Saltar ao contido principal

Azores. Illa de Sao Miguel Central




A parte central da illa de Sao Miguel quizáis non sexa a súa parte máis coñecida ou característica, pero ten moito que ver: A Lagoa do Fogo, o illote de Vilafranca, a Lagoa do Congro, ou as plantacións de Gorreana non deberían faltar en ninguna visita completa á illa.


-x-
La parte central de la isla de Sao Miguel quizás no sea su parte más conocida o característica, pero tiene mucho que ver. La Lagoa do Fogo, el islote de Vilafranca, la Lagoa do Congro o las plantaciones de té de Gorreana no deberían faltar en ninguna visita completa a la isla.


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal Congro
Segredo



Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal subida a lagoa do fogo
Ruta da auga


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal subida volcan do fogo
Cumios baixo as nubes


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal volcan do fogo
Lagoa do Fogo


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal  volcan do fogo
A beira da lagoa


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal volcan do fogo
Miradoiro Frustrado


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal
Illote de Vilafranca
Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal lagoa do congro
Bosque espeso


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal
Lagoa do Congro


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal plantación te
Gorreana


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal gorreana
Entre o Té


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal
Santa Iria Oeste


Santa Iria Leste




Comezamos o día subindo ata o volcán do Fogo. E un dos tres estratovolcáns que orixinaron a illa, unidos entre eles por conos de escorias. A súa caldeira está inundada pola lagoa do mesmo nome. A diferencia da lagoa das Sete Cidades, non ten pegada do home arredor.
Comezamos a camiñar cedo, subindo sempre. Non tiñamos garantía de porder ver nada no crater, xa que, a diferencia do día anterior, esa mañá amaneceu co ceo todo nublado. Non se vian os cumios da illa dende Ponta Delgada.
Gañabamos metros co medo de entrar na nube que nos impedise disfrutar da paisaxe. Avanzabamos seguindo as marcas amarelas e vermellas de sendeiro ou “trilho” portugués, entre un bosque mezcla de criptomerias japonesas con plantas que parecen tropicais, fentos enormes e cedros. O camiño subiu ata unha especie de “ruta da auga” azoreña, onde pasamos a seguir unha canalización que nos guiou con pendente suave pola parte alta do bosque, ata chegar a uns grandes prados, e finalmente a Lagoa do Fogo
As nubes estaban tapando os cumios das partes altas do cráter, pero nós, abaixo na beira da lagoa, tiñamos visibilidade para admirar toda a caldeira. Enorme e case inalterada polo home, rodeada de paredes verdes frondosas. Na soa compaña de… gaivotas. Maila estar no interior e tan altos.
Vale a pena pararse e relaxarse á beira deste lago precioso.
En vez de voltar polo mesmo camiño, collimos un carreiro indicado como dirección equivocada polas marcas do trilho, que bordeaba a lagoa. Deste xeito voltaríamos ao coche por outro carreiro máis cara o leste, e facer a ruta circular, según este track do wikiloc. Neste camiño atopamonos coas gaivotas, que nos atacaron sen compaixón. Non sei se terían niños, ou simplemente mala ostia. O caso é que pasamos algún momento de pánico. Quizáis o trilho portugués non levaba por esta zona pola agresividade das gaivotas.
Obviando este incidente, as vistas que hai da lagoa son impresionantes. Cada un dos multiples salientes para o auga que ten  a pista é un mirador. Cando o camiño empeza a alonxarse da lagoa, sae un sendeiro case imperceptible que sube ao cumio máis alto da caldeira. Collemolo, e subimos, pero nada máis chegar a cima, meteuse unha masa de nubes para non sair máis, e impediunos ver a lagoa enteira. Nun día claro a vista debe de ser espectacular. Pero nós non o puidemos ver.
Baixamos ata o coche e diriximonos ao porto de Vilafranca do Campo, para mercar os billetes de barco que nos levaría ao illote do mesmo nome, que é un cráter aberto. Unha piscina pechada no atlántico. Magoa que estes días non estaba permitido o baño. A visita paga a pena, pero non moito máis de unha hora. Non sei como estará ateigado de xente, pero a principios de xuño só estábamos oito personas. Aproveitamos para xantar rodead@s de lagartos (tiven a brillante idea de darlle de comer a un, e viñeron todos os da illa)
Outra vez coche, esta vez rumbo a Lagoa do Congro, na parte central da illa. A estrada estaba escondida entre a máis espesa nevoa. De feito custounos ver o sinal. O Congro é un buraco inundado encaixado no medio das leiras, rodeado dun espeso bosque. Os diferentes sendeiros deste bosque que levan a auga desdenden entre troncos e fentos xigantes. Non sei se era a intensa nevoa ou a cantidade de arbores, pero a luz era tenue e a auga tranquila, verde turquesa, respiraba paz e tranquilidade. A lagoa do Congro é un sitio verdaderamente especial.
E do intimismo bucólico deste lugar, pasamos ata a costa norte, onde nos agardaban as máis coñecidas plantacións de té da Gorreana. Xa caian as derradeiras luces, e as liñas verdes escalonadas dos cultivos vianse espectaculares dende a estrada. Pasamos do centro de interpretación porque nesta viaxe express non tiñamos tempo de pararnos. Así que fixemos directamente a miniruta de senderismo que rodea a Gorreana. Realmente, so paga a pena o inicio e o final da camiñata, xa que sube moito polas pistas e alonxase da plantación. Tivemos a compaña de rebaño de cabras incluida, escondida entre os setos do te.
Para rematar o día, paramos no miradoiro de Santa Iria. Un balcón sobre o mar dende onde se pode admirar a costa norte e todos os seus cantís con forma de furna entrando e saindo do oceano.
De volta a Ponta Delgada, tentamos pasar polo miradoiro Norte da Lagoa do Fogo, ben cerca de onde estiveramos á mañá. Pero As nubes instalaranse en Sao Miguel e xa non veríamos máis o Sol nesta illa. De feito, no mirador non se via absolutamente nada. Por non ver, non veríamos nin os socavons das obras de asfaltado, xa que a visibilidade era de menos de cinco metros na estrada que cruza Sao Miguel pola súa parte alta.

Máis publicacións sobre Azores, aquí  
-x-
Empezamos el día subiendo hasta el Volcán do Fogo. Es uno de los tres estrato volcanes que originaron la isla de Sao Miguel, unidos entre ellos por restos de escorias. Su caldera está inundada por la caldera del mismo nombre. A diferencia de la Lagoa das Sete Cidades, apenas hay rastro de la huella del hombre en su contorno.
Iniciamos la caminata temprano, subiendo siempre. No teníamos garantía de poder ver el cráter, ya que, a diferencia del día anterior, esa mañana había amanecido con el cielo lleno de nubes. No se veían las cumbres de la isla desde Ponta Delgada.
Ganábamos metros con miedo de entrar dentro de la nube, y que nos impidiese ver el paisaje. Avanzábamos siguiendo as marcas amarillas y rojas del sendero o “trilho” portugués, entre un bosque mezcla de criptomerias japonesas con plantas que parecen tropicales, helechos enormes y cedros. El camino subia hasta una especie de “ruta del agua” azoreña, entonces empezamos a seguir una canalización que nos guió con pendiente suave por la parte alta del bosque hasta unos grandes prados, y finalmente la Lagoa do Fogo.
Las nubes estaban tapando las cumbres de las partes altas del cráter, pero nosotros, abajo al borde del lago, teníamos visibilidad para admirar toda la caldera. Enorme y casi inalterada por el ser humano, rodeada de verdes y frondosas paredes. Estábamos solos, únicamente acompañados por… las gaviotas. A pesar de estar en el interior y en altura.
Vale la pena pararse un tiempo y relajarse en el borde de este lago precioso.
En vez de volver por el mismo camino, elegimos un sendero indicado como dirección equivocada por la señalización, que bordeaba el lago. Así volveríamos al coche por un camino más al este y  hacer la ruta circular, según este track del wikiloc. En este camino topamos con las gaviotas, que nos atacaron sin compasión. No se si tendrían nidos, o simplemente mala ostia. El caso es que pasamos algunos momentos de pánico. Quizás el trilho portugués no lleva por esta zona por la agresividad de las gaviotas.
Obviando este incidente, las vistas que hay de la laguna son impresionantes. Cada uno de los salientes que tiene la pista para el agua es un mirador.Cuando el camino empieza a alejarse de la laguna, aparece un sendero casi imperceptible que sube a la cima más alta de las que rodean la caldera. Lo cogimos, y subimos, pero nada más llegar a la cumbre, se metió una masa de nubes para no salir más, y nos impidió ver la laguna entera. En un día claro la vista debe de ser espectacular. Pero nosotros no lo pudimos ver.
Bajamos hasta el coche y nos dirigimos al puerto de Vilafranca do Campo, para comprar los billetes de barco que nos llevaría al islote del mismo nombre. La isla es un cráter abierto, una piscina cerrada en el atlántico. Una lástima que en esos días estaba prohibido el baño. La visita vale la pena, pero no da para mucho más de una hora. No se como estará lleno de gente, a principios de Junio solo estábamos ocho personas. Aprovechamos para comer rodeados de lagartos (tuve la brillante idea de darle de comer a uno, y nos vinieron encima todos los de la isla)
Otra vez al coche, esta vez rumbo a Lagoa do Congro, en la parte central de la isla. La carretera era engullida por una espesa niebla, de hecho nos costó ver el cartel indicativo. O Congro es un agujero inundado que aparece entre los cultivos, rodeado de un espeso bosque. Los diferentes senderos de este bosque que llevan al agua descienden entre troncos y helechos enormes. No se si sería la intensa niebla, o la cantidad de arboles, pero la luz en el lago era tenue, y el agua tranquila, verde, turquesa, hacía que se respirase paz y tranquilidad. La lagoa do Congro es un sitio verdaderamente especial.
Y del intimismo bucólico de o Congro, pasamos a la costa Norte. Allí nos esperaban las conocidas plantaciones de té de Gorreana. Ya se acercaban las últimas luces del día, y las lineas verdes escalonadas de los cultivos se veian espectaculares desde la carretera. Ignoramos el centro de interpretación porque en este viaje express no había tiempo de pararnos. Asi que hicimos directamente la miniruta de senderismo que rodea a Gorreana. Realmente, solo vale la pena el inicio y el final, la parte central sube mucho por las pistas y se aleja de la plantación. Tuvimos la compañía de un rebaño de cabras que pastaba escondida entre los setos del té.
Para terminar el día, paramos en el mirador de Santa Iria. Un balcón sobre el mar desde el que se puede admirar la costa Norte y todos sus acantilados con forma de furna entrando y saliendo del océano.
De volta a Ponta Delgada, intentamos pasasr por el mirador Norte de la lagoa de Fogo, muy cerca de donde estuvimos esa misma mañana. Pero las nubes se instalaron definitivamente en Sao Miguel y ya no veríamos más el sol en esta isla. De hecho, en el mirador no se veía absolutamente nada. Por no ver, no se veía ni los socavones de las obras de asfaltado, ya que la visibilidad era de menos de cinco metros en la carretera que cruza de Norte a Sur la isla por su parte alta.

Más publicaciónes sobre Azores, aquí  

Publicacións populares deste blog

Ciudad Perdida Teyuna

  Fotos do acceso e visita a  Ciudad   Perdida  Teyuna (Colombia) Consiste nunha serie de plataformas circulares (máis de 140), situadas no medio da selva da Serra Nevada, onde se asentaron as tribus Teyuna. Nas plataformas construían as súas vivendas en madeira e Arcilla (obviamente non queda nada delas) Chegaron a vivir ata 2000 habitantes.  Amencer Considerase o Machu Pichu colombiano, aínda que é bastante máis antigo, e bastante máis grande que o asentamento peruano. Foi descuberta sobre 1976, e Ainda quedan partes da cidade por explorar. Sempre tiven ganas de realizar este "trekking". Dende que escoitara a Jon Sistiaga na radio falando del. Pasaron anos dende que souben da ruta, e probablemente agora sexa máis doada e esté máis explotada. Construíronse pontes e agrandaronse carreiros. Pero a dificultade segue sendo a mesma, máis que o desnivel acumulado (que o ten) as condicions de humidade e calor, que fan perder moita auga e sentir o corpo sudado en todo ...

Valle del Cocora

 Fotos feitas durante o roteiro de sendeirismo que percorre o val do Cocora. Dentro do eixo cafetero Colombiano. A ruta comeza no bosque de palmas de cera. Simbolo de Colombia. Aqui hai varios miradoiros e é unha zona moi visitada. A medida que se vai subindo e introducindose no val do rio Quindio vaise atopando menos xente. O carreiro pasa por varias fincas que son de pago. pensaba que era para protección da area, pero seica é porque son parcelas privadas. Tamén se pode visitar unha caseta onde se pode ver colibries e se pode tomar café. Para atraer aos paxariños, está rodeada de cuncos con auga con azucar.  Nun principio non mepareceu moi ben este intervencionismo para que os guiris vexamos a estes pequenos animáis. Pero despois estiven buscando e non teño claro que sexa perxudicial para eles, máis alá de que imaxino que se malacostumbrarán. O remate é unha baixada a beira do rio, que ten varias pontes e algunha fervenza, como a que se chama Palmas de Niebla. Track da ruta a...

Gilbo e Yordas

  Penso que son os picos máis carácteristicos dos montes de Riaño. Xa hai varias entradas destas montañas no blog. Pero como sempre atopo cousas que me parecen interesantes, xunteinos en outra máis. Igual non é a derradeira... Baixada do Gilbo Encoro de Riaño entre a brétema Vistas dende o Gilbo Yordas Espigüete dende o Gilbo

Porqué?

Porqué? A resposta práctica a esta pregunta é de sobra coñecida. En realidade hai moitas respostas. Cada unha máis indignante que a anterior. O que non son capaz de entender é o porqué máis profundo… o que fai que a condición humana sexa capaz de destruir deste xeito o que lle rodea e alimenta Hoxe, Setembro 2016, o P.N. do Xurés, pero tamén a Curota en Agosto. Outrora, as Fragas do Eume, Monte Pindo, o ano 2006… Cada vran somos un pouco máis pobres. Nota: A imaxe do incendio utilizada para o reflexo é de EFE, dunha nova de 20minutos sobre o incendio en Yosemite Park do 2013

Montañas de Riaño

Nesta zona do norte de León conviven as súas paisaxes impresionantes cunha historia recente dramática e frustrante. Novo Riaño A contorna da poboación de Riaño forma parte do parque rexional dos Picos de Europa. As súas montañas teñen oreografía moi parecida ao parque nacional: abruptas e calizas. Quizáis non son tan escarpadas, pero a mestura entre frondosos bosques e prominentes montañas resulta espectacular. Peñas Pintas dende o Gilbo Máis o que fai diferente a Riaño son as augas do seu embalse. Foi un absoluto atentado ecolóxico, como tantas outras veces, os supostos intereses da especie humana puxeronse por enriba do tremendo impacto ambiental que supón tal cantidade de auga nos vales anegados. Mudou para sempre este entorno.  Prados de Liegos No interior dos bosques do parque Hai que recoñecer que paisaxisticamente é precioso: auga máis montañas, pero o prezo semella demasiado alto. Ademáis, as imaxes anteriores ao embalse mostran que Riaño era fermoso dabondo antes, igual ou...