Saltar ao contido principal

Azores. Subida ao Volcán Pico

O Volcán de Pico está situado na Illa do mesmo nome, no arquipelago das azores. Nos días claros, vista dende as illas cercanas, resulta una impoñente e prominente mole. É un cono que emerxe do mar e remata por enriba das nubes. Cos seus 2351m de altura é a cima máis alta de Portugal.
El volcán de Pico está situado en la isla del mismo nombre, en el archipiélago de las Azores. En los días claros, vista desde las islas cercanas, resulta una imponente y prominente mole. Es un cono que emerge del mar y termina encima de las nubes. Con sus 2351m de altura es la cima más alta de Portugal.

Volcán Pico

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/1600s f/11 ISO160


As vistas dende o cumio son espectaculares. É moi diferente respecto a outras cimas de montaña en cordillera, por ver o mar tan cerca, pero o mesmo tempo dende tanta altura. Semella estar nun avión pero cos pes no chan. Vale moito a pena o esforzo da subida.
Las vistas desde la cumbre son espectaculares. Es muy diferente a otras cimas de cordillera, por ver el mar tan cerca, y al mismo tiempo desde tanta altura. Da la sensación de estar en un avíón pero con los pies en el suelo. Vale mucho la pena el esfuerzo de la subida
Acercandose ao volcán

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 24mm 1/160s f/11 ISO160



Pastar nas alturas

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO160

Senlleira


Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO160



Dúas paisaxes nunha

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 55mm 1/250s f/11 ISO160



Faial dende Pico

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/160s f/11 ISO160

Bordeando a caldeira

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/400s f/11 ISO160

Vista dende o balcón do crater

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 12mm 1/160s f/10 ISO160



Frente as nubes

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11.5mm 1/250s f/11 ISO160



Baixada de Piquinho

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11.5mm 1/125s f/11 ISO160



Mar de nubes

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/400s f/11 ISO160



Entre a névoa

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 16mm 1/250s f/7.1 ISO160



Elas teñen prioridade

BQ Aquaris X modo auto

Cráter verde

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 15mm 1/320s f/11 ISO160



O volcán Pico dende Faial

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 36mm 1/1000s f/11 ISO160



Máis publicacións sobre Azores, aquí  

Para nós foi unha verdadera sorte poder subir. So tiñamos unha oportunidade de tentar o ascenso. A noite anterior fixemola na illa de Pico, en Sao Roque do Pico, e a mesma tarde de facer cumio volvíamos a Faial, xa que o dia seguinte tiñamos vo moi cedo a Terceira dende Horta. O plan era que se facía bo tentábamos o ascenso, se estaba malo visitábamos o resto da illa de Pico.
O día anterior pasamolo en Faial, que está ao lado, e durante toda a xornada estiveron metidas unhas nubes moi baixas que impedían ver a máis de 50m de altura. Sabíamos que había un volcán enorme na illa de enfrente, pero con ese tempo era imposible sequera imaxinar a súas formas. Por enriba, á noite empezou a chover con toda. Con esta climatoloxía estábamos moi desanimad@s respecto a subir, polo que adicamonos a degustar un bo polbo e un riquísimo bacallao, e sobre todo a gozar cos viños de Pico (moi coñecidos, os seus viñedos entre pedras volcánicas son patrimonio da Unesco)
A pesar do tempo, o día seguinte madrugamos. Con certa resaca abrimos as fiestras da casa. O ceo estaba completamente despexado. A nosa habitación daba cara o mar, así que corrín ata o outro lado da casa para abrir unha fiestra orientada ao interior da illa e, por primeira vez dende que aterramos nas azores centrais, vimos o xigante Pico.
Arrancamos moi animad@s cara a montaña, sempre subindo co coche, perdéndonos pola  pouca cobertura, percorrendo carreiros de herbas por cortesía do google maps. Pero fixose moi ameno, sempre acompañad@s polas vacas que almorzaban a 1000 metros de altura coa illa de Faial ao fondo. Precioso.
Respecto a subida, empeza na casa da montaña, a pouco máis de mil metros de altura. Chegamos sobre as oito e media. Tivemos que facer a cola para que nos atenderan, escoitar as recomendacións, cubrir permisos e seguros (uns 20€ cada un en total), recoller o localizador que tes que levar contigo por se te perdes, e ver un video sobre os riscos da montaña e o respeto que necesita o parque. Ao final non arrancamos ata as nove. Nós fumos a principios de Xuño, e non había moita xente (case todo o tempo estivemos sos na montaña) pero a cantiade de localizadores que tiñan da idea do número de xente que debe de tentar subir en temporada alta.
Nun principio, preparando a viaxe, estábamos bastante convencidos de contratar un guía. Dende o parque de Pico, en Portugal, recomendan ir con un profesional. A subida é esixente e o clima cambia moito en Azores, polo que poden aparecer névoas que desorienten e afasten do percorrido. Sen embargo, finalmente pensamos en facelo pola nosa conta. Tiñamos o ferry de regreso as seis da tarde, polo que non nos podíamos adaptar ao horario de ningún grupo. Ademáis, de certo que ten mais encanto facelo polos medios propios, sempre que sexa seguro. Tras ler experiencias diferentes de varios viaxeir@s a favor e en contra, animamonos a ir sos (coa axuda do gps e o track, iso si).
A subida son apenas 3Km, pero con 1200m de desnivel. Empezamos a bo ritmo a descontar os 47 postes que marcan o camiño entre a casa da montaña e a caldeira. Como tiñamos o sol de frente, non se vian ben os postes, e algunas veces facia falla unha minitrepada por non escoller o mellor camino. Outras veces podíase zigzaguear sen problema. A vexetación e os arbustos, ao ir gañando altura, deixan paso a porosa pedra volcánica, que agarra moi ben, pero rasca moito. . Adiantamos pronto a xente que estaba diante nosa na cola. A nosa idea era dar volta as 12:30 para poder chegar o ferry, estivesemos a altura que estivesemos .Coas paradas mínimas pero necesarias, subimos de seguido, coa illa de Faial as nosas costas, ata que os postes empezaban a levarnos bordeando a caldeira, cara o sur, reduciendo la pendiente del camino. Moi ao lonxe, vianse un frente de nubes enriba da illa de San Jorge que avanzaba cara nós dende o norte. Na cara Oeste había unha nube anclada ao volcán, que por momentos impedia ver o mar. Seguimos superando postes ata chegar a caldeira. Un cráter de uns 200m de diámetro e con paredes de dez metros de altura. No seu interior vimos por vez primeira a cima do volcán Pico: O Piquinho. Unha minimontaña que sae do interior da caldeira.
Para subir o Piquinho si que fai falla trepar. Así que deixamos a mochila e o bastón na base, e tiramos cara arriba. A subida (se se siguen as marcas) non é nada exposta, realizase por unha canal, e resulta divertida. Pasa polo lado de unha pequena fumarola de baixa temperatura que empaña as gafas. É moi curioso recibir os vapores na cara, dando un pouco de calor entre tanto vento que comeza a facer tan alto. Un par de escalóns máis… e chegamos a Cima.
O frente que viña dende o Norte chocara de pleno con Pico, e impedia ver Faial e San Jorge. O leste da extensa illa de Pico viase entre nubes, e o sur estaba agora libre de nubes. A sensación era magnífica. Estar sobre un mar de nubes sen absolutamente nada ao redor. En pouco menos de tres horas plantámonos no cumio, iamos moi ben de tempo, pero non quedamos moito porque a temperatura é bastante máis baixa que o comezar, e pegaba moito vento.
Descendimos O Piquinho e comezamos a baixada dende a caldeira, desfacendo o camiño da subida. A altura de 1900m aproximadamente dimos de pleno coas nubes. Mergullamonos no mar blanco e non saimos del ata pouco antes da casa da montanha. A visibilidade por momentos era moi mala, de case non poder ver o poste seguinte, pero seguro que moito mellor do que pode chegar a ser con nevoa máis intensa. A vantaxe é que baixando tense máis perspectiva para ver os postes que subindo, e así non perder o camiño. A baixada pode facerse pesada para os xeonllos, así que a tomamos con calma. Cruzabamonos con xente que saira máis tarde ca nós, ou que adiantaramos na subida.Curiosamente, á única persona á que nos diriximos para preguntarlle algo no noso rustico potugues, resultou ser un tipo de Santiago de Compostela que traballa en Vigo. Foi gracioso, porque tardamos algo de tempo en decatarnos os tres, tentando falar portugués, ata pasarnos ao galego. “Xa dicía eu que falabades un portugués algo raro”
Finalmente, chegamos a casa da montanha. Devolvimos o localizador co que fan reconto de que volve todo o mundo e recollimos o diploma de ter estado na cima de Portugal (non sei se o comproban). Chegamos sobrados de tempo para coller o ferry. E inda puidemos recrearnos baixando co coche sorteando vacas pola estrada, dar un paseo polos viñedos e festexar o bo día que tivemos tomando una caña no porto.
Despois de coller o ferry, subimos a caldeira de Faial. O tempo non empeorou e as nubes deixaronnos ver o xigante que coronaramos unhas horas atrás dende a illa de enfrente. A vista é sinxelamente impresionante.
Por se alguén le isto e ten a intención de subir a Pico, a miña experiencia é que a excursión é dura, pero realizable con algo de preparación e bo calzado. Para coronar o volcán Pico hai que estar en boa forma, ou habituado á montaña. Non hai carreiro, hai que ir de poste a poste, sorteando pedras. É máis montañismo que sendeirismo. En canto a contratar guía ou ou non; o meu consello é que quen teña algo de experiencia en montaña pode ir pola sua conta perfectamente. Se non é así, mellor contratalo, polo que poida pasar coa meteoroloxía, e para recibir consellos nos pasos máis complicados.
A verdade é que nos quedou pena de non estar un día máis en Pico. Ten boa pinta e non parece tan turística como San Miguel. Ten máis andainas, bodegas, grutas, piscinas naturais… de telo sabido deixaríamos un par de días para esta illa. Pero o tempo non da para todo!

Máis publicacións sobre Azores, aquí  
-x-
Para nosotros fue una verdadera suerte poder subir. Solo teníamos una oportunidad de intentar el ascenso. La noche anterior la hicimos en la isla de Pico, en Sao Roque do Pico, y la misma tarde de hacer cumbre volvíamos a Faial, ya que teníamos vuelo muy temprano a Terceira desde Horta. El plan era que si hacía buen tiempo, intentábamos el ascenso, y si estaba malo, visitábamos el resto de la isla de Pico.
El día anterior lo pasamos en la isla de Faial, que está al lado, y durante toda la jornada estuvieron metidas unas nubes muy bajas que impedían ver a más de 50m de altura. Sabíamos que había un volcán enorme en la isla de enfrente, pero con este tiempo era imposible ni siquiera adivinar su forma. Por encima, esa misma noche empezó a llover muchísimo. Con esta climatología estábamos muy desanimados respecto a subir, por lo que nos dedicamos a degustar un buen pulpo y un riquísimo bacalao. Y sobre todo, a disfrutar de los vinos de Pico (muy conocidos, sus viñedos entre piedra volcánica son patrimonio de la Unesco)
A pesar del tiempo, el día siguiente madrugamos. Con cierta resaca abrimos la ventanas de la casa. El cielo estaba completamente despejado. Nuestra habitación daba cara el mar, así que corrí hacia el otro lado de la casa para abrir una ventana orientada al interior de la isla y, por primera vez desde que aterrizamos en las Azores centrales, vimos el gigante Pico.
Arrancamos muy animad@s cara la montaña, siempre subiendo con el coche, perdiéndonos por la poca cobertura y recorriendo pistas con hierbas por cortesía del google maps. Pero se hizo muy ameno, siempre acompañad@s por las vacas que desayunaban a mil metros de altura con la isla de Faial al fondo. Precioso.
Respecto a la subida, empieza en la casa de la Montanha, a poco más de mil metros de altura. Llegamos sobre las ocho y media. Tuvimos que hacer cola para que nos atendieran, escuchar las recomendaciones, cubrir permisos y seguros (unos 20€ cada un@ en total), recoger un localizador que tienes que llevar contigo por si te pierdes, ver un vídeo sobre los riesgos de la montaña y el respeto que necesita el parque. Nosotros fuimos a principios de Junio y no había mucha gente (casi todo el tiempo estuvimos solos en la montaña) pero la cantidad de localizadores que tenían en la casa de la montaña da una idea del número de gente que debe intentar subirlo en temporada alta.
En un principio, preparando el viaje, estábamos bastante convencidos de contratar un guía. Desde el parque de Pico, recomiendan subir acompañado de un profesional. La subida es exigente y el clima cambia muy rápido en Azores, por lo que pueden aparecer nieblas que desorienten y alejen del recorrido. Sin embargo, finalmente nos decidimos a hacerlo por nuestra cuenta. Teníamos que coger el ferry de regreso a las seis de la tarde, y no nos podíamos adaptar al horario de ningún grupo. Además, la verdad es que tiene más encanto hacerlo por medios propios, siempre que sea seguro. Después de leer experiencias diferentes de varios viajeros a favor y en contra, nos animamos a ir solos (eso si, con la ayuda del gps y el track)
La subida son apenas 3Km, pero con 1200m de desnivel. Empezamos a buen ritmo a descontar los 47 postes que marcan el camino entre la casa de la Montanha y la Caldera del volcán.. Como teníamos el sol de frente, era difícil ver los postes, y algunas veces hacía falta una minitrepada por no escoger el camino correcto. Otras veces se podía zigzaguear sin problema. La vegetación y los arbustos, a medida que se gana altura, van dejando paso a porosa piedra volcánica, que agarra muy bien, pero rasca mucho. Adelantamos pronto a la gente que estaba delante de nosotros en la cola. Nuetra idea era dar vuelta a las 12:30 para poder llegar al ferry, estuviéramos donde estuviéramos. Con las paradas mínimas pero necesarias, subimos de contínuo, con la isla Faial a nuestras espaldas, hasta que los postes indicativos empezaban a llevarnos bordeando la caldera, hacia el sur, reduciendo la pendiente del camino. Muy a lo lejos, se veía un frente de nubes encima de la isla de San Jorge que avanzaba hacia nosotros desde el norte. En la cara Oeste había una nube anclada a la montaña que por momentos impedía ver la costa. Seguimos superando postes hasta llegar a la caldera: un cráter de unos 200m de diámetro con paredes de diez metros de altura. En su interior se ve por primera vez la cima del volcán Pico: O Piquinho. Es una minimontaña que sale del interior de la caldera.
Para subir O Piquinho si que hace falta trepar. Dejamos la mochila y el bastón en la base y tiramos hacia arriba. La subida, si se siguen las marcas, no es nada expuesta. Se realiza por un canal, e resulta divertida. Pasa por una pequeña fumarola de baja temperatura que te empaña las gafas. Es muy curioso recibir los vapores en la cara, dando un poco de calor entre tanto viento que empieza a hacer tan arriba. Un par de escalones más desde la fumarola… y llegamos a la cima.
El frente que venía desde el norte chocó de pleno con la montaña, e impedía ver Faial y San Jorge. El Este de la isla de Pico se veía entre nubes. El sur estaba ahora claro. La sensación, a pesar de las limitadas vistas, era magnífica. Estar por encima de un mar de nubes sin nada alrededor. En poco menos de tres horas nos plantamos en la cumbre. Aunque íbamos muy bien de tiempo no nos quedamos mucho en la cumbre, porque daba mucho el viento, y la temperatura era bastante más baja que la que teníamos al empezar la ruta.
Descendimos O Piquinho y empezamos la bajada desde la Caldeira, deshaciendo el camino de la subida. A la altura de unos 1900, aproximadamente, dimos de pleno con las nubes. Nos sumergimos en un mar blanco y no salimos de él hasta poco antes de llegar a la Casa da Montanha. La visibilidad era muy mala por momentos, casi no se podía ver el poste siguiente, pero seguro que mucho mejor de lo que podría llegar a ser con niebla más intensa. La ventaja era que bajando se tiene más perspectiva para ver los postes que subiendo, y así no perder el camino. La bajada puede hacerse pesada para las rodillas, así que la tomamos con calma. Nos cruzábamos con gente que salió más tarde que nosotros, o que adelantamos en la subida. Curiosamente, la única persona a la que nos dirigimos para preguntarle algo en nuestro rústico portugués, resultó ser un tipo de Santiago de Compostela que trabaja en Vigo. Fue gracioso, porque tardamos algo de tiempo en darnos cuenta los tres, intentando hablar portugués, antes de pasarnos al gallego. “ya decía yo que hablabais un portugués muy raro”
Finalmente, llegamos a la casa de la montaña. Devolvimos los localizadores con los que hacen recuento de que vuelva todo el mundo, y recogimos el diploma que acredita haber estado en la cima de Pico (no sé si lo comprueban). Llegamos sobrados de tiempo para coger el ferry. Aun pudimos recrearnos bajando con el coche sorteando vacas por la carretera, dar un paseo por los viñedos y festejar el buen día que tuvimos tomando una caña en el puerto.
Después de coger el barco, subimos hasta la caldera de Faial. El tiempo no empeoró y las nubes nos dejaron ver el gigante que coronamos unas horas antes desde la isla de enfrente. La vista es sencillamente impresionante.
Si alguien lee esto y tiene ánimo de hacer la cima de Pico, mi experiencia es que la excursión es dura, pero realizable con algo de preparación y buen calzado. Para coronar el volcán Pico hay que estar en buena forma, o habituado a la montaña. No hay sendero, hay que ir de poste a poste buscando el camino y sorteando piedras en la subida y en la bajada. Es más montañismo que senderismo. En cuanto a contratar guía o no; mi consejo es que quien tenga algo de experiencia en montaña puede ir por su cuenta perfectamente. Si no es así, mejor contratarlo por lo que pueda pasar con la meteorología, y para recibir consejos en los pasos más complicados.

La verdad es que nos quedó pena de no estar un día más en la isla de Pico. Tiene buena pinta y no  parece tan turística como Sao Miguel. Tiene rutas, bodegas, grutas, piscinas naturales… De haberlo sabido dejaríamos un par de de días para esta isla. Pero el tiempo no da para todo!e nos quedó pena de no estar un día más en la isla de Pico. Tiene buena pinta y no  parece tan turística como Sao Miguel. Tiene rutas, bodegas, grutas, piscinas naturales… De haberlo sabido dejaríamos un par de de días para esta isla. Pero el tiempo no da para todo!

Publicacións populares deste blog

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo ser

Irlanda - Munster

En Munster coinciden os maiores reclamos que ten Irlanda. Limerick, Cork, Cashel, Parque Nacional de Burren, Kerry, Adare... e sobre todo os merecidamente famosos cantís de Moher. -x- En Munster coinciden los mayores reclamos que tiene Irlanda: Limerik, Cork, Cashel, Parque de Burren, Kery, Adare... y sobre todo los merecidamente famosos acantilados de Moher. Cliffs of Moher. Paredes do Oeste Solpor en Moher. Cantís dourados Cashel As ruinas Burren Nin Auga, nin árbores, nin terra As fiestras de Cork University of Cork As canles do Lee A dinámica Cork é a capital de Munster, ou "terra de Mum". A chegada de empresas estadounidenses animadas pola fiscalidade irlandesa está facendo crecer en importancia esta vila. Surcada polos canales do rio Lee, os seus coloridos edificios de tres ou catro alturas son moi caracteristicos. Actualmente é a terceira poboación de Irlanda, despois de Dubl

Cabo Estai

​​ "Mirando na rede, descubrín que - en Cabo Estai - hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor" Cabo Estai Os muros de Xunqueiro Pedras verdes O palco das Cíes O faro escondido Derradeiras luces da furna Cíes As escaleiras do faro de Cabo Estai ​ Cabo Estai é un deses sitios que sabes que está ahí pero que nunca lle da a un por visitar. Lembro que pasei por alí unha ou dúas veces, xa hai anos. A imaxe difusa que tiña na mente era de unha grande extensión sen un punto característico ou concreto onde poder ver o mar. Mirando na rede, descubrín que hai un faro. Como pareceume xeitoso, decidín coller a bici e ir por alí a sacarlle algunha foto no solpor. Para ir dando pedáis está un pouco lonxe, así que fun parando nas calas con rochas e algas, que van aparecendo cando se deixa atrás o rebumbio de Canido e vaise entrando na afastada zona resid

A Fraga de Coiro

Esta pequena xoia do Morrazo une a parroquia de Coiro co alto de Ermelo. Para adentrarse nela dende o sur, hai que comezar subindo polos camiños que aparecen despois da igrexa. Pouco a pouco, os ruidos do esperpéntico vial van deixando paso aos murmullos do Rego Bouzós. Entrada da Fraga O traxe verde do Carballo Outros habitantes da fraga Fontes de Luz Azafranes entre a sombra A fervenciña do Bouzós Ermelo Bouzós en outono Profundidades da Fraga A igrexa de Coiro 300 metros de desnivel. Carreiros auténticos, sen adecuar, un pouco laberinticos as veces. Raios de sol, que tentan abrirse paso entre as polas, sen moito éxito. Auga, carballos, follas, troncos novos, troncos vellos, sombras... Un verdadeiro oasis no deserto do monte invadido. Ogallá resista. Xa o dicían eses artistas de SOAK: Polo monopolio do eucalipto… viva san carballiño!

Dunas de Erg Cheggaga

Calor, vento e area.  Impoñente concentración de dunas cor tella, con tonalidades cambiantes según a hora do día.   Caras de luz e caras de sombra, divididas por aristas de liñas finas e sinuosas. Formas e tamaños diversos, texturas rugosas de pequenas ondas paralelas . Erg Cheggaga é un lugar especial. As dunad de Erg Cheggaga Sahara Vento e area   Gran duna O teu camiño Solpor Erg Cheggaga Subida a gran duna Luz, sombra e horizonte   Jam session na haima ​   As dunas de Erg Cheggaga (Ou Chegaga, Chigaga, Chegagga... según onde se mire) son un areal de 40x15 km ao sur de Marrocos, a poucos kilómetros de Arxelia. A un par de horas en 4x4 dende M´Hamid el Ghizlane polo oeste ou outras dúas horas ata Foum Zguid ao leste . As posibilidades que ofrecen á cámara son moitas. Conseguense distintas tonalidades, probando a con diferentes inclinacións do sol e xogando coa exposición e o balance de blancos. Para non abu