Saltar ao contido principal

VietNam - Hanoi

Caos e tradición. Socialismo e micromercado.
Tradición e modernidade
A luz

A noiva
Overbooking
As rúas do tren
Hoi Ban
A vendedora
Asamblea Nacional
Gardián do palacio presidencial
As nais da guerra


Hanoi ten moito encanto. Pero é un caos. O tráfico non e tan intenso como Ho Chi Min - Saigón, pero so porque as rúas son máis estreitas. As motos teñen forte presencia, mezcladas con bicicletas. As novas xeracións van motorizadas cos seus cascos "quitamultas" e as súas mascarillas "anticontaminación". As vellas xeracións, van a pedais, cos seus tradicionais gorros cónicos de bambú. Da pena pensar que hai uns anos todo eran bicicletas. O progreso nas grandes vilas é primeiro motorizar para despois darse conta que o máis sostible é desmotorizar. Aquí están no primeiro paso.

Caminar pola beirarua faise difícil entre tanta moto e tanto comercio, tanto artesan, e tanta xente que saca os taburetes e ponse a cenar na rúa en familia ou con amigos.

E ben curioso pasear polo Ha Noi vello entre postos de todo tipo, temáticos según rúas: ferretería, roupa, zapatos, tendas de North Face... incluso algunha rúa chea de postos de adornos de nadal, cando aquí non creo que o celebren. Atravesar mercados fedorentos (pro noso nariz europeo), e verse atrapado entre motos cargadas de nenos (algúns de tres en tres) na saida dos colexios. Ao rematar o día, xuntanse outra vez entre amigos, sentados en taburetes na rúa para tomar a Hoi Ban, cervexa tipo pilsen local.

O que se aprecia facilmente é que no Norte son moito máis nacionalistas que no sur. As bandeiras deixanse ver en todo tipo de vivendas e lugares. Non so en edificios oficiáis. Ademáis dos murais con pinturas loubando ao sistema

Igual que no Sur. O vietnamita é un comerciante nato. Moito comunismo pero hai comercios de todo tipo en calquera esquina. Iluminados por luces de neon horteras. Incluso postos bici-moviles de froita en todas as cidades. Paradoxas do sistema: o pobo vietnamita é comerciante... e regateador.


Saindo da parte antiga, está a plaza de Ba Dinh. Nela está o edificio da Asamblea Nacional, e enfrente o mausoleo de Ho Chi Min. Unha explanada enorme con mole conmemorativa para adoración do lider, onde descansan os seus restos. Vixiado por guardias de postín. Estilo soviético. Ali conmemoran cada ano a sua perda, con ceremonias patriotico-militares. Paradoxicamente el, ao parecer, pedira xusto o contrario antes de morrer: Non quería ningún tipo de honra postmortem. Imaxino que o culto as bandeiras e os héroes fai que a xente se identifique máis co sistema. Parece un personaxe interesante Ho Chi Min.

Outra paradoxa: ao lado do mausoleo, está a pagoda dunha columna, a máis carismática da cidade. Curiosa república socialista a de VietNam onde conviven en aparente armonía relixion, microcomercio e comunismo.
Estando alí vin unha cousa que me resultou curiosa. O final da explanada, está o palacio presidencial. Na súa porta, de supeto, aparece unha manifestación as portas do edificio. Os militares empezaron a pedir aos extranxeiros que non sacaramos fotos, incluso ordearon borrar alguna. Con boa educación, iso si. Posiblemente este comportamento poida ser tachado de dictatorial ou típico de réxime, pero tampouco vou xulgar nada porque no meu país tamen está prohibido tomar fotos de policías en manifestacions. A concentración era para protestar directamente ao presidente, xa que nuns minutos abrironse as portas e saiu unha comitiva presidencial. Tiña entendido que en Vietnam non hai liberdade de expresión política, pero ahí deixabase gruitar sen cargas e sen pedirlle os papeles a ninguén. Que eu vise. Con isto non quero sacar ningunha conclusión. So é unha pequena testemuña.

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.
Ler máis

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.
Ler máis

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...
Ler máis

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...
Ler máis

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....
Ler máis