Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 4

Máis prados, bosques, treboada e o refuxio Sant Jordi.
 
cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Prados de altura

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/400s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Vixiantes

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/5.6 ISO125



cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
La Molina no vran

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 26mm 1/250s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Raio de sol no bosque

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 52mm 1/160s f/5.6 ISO250

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Cadí

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/5.6 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Faias

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/80s f/6.3 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Ameaza treboada baixo o Moixeró

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 40mm 1/80s f/11 ISO125

cavalls del vent pirineo del Cadí Moixeró Niu d'aliga sant Jordi pasando por Rebost
Sant Jordi.

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/125s f/5.6 ISO125



A vertente do Niu d´Aliga polas pistas de esquí non ten nada que ver coa que ven dende Penyes Altes. Suave descenso por un carreiro e por un prado. Vacas e rebecos acompañannos a distancia. Outra vez vemos o Pedraforca e o Comabona, pero dende este lado tamén as Penyes Altas e o Moixeró, que na cara sur presentan unhas paredes impresionantes. Nesta etapa imos ver dende abaixo, na vertiente máis rocosa, todas as cimas que cresteamos o día anterior. Os buitres planean sobre os precipicios e mostrannos toda as súa envergadura.
Seguimos descendendo de seguido e cargando os xeonllos. Cando empezamos a introducirnos nun bosque de piñeiro negro aparece o Refugi de Rebost. Elegante e restaurada casa de pedra. Tras repoñer e unha breve conversa co guarda (que leva toda a vida nese refuxio) seguimos baixando. Adentrandonos nun fermoso bosque de faias. Por momentos a espesura e humidade lembra a bosque galaico.
Alternando con prados, cruzamos a autoestrada que entra no tunel do Cadí. Dende aquí abaixo o Moixeró parece unha parede rochosa. De Greixer empeza a subida ao Coll d´Escriu. O carreiro discurre maiormente por pista, entre un bosque de faias impresionante. O ambiente é sofocante, e empeza a amenazar a treboada. A baixada do Coll de Escriu resulta bastante empinada, pero faise ben.
Xa estamos moi cerca do emblemático refuxio de Sant Jordi. Ainda así, non escapamos a choiva, o último tramo facémolo a correr. Tras meternos no refuxio, empeza a caer unha tremenda granizada. Por sorte, do granizo si que escapamos. @s montañeir@s que chegan despois veñen calad@s de auga.
O refuxio de Sant Jordi é o máis auténtico de todos os do Cavalls del Vent. O único sen acceso en coche. Está debaixo do Moixeró ou das Penyes Altes. Desde él, parten rutas de ascenso ao Comabona. Un curtido guarda e o seu simpáticoaxudante rexentan este fermoso refuxio, con verdadeiro ambiente de montaña. Escoitamos historias e consellos para a subida ao Pedraforca. A comida tradicional, cargada de embutidos cataláns, a máis auténtica e abundante de todas. 


-x-
 Más prados, bosques, tormenta y el refugio de San Jordi
La vertienete del Niu d´Aliga que da a las pistas de esquí no tiene nada que ver con la que viene desde Penyes Altes. Es un suave descenso por un camino y por un prado. Vacas y rebecos nos acompañan en la distancia. Otra vez vemos el Pedraforca y el Comabona, pero desde este lado se ven también las Penyes Altes y el Moixeró, que en su cara sur tiene unas paredes impresionantes. En esta etapa vamos a ver desde abajo, en su vertiente más rocosa, todas las cimas que cresteamos el día anterior. Los buitres planean sobre los precipicios mostrando toda su envrergadura.
Seguimos descendiendo continuamente y cargando las rodillas. Cuando empezamos a introducirnos en un bosque de pino negro aparece el refugi de Rebost. Elegante y restaurada casa de piedra. Tras reponer un poco, y una breve convesación con el guarda (que lleva toda la vida en el refugio), seguimos bajando. Nos adentramos en un hermoso bosque de hayas. Por moentos, la espesura y humedad recuerda a nuestro bosque galaico.
Alternando con prados, cruzamos la autopista que entra en el tunel del Cadí. Desde aquí abajo, el pico Moixeró parece una pared rocosa. De Greixer empieza la subida al coll d´Escriu. El camino discurre mayormente por pista, entre un bosque de hayas impresionante. El ambiente es sofocante, y empieza a amenazar tormenta. La bajada del Coll de Escriu resulta bastante empinada, pero se hace bien.
Ya estamos muy cerca del emblemático refugio de Sant Jordi. Aun así, no esquivamos la lluvia. El último tramo lo hicimos a correr. Tras meternos en el refugio, empieza a caer una tremanda granizada. Por suerte, del granizo si que escapamos. La gente que llega despues está calada de agua.
El refugio de St Jordi es el más auténtico de todos los del Cavalls del Vent. El único sin acceso en coche. Está debajo del Moixeró o de las Penyes Altes. Desde el parten rutas de acceso al Comabona. Un curtido guarda y su simpático ayudante regentan este refugio, con verdadero ambiente de montaña. Escuchamos historias y consejos para la subida al pedraforca. La comida, tradicional, cargada de embutidos catalanes, la más auténtica y abundante de todas.  






Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

As Cíes e a Unesco

Ignorando o que se fala delas en terra, nas illas a vida continúa tranquila, natural, impasible ao devenir do tempo. No arquipélago o reloxo detense, porque alí nada ten máis importancia que o feito de estar nas Cíes O noso patrimonio Area mar e ceo Balcón do Príncipe Retiro Noite en Rodas Calma San Martiño Senlleira en Rodas Onde se detén o tempo As illas Cies deberían ser patrimonio da Humanidade. Pero para conservalas, non para explotalas. E en todo caso, nunca deberían ser ferramenta de confrotación entre diferentes administracións con diferentes siglas políticas.  É triste ver como a clase dirixente local non se pon de acordo nin sequera no que nos une: A necesidade de protexer o maior patrimonio natural que temos no sur de Galicia.