Saltar ao contido principal

Eu créote. Millóns crémoste

Eu créote

la manada somos nosotras.

Eses xuices non, e eses cinco miserables tampouco. De feito, para eles só eres un corpo con tres buracos onde meter as súas sucias pollas, e non lles importa nada como te sintas, menos ainda o que penses.
Pero voltemos aos xuices, eles non te creen. Ou mellor dito: si te creen. Porque na sentencia di expresamente que deixacheste facer para evitar males maiores, e que te vexaron sen o teu consentimento. Pero iso non é violación. Porque argumentan que para que o sexa violación ten que haber signos de violencia. Non importa se foi contra a túa vontade, só importa que haxa signos de violencia.
O que seguro que non te creen, e de ser digna de que se recoñeza que te violaron. Porque eses xuices terán fillas, nietas, sobriñas, mozas, amigas… pero non empatizaron contigo porque, probablemente, ninguén do seu entorno feminino iria aos sanfermines e quedariase sola de noite. Nin falaría con cinco chicos borracha, dos cales un quizáis gustouche. Non. Iso é para golfas. Eles pensan que eres unha facilona, e que ti o buscaches. E o xuiz trastornado afirma que ata disfrutaches. Iso non lle pasaría ás súas fillas. Por iso non foi violación. É a única forma de explicalo: O seu noxento machismo e clasismo a partes iguais.
Pero eu créote, irmá. E moita xente créete. tod@s @s que saimos á rúa a semana pasada creemoste. E algo está a cambiar. Esta xenreira e indignación que hoxe vomitamos tod@s, hai uns anos sería silencio e frustración, ou ainda peor, indiferencia. Sen coñecerte, sinto de veras que che tocara a ti, pero o que che pasou vai ser un graniño de area máis para que, pouco a pouco, neste país estease a tomar conciencia igualitaria. E isto non vai parar. Porque hai moita xente capaz de empatizar e que apoiate.
Oxalá inhabiliten a eses tres xuices inútiles que non son capaces de repartir xustiza. Oxalá recurran e os da manada cumplan pena que teñen que cumplir, e se rehabiliten, para que aprendan a respetar. Oxalá deixese de empregar o argumento das denuncias falsas, irrelevantes en número. Oxalá se tipifique violación como sexo sen consentimento. Oxalá este país sexa algún día país civilizado. Mentres tanto, hasta que isto ocurra, sintete arropada. Eu créote, e centos de miles de persoas creemoste. Millóns crémoste. E iso debe valer máis para ti que unha sentenza de merda.

-x-


Yo si te creo.

Esos jueces no, y esos cinco miserables tampoco. De hecho para ellos solo eres un cuerpo con tres agujeros donde meter sus sucias pollas, y no les importa nada como te sientas, cuanto menos lo que piensas.
Pero volvamos a los jueces, ellos no te creen. O mejor dicho: si te creen. Porque la sentencia dice expresamente que te dejaste hacer para evitar males mayores, y que te vejaron sin tu consentimiento. Pero eso no es violación. Porque argumentan que para que sea violación tiene que haber signos de violencia. No importa si fue contra tu voluntad, solo importa que haya signos de violencia.
Lo que seguro que no te creen, es de ser digna de que se reconozca que te violaron. Porque esos jueces tendrán hijas, nietas, sobrinas, novias, amigas…. Pero no empatizaron contigo porque, probablemente, nadie de su entorno femenino iría a los sanfermines y se quedaría sola de noche. Ni hablaría con cinco chicos borracha, de los cuales uno quizás te gustó. No. Eso es para golfas. Ellos piensan que eres una facilona, y que tú te lo buscaste. Y el juez trastornado afirma que hasta disfrutaste. Eso no le pasaría a sus hijas. Por eso no fue violación. Es la única forma de explicarlo: Su asqueroso machismo y clasismo rebosando a partes iguales.
Pero yo te creo, hermana. Y mucha gente te cree. Tod@s l@s que salimos a la calle la semana pasada te creemos. Y algo está cambiando. Esta rabia e indignación que hoy vomitamos tod@s, hace unos años sería silencio y frustración, o aun peor, indiferencia. Sin conocerte, siento de veras que te tocara a ti, pero lo que te pasó va a ser un granito de arena más para que, poco a poco, en este país se esté tomando conciencia igualitaria. Y esto no va a parar. Porque hay mucha gente capaz de empatizar y que te apoya.
Ojalá a esos inútiles jueces que no son capaces de repartir justicia los inhabiliten. Ojalá recurran y los de la manada cumplan la pena que tienen que cumplir y se rehabiliten, para que aprendan a respetar. Ojalá se deje de usar el argumento de las denuncias falsas, irrelevantes en número. Ojalá se tipifique violación como sexo sin consentimiento. Ojalá este país sea algún día un país civilizado. Mientras tanto, hasta que esto ocurra, siéntete arropada. Yo te creo, y cientos de miles de personas te creemos. Millones te creemos. Y eso debe valer más para ti que una sentencia de mierda.

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....