Saltar ao contido principal

Cárpatos. Piatra Crailui

Esta cadea dos Cárpatos Rumanos non ten cimas tan altas coma os Fagaras ou os Bucegi. Porén, os auténticos bosques virxes rumanos que tiña en mente antes de visitar o país, salvaxes, espesos e profundos; eses bosques están en Piatra Crailui.

-x-


Esta cadena de los Cárpatos no tiene cimas tan altas como los Fagaras o los Bucegi. Sin embargo, los auténticos bosques vírgenes que tenía en mente antes de visitar el país, salvajes, espesos, profundos; esos bosques están en Piatra Crailui.
Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Magura


Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Bos días Magura

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Gorxa Zarnesti

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Faias de Piatra Crailui

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Gorxa Zarnesti

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Cabana Curmatura
Café bucólico


Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
No medio do bosque

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Rebaño

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Bosque de Piatra Crailui

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Bosque virxe

Piatra Crailui Carpatos Rumania Zarnesti Curmatura Botorog Magura
Magura

Neste parque está a gorxa ou desfiladero de Zarnesti. Un espectacular paso arrancado da montaña, esculpido polo río. Atravesalo é camiñar encaixonado entre profundas paredes calizas verticais, sentindose verdadeiramente pequeno. Nun principio, so tiñamos pensado visitar este desfiladero. Porque ao ter tanto bosque, pensamos que podía haber osos, e deunos algo de respeto (ou de medo, por ser sinceros). Pero o señor da acolledora casa Hille de Magura, onde durmimos a noite anterior, dixonos que de osos nada, que como moito atacan as ovellas pero non os humanos. E recomendounos subir a cabana Curmatura.

En xeral, a xente en Rumanía adoita ser moi amable, pero este señor é especialmente encantador. Nunca deixo reseñas de aloxamentos neste blog, pero esta pensión reultounos tremendamente bucólica, e trataronnos moi ben. A casa non é a máis cómoda do mundo, pero está nun lugar absolutamente auténtico, e a comida que sirven​, e que comes na propia cociña,​ é a tradicional rumana​ de verdade​. Magura é unha pequena aldea enclavada no medio do parque Piatra Crailui, so se pode acceder por pista​. Ao chegar, un se atopa nun pobo da Transilvania rural profunda, con casas preparadas para o agro e a ​sobre todo ​gandeiría. Dormir alí e como parar o tempo, na máis absoluta tranquilidade. Agardar a caida da noite na finca da casa, sen​tad@s nos columpios que teñen fora, é un verdadeiro pracer sosegado.

​O noso anfitrión recomendounos ​a ruta que sube polo carreiro de marcas azuis, que pasa pola gorge Zarnesti, e despois adentrase nun autentico bosque virxe rumano​. Dende lonxe, semella impenetrable, pero non o é tanto. Está​ cheo de abetos na parte alta, e de faias cando se perde altura. O sendeiro avanza, sempre subindo, sinuoso entre troncos das arbores das que non se ven as copas.

Na parte alta do percorrido, aparecen grandes e idílicos prados, poboados por vacas e rebaños de ovellas, ​vixiados por pastores e cans​. E chegamos a Cabana Curmatura, que é un refuxio de montaña situado no alto dos prados, baixo a montaña. Trala parada con café na terraza (​un café absolutamente bucólico) abandonamos a Cabana. S​eguindo as indicacións do home de Casa Hille, ​para baixar ​seguimos o carreiro das marcas amarelas, que leva de retorno​ a fonte de Botorog, onde quedara o coche​, en continua baixada. Outra vez a través do espeso bosque intacto. Ruta completa aquí



Un peque​n​o gran tesouro, Piatra Crailui.

-x-

En este parque está la garganta de Zarnesti. Un espectacular paso arrancado da montaña, esculpido por el río. Atravesarlo es caminar encajonado entre profundas paredes calizas verticales, sintiendose verdaderamente pequeño. En un principio, solo teníamos pensado visitar este desfiladero. Porque al tener tanto bosque, pensamos que podríamos encontrarnos con osos, y nos dio algo de respeto (o de canguelo, para ser sinceros). Pero el señor de la Casa Hille de Magura, donde dormimos la noche anterior, nos dijo que de osos nada, que como mucho atacaban a las ovejas, pero nundca a los humanos. Este hombre nos recomendó subir a la Cabana Curmatura.

En general, la gente en Rumanía acostumbra a ser muy amable, pero este señor fue especialmente encantador. Nunca dejo reseñas de alojamientos en este blog, pero esta pensión nos resultó tremendamente bucólica, y nos trataron muy bien. La casa no es la más cómoda del mundo, pero está en un lugar absolutamente auténtico, y la comida que sirven, y que comes en la propia cocina, es la tradicional Rumana de verdad. Magura es una pequeña aldea enclavada en el medio del parque Piatra Craiului, solo se puede acceder a ella por pista. Al llegar, uno se encuentra en un pueblo de la Transilvania rural profunda, con fincas preparadas para agricultura y sobre todo ganadería. Dormir allí es como parar en el tiempo, en la más absoluta tranquilidad. Esperar la caida de la noche en la finca de Casa Hille, sentad@s en los columpios que tienen fuera, es un verdadero placer sosegado.

Nuestro anfitrión nos recomendó la ruta que sube por el sendero de marcas azules, que pasa por la garganta Zarnesti, y después se adentra en un auténtico bosque virgen rumano. Desde lejos parece impenetrable pero no lo es tanto. Está lleno de abetos en la parte alta y de hayas cuando se pierde altura. El sendero avanza, siempre subiendo, sinuoso entre troncos de arboles, de las que no se ven las copas.
En la parte alta de la ruta, aparecen grandes e idilicos prados,  poblados por vacas y rebaños de ovejas, vigilados por pastores y perros. Y llegamos a la Cabana Curmatura, que es un refugio de montaña situado en el altro de los prados, bajo la montaña. Tras la parada con café en la terraza (un café completamente bucólico), abandonamos la Cabana. Siguiendo la indicación del hombre de Casa Hille, para bajar seguimos el sendero de marcas amarillas, que lleva de retorno a la fuente de Botorog, donde quedó el coche, en contínua bajada. Otra vez a través del espeso bosque intacto rumano. Ruta completa aquí

Un pequeño gran tesoro, Piatra Craiului.

Publicacións populares deste blog

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo ser

Irlanda - Munster

En Munster coinciden os maiores reclamos que ten Irlanda. Limerick, Cork, Cashel, Parque Nacional de Burren, Kerry, Adare... e sobre todo os merecidamente famosos cantís de Moher. -x- En Munster coinciden los mayores reclamos que tiene Irlanda: Limerik, Cork, Cashel, Parque de Burren, Kery, Adare... y sobre todo los merecidamente famosos acantilados de Moher. Cliffs of Moher. Paredes do Oeste Solpor en Moher. Cantís dourados Cashel As ruinas Burren Nin Auga, nin árbores, nin terra As fiestras de Cork University of Cork As canles do Lee A dinámica Cork é a capital de Munster, ou "terra de Mum". A chegada de empresas estadounidenses animadas pola fiscalidade irlandesa está facendo crecer en importancia esta vila. Surcada polos canales do rio Lee, os seus coloridos edificios de tres ou catro alturas son moi caracteristicos. Actualmente é a terceira poboación de Irlanda, despois de Dubl

O Grove

O Grove non é o mellor sitio para darlle a volta en bici. Pero si que ten moreas de sitios que valen  a pena visitar...  e facerlles fotos, que diso vai a entrada.  Pensamos en repetir a idea de fin de semana de volta en bicicleta pola peninsula. Pero a realidade foi que non se deixou moito. Ten vías moi tranquilas e ciclables. tamén carreiros que bordean o litoral. Pero tamén ten moito areal sen posibiliade de rodear. E tamén pequenos cantís nos que hai que levar a bici ao lombo. Agora ben, fermoso é dabondo. Tanto praias como paseos e portos. Tampouco acompañou moito o tempo. Pero eso ten as súas vantaxes: menos xente e mellores luces e estampas para esto das fotos. Ten moita extensión. Realmente só fixemos unha pequena parte, a da costa norte. Así que non me importaría para nada repetir.

Jerash

Normalmente as ruinas non prosperan porque as cidades ou asentamentos necesitan progresar e crecer.  E moitas veces fano sen valorar o pasado e o destruen ou expolian. Pasou con murallas medievais, igrexas, barrios enteiros en todo o mundo. Non foi o caso de Jerash. Aquí a cidade foi asolada por un terremoto que rematou con ela. E no canto de reconstruirla os seus habitantes decidiron abandonala. Por esta vila pasaron mesopotamos, mamelucos, gregos, persas, pero os que deixaron maior impronta foron os romanos. Séculos despois, tralas guerras, volveuse habitar este asentemento, pero na colina do lado, polo que os restos se respectaron (máis ou menos) e hoxe en día é unha das vilas romanas mellor conservadas do mundo. Centos e centos de columnas, pórticos, igrexas, anfiteatros, circos, rúas romanas, beirarúas... Jerash ten de todo. Cando se puxo en valor o asentamento, se reconstrui o que se puido. Pero hai moitos restos que seguen baixo a terra, descubertos a miudo. Unha moi grata sorpr

A Fada e o Dragón

Se hai algo do que podemos presumir en Vigo é dos nosos atlánticos Solpores. A orientación da cidade e as nubes que adoitan acompañarnos fai que moitas tardes pague a pena pararse a mirar o ceo. Un bo sitio para observalos é o Paseo de Alfonso XII. A primeira espectadora é esa fada ao lombo do dragón, que seica pretende sobrevoar as ondas do mar da ría pero que nunca chega a facelo. Hacia o Solpor A fada e o Dragón Ceo Ocaso Baixo as nubes Viaxe eterna cara o Solpor. Solpor (2) Treboada