Saltar ao contido principal

Ulster (I)


Irlanda do Norte. O Ulster. Lugar onde a tranquilidade que transmiten as súas paisaxes contrasta coa súa virulenta historia recente.


-x-
Irlanda del Norte. El Ulster. Lugar donde la tranquilidad que transmiten sus paisajes contrasta con su virulenta historia reciente.

Eire


Belfast

Solidaridade

Verde Irlandés

Pasarelas de Glenariff

Fervenzas

Carreiros Celtas

Cantís dende Carrickarede


Un paseo diferente pola praia

The Dark Edges

Cantís de Dunluce

Castelo de Dunluce

Ruinas

O Ulster ou Irlanda do Norte é terra coñecida pola súa convulsa historia nas derradeiras décadas. Foi a única parte do territorio da illa que quedou en mans británicas trala sinatura da independencia entre Michael Collins e o primeiro ministro do Reino Unido no tratado Anglo-Irlandés. O acordo deixaba na man do parlamento Norirlandés manterse no Reino Unido, e así foi. A partir de ahí, guerra civil irlandesa, IRA, e os anos violentos, “The Troubles” (dos problemas), como lle chaman en Inglaterra. Conflicto enconado, coma todo no que coinciden diferencias sociais e reilixiosas coas banderas. Os católicos Irlandeses soen ser a clase traballadora, e os protestantes ingleses a burguesía. As solución por sometimiento dunha parte nunca son definitivas, polo que foron moitos anos de intolerancias, referéndums fallidos con resultados non recoñecidos, de segregación, e de violencia por ambas partes. As Ruas de Belfast ou Derry foron testemuñas de luitas lexitimas e non tan lexitimas, ata hoxe. O conflicto ainda non rematou, ainda que gañou en pacifismo e convivencia en normalidade. Agardemos que continúe polo camiño do diálogo e non da violencia.



Aparte de ser escenario da historia que narraban os xornais a diario hai duas décadas, o Ulster ten multitude de atractivos. Case todos relacionados coa natureza, co verde e co mar. O parque de Glenariff é un bo exemplo, cos seus bosques e fervenzas. Os cantís dos arredores da Ponte colgante de Carrick-a-rede rope bridge tamén son espectaculares. Non crucei a ponte, o paso pareceume caro e cheo de xente, xa que é un dos “imprescindibles” de Irlanda do Norte, pero o paseo ata a entrada paga moito a pena. As vistas son fermosas.

O parque de Glenarif, a ponte colgante de Carrick-a-rede rope e o castelo de Dunluce son unha boa mostra do ligado que está o Ulster a auga e o verde.

O castelo de Dunluce era a morada do Clan dos McDonnell, que dominaban Irlanda do Norte xunto cos McNeill. As veces aliados, as veces pelexados entre eles. As ruinas da fortaleza elevanse facendo equilibrios entre os prados e as formas dos cantís. O aspecto que ten é unha mistura entre a apariencia tétrica do abandono e a elegancia da súa ubicación.

Resulta casi obrigado parar en Belfast, cos seus murais reivindicativos e a súa virulenta historia recente. Ou polo famoso museo do antigo estaleiro do Titanic. Ou ainda que so sexa por tomarlle unhas pintas. Ainda que iso pódese face en todo o pais sen problema ningún.

Como lugar auténtico e semivirxe que é, Irlanda é un fotoxenico escenario para peliculas épicas. E, como non podía ser menos, Game of Thrones incluido. Serie que usa as Dark Hedges como o camiño do Rei. Ainda que esta estrada en concreto non ten nada de salvaxe. Certo é que parece un camiño dunha pelicula de terror, coas suas arbores entrelazadas amenazando ao caminante, pero realmente está rodeada de idilicos campos e coido que é un aceso a un campo de Golf.

-x-

El Ulster o Irlanda del Norte es una tierra conocida por su convulsa historia en las últimas décadas. La única parte del territorio de la isla que quedó en manos británicas tras la firma de independencia entre Michel Collins y el primer ministro del Reino Unido en el tratado Anglo Irlandés. El acuerdo dejaba en manos del parlamento norirlandés el mantenerse en el Reino Unido, y así fue. A partir de ahí, guerra civil irlandesa, IRA, y los años violentos, “The troubles” (los problemas), como le llaman en Inglaterra. Conflicto enconado, como todo en el que coinciden diferencia sociales y religiosas con banderas. Los católicos irlandeses suelen ser la clase trabajadora, y los protestantes ingleses la burguesía. Las soluciones por sometimiento de una de las partes nunca son las definitivas, por lo que hubo muchos años de intolerancias, referendums fallidos con resultados no reconocidos, segregación, violencia por ambas partes. Las calles de Belfast o de Derry fueron testigos de luchas legítimas y no tan legítimas, hasta hoy. El conflicto aun no terminó, aunque ganó pacifismo y convinvencia en normalidad. Esperemos que continúe por el camino del diálogo y no de la violencia.

Aparte de ser escenario de la historia que narraban los telediarios hace dos décadas, el Ulster tiene multitud de atractivos. Casi todos relacionados con la naturaleza, con el verde y con el mar. El parque de Glenariff es un buen ejemplo, con sus bosques y cascadas. Los acantilados de los alrededeores del puente colgante de Carrick-a-rede rope también son espectaculares. No crucé el puente, el paso me pareció caro y masificado (por algo es uno de los “imprescindibles” de Irlanda del Norte), pero el paseo hasta la entrada vale la pena. Las vistas son preciosas.

El parque de Glenariff, el puente colgante de Carrick-a-Rede Rope y el castillo de Dunluce son una buena muestra de lo ligado que está el Ulster al agua y al verde.

El castillo de Dunluce era morada del clan McDonnell, que dominaba Irlanda del Norte junto con los McNeill. A veces aliados, a veces peleados entre ellos. Las ruinas de esta fortaleza se elevan haciendo equilibrios entre los prados y las formas de los acantilados. El aspecto que tiene es una mezcla entre la apariencia tétrica del abandono y la elegancia de su ubicación.

Resulta casi obligado parar en Belfast, con sus murales reivindicativos y su virulenta historia reciente. O por el famoso museo del antiguo astillero del Titanic. O aunque solo sea para tomarse unas pintas. Aunque eso se puede hacer en todo el pais sin problema ninguno.

Como lugar auténtico y semivirgen que es, toda Irlanda es un fotogénico escenario para películas épicas. No podía ser menos, Game of Thrones, que usa las Dark Edges como el camino del Rey. Auque esta carretera en concreto no tiene nada de salvaje. Es cierto que parece un camino de una película de terror, con sus arboles entrelazadas amenazando al caminante. Pero realmente está entre idilicos campos y creo que es un acceso a un campo de golf.

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Vial Bembrive - Beade: O que imos estragar

O Concello de Vigo ten previsto no novo Plan Xeral a construcción dun vial de 4 carrís entre Baruxáns e PSA: o Vial OP 010. Pasará por Bembrive, Beade, Castrelos e Matamá. Este conxunto de fotos foi tomado nos lugares que se verán afectados ou destruidos por este vial. A desfeita consiste, principalmente, nas casas da veciñanza. Unhas serán derrubadas, e outras quedarán desvirtuadas ao lado dunha via de alta capacidade. Pero por outra banda, están os pequenos bosques, regos, carreiros, paisaxes rurales. Recunchos especiales que Vigo ten tan preto pero que vai estragar ou deteriorar para sempre. Neste link do Wikiloc podedes atopar o trazado do vial e os lugares aquí reflexados. Bembrive (O trazado do vial dividirá en dous a parte da parroquia entre Baruxáns e o Eifonso) Eifonso (pasa por enriba do rego e próximo aos muiños) Beade - Relfas (pasa por enriba, dividirá os campos en 2) Beade - Saa (pasa polas pradeiras cercanas ao entorno do Barxa) Beade - baixo instituto  (Neste tramo...

As Cíes e a Unesco

Ignorando o que se fala delas en terra, nas illas a vida continúa tranquila, natural, impasible ao devenir do tempo. No arquipélago o reloxo detense, porque alí nada ten máis importancia que o feito de estar nas Cíes O noso patrimonio Area mar e ceo Balcón do Príncipe Retiro Noite en Rodas Calma San Martiño Senlleira en Rodas Onde se detén o tempo As illas Cies deberían ser patrimonio da Humanidade. Pero para conservalas, non para explotalas. E en todo caso, nunca deberían ser ferramenta de confrotación entre diferentes administracións con diferentes siglas políticas.  É triste ver como a clase dirixente local non se pon de acordo nin sequera no que nos une: A necesidade de protexer o maior patrimonio natural que temos no sur de Galicia.