Saltar ao contido principal

Azores. Illa de Sao Miguel Central




A parte central da illa de Sao Miguel quizáis non sexa a súa parte máis coñecida ou característica, pero ten moito que ver: A Lagoa do Fogo, o illote de Vilafranca, a Lagoa do Congro, ou as plantacións de Gorreana non deberían faltar en ninguna visita completa á illa.


-x-
La parte central de la isla de Sao Miguel quizás no sea su parte más conocida o característica, pero tiene mucho que ver. La Lagoa do Fogo, el islote de Vilafranca, la Lagoa do Congro o las plantaciones de té de Gorreana no deberían faltar en ninguna visita completa a la isla.


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal Congro
Segredo



Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal subida a lagoa do fogo
Ruta da auga


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal subida volcan do fogo
Cumios baixo as nubes


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal volcan do fogo
Lagoa do Fogo


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal  volcan do fogo
A beira da lagoa


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal volcan do fogo
Miradoiro Frustrado


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal
Illote de Vilafranca
Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal lagoa do congro
Bosque espeso


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal
Lagoa do Congro


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal plantación te
Gorreana


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal gorreana
Entre o Té


Azores Sao Miguel Lagoa trekking portugal
Santa Iria Oeste


Santa Iria Leste




Comezamos o día subindo ata o volcán do Fogo. E un dos tres estratovolcáns que orixinaron a illa, unidos entre eles por conos de escorias. A súa caldeira está inundada pola lagoa do mesmo nome. A diferencia da lagoa das Sete Cidades, non ten pegada do home arredor.
Comezamos a camiñar cedo, subindo sempre. Non tiñamos garantía de porder ver nada no crater, xa que, a diferencia do día anterior, esa mañá amaneceu co ceo todo nublado. Non se vian os cumios da illa dende Ponta Delgada.
Gañabamos metros co medo de entrar na nube que nos impedise disfrutar da paisaxe. Avanzabamos seguindo as marcas amarelas e vermellas de sendeiro ou “trilho” portugués, entre un bosque mezcla de criptomerias japonesas con plantas que parecen tropicais, fentos enormes e cedros. O camiño subiu ata unha especie de “ruta da auga” azoreña, onde pasamos a seguir unha canalización que nos guiou con pendente suave pola parte alta do bosque, ata chegar a uns grandes prados, e finalmente a Lagoa do Fogo
As nubes estaban tapando os cumios das partes altas do cráter, pero nós, abaixo na beira da lagoa, tiñamos visibilidade para admirar toda a caldeira. Enorme e case inalterada polo home, rodeada de paredes verdes frondosas. Na soa compaña de… gaivotas. Maila estar no interior e tan altos.
Vale a pena pararse e relaxarse á beira deste lago precioso.
En vez de voltar polo mesmo camiño, collimos un carreiro indicado como dirección equivocada polas marcas do trilho, que bordeaba a lagoa. Deste xeito voltaríamos ao coche por outro carreiro máis cara o leste, e facer a ruta circular, según este track do wikiloc. Neste camiño atopamonos coas gaivotas, que nos atacaron sen compaixón. Non sei se terían niños, ou simplemente mala ostia. O caso é que pasamos algún momento de pánico. Quizáis o trilho portugués non levaba por esta zona pola agresividade das gaivotas.
Obviando este incidente, as vistas que hai da lagoa son impresionantes. Cada un dos multiples salientes para o auga que ten  a pista é un mirador. Cando o camiño empeza a alonxarse da lagoa, sae un sendeiro case imperceptible que sube ao cumio máis alto da caldeira. Collemolo, e subimos, pero nada máis chegar a cima, meteuse unha masa de nubes para non sair máis, e impediunos ver a lagoa enteira. Nun día claro a vista debe de ser espectacular. Pero nós non o puidemos ver.
Baixamos ata o coche e diriximonos ao porto de Vilafranca do Campo, para mercar os billetes de barco que nos levaría ao illote do mesmo nome, que é un cráter aberto. Unha piscina pechada no atlántico. Magoa que estes días non estaba permitido o baño. A visita paga a pena, pero non moito máis de unha hora. Non sei como estará ateigado de xente, pero a principios de xuño só estábamos oito personas. Aproveitamos para xantar rodead@s de lagartos (tiven a brillante idea de darlle de comer a un, e viñeron todos os da illa)
Outra vez coche, esta vez rumbo a Lagoa do Congro, na parte central da illa. A estrada estaba escondida entre a máis espesa nevoa. De feito custounos ver o sinal. O Congro é un buraco inundado encaixado no medio das leiras, rodeado dun espeso bosque. Os diferentes sendeiros deste bosque que levan a auga desdenden entre troncos e fentos xigantes. Non sei se era a intensa nevoa ou a cantidade de arbores, pero a luz era tenue e a auga tranquila, verde turquesa, respiraba paz e tranquilidade. A lagoa do Congro é un sitio verdaderamente especial.
E do intimismo bucólico deste lugar, pasamos ata a costa norte, onde nos agardaban as máis coñecidas plantacións de té da Gorreana. Xa caian as derradeiras luces, e as liñas verdes escalonadas dos cultivos vianse espectaculares dende a estrada. Pasamos do centro de interpretación porque nesta viaxe express non tiñamos tempo de pararnos. Así que fixemos directamente a miniruta de senderismo que rodea a Gorreana. Realmente, so paga a pena o inicio e o final da camiñata, xa que sube moito polas pistas e alonxase da plantación. Tivemos a compaña de rebaño de cabras incluida, escondida entre os setos do te.
Para rematar o día, paramos no miradoiro de Santa Iria. Un balcón sobre o mar dende onde se pode admirar a costa norte e todos os seus cantís con forma de furna entrando e saindo do oceano.
De volta a Ponta Delgada, tentamos pasar polo miradoiro Norte da Lagoa do Fogo, ben cerca de onde estiveramos á mañá. Pero As nubes instalaranse en Sao Miguel e xa non veríamos máis o Sol nesta illa. De feito, no mirador non se via absolutamente nada. Por non ver, non veríamos nin os socavons das obras de asfaltado, xa que a visibilidade era de menos de cinco metros na estrada que cruza Sao Miguel pola súa parte alta.

Máis publicacións sobre Azores, aquí  
-x-
Empezamos el día subiendo hasta el Volcán do Fogo. Es uno de los tres estrato volcanes que originaron la isla de Sao Miguel, unidos entre ellos por restos de escorias. Su caldera está inundada por la caldera del mismo nombre. A diferencia de la Lagoa das Sete Cidades, apenas hay rastro de la huella del hombre en su contorno.
Iniciamos la caminata temprano, subiendo siempre. No teníamos garantía de poder ver el cráter, ya que, a diferencia del día anterior, esa mañana había amanecido con el cielo lleno de nubes. No se veían las cumbres de la isla desde Ponta Delgada.
Ganábamos metros con miedo de entrar dentro de la nube, y que nos impidiese ver el paisaje. Avanzábamos siguiendo as marcas amarillas y rojas del sendero o “trilho” portugués, entre un bosque mezcla de criptomerias japonesas con plantas que parecen tropicales, helechos enormes y cedros. El camino subia hasta una especie de “ruta del agua” azoreña, entonces empezamos a seguir una canalización que nos guió con pendiente suave por la parte alta del bosque hasta unos grandes prados, y finalmente la Lagoa do Fogo.
Las nubes estaban tapando las cumbres de las partes altas del cráter, pero nosotros, abajo al borde del lago, teníamos visibilidad para admirar toda la caldera. Enorme y casi inalterada por el ser humano, rodeada de verdes y frondosas paredes. Estábamos solos, únicamente acompañados por… las gaviotas. A pesar de estar en el interior y en altura.
Vale la pena pararse un tiempo y relajarse en el borde de este lago precioso.
En vez de volver por el mismo camino, elegimos un sendero indicado como dirección equivocada por la señalización, que bordeaba el lago. Así volveríamos al coche por un camino más al este y  hacer la ruta circular, según este track del wikiloc. En este camino topamos con las gaviotas, que nos atacaron sin compasión. No se si tendrían nidos, o simplemente mala ostia. El caso es que pasamos algunos momentos de pánico. Quizás el trilho portugués no lleva por esta zona por la agresividad de las gaviotas.
Obviando este incidente, las vistas que hay de la laguna son impresionantes. Cada uno de los salientes que tiene la pista para el agua es un mirador.Cuando el camino empieza a alejarse de la laguna, aparece un sendero casi imperceptible que sube a la cima más alta de las que rodean la caldera. Lo cogimos, y subimos, pero nada más llegar a la cumbre, se metió una masa de nubes para no salir más, y nos impidió ver la laguna entera. En un día claro la vista debe de ser espectacular. Pero nosotros no lo pudimos ver.
Bajamos hasta el coche y nos dirigimos al puerto de Vilafranca do Campo, para comprar los billetes de barco que nos llevaría al islote del mismo nombre. La isla es un cráter abierto, una piscina cerrada en el atlántico. Una lástima que en esos días estaba prohibido el baño. La visita vale la pena, pero no da para mucho más de una hora. No se como estará lleno de gente, a principios de Junio solo estábamos ocho personas. Aprovechamos para comer rodeados de lagartos (tuve la brillante idea de darle de comer a uno, y nos vinieron encima todos los de la isla)
Otra vez al coche, esta vez rumbo a Lagoa do Congro, en la parte central de la isla. La carretera era engullida por una espesa niebla, de hecho nos costó ver el cartel indicativo. O Congro es un agujero inundado que aparece entre los cultivos, rodeado de un espeso bosque. Los diferentes senderos de este bosque que llevan al agua descienden entre troncos y helechos enormes. No se si sería la intensa niebla, o la cantidad de arboles, pero la luz en el lago era tenue, y el agua tranquila, verde, turquesa, hacía que se respirase paz y tranquilidad. La lagoa do Congro es un sitio verdaderamente especial.
Y del intimismo bucólico de o Congro, pasamos a la costa Norte. Allí nos esperaban las conocidas plantaciones de té de Gorreana. Ya se acercaban las últimas luces del día, y las lineas verdes escalonadas de los cultivos se veian espectaculares desde la carretera. Ignoramos el centro de interpretación porque en este viaje express no había tiempo de pararnos. Asi que hicimos directamente la miniruta de senderismo que rodea a Gorreana. Realmente, solo vale la pena el inicio y el final, la parte central sube mucho por las pistas y se aleja de la plantación. Tuvimos la compañía de un rebaño de cabras que pastaba escondida entre los setos del té.
Para terminar el día, paramos en el mirador de Santa Iria. Un balcón sobre el mar desde el que se puede admirar la costa Norte y todos sus acantilados con forma de furna entrando y saliendo del océano.
De volta a Ponta Delgada, intentamos pasasr por el mirador Norte de la lagoa de Fogo, muy cerca de donde estuvimos esa misma mañana. Pero las nubes se instalaron definitivamente en Sao Miguel y ya no veríamos más el sol en esta isla. De hecho, en el mirador no se veía absolutamente nada. Por no ver, no se veía ni los socavones de las obras de asfaltado, ya que la visibilidad era de menos de cinco metros en la carretera que cruza de Norte a Sur la isla por su parte alta.

Más publicaciónes sobre Azores, aquí  

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Illa de Mallorca

Entre os ariscos cabos do norte e a apacible costa do sur, Mallorca ten unha gran variedade de paisaxes Augas turquesas, calas pequenas como a des Moro, areais grandes como Es Trenc, Campos, muiños, pobos autóctonos que ainda resisten inexpugnables ao especulador invasor, cantís como os de Formentor, as montañas da Tramuntana, o barrio histórico de Palma...  Caló des Moro Cabra salvaxe mallorquina Far des Cap de ses Salines Cap de Ses Salines Llombards Cala Mondragó Treboada sobre Pollença Embarcadoiro de Cala S'Almunia Almendros Es Trenc Estas fotos son de Marzo, coincidindo ademáis con temporal e tormentas. Augas revoltas e praias cubertas de picas de piñeiro. Non reluce tanto como no vran. pero é moito máis tranquilo. Probablemente semelle máis á Mallorca verdadeira.

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí