Saltar ao contido principal

Azores. Illa de Sao Miguel Oeste




Sao Miguel é a illa máis grande do arquipelago das Azores, e onde máis hai que ver. Chamada tamén a illa verde, polas suas numerosas ladeiras e prados. Porén, o que fai de azores algo realmente diferente é a súa orixe: Os volcáns.
-x-
San Miguel es la isla más grande del arquipiélago de las Azores, y donde hay más que visitar. Llamada también la isla verde, por sus numerosas laderas y prados. Sin embargo, lo que hace de Azores algo realmente diferente es su origen: los volcanes.



mirador da grota do inferno. San Miguel. Azores. Lagoa das sete cidades
Cara a Grota do Inferno
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 13mm 1/160s f/11 ISO125


mirador da grota do inferno. San Miguel. Azores. Lagoa das sete cidades
A lagoa de Santiago
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11.5mm 1/200s f/11 ISO125



San Miguel. Azores. Lagoa das sete cidades
1001 flores
Nikon D7000. Nikkor 85mm f/1.8. 85mm 1/3200s f/2 ISO125


Lagoa azul. Miradoiro de Cumeeira San Miguel. Azores. Lagoa das sete cidades
Lagoa das sete cidades.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/100s f/11 ISO125


Azores. Mosteiros. piscina natural. playa volcánica San Miguel
Paraiso.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/10 ISO125


Azores. Mosteiros. piscina natural. playa volcánica San Miguel
Mosteiros
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/11 ISO125


Azores. Mosteiros. piscina natural. playa volcánica. San Miguel
Piscinas de Mosteiros
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/200s f/10 ISO125


Azores. Mosteiros. punta ferreria. San Miguel
Ponta Ferreria.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/250s f/11 ISO125


Ponta ferraria Azores San miguel termas acantilados
A forza do mar.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/500s f/11 ISO125


San miguel Azores Ruta Lagoas empadadas Lagoa Eguas crater
Entre o volcán o mar e o ceo.
Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/800s f/22 ISO125


San miguel Azores Ruta Lagoas empadadas Lagoa Egua crater caldeira
Lagoa das Eguas.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/100s f/11 ISO125


San miguel Azores Ruta Lagoas empadadas Lagoa Eguas crater caldeira
Intres únicos.
Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/125s f/16 ISO125



Ver Sao Miguel en tres días é misión imposible, polo extenso, e sobre todo polo tempo cambiante das azores: podes pasar de un sol radiante a unha névoa espesa en cuestión de minutos. Ou en cuestión de metros, xa que as partes altas das illas acostuman a reter nubes. Isto condiciona moito o que podes ver ou o que non. Pode haber sol na costa, e subir a un mirador nun volcán e non ver máis aló da varandilla. Nós plantexamos a visita dividindo a illa en tres. Oeste - Centro - Leste, e ir xogando con ir a un sitio ou a outro según a climatoloxía.
O primeiro día en Sao Miguel foi o único que tivemos completamente soleado dos dez que estivemos en Azores. De inicio, pasamos pola lagoa do Corvo, pequena e tranquila. Resulta ser un espello onde se reflexan as arbores que a rodean. De esta lagoa, sae un sendeiro-pista que leva ao famoso miradoiro da Grota do Inferno. Como é moi coñecido, fumos cedo. Maila que neste caso ao que madruga, deus non lle axuda, xa que o garda abriu o paso dos coches pola pista cando xa levabamos uns centos de metros camiñados. O miradoiro fai honra á sua fama, tanto en beleza como en número de visitantes. Ten unhas vistas impresionantes da Lagoa das Sete Cidades e da Lagoa de Santiago, co mar ao fondo. Cara o sur sae un pequeno sendeiro que leva a outro miradoiro, dos que non teñen varandilla, máis auténticos. Fixemos ben en madrugar, cando marchabamos o miradoiro era un rebumbio. Tamén hai outro sendeiro hacia o Norte que leva a outro cumio-mirador sen nome, e a unha pista que bordea a caldeira. Nós non vimos ese sendeiro e tentamos chegar ao cumuio refacendo o camiño e metendo o coche nunha pista, ata que desistimos e continuamos a pe.
Tras disfrutar das vistas, voltamos ao coche e continuamos dando a volta polo alto á Caldeira da Lagoa das Sete Cidades, pasando polos seus numerosos miradoiros. Esta caldeira é un dos tres estratovolcans da illa. O lago do seu interior está dividido en dous por un pequeno paso, que separa a Lagoa Verde da Lagoa Azul, chamadas así porque cada unha reflexa a luz do sol en diferente cor. O crater ten varios km de contorna e centos de metros de profundidade. Para facer toda a volta da caldeira pola beira dodo crater, hai que ir por pista de terra. O Percorrido resultaría unha ruta de senderismo de vinte pico km con espectaculares vistas durante todo o traxecto. Sería ideal para facer en BTT. Pero non tiñamos nin bici nin tempo, así que metimos o coche pola pista. As veces non estaba moi ben o piso, e tiña pendientes fortes por momentos. Non metería o coche con auga. Adiantamos a moitos senderistas amodiño para non levantarlles po. Sentimonos un pouco vagos, pero tiñamos que aproveitar o tempo. E curiosa a sensación de circular pola arista do volcán entre o mar e un crater inundado. Rematamos a “tournée” no espectacular mirador de Cumeeiros.
De Cumeeiros hai estrada asfaltada ata a costa, e baixamos ata Mosteiros, onte hai unhas preciosas piscinas naturais entre as formas que deixou a lava ao solidificarse no mar. Non ia moita calor, pero bañarse ahí é ben curioso. Como na praia das Furnas, estás nunha bañeira tranquila mentres o mar está a bater fora. En Mosteiros hai unha praia de area volcánica ben bonita, con formas de pedras curiosas e mar bastante picada.
De ahí, a Ponta Ferraria. O punto máis ao Oeste da illa. Paseo entre formas volcánicas e cantís negros.
E para rematar o día, fixemos parada na ruta das lagoas empadadas. Preciosas coa luz previa ao solpor. O carreiro continúa bordeando un humedal que leva ata a Caldeira da Eguas. Inundada tamén, pero con pouca auga. Un crater cuberto de vexetación e profundo, cunha altura suficiente como para disfrutar da paisaxe verde e estar tirado relaxandose contemplando o mar e as ladeiras da illa. Outra vantaxe de comezar a ruta tarde, ademáis da luz, foi estar absolutamente sos. Son as recompensas dos lugares aos que non se accede en coche, eses intres únicos.

Máis publicacións sobre Azores, aquí
-x-
Ver Sao Miguel en tres días es misión imposible, por lo extenso, y, sobre todo, por el tiempo cambiante de las Azores: Se puede pasar de un sol radiante a una niebla espesa en cuestión de minutos. O en cuestión de metros, ya que las partes altas de las islas suelen retener nubes. Esto condiciona mucho lo que puedes ver y lo que no. Puede haber sol en la costa y subir a un mirador en un volcán y no ver más allá de la varandilla. Nosotros planteamos la visita dividiendo la isla en tres. Oeste – Centro – Este, e ir jugando con ir a un sitio o a otro según la climatología.
El primer día en Sao Miguel fue el único que tuvimos completamente soleado de los diez que estuvimos en Azores. Empezamos visitando la Lagoa do Corvo, pequeña y tranquila. Resulta ser un espejo donde se reflejan los arboles que la rodean. Desde esta laguna, sale un sendero – pista que lleva al famoso mirador de la Grota do Inferno. Como es muy conocido, fuimos temprano. Pero en este caso al que madruga, dios no le ayuda, ya que el guardia abrió el paso a los coches por la pista cuando ya llevábamos unos cientos de metros caminados. El mirador hace honra a su fama, tanto en belleza como en número de visitantes. Tiene unas vistas impresionantes de la Lagoa das Sete Cidades, y de la Lagoa de Santiago, con el mar al fondo. Hacia el sur sale un pequeño sendero que lleva a otro mirador,  de los que no tienen varandilla, más auténticos. Hicimos bien en madrugar, cuando marchábamos el mirador era un alboroto de gente. También hay un sendero hacia el norte que lleva otra cumbre-mirador sin nombre, y conduce a una pista que rodea la caldera. Nosotros no vimos el sendero, e intentamos llegara a la cumbre rehaciendo el camino y metiendo el coche por una pista, hasta que desistimos y continuamos a pie.
Despues de disfrutar de las vistas, volvimos al coche y continuamos dando la vuelta a la caldera de la Lagoa das Sete Cidades desde lo alto, pasando  por sus numerosos miradores. Esta caldera es uno de los tres estratovolcanes de la isla. El lago de su interior está dividido en dos por un pequeño paso, que separa la Lagoa Verde de la Lagoa Azul, llamadas así poruqe cada una refleja la luz del sol con diferente color. El crater tiene varios km de contorno, y cientos de metros de profundidad. Para hacer toda la vuelta a la caldera por el borde del crater, hai que ir por pista de tierra. El recorrido resultaría una ruta de senderismo de unos 20 km, con espectaculares vistas durante todo el trayecto. Sería ideal para BTT. Pero como non tiñamos nin bici nin tempo, decidimos meter el coche por la pista. A veces no estaba bien el piso, y tenía pendientes fuertes por momentos. No iria en coche por ahí con agua. Adelantamos a varios senderistas despacio para no levantarles polvo. Nos sentimos un poco vagos, pero teníamos que aprovechar el tiempo. Es curiosa la sensación de circular por la arista del volcán entre el mar y un crater inundado. Terminamos la “tournée” en el esplendido mirador de Cumeeiros.
Desde Cumeeiros hay una carretera asfaltada hasta la costa, y por ella bajamos hasta Mosteiros, donde hay unas preciosas piscinas naturales entre las formas que dejó la lava al solidificarse en el mar. No hacía mucho calor, pero bañarse ahí era muy curioso. Como en la playa de las Furnas, estás en una bañera tranquila mientras el mar esta batiendo fuera. En Mosteiros hay también una playa de arena volcánica muy bonita, con formas de piedras curiosas y el mar bastante picado
Desde ahí, a Ponta Feraria. El punto más al oeste de la isla. Paseo entre formas volcánicas y acantilados negros.
Y para terminar el día, hicimos parada en la ruta de las Lagoas Empadadas. Preciosas con la luz previa a la puesta de sol. El camino continúa bordeando un humedal que lleva hasta la Caldera de Eguas. Inundada también, pero con poca agua. Un crater cubierto de musgo y profundo, con una altura suficiente como para disfrutar del paisaje verde y estar tirado relajandose contemplando el mar y las laderas de la isla. Otra ventaja de empezar la ruta tarde, además de la luz, fue estar absolutamente solos. Son las recompensas de los lugares a los que no se accede en coche, esos momentos únicos.

Más publicaciónes sobre Azores, aquí  

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Illa de Mallorca

Entre os ariscos cabos do norte e a apacible costa do sur, Mallorca ten unha gran variedade de paisaxes Augas turquesas, calas pequenas como a des Moro, areais grandes como Es Trenc, Campos, muiños, pobos autóctonos que ainda resisten inexpugnables ao especulador invasor, cantís como os de Formentor, as montañas da Tramuntana, o barrio histórico de Palma...  Caló des Moro Cabra salvaxe mallorquina Far des Cap de ses Salines Cap de Ses Salines Llombards Cala Mondragó Treboada sobre Pollença Embarcadoiro de Cala S'Almunia Almendros Es Trenc Estas fotos son de Marzo, coincidindo ademáis con temporal e tormentas. Augas revoltas e praias cubertas de picas de piñeiro. Non reluce tanto como no vran. pero é moito máis tranquilo. Probablemente semelle máis á Mallorca verdadeira.

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí