Saltar ao contido principal

Gran Canaria


Gran Canaria é unha illa moi poboada e urbanizada. Porén, en contraste, conta con unha grande parte de superficie agreste e case salvaxe, na que a man do home nótase soamente pola presenza de pequenos pobos illados, e polas sinuosas e escarpadas estradas que os comunican. Iso é o que fai atractiva a illa.



Gran Canaria es una isla muy poblada y urbanizada. Sin embargo, como contraste, cuenta con una gran parte de superficie agreste, casi salvaje, en la que la mano del hombre solo se nota por la presencia de pequeños pueblos aislados, y por las sinuosas y escarpadas carreteras que los comunican. Esto es lo que hace atractiva la isla.


Barrio de San Juan en las palmas de gran canaria
Casas de San Juan
Las Palmas

Retrato en la población de Arucas, en Gran canaria
Arucas




O certo é que o leste de Gran Canaria gustoume máis ben pouco. É a parte máis construida. Conducir pola autoestrada que cruza esta zona da illa da a sensación de atravesar unha sucesión contínua de polígonos industriales, superficies comerciales e cidades de edificios impersonales de media altura. Todo separado por extensións de pedras espalladas que semellan escombro. Pode ser que esta parte de Gran Canaria teña cousas que ofrecer, pero con so tres días na Illa as nosas prioridades non estaban aquí. Desta zona so me quedaría con El Bufadero, onde o mar rompe na roca porosa volcánica,  creando algo similar a chorros de onda vaporizados.



Lo cierto es que el este de Gran Canaria me gustó más bien poco. Es la parte más construida. Conducir por la autopista que cruza esta zona de la isla da la sensación de atravesar una sucesión contínua de polígonos industriales, superficies comerciales y ciudades de edificios impersonales de media altura. Todo separado por extensións de pedras esparcidas que parecen escombros. Pode ser que esta parte de Gran Canaria tenga cosas que ofrecer, pero con solo tres días en la isla, nuestras prioridades no estaban aquí. De esta zona solo me quedaría con El Bufadero, donde el mar rompe en la roca porosa volcánica, creando algo similar a chorros de olas vaporizadas. 

Las Palmas de gran canaria. Casas del barrio de San Juan
Barrio de San Juan
Las Palmas


Caldera bandama desde el mirador
Caldeira Bandama


A parte central é o gran reclamo da Illa (para a xente que non vaia solo a tostarse ao sol na praia). No interior de Gran Canaria hai moitisimos miradoiros, barrancos, precipicios, picos e crestas con formas varias. Ademáis é moito máis verde que a costa. Abundan os bosques de piñeiros. A maior parte dos miradoiros son visitables en coche, por exemplo a Caldeira Bandama ou pico das Neves, onde está o teito da Illa: o Morro da Agujereada. Para outros hai que camiñar: O Roque Nublo ou o Roque Bentayga. Algunhas zonas están máis masificadas que outras (o do Roque Nublo é unha romería) pero os percorridos son moi atractivos, e as estradas están en bo estado. Cantidade de ciclistas disfrutan e sufren ao mesmo tempo nestes portos de montaña á beira de África. Tamén hai interesantes roteirosque cruzan estas montañas volcánicas.


La parte central es el gran reclamo de la isla (para la gente que no vaya solo buscando tostarse al sol en la playa). En el interior de Gran Canaria hay muchísmos miradoiros, barrancos, precipicios, caldeiras, picos e crestas con formas varias. Además es mucho más verde que la costa. Abundan los bosques de pino canario. La mayor parte de los miradores son visitables en coche, por ejemplo la Caldera de Bandama o el pico de las Nieves, donde se encuentra el techo de la isla: el Morro de la Agujereada. Para otros hay que caminar: El Roque Nublo o el Roque Bentyga. Algunas zonas están más masificadas que otras (lo del Roque nublo es una Romería), pero los recorridos son muy atractivos, y las carreteras están en buen estado. Cantidad de ciclistas disfrutan y sufren al mismo tiempo en estos puertos de montaña al lado de África. También hay interesantes senderos que cruzan estas montañas volcánicas.

Vista del Roque Benteyga desde el mirador Degollada Becerra. Gran Canaria
Roque Benteyga
Mirador Degollada Becerra

Roca conocida como el fraile, con el pico de las Nieves al fondo, vista desde el Roque nublo. Gran Canaria
Fraile

Carretera del centro de la isla de gran canaria
Estrada GC600

Pico de las Nieves. Mirador gran canaria
Morro de la Agujereada
Pico de las Nieves

Vista del Roque Nublo desde el pico de las Nieves. En Gran Canaria
Roque Nublo




Ao Sur está o espacio natural das dunas de Maspalomas. As acumulacións móviles de area abarcan ata onde chega a vista. A cada descenso das crestas das dunas, o barullo lonxano da praia e o ulular do vento son sustituidos por un silencio quente. Crease unha sensación de illamento e soledade. Atravesar a pé todo o areal é como sair do deserto para entrar no atlántico. Alí dentro un non ten a sensación de estar rodeado por complexos de hoteles turísticos. É un lugar diferente. Máis especial ainda no solpor.



Al sur está el espacio natural de las dunas de Maspalomas. Las acumulaciones móviles de arena abarcan hasta donde llega la vista. A cada descenso de las crestas de las dunas, el barullo lejano de la playa y el ulular del viento son sustituidos por un silencio caliente. Se crea una sensación de aislamiento y soledad. Atravesara  pie todo el arenal es como salir del desierto para entrar en el Atlántico. Ahí dentro uno no tiene la sensación de estar rodeado por complejos de hoteles turísticos. Es un lugar diferente. Más especial aun, durante la puesta de Sol.


Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Ondas de area
Maspalomas

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Acompáñame ata onde chega a vista

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Dime...


Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Silencio quente

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Entre o deserto e o mar

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Faro de Maspalomas

Espacio de las dunas de Maspalomas. Gran Canaria
Calma




Pero o mellor da nosa visita atopamolo no Oeste. A partir do Porto de Mogán as estradas volvense alpinas, escarbadas na montaña. Curvas e voltas en altura, entre precipicios. Nesta zona, fora de aglomeracións, so hai paredes e roca. O paseo en coche por esta estrada (GC200), por si só, xa pagaría a pena. Pero o obxectivo era Tasartico, un minúsculo pobo de onde sale a ruta que leva a praia de Güigüi. Para chegar a este paraiso de area fina negra hai que camiñar unhas dúas horas e media e pasar por un collado de cincocentos metros de altura sen apenas sombra. O paseo tamén e fermoso de por si. Na subida o camiño está escoltado por multitude de Cardóns, o curioso cactus-arbusto simbolo de Gran Canaria. Chegado arriba, dende o collado de Aguas Sabinas, tivemos sorte: divisamos o Teide. A baixada á praia é impresionante. Montañosa ao principio, despois transcurre por un sendeiro exposto pero seguro. Os cantís vermellos de Güigüi están sempre a vista, namentres non se para de descender. Porén, a praia permanece agochada ata prácticamente a chegada, na abrupta baixada final. Unha vez nela, pódese gozar do placer de estar nunha area fina, negra e virxe encaixonada entre xingantes de pedra. E case en soidade. Máis de cinco horas de pateada entre ida e volta para disfrutar dúas horas escasas de praia. Pero Güigüi paga a pena.



Pero lo mejor de nuestra visita lo encontramos en el Oeste. A partir del puerto de Mogán las carreteras se vuelven alpinas, escarbadas en la montaña. Curvas y vueltas en altura, entre precipicios. En esta zona, alejado de las aglomeraciones, solo hay paredes y roca. El paseo en coche por esta carretera (GC200), por sí solo ya valdría la pena. Pero el objetivo era Tasartico, un minusculo pueblo de donde sale la ruta que lleva a la Playa de Güigüi. Para llegar a este paraiso de arena fina negra hay que caminar unas dos horas y media y pasar por un collado de quinientos metros de altura sin apenas sombra. El paseo también es bonito de por si. En la subida el camino está escoltado por multitud de Cardones, el curioso cactus-arbusto símbolo de Gran Canaria. Una vez arriba, desde el collado de Aguas Sabinas, tuvimos suerte: divisamos el Teide. La bajada a la playa es impresionante. Montañosa al principio, después transcurre por un sendero expuesto pero seguro. Los acantilados rojos de Güigüi están siempre a la vista, mientras no se para de descender. Sin embargo, la playa permanece oculta hasta la abrupta bajada final. Una vez en ella, se puede disfrutar del placer de estar en una arena fina, negra y virgen encajonada entre gigantes de piedra. Y casi en soledad. Más de cinco horas totales de pateada entre ida y vuelta para aprovechar la playa dos horas escasas. Pero Güigüi vale la pena.

Playa de Güigüi. Tasartico. Gran canaria
Camiño a Güigüi. Subida

playa de Güigüi. Gran canaria
Camiño a Güigüi. Baixada

playa de Güigüi. Gran canaria
A praia escondida

playa de Güigüi. gran canaria
O gardián de Güigüi 


playa de Güigüi. gran canaria
Paraiso entre cantís




De volta ao coche, si se continúa dando a volta a illa, chegamos a Aldea de San Nicolas. Para ir ata Las Palmas hai que continuar pola estrada GC200. Un inferno para os habitantes pero unha maravilla para os visitantes. O tramo que sube ao Andén Verde está pechado por ser moi perigoso polos derrubamentos, pero queda aberto o acceso ao miradoiro do Balcón. Dende aquí vese toda unha cadea de cantís dende a altura. Continuando, a estrada ata Agaete é espectacular. Conducir por esta via, atravesando o Parque Natural de Tamadaba, é como estar voando colgado entre a pedra dos cantís e o mar. Un soño solo interrumpido polos pitos dos coches dos gran canarios, que teñen menos ganas de admirar as paisaxes que os turistas, e apremian o paso. Unha mágoa que non haxa moito sitio para parar.


De vuelta al coche, si se continúa dando la vuelta a la isla, llegamos a la Aldea de San Nicolás. Para ir hasta Las Palmas hay que continuar por la carretera GC200. Un infierno para los habitantes pero una maravilla para los visitantes.  El tramo que sube al Andén Verde está cerrado por ser muy peligroso debido a los derrumbes, pero queda abierto el acceso al mirador del Balcón. Desde aquí se ve toda una cadena de acantilados desde la altura. Continuando, la carretera hasta Agaete es espectacular. Conducir por esta via, atravesando el Parque Natural de Tamadaba, es como estar volando colgado entre la piedra de los acantilados y el mar. Un sueño solo interrumpido por los pitos de los coches de los grancanarinos, que tienen menos ganas de admirar los paisajes que los turistas, y apremian el paso. Una pena que no haya mucho sitio para parar.

carreteras de gran canaria
Estrada a Tasartico

parque de tamadaba carretera gc200 balcón gran canaria
O balcón do Tamadaba

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Passaran. Estagnous - Mont Valier

Etapa 5 e derradeira do Passaran  Volta ao inicio e saida da alta montaña. Incia con subida ata o Col de Pecouch, onde vemos por derradeira vez o Etang Rond. e baixamos por un terreno calizo con curiosas marcas nas pedras (imaxino ocasionada polos glaciares) ata chegar o val dos lagos Milouga e Etang d´Arauech. O camiño xa non é de montaña, transita por prados e colinas ata atopar o cruce co GR 10, que nos leva ata o refuxio da Maison du Valier. Etang Arauech. Mont Valier fondo dereita Pedras con formas curiosas Máis entradas do Passaran  Aquí

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí