Saltar ao contido principal

O Outeiro Grande

O Outeiro Grande é o punto máis alto dos montes de Coruxo (xunto co alto do Mauxo Grande, que ten unha cota similar) con 450m de altura. Non sei se pertence a Vigo, ou a Nigrán, ou se é o límite de ambas.

-x-

El Outeiro Grande es el punto más alto de los montes de Coruxo (junto con el alto de Mauxo Grande, que tiene una cota similar), con 450m sobre o nivel do mar. No sé si pertenece a Vigo o a Nigrán, o si es el límite de ambas.




Outeiro Grande

Avistando Nigrán

Amencer sobre o Galiñeiro


Monte Castelo dendo o Outeiro

Cara a névoa

A saida do Sol


Recomenzar



Vista dende Outeiro Grande

Derradeiras luces sobre Nigran e Baiona

A caseta dos cazadores

Solpor en Outeiro Grande



Alcanzase facilmente por pistas, ou dificultosamente por camiños empinados (en Coruxo sempre hai variedade para escoller). O caso é que resulta un miradoiro espectacular. 


Dende o Outeiro Grande, cara o interior vese a serra do Galiñeiro, con Monte Alba e Cepudo diante, e Chandebrito e os seus arredores ao baixo. 


Por mor dos lumes do 2017, dos arredores de Chandebrito so quedan as sinuosas pistas. Cando a repoboación xa iniciada dea os seus resultados admirarase un nutrido bosque autóctono dende o alto. 

Cara o Sur, divisase a Grova, a Virxe da Barca, Cabo Silleiro e todo Nigrán, ata Monte Castelo. Hacia o Norte temos Vigo, e o resto dos pequenos cumios do monte, os caracteristicos dentes que dan forma á silueta de Coruxo.


Pero o que me chamou a atención deste lugar, o que o fai máis fotoxénico, é -  ademáis dos seus impoñentes penedos - a caseta dos cazadores. A modo de facho érguese dominando o mar e a montaña. Dando abrigo dos ventos que castigan o cumio no inverno, ou do Sol cando queima no vran. 

Escoitei unha vez, non sei se é certo, que nos arredores do Outeiro Grande hai una pequena grota, onde se agocharon republicanos despois da guerra civil. Pero a historia rematou mal: Foron atopados e fusilados.


O Outeiro Grande ardeu no 17. Ainda quedan restos de piñeiros negros como testemuña. E volverá a arder no futuro. Maila os esforzos de comuneiros e voluntari@s, na parte alta de coruxo estase xestando un eucaliptal nado a partir da desfeita dos lumes. O australiano sempre sae o primeiro con sol e auga. E aquí arriba hai dabondo. De modo que, se ninguén o remedia, volverá a establecerse un polvorin nas alturas de Vigo.

Maila as ameazas ás que está exposto, pódese seguir desfrutando deste lugar afastado  e o mesmo tempo tan cercano.

-x-

Se alcanza fácilmente por pistas, o dificultosamente por caminos empinados (en Coruxo siempre hay variedad para escoger). El caso es que resulta un mirador espectacular.


Desde el Outeiro Grande, hacia el interior se ve la sierra del Galiñeiro, con Monte Alba y Cepudo delante, y Chandebrito y sus alrededores debajo 



A causa de los fuegos del 2017, de los alrededores de Chandebrito solo se ven las sinuosas pistas. Cuando la repoblación ya iniciada dé sus resultados, se admirará un nutrido bosque autóctono desde lo alto. 

Hacia el sur, se divisa la sierra de la Grova, la Virgen de la Barca, Cabo Silleiro y todo Nigrán, hasta monte Castelo. Hacia el norte tenemos Vigo, y el resto de pequeñas cumbres del monte, los característicos dientes que dan forma a la silueta de Coruxo.

Pero lo que me llamó la atención de este lugar, lo que lo hace aún más fotogénico, es - además de sus imponentes rocas - la caseta de los cazadores. A modo de facho se alza dominando el mar y la montaña. Dando abrigo de los vientos que castigan la cumbre en invierno, y protegiendo del sol cuando aprieta en verano. 

Escuché una vez, no se si es cierto, que hay en los alrededores del Outeiro grande una pequeña cueva, donde se escondieron republicanos despues de la guerra civil. La historia terminó mal: Fueron encontrados y fusilados.

El Outeiro grande ardió en el 17. Aún quedan restos de pinos calcinados como testigos. Y volverá a arder en el futuro. A pesar de esfuerzos de comuneros y voluntariado, en la parte alta de Coruxo se está gestando un eucaliptal nacido a partir del desastre del fuego. El australiano siempre sale el primero con sol y agua. Y aquí non faltan. De modo que, si nadie lo remedia, volverá a establecerse un polvorín en las alturas de Vigo.

A pesar de las amenazas a las que está expuesto, se puede seguir disfrutando de este lugar alejado pero a la vez tan cercano.

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....