Saltar ao contido principal

Teide 040

A ruta 040 parte do mar, da praia do Socorro, ata a cima do Teide. Forma parte dunha serie de carreiros establecidos no arquipélago das canarias que unen a costa coa cota máis alta de cada illa. Curiosamente, a Tenerife correspondeulle o sendeiro número 4, co que era cuestión de tempo que o reto de partir de cota cero ata casi 4000 metros de altura quedaba patente no seu nome: A 040 . Moitas veces a identificación forma parte do aliciente.

040


Non son “ultratrailista”. Nin me chaman demasiado a atención os retos deportivos. Moita xente (supermulleres e superhomes) fan os 27 km e máis de 3900m de desnivel acumulado nun día, nunhas horas. Eu, nós, prantexámolo en dous días. O reto non era deportivo, era sentir e gozar co cambio de paisaxes e climas da illa de Tenerife, dende o mar ata rañar o ceo.

 

A 040 parte da praia do socorro, onde os surfistas retan as ondas do mar. Percorre plataneros en ambiente tropical ata chegar ao mirador de el Lance, a 500m de altura, onde o lider guanche Bentor decidiu despeñarse ante as derrotas sufridas frente a invasión de Castilla.



Val da Orotava

500m do mar

Miradoiro Lance

Estatua de Bentor

A partir desta cota, as prantacións mudan a frondosa vexetación tropical. Metro a metro, case sen percatarse, parece que nos adentramos en bosque atlántico. Con especies diferentes, pero outras comúns, como silveiras ou toxos. Mirador de la corona

 

Cando se supera a barreira de nubes a vexetación diminue e xorden as frores. Fixemos a subida na primaveira, e nótase. A medida que se ascende atravesanse xardíns naturáis multicores. 


Seguimos gañando altura e aparecen especies máis alpinas, como  bosques de piñeiros ou abetos. Bosques que non tardan en deixar paso a escenario pre-deserto.


Cultivos

Primavera en Tenerife

Abejorro Canario

Xardín natural

Seguimos gañando altura e aparecen especies máis alpinas, como  bosques de piñeiros ou abetos. Bosques que non tardan en deixar paso a escenario pre-deserto.


Sobre as nubes

Estamos a case 2000m, e a esta altura o cumio do Teide xa é visible, e domina o fondo da paisaxe. Esta sempre presente, pero nunca da impresión de achegarse a el. Entre os cactus, atopamos soamente un tajinaste, a especie por excelencia da illa. Seica ainda non era a súa época.


Tajinaste

E do pre-deserto pasamos ao deserto. E a zona puramente volcánica onde so hai pedra e area. E algún que outro arbusto. Atravesamos a interminable Cañada dos Guancheros e alcanzamos os “huevos del Teide”, enormes pedras despedidas en algunha erupción.

Cañada dos guancheros

Subida a Montaña Blanca


Xa estamos en montaña branca. 2700m de altura. A antesala á subida final, que deixaremos para o día seguinte. Alcanzar esta altura levounos todo o día de luz. Nada máis chegar, o sol agachouse trala montaña e os fortes ventos fixeron da zona de vivac un lugar completamente inhospito. Instalamos as minitendas de vivac rápidamente, para meternos dentro.

 

Meses antes da viaxe, pediramos permiso para montar tenda, e o cabildo concedeunos practicar vivac na zona definida. O caso é que un empregado do parque, que apareceu xusto nese momento para facer medicións, dixonos que non se podía. Que vivac non é acampada. Pero tamén dixo que a máis de 2500m de altura en teoría pódese co permiso. Finalmente o empregado do parque accedeu e dixonos que podíamos deixar a tenda, tras amosarlle os permisos e as zonas delimitadas indicadas na propia documentacion do parque Nacional do Teide. Realmente non sei se mudou de opinión por convencemento, ou por humanidade, xa que daban alerta amarela de vento. E ahí arriba non era pouca cousa. O caso é que sigo sen ter claro se está permitido prantar unha tenda pequena de vivac no Teide.

 

A noite foi bastante movida. Pero por sorte as tendas aguantaron os contínuos golpes de vento que nos espertaban constantemente. E o amencer foi igual de frío que o solpor.


Amencer no Teide

Arrancamos a subida. Este carreiro non tiña nada que ver co feito ata agora. A pendente era moito máis forte, pero o sendeiro moito mellor definido. E sobre todo: moita máis xente. Así como o día anterior estivemos completamente sós no acercamento a base do Teide, o día do ascenso final convertiuse nunha feira. Moita xente subía canda nós, e moita outra baixaba de ver o amencer arriba. Algúns equipadisimos, outros con sandalias, outros eran runners que subian ao Teide coma quen da un paseo por Coruxo…

Derradeira subida

A uns 3300m de altura hai un refuxio, chamado altavista, cuia principal función é aloxar a xente que quere ver o amencer dende o cumio do Teide. Nun principio pensaramos facer noite nel, para camiñar con menos peso, pero está pechado dende a pandemia. E está a demasiada altura para un día.

Pasado este refuxio, un dos multiples runners que subian e baixaban a correr parouse a conversar con outro e escoitamos a mala nova: non hai teleférico polo forte vento.


Colada

Non chegamos ao cumio do Teide. A nosa idea era subir dende o mar, pero baixar en teleférico a coller un taxi. Para evitar as 3h que levan dende o cumio do Teide ata o parking máis cercano. A suma de factores que supuxo comprobar que iamos ter que baixar a pé, o cansanzo acumulado, o mal corpo polo peso ao lombo (non hai fontes no camiño, levamos 4L cada un), a mala noite, a altura (que fai que cada paso custe), o forte vento que se notaba nas alturas… fixo que desemos volta na estación de baixada, cando quedaban apenas 200m de desnivel para o cumio.

Desfacer camiño ata Montaña Blanca e os Huevos del Teide, e de ali ao parking.

Montaña Blanca dende Altavista


Baixada

 

Huevos del Teide

Pasados os días deume raiba, coido que foi simplemente a situación, e o desanimo, a causa de que  non subiramos. E teño por seguro que o podíamos ter feito perfectamente. Pero tamén é certo que o obxectivo da ruta estaba feito: vivir a experiencia. E tamén é certo que ao estar nublado non iamos ver moito máis do que se via a 3600m de altura. Así que o de cumplir retos deixamolo para gañadores, eu sumome ao grupo dos que viven a experienca. Queda un máis tranquilo pensando que cando o obxectivo nunca chega, quizáis o camiño é o obxectivo

Publicacións populares deste blog

Dobrogea. Delta do Danubio

Onde remata o gran río de Europa, e comeza o Mar Negro. Delta do Danubio O vó da garza Praia sen final Lagoa Turceasca Delta en bici Cisnes do Danubio Porto de Sfantu George Canales A area dos confíns de Europa As rúas de Sfantu George Mar Negro en Constanza Constanza Máis entradas de Romanía aquí O Danubio en Rumanía fai fronteira con Serbia primeiro, e con Bulgaria despois. Cando xira ao Norte separa Valaquia de Dobrogea. E nesta última rexion rumana, a desmbocadura do rio ocupa unha area extensisima nun delta enorme.  O Delta do Danubio forma un laberinto de canales e lagoas, entre xuncos, marismas, bosques inundados e cañaverais. É unha das maiores reservas de paxaros de Europa. Por iso mesmo está catalogado como Reserva da biosfera pola unesco, ainda que pon mais empeño en conservala Rumanía que Ucrania. Tamén contén longuisimos areais virxes no limite con Mar Negro. As poucas pob...
Ler máis

Camiño dos Faros. Ponteceso, Laxe, Camelle

As dunas de Ponteceso,as súas marismas, a peninsula de Laxe, onde o mar xa se pon serio, Soesto, Traba... e o emblemático Camelle. Areal de Ponteceso Nen@s na area Lingua da duna Marismas A forza do mar Pesca Insua de Laxe Faro de Laxe Praia dos cristáis O mar devolve todo Soesto Curiosas formas Camelle Neste tramo da ruta percorrese o maxestuoso areal de Ponteceso. O seu propio monte branco. Tras pasar unha longa etapa pola costa e interior de Cabana. Tramo non tan espectacular pero con visita ao Castro de Borneiro e o domen de Dombate.  O camiño dos faros chega a península de Laxe, na que destaca o seu faro. Sinxelo, pero nun emplazamento privilexiado. En Laxe tamén se pode atopar a curiosa praia dos cristais. Seica un barco con botellas naufragou cerca dela. E o mar devolve todo. Tanto que formou unha pequena praia que no canto de area ten cristais erosionados. A partir de ahí, destaca o espectacular peñón de Soesto, e a praia...
Ler máis

Barragán

 En Galicia, a terra dos mil ríos, posiblemente o Barragán non deixe de ser un máis. Outro deses regos con moreas de recunchos que, por sorte, mantense sen estragar. Quizáis por non ter acceso inmediato nin cercano dende as grandes urbes, ou por non ter un percorrido moi sinxelo, ou por ter a fortuna de non estar cruzado polo trazado de ningunha autoestrada ou via do tren, o afluente do Oitavén conserva a súa contorna nun estado aparentemente intacto, alonxado de masificacións ou aberracións. A fraga do Barragán é das máis fermosas da provincia de Pontevedra. Fotos feitas no percorrido do PR164
Ler máis

Sachsenhausen

Isto é un blog de fotos, e non acostumo a escribir moito. Pero despois da visita ao campo de concentración de Sachsenhausen estiven a darlle voltas a cabeza sobre o que vin, e decidinme a compartir en "ollarpolafiestra" o que coñecín alí. Non é moi orixinal, pero sentino así. Estas non son grandes fotos, nin fermosas, nin nada técnicas. So tentan transmitir a desazón que se sinte ao ir descubrindo as cousas que sucederon nese lugar. Sachsenhausen foi un dos primeiros campos de concentración en construirse. Pola súa cercanía a Berlín, rematou sendo a sede das xefaturas administrativas do entramado de campos nazis. Antes da guerra, os prisioneros eran principalmente opositores ao réxime e xudeus. Durante a guerra, chegaron moitos polacos e soldados rusos. Se calcula que pasaron 140.000 persoas polo campo. En principio foi de concentración, non de exterminio, pero alí morreron ou foron executados mediante horca, gas, ou fusilamento uns 30.000 presos (...
Ler máis

Cárpatos. Bucegi

As montañas de Bucegi, nos Cárpatos romaneses, álzanse como paredes impoñentes, con 1000 metros de altura, a través do curso do Río Prahova. Chaman a atención pola sua beleza case virxe, e polos misterios que supostamente agochan. -x- Las montañas de Bucegi, en los Cárpatos rumanos, se alzan con paredes imponentes, con 1000 metros de altura, a través del curso del río Prahova. Llaman la atención por su belleza casi virgen, y por los misterios que supuestamente esconden. Bucegi Teleferico de Busteni Miradoiro de Bucegi Cumio do Monte Omu As donas dos Cárpatos Descenso Baixada do val Ar de Montaña Bucegi Camiñar polos Cárpatos   Cabana Babele Bucegi dende Busteni O Teleférico, que sae da turística localidade de Busteni, permite alcanzar a cabina Babele (2000m) sen esforzo. Eso se obviamos o esforzo de chegar unha hora antes de que abra (empeza as 8:30) e logo facer unha cola de outra hora. Pero vale a pen...
Ler máis