Saltar ao contido principal

Cavalls del Vent. Etapa 5


cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Cavalls

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/640s f/5.6 ISO125

Branco e Negro parcial editado con Gimp


Derradeira etapa dos Cavalls del Vent
Última etapa de los Cavalls del Vent


cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Empedrats

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/10s f/22 ISO100

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Fervenza dos Empedrats

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 13mm 1/5s f/10 ISO100

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Refugi Gresolet baixo o Pedraforca

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
O refuxio escondido

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/250s f/11 ISO125

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Derradeira subida

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 35mm 1/80s f/6.3 ISO125

cavalls de vent pirineos cadí moixeró Lluis estasen Gresolet Sant Jordi
Lluis Estasen again

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125

Saimos cedo do Refuxio. A etapa era longa e tiña bastante desnivel, tanto positivo como negativo. Empezamos descendendo por un camiño empedrado, sempre en sombra. Paramos a por auga na font del Faig. Sempre cara abaixo, pasamos algún que outro rego e facemos parada nunha pequena fervenza. Unha fina caida de auga cor turquesa escondida entre paredes. Fermosisima. Non nos bañamos porque estaba en sombra e era bastante cedo. Pero para a xente que ven no senso contrario, subindo, é habitual parar a dar un chapuzón.
Continuamos descendendo ata chegar a Cal Cerdanyola, o punto máis baixo da travesía (910m). O calor faise axfisiante. Comezamos a subir por unha pista, e logo por un carreiro, ata o coll De Bauma (1577m). Polo camiño, atopamos as camiñantes coas que estivemos xogando a adiviñar personaxes no refuxio de Serrat de Les Esposes. Para elas tamén era o seu derradeiro día. En Bauma xantamos e collemos forzas para o que queda. Descendemos por un fermoso bosque de faias ata o refuxio de Gresolet.
O Refuxio de Gresolet é moi chulo. Incrustado no bosque, rodeado de arbores, permite ver o Pedraforca e a subida que nos queda ata o final do noso recorrido: LLuis Estasen.
Custanos arrancar. Porque no cespede e sofás de Gresolet estase caralludo, pero canto máis tardemos, máis vainos custar, ademáis que ameazaba treboada (como case todos os días). Así que comezamos a subida por outro bosque de piñeiros e faias. O camiño é moi estreito e moi empinado. Fai moita calor e moita humidade. A treboada semella inminente. Curva tras curva imos gañando altura, inda que con moito esforzo. Faise longo. De súpeto, case sen enterarnos (bueno si, que levabamos GPS), aparecemos na pista que bordea o Pedraforca. Non queda nada para Lluis Estasen. Os laberinticos carreiros do bosque levannos ao derradeiro refuxio. Celebramolo sellando o derradeira cadro do cartón e tomando unha cervexa. Esquivamos a treboada no Cavalls del Vent, pero non na volta ao coche dende Estasen…
E deste xeito culminamos os 80km polo parque Cadí Moixeró. A Cavalls del Vent non ten paisaxes tan espectaculares como “Carros de Foc”, nin se ten a sensación de estar tan afastada da civilización, pero as vistas non se quedan atrás. Tampouco en esforzo, xa que os desniveles son considerables, e fai máis calor ao camiñar, polo xeral, por estar a menos altura. De feito, a pesar de que non ten tramos complicados nin expostos, quedoume a sensación de que é máis dura. Ademáis, ao non estar tan valorada como a sua irmá do parque de Aigüestortes i Sant Maurici, a aglomeración nos refuxios é moito menor. E no camiño estivemos prácticamente sos todo o tempo.
Unha experiencia para gardar, tanto en imaxes coma no recordo.


-x-
Salimos temprano del refugio de Sant Jordi. La etapa era larga y tenía bastante desnivel, tanto positivo como negativo. Empezamos descendiendo por un camino empedrado, siempre en sombra. Paramos a coger agua en la font del Faig. Siempre hacia abajo, cruzamos algún que otro regato y hacemos parada en una cascada. Una fina caida de agua turquesa escondida entre paredes. Hermosísima. No nos bañamos porque la poza estaba en sombra y era bastante temprano. Pero para la gente que se la encuentra en sentido contrario, subiendo, es habitual parar a darse un chapuzón.
Continuamos descendiendo hasta llegar a Cal Cerdanyola, el punto más bajo de la travesía (910m). El calor es asfixiante. Empezamos a subir por una pista, y luego por un sendero, hasta el Coll de Bauma (1577m). Por el camino, encontramos a las senderistas con las que estuvimos jugando a adivinar personajes en el refugio Serrat de les Esposes. Para ellas también era su último día. En Bauma comemos y cogemos fuerzas para lo que queda. Descendemos por un bonito bosque de hayas hasta el refugio de Gresolet.
El refugio de Gresolet es muy chulo. Incrustado en el bosque, rodeado de arboles, permite ver el Pedraforca y la subida que queda hasta el final del recorrido: Lluis Estasen.
Nos cuesta arrancar. Porque en el cesped al solete se estaba genial. Pero cuanto más tardemos, más nos va a costar, además que amenaza tormenta (como casi todos los días). Así que empezamos la subida por otro bosque de pinos y hayas. El camino es muy estrecho y empinado. Hace mucho calor y hay mucha humedad. La tormenta parece inminente. Curva tras curva vamos ganando altura, aunque con bastante esfuerzo. Se hace largo. De pronto, casi sin esterarnos (bueno, si, que llevabamos GPS), aparecemos en la pista que bordea el Pedraforca. Ya no queda nada para Lluis Estasen. Los laberínticos senderos del bosque nos llevan al último refugio. Lo celebramos sellando el último cuadro y tomando una cerveza. Esquivamos la tormenta en el Cavalls del Vent, pero no en la vuelta al coche desde el refugio Estasen…
Y de esta forma terminamos los 80Km por el parque Cadí Moixeró. La Cavalls del Vent no tiene paisajes tan espectaculares como “Carros de Foc”, ni se tiene la sensación de estar tan alejada de la “civilización”, pero las vistas que tiene no se quedan atrás. Tampoco en esfuerzo, ya que los desniveles son considerables. Y hace más calor al caminar, por lo general, por estar a menos altura. De hecho, a pesar de no tener tramos complicados ni expuestos, me quedó la sensación de que es más dura. Además, al no estar tan valorada como su hermana del parque de Aigüestortes i San Maurici, la aglomeración en los refugios es mucho menor. En el camino estuvimos prácticamente solos todo el tiempo.
Una experiencia para guardar, tanto en imágenes como en el recuerdo.

<- Ver Etapa 4

Publicacións populares deste blog

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo ser

Irlanda - Munster

En Munster coinciden os maiores reclamos que ten Irlanda. Limerick, Cork, Cashel, Parque Nacional de Burren, Kerry, Adare... e sobre todo os merecidamente famosos cantís de Moher. -x- En Munster coinciden los mayores reclamos que tiene Irlanda: Limerik, Cork, Cashel, Parque de Burren, Kery, Adare... y sobre todo los merecidamente famosos acantilados de Moher. Cliffs of Moher. Paredes do Oeste Solpor en Moher. Cantís dourados Cashel As ruinas Burren Nin Auga, nin árbores, nin terra As fiestras de Cork University of Cork As canles do Lee A dinámica Cork é a capital de Munster, ou "terra de Mum". A chegada de empresas estadounidenses animadas pola fiscalidade irlandesa está facendo crecer en importancia esta vila. Surcada polos canales do rio Lee, os seus coloridos edificios de tres ou catro alturas son moi caracteristicos. Actualmente é a terceira poboación de Irlanda, despois de Dubl

O Grove

O Grove non é o mellor sitio para darlle a volta en bici. Pero si que ten moreas de sitios que valen  a pena visitar...  e facerlles fotos, que diso vai a entrada.  Pensamos en repetir a idea de fin de semana de volta en bicicleta pola peninsula. Pero a realidade foi que non se deixou moito. Ten vías moi tranquilas e ciclables. tamén carreiros que bordean o litoral. Pero tamén ten moito areal sen posibiliade de rodear. E tamén pequenos cantís nos que hai que levar a bici ao lombo. Agora ben, fermoso é dabondo. Tanto praias como paseos e portos. Tampouco acompañou moito o tempo. Pero eso ten as súas vantaxes: menos xente e mellores luces e estampas para esto das fotos. Ten moita extensión. Realmente só fixemos unha pequena parte, a da costa norte. Así que non me importaría para nada repetir.

Jerash

Normalmente as ruinas non prosperan porque as cidades ou asentamentos necesitan progresar e crecer.  E moitas veces fano sen valorar o pasado e o destruen ou expolian. Pasou con murallas medievais, igrexas, barrios enteiros en todo o mundo. Non foi o caso de Jerash. Aquí a cidade foi asolada por un terremoto que rematou con ela. E no canto de reconstruirla os seus habitantes decidiron abandonala. Por esta vila pasaron mesopotamos, mamelucos, gregos, persas, pero os que deixaron maior impronta foron os romanos. Séculos despois, tralas guerras, volveuse habitar este asentemento, pero na colina do lado, polo que os restos se respectaron (máis ou menos) e hoxe en día é unha das vilas romanas mellor conservadas do mundo. Centos e centos de columnas, pórticos, igrexas, anfiteatros, circos, rúas romanas, beirarúas... Jerash ten de todo. Cando se puxo en valor o asentamento, se reconstrui o que se puido. Pero hai moitos restos que seguen baixo a terra, descubertos a miudo. Unha moi grata sorpr

A Fada e o Dragón

Se hai algo do que podemos presumir en Vigo é dos nosos atlánticos Solpores. A orientación da cidade e as nubes que adoitan acompañarnos fai que moitas tardes pague a pena pararse a mirar o ceo. Un bo sitio para observalos é o Paseo de Alfonso XII. A primeira espectadora é esa fada ao lombo do dragón, que seica pretende sobrevoar as ondas do mar da ría pero que nunca chega a facelo. Hacia o Solpor A fada e o Dragón Ceo Ocaso Baixo as nubes Viaxe eterna cara o Solpor. Solpor (2) Treboada