Saltar ao contido principal

El Caminito del Rey


"El Caminito del Rey" atravesa o desfiladero dos Gaitanes, na Málaga interior. É unha pasarela incrustada nas paredes verticais que rematan no río Guadalhorce, con tramos de bastante altura.

-x-

El caminito del rey atraviesa el desfiladero de los Gaitanes, en la málaga interior. Es  una pasarela incrustada en las paredes verticales que  terminan en el río Guadalorce, con tramos de bastante altura.


El caminito del rey desfiladero gaitanes chorro guadalorce

El caminito del rey desfiladero gaitanes chorro guadalorce

El caminito del rey desfiladero gaitanes chorro guadalorce


El caminito del rey desfiladero gaitanes chorro guadalorce

El caminito del rey desfiladero gaitanes chorro guadalorce

El caminito del rey desfiladero gaitanes chorro guadalorce

El caminito del rey desfiladero gaitanes chorro guadalorce


El caminito del rey desfiladero gaitanes chorro guadalorce

Instalouse en 1901 como camiño de servizo na construcción dos embalses do Guaitanejo e do Chorro. Era necesario unir ambas obras polo desfiladero para paso de traballadores e materiais. O principio eran unhas taboas colgadas, pero o enxeñeiro xefe, un tal Benjumea , gostaba das paisaxes impresionantes que ofrecía e decidiu adecentar a paasarela.
Na inauguración do embalse, o Rei Alfonso XIII, según a versión oficial e monárquica, tivo a valentía de crúzar o desfiladeiro enteiro, baixo choivas torrenciales. Asombrados pola sua osadía, os que presenciaron tal fazaña, deronlle a pasarela o nome que ten: "El caminito del rey". O certo é que hai outras versión que din que simplemente deu uns pasos. O que é seguro é que o rei andaba por alí aquel día.

Co paso dos anos, sen mantemento, o camiño deteriorouse. Quedou sen barandillas e mesmo sen base que pisar. Estragouse tanto que pasou de ter glamour monárquico a ser un reto para escaladores e  excursionistas con ganas de emocións fortes. De feito houbo varios accidentes mortáis. No ano 2000, tras coincidir varias mortes de xente que tentaba facer o Caminito del Rey, a Junta de Andalucía dixo basta, e dinamitou as entradas para impedir o acceso. Ademáis, impuxeronse altas multas para quen tentase cruzalo. No 2014 empezaron a restáuralo e abriu o público en 2015.

Xa antes de abrir ao público, o Caminito del Rey era famoso pola súa lenda negra e a sua espectacularidade. Na parte máis escarpada, a restauración circula por enriba da pasarela orixinal, co que se pode apreciar o perigoso que era

Hoxe en día é un gran reclamo turístico, hai que reservar para entrar, e percorrelo é completamente seguro. Perdeu esa lenda de aventura, pero tamén así pode gozar todo o mundo de fermosas paisaxes colgado das enormes paredes do desfiladeiro dos Gaitanes.

-x-

Se instaló en 1901 como camino de servicio en la construcción de los embalses del Guaitanejo y del Chorro. Era necesario unir ambas obras por el desfiladero para el paso de trabajadores y materiales. En un principio, eran unas tablas colgadas, pero al ingeniero jefe, un tal Benjumea, le encantaban los paisajes impresionantes  que ofrecía y decició adecentar  la pasarela.

En la inauguración del embalse, el Rey Alfonso XIII, según la versión oficial y monárquica, tuvo la valentía de cruzar el desfiladero entero, bajo lluvias torrenciales. Asombrados por su osadía , los que presenciaron tal azaña, le dieron a la pasarela el nombre que tiene: el caminito del Rey.  Aunque tambíen hay otras versiones que dicen que simplemente dio unos pasos por las tablas. Lo que es seguro es que el rey estaba por allí  aquel día.

Con el paso de los años, sin mantenimiento, el camino se deterioró. Quedó sin barandillas y mismo sin base que pisar. Se estropeó tanto que pasó del glamour monárquico a ser un reto para escaladores y excursionistas aventureros con ganas de emociones fuertes. De hecho, hubo varios accidentes mortales. En el año 2000, tras coincidir varias muertes de gente que intentaba hacer el caminito del rey, la Junta de Andalucía dijo "basta", y dinamitó las entradas para impedir el acceso. Además, se establecieron altas multas para quien intentase cruzar el camino. En el año 2014 se empezó su restauración, y se abrió al público en 2015.

Ya antes de abrir al público, el Caminito del Rey era famoso por su leyenda negra y su espectacularidad. En la parte más escarpada, la restauración transcurre por encima del camino original, con lo que se puede apreciar lo peligroso que era. 

Hoy en día es un gran reclamo turístico, hay que reservar para entrar, y recorrerlo es completamente seguro. Perdió esa leyenda épica de aventura, pero también  de esta forma todo el mundo puede disfrutar de este hermoso paisaje, colgado de lasa paredes del desfiladero de los Gaitanes.

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....