Saltar ao contido principal

Azores. Illa de Sao Miguel Oeste




Sao Miguel é a illa máis grande do arquipelago das Azores, e onde máis hai que ver. Chamada tamén a illa verde, polas suas numerosas ladeiras e prados. Porén, o que fai de azores algo realmente diferente é a súa orixe: Os volcáns.
-x-
San Miguel es la isla más grande del arquipiélago de las Azores, y donde hay más que visitar. Llamada también la isla verde, por sus numerosas laderas y prados. Sin embargo, lo que hace de Azores algo realmente diferente es su origen: los volcanes.



mirador da grota do inferno. San Miguel. Azores. Lagoa das sete cidades
Cara a Grota do Inferno
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 13mm 1/160s f/11 ISO125


mirador da grota do inferno. San Miguel. Azores. Lagoa das sete cidades
A lagoa de Santiago
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11.5mm 1/200s f/11 ISO125



San Miguel. Azores. Lagoa das sete cidades
1001 flores
Nikon D7000. Nikkor 85mm f/1.8. 85mm 1/3200s f/2 ISO125


Lagoa azul. Miradoiro de Cumeeira San Miguel. Azores. Lagoa das sete cidades
Lagoa das sete cidades.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/100s f/11 ISO125


Azores. Mosteiros. piscina natural. playa volcánica San Miguel
Paraiso.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/10 ISO125


Azores. Mosteiros. piscina natural. playa volcánica San Miguel
Mosteiros
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125


Azores. Mosteiros. piscina natural. playa volcánica. San Miguel
Piscinas de Mosteiros
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/10 ISO125


Azores. Mosteiros. punta ferreria. San Miguel
Ponta Ferreria.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/250s f/11 ISO125


Ponta ferraria Azores San miguel termas acantilados
A forza do mar.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/500s f/11 ISO125


San miguel Azores Ruta Lagoas empadadas Lagoa Eguas crater
Entre o volcán o mar e o ceo.
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/800s f/22 ISO125


San miguel Azores Ruta Lagoas empadadas Lagoa Egua crater caldeira
Lagoa das Eguas.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/100s f/11 ISO125


San miguel Azores Ruta Lagoas empadadas Lagoa Eguas crater caldeira
Intres únicos.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/125s f/16 ISO125



Ver Sao Miguel en tres días é misión imposible, polo extenso, e sobre todo polo tempo cambiante das azores: podes pasar de un sol radiante a unha névoa espesa en cuestión de minutos. Ou en cuestión de metros, xa que as partes altas das illas acostuman a reter nubes. Isto condiciona moito o que podes ver ou o que non. Pode haber sol na costa, e subir a un mirador nun volcán e non ver máis aló da varandilla. Nós plantexamos a visita dividindo a illa en tres. Oeste - Centro - Leste, e ir xogando con ir a un sitio ou a outro según a climatoloxía.
O primeiro día en Sao Miguel foi o único que tivemos completamente soleado dos dez que estivemos en Azores. De inicio, pasamos pola lagoa do Corvo, pequena e tranquila. Resulta ser un espello onde se reflexan as arbores que a rodean. De esta lagoa, sae un sendeiro-pista que leva ao famoso miradoiro da Grota do Inferno. Como é moi coñecido, fumos cedo. Maila que neste caso ao que madruga, deus non lle axuda, xa que o garda abriu o paso dos coches pola pista cando xa levabamos uns centos de metros camiñados. O miradoiro fai honra á sua fama, tanto en beleza como en número de visitantes. Ten unhas vistas impresionantes da Lagoa das Sete Cidades e da Lagoa de Santiago, co mar ao fondo. Cara o sur sae un pequeno sendeiro que leva a outro miradoiro, dos que non teñen varandilla, máis auténticos. Fixemos ben en madrugar, cando marchabamos o miradoiro era un rebumbio. Tamén hai outro sendeiro hacia o Norte que leva a outro cumio-mirador sen nome, e a unha pista que bordea a caldeira. Nós non vimos ese sendeiro e tentamos chegar ao cumuio refacendo o camiño e metendo o coche nunha pista, ata que desistimos e continuamos a pe.
Tras disfrutar das vistas, voltamos ao coche e continuamos dando a volta polo alto á Caldeira da Lagoa das Sete Cidades, pasando polos seus numerosos miradoiros. Esta caldeira é un dos tres estratovolcans da illa. O lago do seu interior está dividido en dous por un pequeno paso, que separa a Lagoa Verde da Lagoa Azul, chamadas así porque cada unha reflexa a luz do sol en diferente cor. O crater ten varios km de contorna e centos de metros de profundidade. Para facer toda a volta da caldeira pola beira dodo crater, hai que ir por pista de terra. O Percorrido resultaría unha ruta de senderismo de vinte pico km con espectaculares vistas durante todo o traxecto. Sería ideal para facer en BTT. Pero non tiñamos nin bici nin tempo, así que metimos o coche pola pista. As veces non estaba moi ben o piso, e tiña pendientes fortes por momentos. Non metería o coche con auga. Adiantamos a moitos senderistas amodiño para non levantarlles po. Sentimonos un pouco vagos, pero tiñamos que aproveitar o tempo. E curiosa a sensación de circular pola arista do volcán entre o mar e un crater inundado. Rematamos a “tournée” no espectacular mirador de Cumeeiros.
De Cumeeiros hai estrada asfaltada ata a costa, e baixamos ata Mosteiros, onte hai unhas preciosas piscinas naturais entre as formas que deixou a lava ao solidificarse no mar. Non ia moita calor, pero bañarse ahí é ben curioso. Como na praia das Furnas, estás nunha bañeira tranquila mentres o mar está a bater fora. En Mosteiros hai unha praia de area volcánica ben bonita, con formas de pedras curiosas e mar bastante picada.
De ahí, a Ponta Ferraria. O punto máis ao Oeste da illa. Paseo entre formas volcánicas e cantís negros.
E para rematar o día, fixemos parada na ruta das lagoas empadadas. Preciosas coa luz previa ao solpor. O carreiro continúa bordeando un humedal que leva ata a Caldeira da Eguas. Inundada tamén, pero con pouca auga. Un crater cuberto de vexetación e profundo, cunha altura suficiente como para disfrutar da paisaxe verde e estar tirado relaxandose contemplando o mar e as ladeiras da illa. Outra vantaxe de comezar a ruta tarde, ademáis da luz, foi estar absolutamente sos. Son as recompensas dos lugares aos que non se accede en coche, eses intres únicos.

Máis publicacións sobre Azores, aquí
-x-
Ver Sao Miguel en tres días es misión imposible, por lo extenso, y, sobre todo, por el tiempo cambiante de las Azores: Se puede pasar de un sol radiante a una niebla espesa en cuestión de minutos. O en cuestión de metros, ya que las partes altas de las islas suelen retener nubes. Esto condiciona mucho lo que puedes ver y lo que no. Puede haber sol en la costa y subir a un mirador en un volcán y no ver más allá de la varandilla. Nosotros planteamos la visita dividiendo la isla en tres. Oeste – Centro – Este, e ir jugando con ir a un sitio o a otro según la climatología.
El primer día en Sao Miguel fue el único que tuvimos completamente soleado de los diez que estuvimos en Azores. Empezamos visitando la Lagoa do Corvo, pequeña y tranquila. Resulta ser un espejo donde se reflejan los arboles que la rodean. Desde esta laguna, sale un sendero – pista que lleva al famoso mirador de la Grota do Inferno. Como es muy conocido, fuimos temprano. Pero en este caso al que madruga, dios no le ayuda, ya que el guardia abrió el paso a los coches por la pista cuando ya llevábamos unos cientos de metros caminados. El mirador hace honra a su fama, tanto en belleza como en número de visitantes. Tiene unas vistas impresionantes de la Lagoa das Sete Cidades, y de la Lagoa de Santiago, con el mar al fondo. Hacia el sur sale un pequeño sendero que lleva a otro mirador,  de los que no tienen varandilla, más auténticos. Hicimos bien en madrugar, cuando marchábamos el mirador era un alboroto de gente. También hay un sendero hacia el norte que lleva otra cumbre-mirador sin nombre, y conduce a una pista que rodea la caldera. Nosotros no vimos el sendero, e intentamos llegara a la cumbre rehaciendo el camino y metiendo el coche por una pista, hasta que desistimos y continuamos a pie.
Despues de disfrutar de las vistas, volvimos al coche y continuamos dando la vuelta a la caldera de la Lagoa das Sete Cidades desde lo alto, pasando  por sus numerosos miradores. Esta caldera es uno de los tres estratovolcanes de la isla. El lago de su interior está dividido en dos por un pequeño paso, que separa la Lagoa Verde de la Lagoa Azul, llamadas así poruqe cada una refleja la luz del sol con diferente color. El crater tiene varios km de contorno, y cientos de metros de profundidad. Para hacer toda la vuelta a la caldera por el borde del crater, hai que ir por pista de tierra. El recorrido resultaría una ruta de senderismo de unos 20 km, con espectaculares vistas durante todo el trayecto. Sería ideal para BTT. Pero como non tiñamos nin bici nin tempo, decidimos meter el coche por la pista. A veces no estaba bien el piso, y tenía pendientes fuertes por momentos. No iria en coche por ahí con agua. Adelantamos a varios senderistas despacio para no levantarles polvo. Nos sentimos un poco vagos, pero teníamos que aprovechar el tiempo. Es curiosa la sensación de circular por la arista del volcán entre el mar y un crater inundado. Terminamos la “tournée” en el esplendido mirador de Cumeeiros.
Desde Cumeeiros hay una carretera asfaltada hasta la costa, y por ella bajamos hasta Mosteiros, donde hay unas preciosas piscinas naturales entre las formas que dejó la lava al solidificarse en el mar. No hacía mucho calor, pero bañarse ahí era muy curioso. Como en la playa de las Furnas, estás en una bañera tranquila mientras el mar esta batiendo fuera. En Mosteiros hay también una playa de arena volcánica muy bonita, con formas de piedras curiosas y el mar bastante picado
Desde ahí, a Ponta Feraria. El punto más al oeste de la isla. Paseo entre formas volcánicas y acantilados negros.
Y para terminar el día, hicimos parada en la ruta de las Lagoas Empadadas. Preciosas con la luz previa a la puesta de sol. El camino continúa bordeando un humedal que lleva hasta la Caldera de Eguas. Inundada también, pero con poca agua. Un crater cubierto de musgo y profundo, con una altura suficiente como para disfrutar del paisaje verde y estar tirado relajandose contemplando el mar y las laderas de la isla. Otra ventaja de empezar la ruta tarde, además de la luz, fue estar absolutamente solos. Son las recompensas de los lugares a los que no se accede en coche, esos momentos únicos.

Más publicaciónes sobre Azores, aquí  

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....