Saltar ao contido principal

Ciudad Perdida Teyuna

 Fotos do acceso e visita a Ciudad Perdida Teyuna (Colombia)


Consiste nunha serie de plataformas circulares (máis de 140), situadas no medio da selva da Serra Nevada, onde se asentaron as tribus Teyuna. Nas plataformas construían as súas vivendas en madeira e Arcilla (obviamente non queda nada delas) Chegaron a vivir ata 2000 habitantes. 

Máis entradas de Colombia Aquí

Amencer

Considerase o Machu Pichu colombiano, aínda que é bastante máis antigo, e bastante máis grande que o asentamento peruano.

Foi descuberta sobre 1976, e Ainda quedan partes da cidade por explorar.


Sempre tiven ganas de realizar este "trekking". Dende que escoitara a Jon Sistiaga na radio falando del.


Pasaron anos dende que souben da ruta, e probablemente agora sexa máis doada e esté máis explotada. Construíronse pontes e agrandaronse carreiros.

Pero a dificultade segue sendo a mesma, máis que o desnivel acumulado (que o ten) as condicions de humidade e calor, que fan perder moita auga e sentir o corpo sudado en todo momento. E hai que seguir vadeando algún que outro río.

Detalles da ruta, no Wikiloc.



O feito de ter que camiñar 4 días con bastante esforzo fai que se reduza moito o número de visitantes. Os campamentos onde se pernocta teñen capacidade para mais de 200 persoas. Cando eu fixen a ruta eramos uns 30. Imaxino por ser época de choivas, que complica un pouco o traxecto. Polas diferencias de ritmo entre os grupos, a visita ao sitio arqueolóxico foi practicamente en soidade.



Antes de ser descuberta a Cidade perdida, moitas extensións da selva eran plantaciones de coca. O presidente Uribe Vélez, presionado polos USA, comezou a fumigar os cultivos. 



Ante as protestas das comunidades indíxenas, pasaron a romper as plantas a machete, xa que a fumigación indiscriminada envenenaba outras presentacións e especies, ademais de contaminar o auga dos ríos.


Pero según din, o que rematou por erradicar os cultivos de coca intensivos na Sierra Nevada foi o turismo xerado pola ruta a Ciudad Perdida. 

Poblado Teyuna

Tampouco teño datos para confirmar ou desmentir.

Follas de Coca

Algúns propietarios de campamentos antes eran terratenientes de cultivos de coca. 



Cambiaron a un modelo de negocio con menos sobresaltos.


O que fai particular esta ruta, ademais da visita ao Monumento, e que pasa polos territorios das comunidades indíxenas Teyuna, que son catro: Wiwa, Kogui, Arughako, Kankuamo.


Coas suas diferenzas, todas visten de branco, a cor da pureza.

Son sociedades más que hai un líder político e un líder espiritual, chamado Mamu.
Os roles están repartidos por xénero. 

Os homes adícanse a meditar mentres mascan follas de coca, e "escribir" os seus pensamentos impregnando, con axuda dun pau, cal unha cabaza chamada "Poporo", que lles é entregada tras un ritual. 

A mestura entre cal e saliva coca vai xerando unha forma cilíndrica, que se considera a escritura do seu pensamento.


As mulleres tecen bolsas para que os homes porten as follas de coca. Tal e como contan eles, están plasmando o seu pensamento na tela. Sacan o fío das plantas, e a color tamén.


As comunidades indíxenas chegaron a un acordo co goberno e coas axencias para permitir a existencia da ruta a cidade perdida.

A sua cultura é patrimonio da humanidade, e ten a dificultade para preservala que non presenta escritura.


Non son moi de falar cos turistas. Non se mesturan moito. De feito, tampouco se queren mesturar entre comunidades diferentes.

Para os indíxenas, eles/as son persoas importantes, e viven solo do que Lles da a natureza. Cultivan, crían animais, e recollen auga. 


Constrúen cos materiales que teñen arredor.  Non necesitan ao resto dos humanos e as suas comodidades. 

Se evitamos velos dende o punto de vista occidente-centrista, posiblemente sexan máis felices ca nos tendo todo o que teñen.


Todo ten os seus contrapuntos, xa que se esto fose completamente certo, non nos venderían pulseras nin figuras. Tampouco vería nenos de non máis de 8 anos tirando dunha mula que porta un turista que non quere subir a pé. 
Tardes de treboada na selva

Nin habería lixo tirado arredor de certos campamentos indíxenas. 


Son cousas que vin, pero que tampouco teñen por qué ser xeralizadas. 


En todas as sociedades hai niveles de ética, educación e civismo. 


Non nos fai a nos mellores, nin moito menos. Pero creo que sempre hai que ter un punto de vista crítico, e empático, non vou deixar de sentirlles admiración por eso.

Escalóns de chegada a Cidade Perdida


Premio do Trekking: A cidade Perdida Teyuna

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.
Ler máis

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.
Ler máis

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...
Ler máis

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...
Ler máis

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....
Ler máis