Saltar ao contido principal

Tes kiwis??

Tes kiwis??
Esta pregunta ven sendo escoitada pol@s fill@s das derradeiras xeracións, cando chega Outubro ou Novembro. Quen máis quen menos, todas sabemos de algún coñecido ou familiar que busca consumidor de kiwis, porque non da abasto cos recollidos da finca.
Os kiwis ("quibis", como dicimos no sur, ou "quigüis" como din máis ao norte) chegaron as plantacións de Galicia na década dos 90. Principalmente no Baixo Miño, pero tamén no Morrazo ou no Salnés. Ao ser fruta exótica, e con boa prensa polas suas propiedades, animou a moita xente a plantalos. Ainda que trala caída do seu prezo, anos despois, moitos cultivos volveron a cubrirse de viñas. Ainda así, tanto en pequenas parcelas particulares como en produccions de varias hectareas, o kiwi segue producindose. E dase ben nás rías baixas. De feito Galicia é o principal productor da península.
E chegado o outono, hai que comelo. Que se non se pocha. Sexan redondiños perfectos ou deses amorfos que que parecen dous kiwis unidos, e que non se atopan nas froiterias. Sexan verdes radiactivos, ou de cor máis apagada, sexan ácidos ou maduros.
Ano tras ano, seguiremos escoitando:
Tes kiwis????
Pois toma, leva pra casa.


Tienes kiwis??
Esta pregunta viene siendo escuchada por l@s hij@s de las últimas generaciones, cuando llega Octubre o Noviembre. Quien más quien menos, tod@s sabemos de algún conocido o familiar que busca algún consumidor de kiwis, porque no consigue abarcar todos los recogidos en su finca.
Los kiwis (“quibis”, como decimos en el sur, o “quigüis”, como dicen más al norte) llegaron a las plantaciones de galicia en la década de los 90. Principalmente en el Baixo Miño,  pero también en el Morrazo o en el Salnés. Al ser fruta exótica, y con buena prensa por sus propiedades, mucha gente se animó a plantarlos. Aunque despues de la caida de su precio, años despues, muchos cultivos volvieron a cubrirse de viñas. Aun así, tanto en pequeñas parcelas como en producciónes de varias hectáreas, el kiwi se sigue produciendo. Y se da bien en las Rias Baixas. De hecho, Galicia es el principal productor de la peninsula.
… Y llegando el otoño, hay que comerlo. Que si no se estropea. Sean redonditos perfectos o de esos que son amorfos que parecen dos kiwis unidos, y que no se ven en las fruterías. Sean verdes radiactivos o de color más apagado. Estén super ácidos, o con sabor maduro…
Año tras año, seguiremes escuchando:
Tienes kiwis?
Pues toma, llévate estos para casa.

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.
Ler máis

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.
Ler máis

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...
Ler máis

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...
Ler máis

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....
Ler máis