Saltar ao contido principal

Cavalls Del Vent. Etapa 3


Etapa 3: Serrat de les Esposes - Niu d'Aliga.


Etapa raiña do Cavals de Vent. A máis dura, pero quizáis a máis fermosa.
Etapa reina del Cavalls del Vent. La más dura, pero quizás la más bonita.

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Cumios do Moixeró

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/400s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Gardiana do prado

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/500s f/5.6 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Prado de Moixaró e Penyas Altes

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Obxectivo: Pedraforca

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 50mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Rebaño en altura

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Penyes Altes

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/320s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Vistas dende Niu D'Aliga

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

Cavalls del vent. Cadí Moixeró niu d'aliga serrat de les esposes. penyes altes
Interperie

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO125

 

Avisaranos todo o mundo no refuxio de Serrat de les Esposes, para chegar a Niu d'Aliga "os vais a cagar", "és una pujada molt forta". É o que dicía a xente que viña de facer a baixada. Ao parecer, o motivo polo que todo o mundo fai o traxecto o revés é por evitarse todo o desnivel que hai entre estes dous refuxios. Sae uns 1500m de desnivel positivos, con dúas partes das que nos avisaron ben: A subida polo bosque ata o Pla de Moixeró, e a subida dende o Coll de Jou ata o Niu d'Aliga.
A verdade é que as dúas partes cumpliron as espectativas.
A subida do bosque colleunos cedo e con sombra, pero por momentos había que botar as mans. Coa humedade que tiña, imaxinamos que debe de ser complicado de baixar chovendo, xa que aparecía lama cada pouco.
Os prados do Plat de Moixeró son preciosos. Rebaños de vacas pacen a gran altura, entre colinas verdes e impoñentes montañas ao fondo. Volvemos a ver o pedraforca,  esta vez co ceo despexado, e o Comabona. Decidimos desviarnos para subir ao Moixeró (2091m), xa que parece bastante asequible porque a subida é polo prado. As vistas cara o sur son espectaculares. Ao fondo, divisase as siluetas de Montserrat.
Continuamos o sube-baixa por prado e bosque ata chegar as Penyes Altes (2279m). Hai algún paso no que hai que botar as mans e facer unha trepadiña. De feito, hai unha corda para maior seguridade da xente que baixa, a que vaia en sentido contrario a nós.
As Penyes Altes teñen unhas vistas impresionantes. O Moixeró aparece pequeniño e verde abaixo, e ao fondo os sempre presentes Comabona e Pedraforca. Cara o leste, xa divisamos o obxectivo do día: o Refugi Niu d'Aliga.
Comemos e retomamos a marcha. O refugi deixase ver de cando en vez, pero parece que non nos acercamos nunca. Tramo rompepernas entre bosque ata o Coll de Jou (2021m, histórico paso de contrabandistas e de maquis), e a partir de ahí, unha subida entre rochas implacable ata o Niu d'Aliga (2510m). Quizáis en outras circunstancias non sería para tanto, pero a calor, o sol sen sombra, a hora do día (3 da tarde), e o subir constante fixo que este tramo resultarame especialmente duro. Tiña que parar por momentos por falta de aire. Era frustrante. Entendin perfectamente porqué todo o mundo fai o Cavalls de Vent no sentido contrario. Pero, por fin, rematou. E as vistas dende o refuxio recompensaron con moito o esforzo.


-x-
Todo el mundo nos había avisado en el refugio de Serrat de les Esposes: para llegar al Niu d´Aliga, “os vais a cagar”, “és una pujada molt forta”. Es lo que comentaba la gente que venía de hacer la bajada. Al parecer, el motivo por el que todo el mundo hace el trayecto al revés es por evitar todo el desnivel que hay entre los dos refugios. Sale unos 1500m de desnivel positivos, con dos partes duras de las que nos previnieron bien: La subida por el bosque hasta el Pla de Moixeró, y la subida desde el Coll de Jou hasta el Niu d´Aliga.
La verdad, es que las dos partes cumplieron las expectativas.
La subida del bosque nos la encontramos temprano y con sombra, pero por momentos había que echar las manos al suelo. Con la humedad que había, imaginamos que deber ser complicado bajar con lluvia, ya que el barro aparecía cada poco.
Los prados del Pla de Moixeró son muy bonitos. Rebaños de vacas pacen a gran altura, entre colinas verdes y imponentes montañas al fondo. Volvemos a ver el Pedraforca, esta vez con el cielo despejado, y el Comabona. Decidimos desviarnos de la ruta del Cavalls para subir el Moixeró (2091m), ya que parece bastante asequible porque la subida es por el prado. Las vistas cara el sur desde la cima son espectaculares. Al fondo, se divisan incluso las siluetas de Montserrat.
Contiunuamos el sube-baja por prado y bosque hasta llegar a Penyes Altes (2279m). Hay algún paso en el que hay que trepar y echar las manos. De hecho, hay una cuerda para mayor seguridad de la gente que baja, es decir, la que va en sentido contrario al nuestro.
Las Penyes Altes tienen unas vistas impresionantes. El Moixeró aparece pequeñito y verde debajo, y al fondo los siempre presentes Comabona y Pedraforca. Hacia el este, divisamos el objetivo del día: el Refugi Niu d´Aliga
Comemos y retomamos la marcha. El refugio se deja ver de vez en cuando, pero parece que no nos acercamos nunca. Hacemos un tramo rompepiernas entre bosque hasta el Coll de Jou (2021m, histórico paso de contrabandistas y de maquis), y a partir de ahí, una subida entre rocas implacable hasta el Niu d´Aliga (2510m).Quizás en otras circunstancias no sería para tanto, pero el calor, el sol sin sombra, la hora que era (3 de la tarde), y el subir constante hizo que este tramo resultara especialmente duro. Tuve que parar por momentos por falta de aire. Era frustrante. Entendí perfectamente porque todo el mundo hace el Cavalls del Vent en el sentido contrario. Pero, al fin, terminó. Y las vistas desde el refugio compensaron todo el esfuerzo.


 

Publicacións populares deste blog

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo ser

Irlanda - Munster

En Munster coinciden os maiores reclamos que ten Irlanda. Limerick, Cork, Cashel, Parque Nacional de Burren, Kerry, Adare... e sobre todo os merecidamente famosos cantís de Moher. -x- En Munster coinciden los mayores reclamos que tiene Irlanda: Limerik, Cork, Cashel, Parque de Burren, Kery, Adare... y sobre todo los merecidamente famosos acantilados de Moher. Cliffs of Moher. Paredes do Oeste Solpor en Moher. Cantís dourados Cashel As ruinas Burren Nin Auga, nin árbores, nin terra As fiestras de Cork University of Cork As canles do Lee A dinámica Cork é a capital de Munster, ou "terra de Mum". A chegada de empresas estadounidenses animadas pola fiscalidade irlandesa está facendo crecer en importancia esta vila. Surcada polos canales do rio Lee, os seus coloridos edificios de tres ou catro alturas son moi caracteristicos. Actualmente é a terceira poboación de Irlanda, despois de Dubl

O Grove

O Grove non é o mellor sitio para darlle a volta en bici. Pero si que ten moreas de sitios que valen  a pena visitar...  e facerlles fotos, que diso vai a entrada.  Pensamos en repetir a idea de fin de semana de volta en bicicleta pola peninsula. Pero a realidade foi que non se deixou moito. Ten vías moi tranquilas e ciclables. tamén carreiros que bordean o litoral. Pero tamén ten moito areal sen posibiliade de rodear. E tamén pequenos cantís nos que hai que levar a bici ao lombo. Agora ben, fermoso é dabondo. Tanto praias como paseos e portos. Tampouco acompañou moito o tempo. Pero eso ten as súas vantaxes: menos xente e mellores luces e estampas para esto das fotos. Ten moita extensión. Realmente só fixemos unha pequena parte, a da costa norte. Así que non me importaría para nada repetir.

Jerash

Normalmente as ruinas non prosperan porque as cidades ou asentamentos necesitan progresar e crecer.  E moitas veces fano sen valorar o pasado e o destruen ou expolian. Pasou con murallas medievais, igrexas, barrios enteiros en todo o mundo. Non foi o caso de Jerash. Aquí a cidade foi asolada por un terremoto que rematou con ela. E no canto de reconstruirla os seus habitantes decidiron abandonala. Por esta vila pasaron mesopotamos, mamelucos, gregos, persas, pero os que deixaron maior impronta foron os romanos. Séculos despois, tralas guerras, volveuse habitar este asentemento, pero na colina do lado, polo que os restos se respectaron (máis ou menos) e hoxe en día é unha das vilas romanas mellor conservadas do mundo. Centos e centos de columnas, pórticos, igrexas, anfiteatros, circos, rúas romanas, beirarúas... Jerash ten de todo. Cando se puxo en valor o asentamento, se reconstrui o que se puido. Pero hai moitos restos que seguen baixo a terra, descubertos a miudo. Unha moi grata sorpr

A Fada e o Dragón

Se hai algo do que podemos presumir en Vigo é dos nosos atlánticos Solpores. A orientación da cidade e as nubes que adoitan acompañarnos fai que moitas tardes pague a pena pararse a mirar o ceo. Un bo sitio para observalos é o Paseo de Alfonso XII. A primeira espectadora é esa fada ao lombo do dragón, que seica pretende sobrevoar as ondas do mar da ría pero que nunca chega a facelo. Hacia o Solpor A fada e o Dragón Ceo Ocaso Baixo as nubes Viaxe eterna cara o Solpor. Solpor (2) Treboada