Saltar ao contido principal

Valaquia



Depresión Colectiva

Voar

Campos de Xirasol

Campos de Millo

O gran Danubio

Fin da primavera

Recados


Campos de Valaquia

Valaquia é unha extensa chaira. De cando en vez aparece algún montículo, ou algun conxunto de silos de millo (moitos abandoados), pero normalmente a vista remata sen atopar nada na lonxanía. 
É unha Castela sen castelos. Está cuberta por completo polas plantacións de monocultivo de Xirasol e millo colectivizadas pola dictadura de Ceaucescu, para alimentar a poboación e os animais. De cando había pleno empleo pero con represión. 

Ainda que o réxime finalmente acabou exportando a colleita para pagar a débeda externa, abocando ao pobo a cartillas de racionamento. Agora, trala privatización xeralizada, alternanse minifundios con grandes explotacións privadas. 

Valaquia é unha extensa Chaira de campos de cultivo, unha Castela sen castelos. Un viaxe ao pasado

Unha boa forma de facerse unha idea da inmensidade homoxénea de Valaquia é cruzandoa en coche. Circulando polas súas rectas infinitas. Atravesando cultivos e disfrutando coas diferentes cores do campo. Pasando por pobos nos que a unica via asfaltada é a carretera. 

Vendo tractores e maquinaria agricola moderna e prehistórica.  Reducindo a marcha detrás de carros tirados por cabalos. Agardando pacientemente nos cruces co tren a nivel. A verdade é que non ten ningún punto concreto de gran interese, pero resulta un atractivo viaxe ao pasado.

-x-

Valaquia es una extensa llanura. De vez en cuando aparece algún montículo, o algún conjunto de silos de maiz (muchos de ellos abandonados), pero normalmente la vista termina sin encontrar nada en la lejanía.
Es una Castilla sin castillos. Está cubierta por completo por las plantaciones de monocultivo de Girasol y maiz, colectivizadas por la dictadura de Ceaucescu, para alimentar población y animales. De cuando había pleno empleo pero con represión.

El régimen, finalmente acabó exportando la cosecha para pagar la deuda externa, abocando al pueblo a cartillas de racionamiento. Ahora,  tras la privatización generalizada, se alternan minifundios con grandes explotaciones de empresas.

Valaquia es una extensa llanura, como una Castilla sein castillos. Un viaje al pasado.

Una buena forma de hacerse una idea de la inmensidad  homogénea de Valaquia es cruzandola en coche. Circulando por sus rectas infinitas. Atravesando cultivos y disfrutando con los coloeres diferentes del campo. Pasando por pueblos en los que la única vía asfaltada es la carretera. 

Viendo tractores y maquinaria agrícola moderna y prehistórica. Reduciendo la marcha detrás de los carros tirados por caballos. Esperando pacientemente en los cruces de tren a nivel con barrera. La verdad  es que no tiene ningún punto concreto de gran interés, pero resulta un atractivo viaje al pasado.

Publicacións populares deste blog

Peña Ubiña

  Subida clásica a este emblemático pico.   Dende Torrebarrio, preto de San Emiliano.  Nos poucos máis de dez quilometros subense e baixan máis de mil metros de desnivel.  Pero paga a pena, porque a paisaxe é ben fermosa.  Tanto da parte leonesa coma no collado Ronzón, onde se xunta coas rutas que veñen de Tuiza, en Asturias. Como era sábado de ponte, era un pouco berbena de xente.  O que me pon algo nervioso sobre todo cando hai zonas de pouco paso que poden estar expostas.  Por sorte na Peña Ubiña solo hai un par de sitios nos que ocorre esto.  Eso si, o de estar en intimidade no cumio, imposible.  Ao ser unha montaña bastante illada, as vistas son impresionantes en todas direccións.  E o cresteo é moi chulo tamén.  Por sorte as nubes que apareceron non chegaron a descargar e tivemos a baixada en paz.

A Devesa de Rogueira

Teixos, bidueiros, carballos, castiñeiros, piñeiros, acivros... A Devesa de Rogueira, en Folgoso do Courel, é un dos patrimonios naturais máis importantes que temos en Galicia. É un bosque único. A devesa de Rogueira As porteiras da Devesa Ata onde chega a nevoa Subindo pola Rogueira Bosque Verde T enebras da devesa Bosque branco Frozen Bidueiro Branco Pico Formigueiros sobre a devesa Bosque de fadas Moreda Bágoas do teixo Dentro da Devesa, avanzando superando o elevado desnivel, rodeado das súas árbores, un ten a sensación de estar nun conto de fadas, meigas, magos, ou trasnos. Absorbido polas árbores. Verdes saindo da aula da naureza de Moreda, e brancas asi que se sobrepasan os mil metros. Impresiona ver a nevoa (máis ben as nubes) colarse entre as follas das arbores.  As fotos son de Maio, pero luce moito máis en outono, co seu festival de cores, ou máis dentro do vran, cando o castiñe...

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

Justine

 Antes, as borrascas chamábanse todas "temporal" Agora, como teñen nome, tomamos conciencia da cantidade delas que entran no continente pola nosa costa. Algunhas delas nin nos enteramos de que pasan. E da maioría esquecémonos despois de que se vaian cara o interior. Justine foi unha destas últimas. Non foi a que trouxo máis refachos de vento este ano. Nin a que descargou máis auga. Nin a que provocou especiales estragos. O único que tivo de especial foi que coincidín con ela cando chegou. Na súa entrada en Vigo, atopámonos ante o mar. Ela cos seus ventos e eu coa cámara. Coincidimos ata que empezou a descargar en serio. Nese momento deixeina sola.

O Marisquiño

  A verdade é que non sigo demasiado este festival.  Normalmente acostumo a estar fora e poucos anos me coincide poder velo.  Cando era no casco vello e no centro de Vigo resultabame algo agobiante.  Agora que moitas probas / eventos están trasladados en Samil, se me coincide sen estar fora intento ir.  É complicado sacarlle fotos a estas máquinas en acción en plena competición, hai que ter sorte co sitio. Soe ser mellor durante as probas que durante a propia competición.