Os refuxios Vega de Ario e Vegaredonda están unidos polo camiño que transita polos lagos de Covadonga, e por Pandecarmen. Pero hai outra variante, máis corta, que vai pola vega de Aliseda. Este camiño está desaconsellado con nevoa, porque é moi complicado orientarse. Ese día a névoa era intensa.
Como estaba o día moi cuberto non subimos ao Jultayu, que seica ten unhas vistas preciosas do Cares. No canto de facer o pico, seguimos o camiño discurre entre prados ata chegar ao collado do pico Conjurtao.
Dende arriba non se ve nada. Todo cuberto polo manto branco. So algún grupo de Chovas e rebecos que observan dende a lonxanía, mergullados nunha néboa clara, pero que impide toda visión.
A partir de ahí o camiño desaparece. Entrase nun mar de Caliza cheo de lapiaz, simas e Jous grandes e pequenos. A soidade, a imposibilidade de visualizar o fondo, o silencio, dan a impresión de camiñar por un mundo medio irreal. So temos a compaña de algúnha manada de rebecos.
Baixando baixando separámonos da nevoa e divisamos o refuxio de Vegaredonda. Como o día foi curto, tras comer uns ovos fritidos preparados polo rapaz do refuxio (este sí que é encantador)
Para pasar a tarde, enfilamos cara o miradoiro de Ordiales. Neste balcón natural están os restos do Marqués de Villaviciosa, primeira persona que fixo a subida ao Urriellu (ou, alomenos, a primeira que o documentou). Dende aquí vence os parques de Redes e de Ponga.
Pero non temos o día. O uníco que vemos é unha muralla branca de nubes. Alomenos, o paseo serviu para divisar moreas de rebecos. Curiosos e temerosos, escondidos entre a névoa.