Saltar ao contido principal

O derradeiro paseo da Fada

De cando a fada do Paseo Alfonso decidiu visitar por derradeira vez Elduayen, antes de que un túnel cambiase Vigo.


Seica fai un par de días, ao amencer, antes de que a cidade espertase,  a fada que sobrevoa o paseo de Alfonso ao lombo do seu Dragón decidiu deixar a montura da besta, e baixar ao chan.
Necesitaba dar un derradeiro paseo polos seus dominios. Quería velos unha última vez tal e como os coñecía.

Dirixiu os seus pasos a través de Elduayen, unha das rúas máis fermosas de Vigo, pero ao mesmo tempo das menos valoradas. Camiñaba con melancolía. A inminente construcción dun túnel vai mutilar a vía con longas e estruendosas ramplas, onde estarán entrando e saindo buses, motos e coches, cos seus fumes e cos seus ruidos amplificados polo efecto de reverberación dos vomitorios.
 
VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
Melancolía en Elduayen


Ela sempre soñou voar enriba de nenos e nenas xogando; voar escoitando a xente nas terrazas compartindo tanto ledicias como problemas; voar sobre rebumbio saudable,  barullo do que non enturbia os pulmons; voar enriba de concertos, xuntanzas, eventos, de admiradores das cores saturadas do solpor... voar sobre vida, en definitiva. 

Pero non vai vir cumplido o seu soño. Ao revés.

Seguiu camiñando con tristura. Avistou a Porta do Sol, o único que se ia salvar da desfeita. De feito, liberar este espazo de vehículos é o argumento que xustifica a barbaridade. No canto de facer un gran lugar de convivencia, moito máis amplo, a cidade preferiu  manter so está praza a costa de estragar Elduayen, e condear o Paseo Alfonso ao paso dos coches. A fada era incapaz de entender como os seus cidadáns rexeitaron algo realmente grande para quedase so coas migallas, e esnaquizar o resto.


VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
As migallas da Porta do Sol


Estaba triste, porque os vigueses e viguesas decidiron entregarlle o seu espazo aos coches, e non as persoas. Condearona a voar en nubes de polución. Escolleron o ruido e o fume antes que mirarse ao espello das vilas sen tráfico. Algunhas ben preto. Preferiron soterrar por un pequeno tramo os vehículos, para non velos, pero non quixeron disminuir a sua cantidade. Consideraron que non valía a pena cambiar a mentalidade, ou buscar alternativas, porque moverse en coche é máis importante que ter espazos diversos, saudables e dinámicos. 


Sacrificaron os dominios da fada. Decidiron dividilos e facerlles unha ferida gris e profunda. Unha ferida grave, que nun futuro lonxano quizáis cure (a cidade rematará sendo para as persoas, non se pode nadar contra a corrente, maila que o narcisismo de algún llo impida ver). Pero estes cortes van tardar moitos, moitos anos en cicatrizar.

Proseguiu o paseo. Desesperanzada, chegou ata Policarpo Sanz, onde unha boca enorme engule-coches precederá ao Sereo. Mirouno. El tamén estaba triste. Pero non lle mantivo a mirada, baixou os ollos, negando, e deu volta
 

VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
A tristura do Sereo

Desfixo os seus pasos, melancólica. Ensimismada, case sen decatarse, chegou ao inicio do seu paseo, o Paseo de Alfonso, e atopouse coa súa veciña, a oliveira. Pensou que en vez de bicis, paseantes, patinetes, carros de bebé, a árbore estará rodeada polo tráfico. A cidade esqueceuse do seu símbolo.

Non a puido ollar moito tempo, e deulle as costas. Chorou. Bágoas de impotencia e  incomprensión, por non entender a decisión da sua benquerida sociedade viguesa. 

VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion fada e dragón
As bágoas da fada

"Realmente cren que o progreso é iso?" Pensou.
Sentindose en certo modo traizoada, volveu enriba do dragón. Agarrou as riendas, espoleu ao animal fantástico e volveu a voar. Deulle as costas para sempre ao Vigo que puido ser e non foi.  
Continuou a súa viaxe eterna cara o solpor, e deixou atrás á cidade que non se quixo a si mesma.


VigoHistorico desfeitas patrimoniais Paseo Alfonso Elduayen Porta do Sol Túnel peatonalizacion
Viaxe eterna cara o solpor

Ogallá esto sexa tan só un pesadelo da fada, porque cando nos deamos conta do que fixemos, xa será tarde. E estas fotos van tardar moitos anos en poder volver a facerse.

PS: Grazas á modelo, pola paciencia infinita de sempre, e por  facer de fada do Paseo Alfonso.  Fada que, neste caso, representa a todas e cada unha das persoas que sinten as desfeitas do patrimonio de Vigo, e que se sinten culpables por presencialas e non ser quen de paralas.


-x-


La historia de cuando el hada del paseo de Alfonso de Vigo decidió visitar por última vez Elduayen, antes de que un túnel cambiase Vigo.

Parece ser que hace un par de días, al amanecer, antes de que la ciudad despertase, el hada que sobrevuela el paseo de Alfonso sobre el lomo de su dragón decidió dejar la montura de la bestia, y bajar al suelo.
Necesitaba dar un último paseo por sus dominios. Quería verlos una última vez tal y como los conocía.

Dirigió sus pasos a través de Elduayen, una de las calles más bonitas de Vigo, y al mismo tiempo de las menos valoradas. Caminaba con melancolía. La inminente construcción de un túnel va a mutilar la calle con largas y estruendosas rampas, donde estarán entrando y saliendo buses, motos y coches, con sus humos y sus ruidos amplificados por el efecto de reverberación de los vomitorios.

Ella siempre soñó con volar por encima de niños y niñas jugando; volar escuchando a gente en las terrazas, compartiendo tanto alegrías como problemas; volar sobre barullo saludable, barullo del que no enturbia los pulmones; volar encima de conciertos, reuniones, eventos, de admiradores de los colores saturados de la puesta de Sol… Volar sobre vida, en definitiva.

Pero no va a ver cumplido su sueño. Al revés.

Siguió caminando con tristeza. Avistó la Puerta del Sol, lo único que se iba a salvar de este desastre. De hecho, liberar este espacio de vehículos es el argumento que justifica esta barbaridad. En lugar de hacer un gran lugar de convivencia, mucho más amplio, la ciudad prefirió mantener sólo esta plaza a costa de estropear Elduayen, y condenar el Paseo de Alfonso al paso de los coches. El hada era incapaz de entender cómo sus ciudadanos rechazaron algo realmente grande para quedarse sólo con las migajas, y destrozar el resto.

Estaba triste, porque los vigueses y viguesas decidieron entregarle su espacio a los coches, y no a las personas. La condenaron a volar sobre nubes de polución. Escogieron el ruido y el humo antes que mirarse al espejo de las poblaciones sin tráfico. Algunas bien cerca. Prefirieron enterrar por un pequeño tramo los vehículos, para no verlos, pero non quisieron disminuir su cantidad. Consideraron que no valía la pena cambiar la mentalidad, o buscar alternativas, porque moverse en coche es más importante que tener espacios diversos, saludables y dinámicos.

Sacrificaron los dominios del hada. Decidieron dividirlos y hacerles una herida gris y profunda. Una herida grave, pero que en un futuro lejano quizás cure (la ciudad acabará siendo para las personas, no se puede nadar contra corriente, aunque el narcisismo de alguno se lo impida ver). Pero estos cortes van a tardar muchos, muchos años en cicatrizar.

Prosiguió su paseo. Desesperanzada, llegó hasta Policarpo Sanz, donde una boca enorme engulle coches precederá al Sireno. Lo miró. El también estaba triste.Pero no le mantuvo la mirada, bajó los ojos, negando, y dio vuelta.

Deshizo sus pasos, melancólica. Ensimismada, casi sin enterarse, llegó al inicio de su paseo, el Paseo de Alfonso, y se encontró con su vecino el olivo. Pensó que en vez de bicis, patinetes, paseantes, carros de bebé, el árbol estará rodeada de tráfico. La ciudad se olvidó de su símbolo.

No la pudo mirar mucho tiempo, y le dio la espalda. Lloró. Lágrimas de impotencia e incomprensión, por no entender la decisión de su bienquerida sociedad viguesa.

“¿Realmente piensan que el progreso es esto?” Pensó.
Sintiéndose en cierto modo traicionada, volvió encima del dragón. Agarró las riendas, espoleó el animal fantástico y volvió a volar.
Le dio la espalda para siempre al Vigo que pudo ser y no fue.
Continuó su viaje eterna hacia la puesta de Sol, y dejó atrás la la ciudad que no se quiso a si misma.

Ojalá esto sea tan solo una pesadilla del hada, porque cuando nos demos cuenta de lo que hicimos, ya será tarde. Estas fotos van a tardar mucho tiempo en poder volver a hacerse.

PS: gracias a la modelo, por la paciencia infinita de siempre, por hacer de hada. Hada que, en este caso, representa a todas y cada una de las personas que sienten los desastres del patrimonio de Vigo, y que se sienten culpables por presenciarlos y no ser capaces de pararlos.

Publicacións populares deste blog

Dobrogea. Delta do Danubio

Onde remata o gran río de Europa, e comeza o Mar Negro. Delta do Danubio O vó da garza Praia sen final Lagoa Turceasca Delta en bici Cisnes do Danubio Porto de Sfantu George Canales A area dos confíns de Europa As rúas de Sfantu George Mar Negro en Constanza Constanza Máis entradas de Romanía aquí O Danubio en Rumanía fai fronteira con Serbia primeiro, e con Bulgaria despois. Cando xira ao Norte separa Valaquia de Dobrogea. E nesta última rexion rumana, a desmbocadura do rio ocupa unha area extensisima nun delta enorme.  O Delta do Danubio forma un laberinto de canales e lagoas, entre xuncos, marismas, bosques inundados e cañaverais. É unha das maiores reservas de paxaros de Europa. Por iso mesmo está catalogado como Reserva da biosfera pola unesco, ainda que pon mais empeño en conservala Rumanía que Ucrania. Tamén contén longuisimos areais virxes no limite con Mar Negro. As poucas pob...

Barragán

 En Galicia, a terra dos mil ríos, posiblemente o Barragán non deixe de ser un máis. Outro deses regos con moreas de recunchos que, por sorte, mantense sen estragar. Quizáis por non ter acceso inmediato nin cercano dende as grandes urbes, ou por non ter un percorrido moi sinxelo, ou por ter a fortuna de non estar cruzado polo trazado de ningunha autoestrada ou via do tren, o afluente do Oitavén conserva a súa contorna nun estado aparentemente intacto, alonxado de masificacións ou aberracións. A fraga do Barragán é das máis fermosas da provincia de Pontevedra. Fotos feitas no percorrido do PR164

Islandia (I) - Jokulsarlon

  Lago de Icebergs de Jokulsarlon.   ​ Espectáculo inmóvil. Formas xélidas de todos os tamaños e cores. Caos de xeo.  Silencio e frío. Impresiona. Mesmo sen ter as luces de final do día, nin ceo claro, nin vento tranquilo que deixe calma a auga. Jokulsarlon  é un deses lugares que se quedan na cabeza toda a vida.

Dunas de Erg Cheggaga

Calor, vento e area.  Impoñente concentración de dunas cor tella, con tonalidades cambiantes según a hora do día.   Caras de luz e caras de sombra, divididas por aristas de liñas finas e sinuosas. Formas e tamaños diversos, texturas rugosas de pequenas ondas paralelas . Erg Cheggaga é un lugar especial. As dunad de Erg Cheggaga Sahara Vento e area   Gran duna O teu camiño Solpor Erg Cheggaga Subida a gran duna Luz, sombra e horizonte   Jam session na haima ​   As dunas de Erg Cheggaga (Ou Chegaga, Chigaga, Chegagga... según onde se mire) son un areal de 40x15 km ao sur de Marrocos, a poucos kilómetros de Arxelia. A un par de horas en 4x4 dende M´Hamid el Ghizlane polo oeste ou outras dúas horas ata Foum Zguid ao leste . As posibilidades que ofrecen á cámara son moitas. Conseguense distintas tonalidades, probando a con diferentes inclinacións do sol e xogando coa exposición e o balance de...

Sachsenhausen

Isto é un blog de fotos, e non acostumo a escribir moito. Pero despois da visita ao campo de concentración de Sachsenhausen estiven a darlle voltas a cabeza sobre o que vin, e decidinme a compartir en "ollarpolafiestra" o que coñecín alí. Non é moi orixinal, pero sentino así. Estas non son grandes fotos, nin fermosas, nin nada técnicas. So tentan transmitir a desazón que se sinte ao ir descubrindo as cousas que sucederon nese lugar. Sachsenhausen foi un dos primeiros campos de concentración en construirse. Pola súa cercanía a Berlín, rematou sendo a sede das xefaturas administrativas do entramado de campos nazis. Antes da guerra, os prisioneros eran principalmente opositores ao réxime e xudeus. Durante a guerra, chegaron moitos polacos e soldados rusos. Se calcula que pasaron 140.000 persoas polo campo. En principio foi de concentración, non de exterminio, pero alí morreron ou foron executados mediante horca, gas, ou fusilamento uns 30.000 presos (...