Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 5


cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Cavalls

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/640s f/5.6 ISO125

Branco e Negro parcial editado con Gimp


Derradeira etapa dos Cavalls del Vent
Última etapa de los Cavalls del Vent


cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Empedrats

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/10s f/22 ISO100

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Fervenza dos Empedrats

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 13mm 1/5s f/10 ISO100

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Refugi Gresolet baixo o Pedraforca

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
O refuxio escondido

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/250s f/11 ISO125

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Derradeira subida

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 35mm 1/80s f/6.3 ISO125

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Lluis Estasen again

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

Saimos cedo do Refuxio. A etapa era longa e tiña bastante desnivel, tanto positivo como negativo. Empezamos descendendo por un camiño empedrado, sempre en sombra. Paramos a por auga na font del Faig. Sempre cara abaixo, pasamos algún que outro rego e facemos parada nunha pequena fervenza. Unha fina caida de auga cor turquesa escondida entre paredes. Fermosisima. Non nos bañamos porque estaba en sombra e era bastante cedo. Pero para a xente que ven no senso contrario, subindo, é habitual parar a dar un chapuzón.
Continuamos descendendo ata chegar a Cal Cerdanyola, o punto máis baixo da travesía (910m). O calor faise axfisiante. Comezamos a subir por unha pista, e logo por un carreiro, ata o coll De Bauma (1577m). Polo camiño, atopamos as camiñantes coas que estivemos xogando a adiviñar personaxes no refuxio de Serrat de Les Esposes. Para elas tamén era o seu derradeiro día. En Bauma xantamos e collemos forzas para o que queda. Descendemos por un fermoso bosque de faias ata o refuxio de Gresolet.
O Refuxio de Gresolet é moi chulo. Incrustado no bosque, rodeado de arbores, permite ver o Pedraforca e a subida que nos queda ata o final do noso recorrido: LLuis Estasen.
Custanos arrancar. Porque no cespede e sofás de Gresolet estase caralludo, pero canto máis tardemos, máis vainos custar, ademáis que ameazaba treboada (como case todos os días). Así que comezamos a subida por outro bosque de piñeiros e faias. O camiño é moi estreito e moi empinado. Fai moita calor e moita humidade. A treboada semella inminente. Curva tras curva imos gañando altura, inda que con moito esforzo. Faise longo. De súpeto, case sen enterarnos (bueno si, que levabamos GPS), aparecemos na pista que bordea o Pedraforca. Non queda nada para Lluis Estasen. Os laberinticos carreiros do bosque levannos ao derradeiro refuxio. Celebramolo sellando o derradeira cadro do cartón e tomando unha cervexa. Esquivamos a treboada no Cavalls del Vent, pero non na volta ao coche dende Estasen…
E deste xeito culminamos os 80km polo parque Cadí Moixeró. A Cavalls del Vent non ten paisaxes tan espectaculares como “Carros de Foc”, nin se ten a sensación de estar tan afastada da civilización, pero as vistas non se quedan atrás. Tampouco en esforzo, xa que os desniveles son considerables, e fai máis calor ao camiñar, polo xeral, por estar a menos altura. De feito, a pesar de que non ten tramos complicados nin expostos, quedoume a sensación de que é máis dura. Ademáis, ao non estar tan valorada como a sua irmá do parque de Aigüestortes i Sant Maurici, a aglomeración nos refuxios é moito menor. E no camiño estivemos prácticamente sos todo o tempo.
Unha experiencia para gardar, tanto en imaxes coma no recordo.


-x-
Salimos temprano del refugio de Sant Jordi. La etapa era larga y tenía bastante desnivel, tanto positivo como negativo. Empezamos descendiendo por un camino empedrado, siempre en sombra. Paramos a coger agua en la font del Faig. Siempre hacia abajo, cruzamos algún que otro regato y hacemos parada en una cascada. Una fina caida de agua turquesa escondida entre paredes. Hermosísima. No nos bañamos porque la poza estaba en sombra y era bastante temprano. Pero para la gente que se la encuentra en sentido contrario, subiendo, es habitual parar a darse un chapuzón.
Continuamos descendiendo hasta llegar a Cal Cerdanyola, el punto más bajo de la travesía (910m). El calor es asfixiante. Empezamos a subir por una pista, y luego por un sendero, hasta el Coll de Bauma (1577m). Por el camino, encontramos a las senderistas con las que estuvimos jugando a adivinar personajes en el refugio Serrat de les Esposes. Para ellas también era su último día. En Bauma comemos y cogemos fuerzas para lo que queda. Descendemos por un bonito bosque de hayas hasta el refugio de Gresolet.
El refugio de Gresolet es muy chulo. Incrustado en el bosque, rodeado de arboles, permite ver el Pedraforca y la subida que queda hasta el final del recorrido: Lluis Estasen.
Nos cuesta arrancar. Porque en el cesped al solete se estaba genial. Pero cuanto más tardemos, más nos va a costar, además que amenaza tormenta (como casi todos los días). Así que empezamos la subida por otro bosque de pinos y hayas. El camino es muy estrecho y empinado. Hace mucho calor y hay mucha humedad. La tormenta parece inminente. Curva tras curva vamos ganando altura, aunque con bastante esfuerzo. Se hace largo. De pronto, casi sin esterarnos (bueno, si, que llevabamos GPS), aparecemos en la pista que bordea el Pedraforca. Ya no queda nada para Lluis Estasen. Los laberínticos senderos del bosque nos llevan al último refugio. Lo celebramos sellando el último cuadro y tomando una cerveza. Esquivamos la tormenta en el Cavalls del Vent, pero no en la vuelta al coche desde el refugio Estasen…
Y de esta forma terminamos los 80Km por el parque Cadí Moixeró. La Cavalls del Vent no tiene paisajes tan espectaculares como “Carros de Foc”, ni se tiene la sensación de estar tan alejada de la “civilización”, pero las vistas que tiene no se quedan atrás. Tampoco en esfuerzo, ya que los desniveles son considerables. Y hace más calor al caminar, por lo general, por estar a menos altura. De hecho, a pesar de no tener tramos complicados ni expuestos, me quedó la sensación de que es más dura. Además, al no estar tan valorada como su hermana del parque de Aigüestortes i San Maurici, la aglomeración en los refugios es mucho menor. En el camino estuvimos prácticamente solos todo el tiempo.
Una experiencia para guardar, tanto en imágenes como en el recuerdo.

<- Ver Etapa 4

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

As Cíes e a Unesco

Ignorando o que se fala delas en terra, nas illas a vida continúa tranquila, natural, impasible ao devenir do tempo. No arquipélago o reloxo detense, porque alí nada ten máis importancia que o feito de estar nas Cíes O noso patrimonio Area mar e ceo Balcón do Príncipe Retiro Noite en Rodas Calma San Martiño Senlleira en Rodas Onde se detén o tempo As illas Cies deberían ser patrimonio da Humanidade. Pero para conservalas, non para explotalas. E en todo caso, nunca deberían ser ferramenta de confrotación entre diferentes administracións con diferentes siglas políticas.  É triste ver como a clase dirixente local non se pon de acordo nin sequera no que nos une: A necesidade de protexer o maior patrimonio natural que temos no sur de Galicia.