Saltar ao contido principal

Pedraforca

O nome desta emblemática montaña ven da sua forma, duas cimas con forma de garfo ou forca. É unha cima tradicional do excursionismo catalán pola súa espectacular silueta e polo illada que está. As vistas dende o cumio son magníficas. A práctica totalidade dos montañeiros e montañeiras de Cataluña subiron alomenos unha vez o Pedraforca.


-x-


El nombre de esta emblemática montaña viene de su forma, dos cimas con forma de tenedor, o “forca”. Es una cima tradicional del excursionismo catalán por su espectacular silueta y por lo aislada que está. Las vistas desde la cumbre son magníficas. La práctica totalidad de los montañeros y montañeras de Cataluña subieron al menos una vez al Pedraforca.


Pedraforca

subida pedraforca
Vo

Cim Nord

Pedraforca
Pollegó superior

pedraforca
Destrepe Cim Nord

Chegando ao Pollegó Superior

Forcadura
Tarteira

O Pedraforca non forma parte da travesía da Cavalls del Vent, ainda que, como se pode comprobar lendo as outras entradas da serie, está presente no escenario de case todas as etapas. O punto habitual de partida para o ascenso é o Refugi Lluis Estasen, o mesmo que o que utilizamos de inicio e final dos Cavalls. Nós subimos ao Pedraforca o día seguinte á travesía.
Esta popularidade non é que sexa beneficiosa para a montaña. De feito este mesmo ano, dende a dirección do parque de Cadí Moixeró, alertaron dos problemas que acarrea a masificación: deterioro do entorno e perigo para xente que non está preparada, que tenta a ascensión pola fama do cume sen ter unhas condicións fisicas ou preparación mínimas.
O camiño que realizamos foi o clásico. Subir polo bosque de Lluis Estasen ata o Col verdet, e de ahí comezar a trepada facendo todos os cumios ou hombreiros, ou Pollegots, como se chaman alí. O descenso, pola tarteira central.
A subida dende Estasen ata o col Verdet é fermosa pero esixente. Tira moito para arriba e fai bastantes zetas. Empeza nun bosque de abetos pero vaise despexando de árbores a medida que sube. No tramo final vense as paredes norte do pollegó Superior. A partir do Col do Verdet empeza a trepada nunnha canal de pedra. Non é exposta pero é bastante vertical. Hai unha corda no peor tramo para quen a queira empregar.
Saindo da canal chegase a Cim Nord. As vistas empezan a ser espectaculares, tanto do lado Oeste (Gosol) coma o lado este (Saldes). Hai que destrepar a Cima Norte para abordar o Pollegó Superior. Nós, nalgún punto deste tramo perdemos as marcas amarelas que guian o camiño. Levaba un gps, pero o track que tiña cargado iba 30m desfasado ao Leste, co que non era demasiado util nun terreo que non permite demasiada liberdade de movementos. O Pedraforca é un lugar moi visitado, pero non é sitio para improvisar camiños, xa que hai zonas que poden ser perigosamente expostas, con patios moi elevados. Así que mellor non aventurarse. Tentando ir paralelos a direccion do track do gps, conseguimos retomar as marcas sen desfacer demasiado traxecto, xusto antes de comezar a trepada ao cumio.
Na subida ao Pollegó superior, o máis alto, topamos cun grupo de colonias de nen@s moi numeroso. O grupo era moi numeroso, non todos os nenos e nenas estaban igual de preparados física e mentalmente para subir ao Pedraforca. Algún choraba de medo. E os monitores e monitoras non semellaban especialmente preparad@s. Nós somos bastante chaiñas, pero este grupo de colonias superabanos de longo. Tras moitas esperas na derradeira trepada por mor da fila de nenos que tiñamos diante, alcanzamos o cumio. 2506m.
O destrepe cara a forcadura non ten moita complicación. A partir do collado, o descenso debería ter sido nunha divertida pedrera, das que se baixa deslizando e como moito caes de cú. Pero apenas quedan zonas da coñecida pedrera desta cara do Pedraforca. Imaxino que pola erosión e polo continuo paso de xente. Á marxe dereita habilitaron un sendeiro suxeito con taboas como alternativa, e para non desgastar ainda máis a montaña (ainda que o efecto podes ser o contrario, xa que ao ser máis doado subir por este lado, pode facer efecto chamada). Nós baixamos por este sendero. Unha vez abaixo da tarteira, bordeamos a montaña polos sendeiros do bosque de piñeiros de camiño a Estasen.
Maila masificación, o Pedraforca é unha montaña moi divertida de subir. E ben fermosa. Ten ben gañada a sua fama.
-x-
El Pedraforca no forma parte de la travesía de Cavalls de Vent, auque, como se puede comprobar leyendo las otras entradas de esta serie, está presente en el escenario de casi todas las etapas. El punto habitual de partida para el ascenso es el Refugio Lluis Estasen, el mismo que utilizamos de incicio y final de los Cavalls. Nosotros subimos el Pedraforca el día siguiente a terminar la travesía.
Esta popularidad no es precisamente beneficiosa para la montaña. De hecho, este mismo año, desde la dirección del Parque Cadí Moixero, alertaron de los problemas que acarrea la masificación: deterioro del entorno y peligro par la gente que no está preparada, que intenta la ascensión por la fama que tiene la cima sin tener condiciones  físicas o preparación mínimas.
Realizamos el camino clásico. Subimos por el bosque de Lluis Estasen hasta el Collado Verdet, y de ahí empieza la trepada haciendo todas las cumbres o hombros, o Pollegots, como se le llama ahí. El descenso, por la tartera central.
La subida desde Estasen al Coll del Verdet es bonita pero exigente. Tira mucho para arriba y hace bastantes zetas. Empieza en un bosque de abetos pero se va despejando de arboles a medida que sube. En el tramo final se ven las paredes norte del pollegó Superior. A partir del Collado del Verdet empieza la trepada por un canal de piedra. No es expuesta ni aérea, pero si bastante vertical. Hay una cuerda en el peor tramo para quien la quiera utilizar.
Saliendo del canal se llega a la Cim Nord. Las vistas empiezan a ser espectaculares, tanto del lado Oeste (Gosol), como del lado Este (Saldes).  Hay que destrepar la Cim Nord par abordar el Pollegó Superior. Nosotros, en algún punto de este tramo perdimos las marcas amarillas que guian el camino. Llevaba un gps, pero el track que tenía cargado iba 30 metros desfasado al Este, con lo que no era demasiado útil en un terreno en que no tienes plena libertad de movimientos.
El Pedraforca es un lugar muy visitado, pero no es sitio para improvisar caminos, ya que hay zonas que pueden ser peligrosamente expuestas con patios muy altos. Así que mejor no aventurarse. Intentando ir paralelos a la dirección marcada en el track del gps, conseguimos retomar las marcas sin deshacer demasiado trayecto, justo antes de comenzar la trepada a la cumbre.
En la subida al Pollegó Superior, el más alto, topamos con un grupo de colonias de niñ@s muy numeroso. El grupo era muy numeroso, no todos los niños y niñas estaban igual de preparados física y mentalmente para subir al Pedraforca. Alguno lloraba de miedo. Y los monitores y monitoras no parecían especialmente preparad@s. Nosotros somos bastante patatas, pero el grupo de colonias nos superaba con creces. Tras muchas esperas en la última trepada debidas a la fila de niños que teníamos dlante, alcanzamos la cumbre. 2506m
El destrepe hacia la forcadura no tiene mucha complicación. A partir del collado, el descenso debería hacerse en una divertida pedrera , de las que se baja deslizando los pies y como mucho caes de culo. Pero apenas quedan zonas con pedrera en esta cara del Pedraforca. Imagino que por la erosión y por el contínuo paso de gente. En el margen derecho sentido bajando, habilitaron un sendero sujeto con tablas como alternativa, y para no desgastar aun más la montaña (aunque el efecto puede ser el contrario, ya que al ser más fácil subir por este lado, puede hacer efecto llamada). Nosotros bajamos por este sendero. Una vez debajo de la tartera, bordeamos la montaña por los senderos del bosque de pinos hasta llegar a Estasen.
A pesar de la masificación, el Pedraforca es una montaña muy divertida de subir.  Y muy bonita. Tiene bien ganada su fama.

Publicacións populares deste blog

Peña Ubiña

  Subida clásica a este emblemático pico.   Dende Torrebarrio, preto de San Emiliano.  Nos poucos máis de dez quilometros subense e baixan máis de mil metros de desnivel.  Pero paga a pena, porque a paisaxe é ben fermosa.  Tanto da parte leonesa coma no collado Ronzón, onde se xunta coas rutas que veñen de Tuiza, en Asturias. Como era sábado de ponte, era un pouco berbena de xente.  O que me pon algo nervioso sobre todo cando hai zonas de pouco paso que poden estar expostas.  Por sorte na Peña Ubiña solo hai un par de sitios nos que ocorre esto.  Eso si, o de estar en intimidade no cumio, imposible.  Ao ser unha montaña bastante illada, as vistas son impresionantes en todas direccións.  E o cresteo é moi chulo tamén.  Por sorte as nubes que apareceron non chegaron a descargar e tivemos a baixada en paz.

A Devesa de Rogueira

Teixos, bidueiros, carballos, castiñeiros, piñeiros, acivros... A Devesa de Rogueira, en Folgoso do Courel, é un dos patrimonios naturais máis importantes que temos en Galicia. É un bosque único. A devesa de Rogueira As porteiras da Devesa Ata onde chega a nevoa Subindo pola Rogueira Bosque Verde T enebras da devesa Bosque branco Frozen Bidueiro Branco Pico Formigueiros sobre a devesa Bosque de fadas Moreda Bágoas do teixo Dentro da Devesa, avanzando superando o elevado desnivel, rodeado das súas árbores, un ten a sensación de estar nun conto de fadas, meigas, magos, ou trasnos. Absorbido polas árbores. Verdes saindo da aula da naureza de Moreda, e brancas asi que se sobrepasan os mil metros. Impresiona ver a nevoa (máis ben as nubes) colarse entre as follas das arbores.  As fotos son de Maio, pero luce moito máis en outono, co seu festival de cores, ou máis dentro do vran, cando o castiñe...

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

Justine

 Antes, as borrascas chamábanse todas "temporal" Agora, como teñen nome, tomamos conciencia da cantidade delas que entran no continente pola nosa costa. Algunhas delas nin nos enteramos de que pasan. E da maioría esquecémonos despois de que se vaian cara o interior. Justine foi unha destas últimas. Non foi a que trouxo máis refachos de vento este ano. Nin a que descargou máis auga. Nin a que provocou especiales estragos. O único que tivo de especial foi que coincidín con ela cando chegou. Na súa entrada en Vigo, atopámonos ante o mar. Ela cos seus ventos e eu coa cámara. Coincidimos ata que empezou a descargar en serio. Nese momento deixeina sola.

O Marisquiño

  A verdade é que non sigo demasiado este festival.  Normalmente acostumo a estar fora e poucos anos me coincide poder velo.  Cando era no casco vello e no centro de Vigo resultabame algo agobiante.  Agora que moitas probas / eventos están trasladados en Samil, se me coincide sen estar fora intento ir.  É complicado sacarlle fotos a estas máquinas en acción en plena competición, hai que ter sorte co sitio. Soe ser mellor durante as probas que durante a propia competición.