Ollar pola fiestra

  Hai un par de anos fun de viaxe en familia a este pequeno pobo de Aragón.  Pequeno pero ben coñecido. E con xustiza, porque me pareceu moi bonito.  Non fumos nunha época do ano de moita masificación. Así que non sei como se pone en temporada alta.  Porque moitos destos pobos con tanto encanto as veces acaban convertidos en parques temáticos.  Agardo que a pesar de ser un fermosisimo escenario medieval, os seus barrios e veciñanza non sufran a xentrificación.  Nos arredores hai castelos e múltiples miradoiros onde se poden ver buitres.  E bosques de piñeiros que non teñen fin.  A verdade é que me gustou moito.

  A verdade é que non sigo demasiado este festival.  Normalmente acostumo a estar fora e poucos anos me coincide poder velo.  Cando era no casco vello e no centro de Vigo resultabame algo agobiante.  Agora que moitas probas / eventos están trasladados en Samil, se me coincide sen estar fora intento ir.  É complicado sacarlle fotos a estas máquinas en acción en plena competición, hai que ter sorte co sitio. Soe ser mellor durante as probas que durante a propia competición.

  Subida clásica a este emblemático pico.   Dende Torrebarrio, preto de San Emiliano.  Nos poucos máis de dez quilometros subense e baixan máis de mil metros de desnivel.  Pero paga a pena, porque a paisaxe é ben fermosa.  Tanto da parte leonesa coma no collado Ronzón, onde se xunta coas rutas que veñen de Tuiza, en Asturias. Como era sábado de ponte, era un pouco berbena de xente.  O que me pon algo nervioso sobre todo cando hai zonas de pouco paso que poden estar expostas.  Por sorte na Peña Ubiña solo hai un par de sitios nos que ocorre esto.  Eso si, o de estar en intimidade no cumio, imposible.  Ao ser unha montaña bastante illada, as vistas son impresionantes en todas direccións.  E o cresteo é moi chulo tamén.  Por sorte as nubes que apareceron non chegaron a descargar e tivemos a baixada en paz.