devesa de Rogueira, en Folgoso do Courel, é un dos patrimonios naturais máis importantes que temos en Galicia. É un bosque único. A devesa de Rogueira As porteiras da Devesa Ata onde chega a nevoa Subindo pola Rogueira Bosque Verde T enebras da devesa Bosque branco Frozen Bidueiro Branco Pico Formigueiros sobre a devesa Bosque de fadas Moreda Bágoas do teixo Dentro da Devesa, avanzando superando o elevado desnivel, rodeado das súas árbores, un ten a sensación de estar nun conto de fadas, meigas, magos, ou trasnos. Absorbido polas árbores. Verdes saindo da aula da naureza de Moreda, e brancas asi que se sobrepasan os mil metros. Impresiona ver a nevoa (máis ben as nubes) colarse entre as follas das arbores.  As fotos son de Maio, pero luce moito máis en outono, co seu festival de cores, ou máis dentro do vran, cando o castiñe...

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

Justine

 Antes, as borrascas chamábanse todas "temporal" Agora, como teñen nome, tomamos conciencia da cantidade delas que entran no continente pola nosa costa. Algunhas delas nin nos enteramos de que pasan. E da maioría esquecémonos despois de que se vaian cara o interior. Justine foi unha destas últimas. Non foi a que trouxo máis refachos de vento este ano. Nin a que descargou máis auga. Nin a que provocou especiales estragos. O único que tivo de especial foi que coincidín con ela cando chegou. Na súa entrada en Vigo, atopámonos ante o mar. Ela cos seus ventos e eu coa cámara. Coincidimos ata que empezou a descargar en serio. Nese momento deixeina sola.

O Marisquiño

  A verdade é que non sigo demasiado este festival.  Normalmente acostumo a estar fora e poucos anos me coincide poder velo.  Cando era no casco vello e no centro de Vigo resultabame algo agobiante.  Agora que moitas probas / eventos están trasladados en Samil, se me coincide sen estar fora intento ir.  É complicado sacarlle fotos a estas máquinas en acción en plena competición, hai que ter sorte co sitio. Soe ser mellor durante as probas que durante a propia competición.