Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 2

Prat d'Aguiló - Serrat de les Esposes. Segunda etapa dos Cavalls del Vent, cresteando entre a nevoa e carreiros de vacas
Prat d'Aguiló - Serrat de les Esposes. Segunda etapa de los Cavalls del Vent, cresteando entre niebla y senderos de vacas

Cavalls del Vent Prat d'Aguiló Cortals de l'Ingla Serrat de les esposes. Pirineo Cadí Moixeró
Qué?

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/125s f/5.6 ISO125


Cavalls del Vent Prat d'Aguiló Cortals de l'Ingla Serrat de les esposes. Pirineo Cadí Moixeró amanecer
Mencer en Prat d'Aguiló

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/125s f/9.0 ISO125

Cavalls del Vent Prat d'Aguiló Cortals de l'Ingla Serrat de les esposes. Pirineo Cadí Moixeró niebla
Entra a néboa no Serrat de la Muga

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 26mm 1/200s f/11 ISO125

Cavalls del Vent Prat d'Aguiló Cortals de l'Ingla Serrat de les esposes. Pirineo Cadí Moixeró niebla serrat de la muga
Limite da neboa

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/100s f/11 ISO125

Cavalls del Vent Prat d'Aguiló Cortals de l'Ingla Serrat de les esposes. Pirineo Cadí Moixeró
Tebras

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/100s f/11 ISO125

Cavalls del Vent Prat d'Aguiló Cortals de l'Ingla Serrat de les esposes. Pirineo Cadí Moixeró arboles rayo
Paso do lóstrego

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/125s f/11 ISO125

Cavalls del Vent Prat d'Aguiló Cortals de l'Ingla Serrat de les esposes. Pirineo Cadí Moixeró
Luz en Cortals de l'Ingla

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/400s f/11 ISO125

Cavalls del Vent Prat d'Aguiló Cortals de l'Ingla Serrat de les esposes. Pirineo Cadí Moixeró

Carreiros de vacas

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/200s f/5.6 ISO125


Non durmimos demasiado ben. Pasamos unha noite regular por mor dos ronquidos (ou máis ben bramidos, meneabanse as liteiras) dun compañeiro de habitación. Son cousas que pasan nos refuxios. Sen máis. Non pasaría de ahi se non fora porque o “tenor” botounos a bronca por facer “demasiado ruido ao despertarnos”, cando todo o refuxio xa estaba en pé e comezanco coa xornada… ¿?¿? enfin.... Non é nin moito menos a tónica xeral. A xente é moi amable e cercana. Sen ir mais lonxe, en Serrat de Les Esposes, onde faríamos noite nesta segunda etapa, as rapazas do refugi contaronnos o xesto dun rapaz que durmira alí hai dúas noites: Repartiu tapons para os oidos a tod@s @s compañeir@s de habitación. todo un detalle ir cargado de moreas de tapons para evitar molestar aos demáis
Almorzamos e comezamos a camiñar.
Bordeamos o Comabona e o Terrers, cortando unha colina moi pedregosa e inclinada, e despois comezamos a subir ata o Pas del Bou. A partir de ahi cresteamos pola Serrat de la Muga e de la Moixa. As vistas debían de ser impresionantes, pero toda a vertiente sur da serra do Moixeró estaba cuberta de neboa. En canto as crestas perderon altura, as nubes contidas polas montañas pasaban de un val ao outro, e absorberonnos. Camiñamos con visibilidade reducida ata que perdemos altura, e deixamos as nubes arriba.
De cando en vez, vemos os devastadores efectos das treboadas de montaña: Grupos de arbores calcinados polo que debeu ser un lostrego.
Descendendo polo medio dun bosque, aparecimos no refucio Cortals de L'ingla. paramos a xantar, e a partir de ahi o camiño ata Serrat de les Esposes é bastante ameno e menos montañeiro. Transcurre entre prados, vacas e bosques de piñeiros.
Os refuxios de Cortals de l'Ingla e Serrat de les Esposes teñen acceso directo en coche, pero non por iso son menos fermosos. Cenamos moi ben e moi a gusto (as chicas que levan o refuxio son moi simpáticas) e pasamos a sobremesa entre xogos e risas con outras dúas caminantes do Cavals de Vent, que ian, como non, en sentido contrario ao noso.

Esta noche no dormimos demasiado bien. Pasamos una noche regular por culpa de los ronquidos (o mejor dicho bramidos, ya que se meneaban las literas) de un compañero de habitación. Son cosas que pasan en los refugios, sin más. No pasaría de ahí si no fuese porque el “tenor” nos echó una bronca por “hacer demasiado ruido al despertarnos”, cuando ya estaba todo el refugio en pie y arrancando la jornada… ¿¿?¿? Enfin…. No es ni mucho menos la tónica general. La gente es muy amable y cercana. Sin ir más lejos, en Serrat de les Esposes, el refugio en el que haríamos noche en esta segunda etapa, las chicas que lo rejentan nos contaron el gesto de un chico que durmió allí un par de noches atrás: Repartió tapones de los oidos a tod@s l@s compañer@s de habitación, porque sabía que roncaba mucho. Es todo un detalle ir cargado de tapones para no molestar a l@s demás.
Desayunamos y empezamos a caminar.
Bordeamos el Comabona y el Terrers, cortando una colina pedregosa muy inclinada y después comenzamos a subir hasta el Pas del Bou. A partir de ahí cresteamos por la Serrat de la Muga y de la Moixa. Las vistas deberían ser impresionantes, pero toda la vertient sur de la Sierra del Moixeró estaba cubierta por la niebla. En cuanto el camino perdió altura, las nubes contenidas por las montañas pasaban de un valle a otro, y nos absorbieron. Caminamos con visibilidad reducida hasta que perdimos altura, y dejamos las nubes más arriba.
De vez en cuando, vemos los devastadores efectos de las tormentas de montaña: grupos de árboles calcinados por rayos.
Descendiendo por el medio de un bosque, aparecemos en el refugio Cortals de l´Ingla. Paramos a comer. A partir de ahí el camino hasta Serrat de les Esposes es bastante ameno y menos montañero. Transcurre entre prados, vacas y bosques de pinos
Los refugios Cortals de l´Ingla y Serrat de les Esposes tienen acceso directo en coche, pero no por ello son menos bonitos.  Cenamos muy bien y muy a gusto (las chicas que llevan el refugio son muy simpáticas) y pasamos la sobremesa entre juegos y risas con otras dos caminantes del Cavalls de Vent que, como no, iban en sentido contrario al nuestro.

 

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

As Cíes e a Unesco

Ignorando o que se fala delas en terra, nas illas a vida continúa tranquila, natural, impasible ao devenir do tempo. No arquipélago o reloxo detense, porque alí nada ten máis importancia que o feito de estar nas Cíes O noso patrimonio Area mar e ceo Balcón do Príncipe Retiro Noite en Rodas Calma San Martiño Senlleira en Rodas Onde se detén o tempo As illas Cies deberían ser patrimonio da Humanidade. Pero para conservalas, non para explotalas. E en todo caso, nunca deberían ser ferramenta de confrotación entre diferentes administracións con diferentes siglas políticas.  É triste ver como a clase dirixente local non se pon de acordo nin sequera no que nos une: A necesidade de protexer o maior patrimonio natural que temos no sur de Galicia.