Cavalls |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/640s f/5.6 ISO125
Branco e Negro parcial editado con Gimp
Derradeira etapa dos Cavalls del Vent
Última etapa de los Cavalls del Vent Empedrats |
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/10s f/22 ISO100
Fervenza dos Empedrats |
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 13mm 1/5s f/10 ISO100
Refugi Gresolet baixo o Pedraforca |
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125
O refuxio escondidoNikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/250s f/11 ISO125 |
Derradeira subida |
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 35mm 1/80s f/6.3 ISO125
Saimos cedo do Refuxio. A etapa era longa e tiña bastante desnivel, tanto positivo como negativo. Empezamos descendendo por un camiño empedrado, sempre en sombra. Paramos a por auga na font del Faig. Sempre cara abaixo, pasamos algún que outro rego e facemos parada nunha pequena fervenza. Unha fina caida de auga cor turquesa escondida entre paredes. Fermosisima. Non nos bañamos porque estaba en sombra e era bastante cedo. Pero para a xente que ven no senso contrario, subindo, é habitual parar a dar un chapuzón.
Continuamos descendendo ata chegar a Cal Cerdanyola, o punto máis baixo da travesía (910m). O calor faise axfisiante. Comezamos a subir por unha pista, e logo por un carreiro, ata o coll De Bauma (1577m). Polo camiño, atopamos as camiñantes coas que estivemos xogando a adiviñar personaxes no refuxio de Serrat de Les Esposes. Para elas tamén era o seu derradeiro día. En Bauma xantamos e collemos forzas para o que queda. Descendemos por un fermoso bosque de faias ata o refuxio de Gresolet.
O Refuxio de Gresolet é moi chulo. Incrustado no bosque, rodeado de arbores, permite ver o Pedraforca e a subida que nos queda ata o final do noso recorrido: LLuis Estasen.
Custanos arrancar. Porque no cespede e sofás de Gresolet estase caralludo, pero canto máis tardemos, máis vainos custar, ademáis que ameazaba treboada (como case todos os días). Así que comezamos a subida por outro bosque de piñeiros e faias. O camiño é moi estreito e moi empinado. Fai moita calor e moita humidade. A treboada semella inminente. Curva tras curva imos gañando altura, inda que con moito esforzo. Faise longo. De súpeto, case sen enterarnos (bueno si, que levabamos GPS), aparecemos na pista que bordea o Pedraforca. Non queda nada para Lluis Estasen. Os laberinticos carreiros do bosque levannos ao derradeiro refuxio. Celebramolo sellando o derradeira cadro do cartón e tomando unha cervexa. Esquivamos a treboada no Cavalls del Vent, pero non na volta ao coche dende Estasen…
E deste xeito culminamos os 80km polo parque Cadí Moixeró. A Cavalls del Vent non ten paisaxes tan espectaculares como “Carros de Foc”, nin se ten a sensación de estar tan afastada da civilización, pero as vistas non se quedan atrás. Tampouco en esforzo, xa que os desniveles son considerables, e fai máis calor ao camiñar, polo xeral, por estar a menos altura. De feito, a pesar de que non ten tramos complicados nin expostos, quedoume a sensación de que é máis dura. Ademáis, ao non estar tan valorada como a sua irmá do parque de Aigüestortes i Sant Maurici, a aglomeración nos refuxios é moito menor. E no camiño estivemos prácticamente sos todo o tempo.
-x-
Salimos temprano del refugio de Sant Jordi. La etapa era larga y tenía bastante desnivel, tanto positivo como negativo. Empezamos descendiendo por un camino empedrado, siempre en sombra. Paramos a coger agua en la font del Faig. Siempre hacia abajo, cruzamos algún que otro regato y hacemos parada en una cascada. Una fina caida de agua turquesa escondida entre paredes. Hermosísima. No nos bañamos porque la poza estaba en sombra y era bastante temprano. Pero para la gente que se la encuentra en sentido contrario, subiendo, es habitual parar a darse un chapuzón.
Continuamos descendiendo hasta llegar a Cal Cerdanyola, el punto más bajo de la travesía (910m). El calor es asfixiante. Empezamos a subir por una pista, y luego por un sendero, hasta el Coll de Bauma (1577m). Por el camino, encontramos a las senderistas con las que estuvimos jugando a adivinar personajes en el refugio Serrat de les Esposes. Para ellas también era su último día. En Bauma comemos y cogemos fuerzas para lo que queda. Descendemos por un bonito bosque de hayas hasta el refugio de Gresolet.
El refugio de Gresolet es muy chulo. Incrustado en el bosque, rodeado de arboles, permite ver el Pedraforca y la subida que queda hasta el final del recorrido: Lluis Estasen.
Nos cuesta arrancar. Porque en el cesped al solete se estaba genial. Pero cuanto más tardemos, más nos va a costar, además que amenaza tormenta (como casi todos los días). Así que empezamos la subida por otro bosque de pinos y hayas. El camino es muy estrecho y empinado. Hace mucho calor y hay mucha humedad. La tormenta parece inminente. Curva tras curva vamos ganando altura, aunque con bastante esfuerzo. Se hace largo. De pronto, casi sin esterarnos (bueno, si, que llevabamos GPS), aparecemos en la pista que bordea el Pedraforca. Ya no queda nada para Lluis Estasen. Los laberínticos senderos del bosque nos llevan al último refugio. Lo celebramos sellando el último cuadro y tomando una cerveza. Esquivamos la tormenta en el Cavalls del Vent, pero no en la vuelta al coche desde el refugio Estasen…
Y de esta forma terminamos los 80Km por el parque Cadí Moixeró. La Cavalls del Vent no tiene paisajes tan espectaculares como “Carros de Foc”, ni se tiene la sensación de estar tan alejada de la “civilización”, pero las vistas que tiene no se quedan atrás. Tampoco en esfuerzo, ya que los desniveles son considerables. Y hace más calor al caminar, por lo general, por estar a menos altura. De hecho, a pesar de no tener tramos complicados ni expuestos, me quedó la sensación de que es más dura. Además, al no estar tan valorada como su hermana del parque de Aigüestortes i San Maurici, la aglomeración en los refugios es mucho menor. En el camino estuvimos prácticamente solos todo el tiempo.