Saltar ao contido principal

Gran Canaria


Gran Canaria é unha illa moi poboada e urbanizada. Porén, en contraste, conta con unha grande parte de superficie agreste e case salvaxe, na que a man do home nótase soamente pola presenza de pequenos pobos illados, e polas sinuosas e escarpadas estradas que os comunican. Iso é o que fai atractiva a illa.



Gran Canaria es una isla muy poblada y urbanizada. Sin embargo, como contraste, cuenta con una gran parte de superficie agreste, casi salvaje, en la que la mano del hombre solo se nota por la presencia de pequeños pueblos aislados, y por las sinuosas y escarpadas carreteras que los comunican. Esto es lo que hace atractiva la isla.


Barrio de San Juan en las palmas de gran canaria
Casas de San Juan
Las Palmas

Retrato en la población de Arucas, en Gran canaria
Arucas




O certo é que o leste de Gran Canaria gustoume máis ben pouco. É a parte máis construida. Conducir pola autoestrada que cruza esta zona da illa da a sensación de atravesar unha sucesión contínua de polígonos industriales, superficies comerciales e cidades de edificios impersonales de media altura. Todo separado por extensións de pedras espalladas que semellan escombro. Pode ser que esta parte de Gran Canaria teña cousas que ofrecer, pero con so tres días na Illa as nosas prioridades non estaban aquí. Desta zona so me quedaría con El Bufadero, onde o mar rompe na roca porosa volcánica,  creando algo similar a chorros de onda vaporizados.



Lo cierto es que el este de Gran Canaria me gustó más bien poco. Es la parte más construida. Conducir por la autopista que cruza esta zona de la isla da la sensación de atravesar una sucesión contínua de polígonos industriales, superficies comerciales y ciudades de edificios impersonales de media altura. Todo separado por extensións de pedras esparcidas que parecen escombros. Pode ser que esta parte de Gran Canaria tenga cosas que ofrecer, pero con solo tres días en la isla, nuestras prioridades no estaban aquí. De esta zona solo me quedaría con El Bufadero, donde el mar rompe en la roca porosa volcánica, creando algo similar a chorros de olas vaporizadas. 

Las Palmas de gran canaria. Casas del barrio de San Juan
Barrio de San Juan
Las Palmas


Caldera bandama desde el mirador
Caldeira Bandama


A parte central é o gran reclamo da Illa (para a xente que non vaia solo a tostarse ao sol na praia). No interior de Gran Canaria hai moitisimos miradoiros, barrancos, precipicios, picos e crestas con formas varias. Ademáis é moito máis verde que a costa. Abundan os bosques de piñeiros. A maior parte dos miradoiros son visitables en coche, por exemplo a Caldeira Bandama ou pico das Neves, onde está o teito da Illa: o Morro da Agujereada. Para outros hai que camiñar: O Roque Nublo ou o Roque Bentayga. Algunhas zonas están máis masificadas que outras (o do Roque Nublo é unha romería) pero os percorridos son moi atractivos, e as estradas están en bo estado. Cantidade de ciclistas disfrutan e sufren ao mesmo tempo nestes portos de montaña á beira de África. Tamén hai interesantes roteirosque cruzan estas montañas volcánicas.


La parte central es el gran reclamo de la isla (para la gente que no vaya solo buscando tostarse al sol en la playa). En el interior de Gran Canaria hay muchísmos miradoiros, barrancos, precipicios, caldeiras, picos e crestas con formas varias. Además es mucho más verde que la costa. Abundan los bosques de pino canario. La mayor parte de los miradores son visitables en coche, por ejemplo la Caldera de Bandama o el pico de las Nieves, donde se encuentra el techo de la isla: el Morro de la Agujereada. Para otros hay que caminar: El Roque Nublo o el Roque Bentyga. Algunas zonas están más masificadas que otras (lo del Roque nublo es una Romería), pero los recorridos son muy atractivos, y las carreteras están en buen estado. Cantidad de ciclistas disfrutan y sufren al mismo tiempo en estos puertos de montaña al lado de África. También hay interesantes senderos que cruzan estas montañas volcánicas.

Vista del Roque Benteyga desde el mirador Degollada Becerra. Gran Canaria
Roque Benteyga
Mirador Degollada Becerra

Roca conocida como el fraile, con el pico de las Nieves al fondo, vista desde el Roque nublo. Gran Canaria
Fraile

Carretera del centro de la isla de gran canaria
Estrada GC600

Pico de las Nieves. Mirador gran canaria
Morro de la Agujereada
Pico de las Nieves

Vista del Roque Nublo desde el pico de las Nieves. En Gran Canaria
Roque Nublo




Ao Sur está o espacio natural das dunas de Maspalomas. As acumulacións móviles de area abarcan ata onde chega a vista. A cada descenso das crestas das dunas, o barullo lonxano da praia e o ulular do vento son sustituidos por un silencio quente. Crease unha sensación de illamento e soledade. Atravesar a pé todo o areal é como sair do deserto para entrar no atlántico. Alí dentro un non ten a sensación de estar rodeado por complexos de hoteles turísticos. É un lugar diferente. Máis especial ainda no solpor.



Al sur está el espacio natural de las dunas de Maspalomas. Las acumulaciones móviles de arena abarcan hasta donde llega la vista. A cada descenso de las crestas de las dunas, el barullo lejano de la playa y el ulular del viento son sustituidos por un silencio caliente. Se crea una sensación de aislamiento y soledad. Atravesara  pie todo el arenal es como salir del desierto para entrar en el Atlántico. Ahí dentro uno no tiene la sensación de estar rodeado por complejos de hoteles turísticos. Es un lugar diferente. Más especial aun, durante la puesta de Sol.


Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Ondas de area
Maspalomas

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Acompáñame ata onde chega a vista

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Dime...


Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Silencio quente

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Entre o deserto e o mar

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Faro de Maspalomas

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Calma




Pero o mellor da nosa visita atopamolo no Oeste. A partir do Porto de Mogán as estradas volvense alpinas, escarbadas na montaña. Curvas e voltas en altura, entre precipicios. Nesta zona, fora de aglomeracións, so hai paredes e roca. O paseo en coche por esta estrada (GC200), por si só, xa pagaría a pena. Pero o obxectivo era Tasartico, un minúsculo pobo de onde sale a ruta que leva a praia de Güigüi. Para chegar a este paraiso de area fina negra hai que camiñar unhas dúas horas e media e pasar por un collado de cincocentos metros de altura sen apenas sombra. O paseo tamén e fermoso de por si. Na subida o camiño está escoltado por multitude de Cardóns, o curioso cactus-arbusto simbolo de Gran Canaria. Chegado arriba, dende o collado de Aguas Sabinas, tivemos sorte: divisamos o Teide. A baixada á praia é impresionante. Montañosa ao principio, despois transcurre por un sendeiro exposto pero seguro. Os cantís vermellos de Güigüi están sempre a vista, namentres non se para de descender. Porén, a praia permanece agochada ata prácticamente a chegada, na abrupta baixada final. Unha vez nela, pódese gozar do placer de estar nunha area fina, negra e virxe encaixonada entre xingantes de pedra. E case en soidade. Máis de cinco horas de pateada entre ida e volta para disfrutar dúas horas escasas de praia. Pero Güigüi paga a pena.



Pero lo mejor de nuestra visita lo encontramos en el Oeste. A partir del puerto de Mogán las carreteras se vuelven alpinas, escarbadas en la montaña. Curvas y vueltas en altura, entre precipicios. En esta zona, alejado de las aglomeraciones, solo hay paredes y roca. El paseo en coche por esta carretera (GC200), por sí solo ya valdría la pena. Pero el objetivo era Tasartico, un minusculo pueblo de donde sale la ruta que lleva a la Playa de Güigüi. Para llegar a este paraiso de arena fina negra hay que caminar unas dos horas y media y pasar por un collado de quinientos metros de altura sin apenas sombra. El paseo también es bonito de por si. En la subida el camino está escoltado por multitud de Cardones, el curioso cactus-arbusto símbolo de Gran Canaria. Una vez arriba, desde el collado de Aguas Sabinas, tuvimos suerte: divisamos el Teide. La bajada a la playa es impresionante. Montañosa al principio, después transcurre por un sendero expuesto pero seguro. Los acantilados rojos de Güigüi están siempre a la vista, mientras no se para de descender. Sin embargo, la playa permanece oculta hasta la abrupta bajada final. Una vez en ella, se puede disfrutar del placer de estar en una arena fina, negra y virgen encajonada entre gigantes de piedra. Y casi en soledad. Más de cinco horas totales de pateada entre ida y vuelta para aprovechar la playa dos horas escasas. Pero Güigüi vale la pena.

Playa de Güigüi. Tasartico. Gran canaria
Camiño a Güigüi. Subida

playa de Güigüi. Gran canaria
Camiño a Güigüi. Baixada

playa de Güigüi. Gran canaria
A praia escondida

playa de Güigüi. gran canaria
O gardián de Güigüi 


playa de Güigüi. gran canaria
Paraiso entre cantís




De volta ao coche, si se continúa dando a volta a illa, chegamos a Aldea de San Nicolas. Para ir ata Las Palmas hai que continuar pola estrada GC200. Un inferno para os habitantes pero unha maravilla para os visitantes. O tramo que sube ao Andén Verde está pechado por ser moi perigoso polos derrubamentos, pero queda aberto o acceso ao miradoiro do Balcón. Dende aquí vese toda unha cadea de cantís dende a altura. Continuando, a estrada ata Agaete é espectacular. Conducir por esta via, atravesando o Parque Natural de Tamadaba, é como estar voando colgado entre a pedra dos cantís e o mar. Un soño solo interrumpido polos pitos dos coches dos gran canarios, que teñen menos ganas de admirar as paisaxes que os turistas, e apremian o paso. Unha mágoa que non haxa moito sitio para parar.


De vuelta al coche, si se continúa dando la vuelta a la isla, llegamos a la Aldea de San Nicolás. Para ir hasta Las Palmas hay que continuar por la carretera GC200. Un infierno para los habitantes pero una maravilla para los visitantes.  El tramo que sube al Andén Verde está cerrado por ser muy peligroso debido a los derrumbes, pero queda abierto el acceso al mirador del Balcón. Desde aquí se ve toda una cadena de acantilados desde la altura. Continuando, la carretera hasta Agaete es espectacular. Conducir por esta via, atravesando el Parque Natural de Tamadaba, es como estar volando colgado entre la piedra de los acantilados y el mar. Un sueño solo interrumpido por los pitos de los coches de los grancanarinos, que tienen menos ganas de admirar los paisajes que los turistas, y apremian el paso. Una pena que no haya mucho sitio para parar.

carreteras de gran canaria
Estrada a Tasartico

parque de tamadaba carretera gc200 balcón gran canaria
O balcón do Tamadaba

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....