Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 5


cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Cavalls

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/640s f/5.6 ISO125

Branco e Negro parcial editado con Gimp


Derradeira etapa dos Cavalls del Vent
Última etapa de los Cavalls del Vent


cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Empedrats

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/10s f/22 ISO100

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Fervenza dos Empedrats

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 13mm 1/5s f/10 ISO100

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Refugi Gresolet baixo o Pedraforca

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
O refuxio escondido

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/250s f/11 ISO125

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Derradeira subida

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 35mm 1/80s f/6.3 ISO125

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Lluis Estasen again

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

Saimos cedo do Refuxio. A etapa era longa e tiña bastante desnivel, tanto positivo como negativo. Empezamos descendendo por un camiño empedrado, sempre en sombra. Paramos a por auga na font del Faig. Sempre cara abaixo, pasamos algún que outro rego e facemos parada nunha pequena fervenza. Unha fina caida de auga cor turquesa escondida entre paredes. Fermosisima. Non nos bañamos porque estaba en sombra e era bastante cedo. Pero para a xente que ven no senso contrario, subindo, é habitual parar a dar un chapuzón.
Continuamos descendendo ata chegar a Cal Cerdanyola, o punto máis baixo da travesía (910m). O calor faise axfisiante. Comezamos a subir por unha pista, e logo por un carreiro, ata o coll De Bauma (1577m). Polo camiño, atopamos as camiñantes coas que estivemos xogando a adiviñar personaxes no refuxio de Serrat de Les Esposes. Para elas tamén era o seu derradeiro día. En Bauma xantamos e collemos forzas para o que queda. Descendemos por un fermoso bosque de faias ata o refuxio de Gresolet.
O Refuxio de Gresolet é moi chulo. Incrustado no bosque, rodeado de arbores, permite ver o Pedraforca e a subida que nos queda ata o final do noso recorrido: LLuis Estasen.
Custanos arrancar. Porque no cespede e sofás de Gresolet estase caralludo, pero canto máis tardemos, máis vainos custar, ademáis que ameazaba treboada (como case todos os días). Así que comezamos a subida por outro bosque de piñeiros e faias. O camiño é moi estreito e moi empinado. Fai moita calor e moita humidade. A treboada semella inminente. Curva tras curva imos gañando altura, inda que con moito esforzo. Faise longo. De súpeto, case sen enterarnos (bueno si, que levabamos GPS), aparecemos na pista que bordea o Pedraforca. Non queda nada para Lluis Estasen. Os laberinticos carreiros do bosque levannos ao derradeiro refuxio. Celebramolo sellando o derradeira cadro do cartón e tomando unha cervexa. Esquivamos a treboada no Cavalls del Vent, pero non na volta ao coche dende Estasen…
E deste xeito culminamos os 80km polo parque Cadí Moixeró. A Cavalls del Vent non ten paisaxes tan espectaculares como “Carros de Foc”, nin se ten a sensación de estar tan afastada da civilización, pero as vistas non se quedan atrás. Tampouco en esforzo, xa que os desniveles son considerables, e fai máis calor ao camiñar, polo xeral, por estar a menos altura. De feito, a pesar de que non ten tramos complicados nin expostos, quedoume a sensación de que é máis dura. Ademáis, ao non estar tan valorada como a sua irmá do parque de Aigüestortes i Sant Maurici, a aglomeración nos refuxios é moito menor. E no camiño estivemos prácticamente sos todo o tempo.
Unha experiencia para gardar, tanto en imaxes coma no recordo.


-x-
Salimos temprano del refugio de Sant Jordi. La etapa era larga y tenía bastante desnivel, tanto positivo como negativo. Empezamos descendiendo por un camino empedrado, siempre en sombra. Paramos a coger agua en la font del Faig. Siempre hacia abajo, cruzamos algún que otro regato y hacemos parada en una cascada. Una fina caida de agua turquesa escondida entre paredes. Hermosísima. No nos bañamos porque la poza estaba en sombra y era bastante temprano. Pero para la gente que se la encuentra en sentido contrario, subiendo, es habitual parar a darse un chapuzón.
Continuamos descendiendo hasta llegar a Cal Cerdanyola, el punto más bajo de la travesía (910m). El calor es asfixiante. Empezamos a subir por una pista, y luego por un sendero, hasta el Coll de Bauma (1577m). Por el camino, encontramos a las senderistas con las que estuvimos jugando a adivinar personajes en el refugio Serrat de les Esposes. Para ellas también era su último día. En Bauma comemos y cogemos fuerzas para lo que queda. Descendemos por un bonito bosque de hayas hasta el refugio de Gresolet.
El refugio de Gresolet es muy chulo. Incrustado en el bosque, rodeado de arboles, permite ver el Pedraforca y la subida que queda hasta el final del recorrido: Lluis Estasen.
Nos cuesta arrancar. Porque en el cesped al solete se estaba genial. Pero cuanto más tardemos, más nos va a costar, además que amenaza tormenta (como casi todos los días). Así que empezamos la subida por otro bosque de pinos y hayas. El camino es muy estrecho y empinado. Hace mucho calor y hay mucha humedad. La tormenta parece inminente. Curva tras curva vamos ganando altura, aunque con bastante esfuerzo. Se hace largo. De pronto, casi sin esterarnos (bueno, si, que llevabamos GPS), aparecemos en la pista que bordea el Pedraforca. Ya no queda nada para Lluis Estasen. Los laberínticos senderos del bosque nos llevan al último refugio. Lo celebramos sellando el último cuadro y tomando una cerveza. Esquivamos la tormenta en el Cavalls del Vent, pero no en la vuelta al coche desde el refugio Estasen…
Y de esta forma terminamos los 80Km por el parque Cadí Moixeró. La Cavalls del Vent no tiene paisajes tan espectaculares como “Carros de Foc”, ni se tiene la sensación de estar tan alejada de la “civilización”, pero las vistas que tiene no se quedan atrás. Tampoco en esfuerzo, ya que los desniveles son considerables. Y hace más calor al caminar, por lo general, por estar a menos altura. De hecho, a pesar de no tener tramos complicados ni expuestos, me quedó la sensación de que es más dura. Además, al no estar tan valorada como su hermana del parque de Aigüestortes i San Maurici, la aglomeración en los refugios es mucho menor. En el camino estuvimos prácticamente solos todo el tiempo.
Una experiencia para guardar, tanto en imágenes como en el recuerdo.

<- Ver Etapa 4

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Illa de Mallorca

Entre os ariscos cabos do norte e a apacible costa do sur, Mallorca ten unha gran variedade de paisaxes Augas turquesas, calas pequenas como a des Moro, areais grandes como Es Trenc, Campos, muiños, pobos autóctonos que ainda resisten inexpugnables ao especulador invasor, cantís como os de Formentor, as montañas da Tramuntana, o barrio histórico de Palma...  Caló des Moro Cabra salvaxe mallorquina Far des Cap de ses Salines Cap de Ses Salines Llombards Cala Mondragó Treboada sobre Pollença Embarcadoiro de Cala S'Almunia Almendros Es Trenc Estas fotos son de Marzo, coincidindo ademáis con temporal e tormentas. Augas revoltas e praias cubertas de picas de piñeiro. Non reluce tanto como no vran. pero é moito máis tranquilo. Probablemente semelle máis á Mallorca verdadeira.

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí