Saltar ao contido principal

O derradeiro paseo da Fada

De cando a fada do Paseo Alfonso decidiu visitar por derradeira vez Elduayen, antes de que un túnel cambiase Vigo.


Seica fai un par de días, ao amencer, antes de que a cidade espertase,  a fada que sobrevoa o paseo de Alfonso ao lombo do seu Dragón decidiu deixar a montura da besta, e baixar ao chan.
Necesitaba dar un derradeiro paseo polos seus dominios. Quería velos unha última vez tal e como os coñecía.

Dirixiu os seus pasos a través de Elduayen, unha das rúas máis fermosas de Vigo, pero ao mesmo tempo das menos valoradas. Camiñaba con melancolía. A inminente construcción dun túnel vai mutilar a vía con longas e estruendosas ramplas, onde estarán entrando e saindo buses, motos e coches, cos seus fumes e cos seus ruidos amplificados polo efecto de reverberación dos vomitorios.
 
VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
Melancolía en Elduayen


Ela sempre soñou voar enriba de nenos e nenas xogando; voar escoitando a xente nas terrazas compartindo tanto ledicias como problemas; voar sobre rebumbio saudable,  barullo do que non enturbia os pulmons; voar enriba de concertos, xuntanzas, eventos, de admiradores das cores saturadas do solpor... voar sobre vida, en definitiva. 

Pero non vai vir cumplido o seu soño. Ao revés.

Seguiu camiñando con tristura. Avistou a Porta do Sol, o único que se ia salvar da desfeita. De feito, liberar este espazo de vehículos é o argumento que xustifica a barbaridade. No canto de facer un gran lugar de convivencia, moito máis amplo, a cidade preferiu  manter so está praza a costa de estragar Elduayen, e condear o Paseo Alfonso ao paso dos coches. A fada era incapaz de entender como os seus cidadáns rexeitaron algo realmente grande para quedase so coas migallas, e esnaquizar o resto.


VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
As migallas da Porta do Sol


Estaba triste, porque os vigueses e viguesas decidiron entregarlle o seu espazo aos coches, e non as persoas. Condearona a voar en nubes de polución. Escolleron o ruido e o fume antes que mirarse ao espello das vilas sen tráfico. Algunhas ben preto. Preferiron soterrar por un pequeno tramo os vehículos, para non velos, pero non quixeron disminuir a sua cantidade. Consideraron que non valía a pena cambiar a mentalidade, ou buscar alternativas, porque moverse en coche é máis importante que ter espazos diversos, saudables e dinámicos. 


Sacrificaron os dominios da fada. Decidiron dividilos e facerlles unha ferida gris e profunda. Unha ferida grave, que nun futuro lonxano quizáis cure (a cidade rematará sendo para as persoas, non se pode nadar contra a corrente, maila que o narcisismo de algún llo impida ver). Pero estes cortes van tardar moitos, moitos anos en cicatrizar.

Proseguiu o paseo. Desesperanzada, chegou ata Policarpo Sanz, onde unha boca enorme engule-coches precederá ao Sereo. Mirouno. El tamén estaba triste. Pero non lle mantivo a mirada, baixou os ollos, negando, e deu volta
 

VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
A tristura do Sereo

Desfixo os seus pasos, melancólica. Ensimismada, case sen decatarse, chegou ao inicio do seu paseo, o Paseo de Alfonso, e atopouse coa súa veciña, a oliveira. Pensou que en vez de bicis, paseantes, patinetes, carros de bebé, a árbore estará rodeada polo tráfico. A cidade esqueceuse do seu símbolo.

Non a puido ollar moito tempo, e deulle as costas. Chorou. Bágoas de impotencia e  incomprensión, por non entender a decisión da sua benquerida sociedade viguesa. 

VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
As bágoas da fada

"Realmente cren que o progreso é iso?" Pensou.
Sentindose en certo modo traizoada, volveu enriba do dragón. Agarrou as riendas, espoleu ao animal fantástico e volveu a voar. Deulle as costas para sempre ao Vigo que puido ser e non foi.  
Continuou a súa viaxe eterna cara o solpor, e deixou atrás á cidade que non se quixo a si mesma.


VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion
Viaxe eterna cara o solpor

Ogallá esto sexa tan só un pesadelo da fada, porque cando nos deamos conta do que fixemos, xa será tarde. E estas fotos van tardar moitos anos en poder volver a facerse.

PS: Grazas á modelo, pola paciencia infinita de sempre, e por  facer de fada do Paseo Alfonso.  Fada que, neste caso, representa a todas e cada unha das persoas que sinten as desfeitas do patrimonio de Vigo, e que se sinten culpables por presencialas e non ser quen de paralas.


-x-


La historia de cuando el hada del paseo de Alfonso de Vigo decidió visitar por última vez Elduayen, antes de que un túnel cambiase Vigo.

Parece ser que hace un par de días, al amanecer, antes de que la ciudad despertase, el hada que sobrevuela el paseo de Alfonso sobre el lomo de su dragón decidió dejar la montura de la bestia, y bajar al suelo.
Necesitaba dar un último paseo por sus dominios. Quería verlos una última vez tal y como los conocía.

Dirigió sus pasos a través de Elduayen, una de las calles más bonitas de Vigo, y al mismo tiempo de las menos valoradas. Caminaba con melancolía. La inminente construcción de un túnel va a mutilar la calle con largas y estruendosas rampas, donde estarán entrando y saliendo buses, motos y coches, con sus humos y sus ruidos amplificados por el efecto de reverberación de los vomitorios.

Ella siempre soñó con volar por encima de niños y niñas jugando; volar escuchando a gente en las terrazas, compartiendo tanto alegrías como problemas; volar sobre barullo saludable, barullo del que no enturbia los pulmones; volar encima de conciertos, reuniones, eventos, de admiradores de los colores saturados de la puesta de Sol… Volar sobre vida, en definitiva.

Pero no va a ver cumplido su sueño. Al revés.

Siguió caminando con tristeza. Avistó la Puerta del Sol, lo único que se iba a salvar de este desastre. De hecho, liberar este espacio de vehículos es el argumento que justifica esta barbaridad. En lugar de hacer un gran lugar de convivencia, mucho más amplio, la ciudad prefirió mantener sólo esta plaza a costa de estropear Elduayen, y condenar el Paseo de Alfonso al paso de los coches. El hada era incapaz de entender cómo sus ciudadanos rechazaron algo realmente grande para quedarse sólo con las migajas, y destrozar el resto.

Estaba triste, porque los vigueses y viguesas decidieron entregarle su espacio a los coches, y no a las personas. La condenaron a volar sobre nubes de polución. Escogieron el ruido y el humo antes que mirarse al espejo de las poblaciones sin tráfico. Algunas bien cerca. Prefirieron enterrar por un pequeño tramo los vehículos, para no verlos, pero non quisieron disminuir su cantidad. Consideraron que no valía la pena cambiar la mentalidad, o buscar alternativas, porque moverse en coche es más importante que tener espacios diversos, saludables y dinámicos.

Sacrificaron los dominios del hada. Decidieron dividirlos y hacerles una herida gris y profunda. Una herida grave, pero que en un futuro lejano quizás cure (la ciudad acabará siendo para las personas, no se puede nadar contra corriente, aunque el narcisismo de alguno se lo impida ver). Pero estos cortes van a tardar muchos, muchos años en cicatrizar.

Prosiguió su paseo. Desesperanzada, llegó hasta Policarpo Sanz, donde una boca enorme engulle coches precederá al Sireno. Lo miró. El también estaba triste.Pero no le mantuvo la mirada, bajó los ojos, negando, y dio vuelta.

Deshizo sus pasos, melancólica. Ensimismada, casi sin enterarse, llegó al inicio de su paseo, el Paseo de Alfonso, y se encontró con su vecino el olivo. Pensó que en vez de bicis, patinetes, paseantes, carros de bebé, el árbol estará rodeada de tráfico. La ciudad se olvidó de su símbolo.

No la pudo mirar mucho tiempo, y le dio la espalda. Lloró. Lágrimas de impotencia e incomprensión, por no entender la decisión de su bienquerida sociedad viguesa.

“¿Realmente piensan que el progreso es esto?” Pensó.
Sintiéndose en cierto modo traicionada, volvió encima del dragón. Agarró las riendas, espoleó el animal fantástico y volvió a volar.
Le dio la espalda para siempre al Vigo que pudo ser y no fue.
Continuó su viaje eterna hacia la puesta de Sol, y dejó atrás la la ciudad que no se quiso a si misma.

Ojalá esto sea tan solo una pesadilla del hada, porque cuando nos demos cuenta de lo que hicimos, ya será tarde. Estas fotos van a tardar mucho tiempo en poder volver a hacerse.

PS: gracias a la modelo, por la paciencia infinita de siempre, por hacer de hada. Hada que, en este caso, representa a todas y cada una de las personas que sienten los desastres del patrimonio de Vigo, y que se sienten culpables por presenciarlos y no ser capaces de pararlos.

Publicacións populares deste blog

Peña Ubiña

  Subida clásica a este emblemático pico.   Dende Torrebarrio, preto de San Emiliano.  Nos poucos máis de dez quilometros subense e baixan máis de mil metros de desnivel.  Pero paga a pena, porque a paisaxe é ben fermosa.  Tanto da parte leonesa coma no collado Ronzón, onde se xunta coas rutas que veñen de Tuiza, en Asturias. Como era sábado de ponte, era un pouco berbena de xente.  O que me pon algo nervioso sobre todo cando hai zonas de pouco paso que poden estar expostas.  Por sorte na Peña Ubiña solo hai un par de sitios nos que ocorre esto.  Eso si, o de estar en intimidade no cumio, imposible.  Ao ser unha montaña bastante illada, as vistas son impresionantes en todas direccións.  E o cresteo é moi chulo tamén.  Por sorte as nubes que apareceron non chegaron a descargar e tivemos a baixada en paz.

A Devesa de Rogueira

Teixos, bidueiros, carballos, castiñeiros, piñeiros, acivros... A Devesa de Rogueira, en Folgoso do Courel, é un dos patrimonios naturais máis importantes que temos en Galicia. É un bosque único. A devesa de Rogueira As porteiras da Devesa Ata onde chega a nevoa Subindo pola Rogueira Bosque Verde T enebras da devesa Bosque branco Frozen Bidueiro Branco Pico Formigueiros sobre a devesa Bosque de fadas Moreda Bágoas do teixo Dentro da Devesa, avanzando superando o elevado desnivel, rodeado das súas árbores, un ten a sensación de estar nun conto de fadas, meigas, magos, ou trasnos. Absorbido polas árbores. Verdes saindo da aula da naureza de Moreda, e brancas asi que se sobrepasan os mil metros. Impresiona ver a nevoa (máis ben as nubes) colarse entre as follas das arbores.  As fotos son de Maio, pero luce moito máis en outono, co seu festival de cores, ou máis dentro do vran, cando o castiñe...

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

Justine

 Antes, as borrascas chamábanse todas "temporal" Agora, como teñen nome, tomamos conciencia da cantidade delas que entran no continente pola nosa costa. Algunhas delas nin nos enteramos de que pasan. E da maioría esquecémonos despois de que se vaian cara o interior. Justine foi unha destas últimas. Non foi a que trouxo máis refachos de vento este ano. Nin a que descargou máis auga. Nin a que provocou especiales estragos. O único que tivo de especial foi que coincidín con ela cando chegou. Na súa entrada en Vigo, atopámonos ante o mar. Ela cos seus ventos e eu coa cámara. Coincidimos ata que empezou a descargar en serio. Nese momento deixeina sola.

O Marisquiño

  A verdade é que non sigo demasiado este festival.  Normalmente acostumo a estar fora e poucos anos me coincide poder velo.  Cando era no casco vello e no centro de Vigo resultabame algo agobiante.  Agora que moitas probas / eventos están trasladados en Samil, se me coincide sen estar fora intento ir.  É complicado sacarlle fotos a estas máquinas en acción en plena competición, hai que ter sorte co sitio. Soe ser mellor durante as probas que durante a propia competición.