Saltar ao contido principal

Ciudad Perdida Teyuna

 Fotos do acceso e visita a Ciudad Perdida Teyuna (Colombia)


Consiste nunha serie de plataformas circulares (máis de 140), situadas no medio da selva da Serra Nevada, onde se asentaron as tribus Teyuna. Nas plataformas construían as súas vivendas en madeira e Arcilla (obviamente non queda nada delas) Chegaron a vivir ata 2000 habitantes. 

Máis entradas de Colombia Aquí

Amencer

Considerase o Machu Pichu colombiano, aínda que é bastante máis antigo, e bastante máis grande que o asentamento peruano.

Foi descuberta sobre 1976, e Ainda quedan partes da cidade por explorar.


Sempre tiven ganas de realizar este "trekking". Dende que escoitara a Jon Sistiaga na radio falando del.


Pasaron anos dende que souben da ruta, e probablemente agora sexa máis doada e esté máis explotada. Construíronse pontes e agrandaronse carreiros.

Pero a dificultade segue sendo a mesma, máis que o desnivel acumulado (que o ten) as condicions de humidade e calor, que fan perder moita auga e sentir o corpo sudado en todo momento. E hai que seguir vadeando algún que outro río.

Detalles da ruta, no Wikiloc.



O feito de ter que camiñar 4 días con bastante esforzo fai que se reduza moito o número de visitantes. Os campamentos onde se pernocta teñen capacidade para mais de 200 persoas. Cando eu fixen a ruta eramos uns 30. Imaxino por ser época de choivas, que complica un pouco o traxecto. Polas diferencias de ritmo entre os grupos, a visita ao sitio arqueolóxico foi practicamente en soidade.



Antes de ser descuberta a Cidade perdida, moitas extensións da selva eran plantaciones de coca. O presidente Uribe Vélez, presionado polos USA, comezou a fumigar os cultivos. 



Ante as protestas das comunidades indíxenas, pasaron a romper as plantas a machete, xa que a fumigación indiscriminada envenenaba outras presentacións e especies, ademais de contaminar o auga dos ríos.


Pero según din, o que rematou por erradicar os cultivos de coca intensivos na Sierra Nevada foi o turismo xerado pola ruta a Ciudad Perdida

Poblado Teyuna

Tampouco teño datos para confirmar ou desmentir.

Follas de Coca

Algúns propietarios de campamentos antes eran terratenientes de cultivos de coca. 



Cambiaron a un modelo de negocio con menos sobresaltos.


O que fai particular esta ruta, ademais da visita ao Monumento, e que pasa polos territorios das comunidades indíxenas Teyuna, que son catro: Wiwa, Kogui, Arughako, Kankuamo.


Coas suas diferenzas, todas visten de branco, a cor da pureza.

Son sociedades más que hai un líder político e un líder espiritual, chamado Mamu.
Os roles están repartidos por xénero. 

Os homes adícanse a meditar mentres mascan follas de coca, e "escribir" os seus pensamentos impregnando, con axuda dun pau, cal unha cabaza chamada "Poporo", que lles é entregada tras un ritual. 

A mestura entre cal e saliva coca vai xerando unha forma cilíndrica, que se considera a escritura do seu pensamento.


As mulleres tecen bolsas para que os homes porten as follas de coca. Tal e como contan eles, están plasmando o seu pensamento na tela. Sacan o fío das plantas, e a color tamén.


As comunidades indíxenas chegaron a un acordo co goberno e coas axencias para permitir a existencia da ruta a cidade perdida.

A sua cultura é patrimonio da humanidade, e ten a dificultade para preservala que non presenta escritura.


Non son moi de falar cos turistas. Non se mesturan moito. De feito, tampouco se queren mesturar entre comunidades diferentes.

Para os indíxenas, eles/as son persoas importantes, e viven solo do que Lles da a natureza. Cultivan, crían animais, e recollen auga. 


Constrúen cos materiales que teñen arredor.  Non necesitan ao resto dos humanos e as suas comodidades. 

Se evitamos velos dende o punto de vista occidente-centrista, posiblemente sexan máis felices ca nos tendo todo o que teñen.


Todo ten os seus contrapuntos, xa que se esto fose completamente certo, non nos venderían pulseras nin figuras. Tampouco vería nenos de non máis de 8 anos tirando dunha mula que porta un turista que non quere subir a pé. 
Tardes de treboada na selva

Nin habería lixo tirado arredor de certos campamentos indíxenas. 


Son cousas que vin, pero que tampouco teñen por qué ser xeralizadas. 


En todas as sociedades hai niveles de ética, educación e civismo. 


Non nos fai a nos mellores, nin moito menos. Pero creo que sempre hai que ter un punto de vista crítico, e empático, non vou deixar de sentirlles admiración por eso.

Escalóns de chegada a Cidade Perdida


Premio do Trekking: A cidade Perdida Teyuna

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Illa de Mallorca

Entre os ariscos cabos do norte e a apacible costa do sur, Mallorca ten unha gran variedade de paisaxes Augas turquesas, calas pequenas como a des Moro, areais grandes como Es Trenc, Campos, muiños, pobos autóctonos que ainda resisten inexpugnables ao especulador invasor, cantís como os de Formentor, as montañas da Tramuntana, o barrio histórico de Palma...  Caló des Moro Cabra salvaxe mallorquina Far des Cap de ses Salines Cap de Ses Salines Llombards Cala Mondragó Treboada sobre Pollença Embarcadoiro de Cala S'Almunia Almendros Es Trenc Estas fotos son de Marzo, coincidindo ademáis con temporal e tormentas. Augas revoltas e praias cubertas de picas de piñeiro. Non reluce tanto como no vran. pero é moito máis tranquilo. Probablemente semelle máis á Mallorca verdadeira.

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí

Ortigueira e arredores

Antes,  Ortigueira era coñecida polo seu festival. Agora,  coñecese polo seu festival, e por un banco. Porén,  Ortigueira e arredores sempre tiveron moito máis. Loiba Fuciño do Porco Luz do Norte Estaca de Bares Septentrional Herbeira Garita 613 metros sobre o nivel do mar Estrada DP-2205   Fotos tomadas en O Vicedo, Mañón, Ortigueira e Cariño.