Saltar ao contido principal

Ulster (I)


Irlanda do Norte. O Ulster. Lugar onde a tranquilidade que transmiten as súas paisaxes contrasta coa súa virulenta historia recente.


-x-
Irlanda del Norte. El Ulster. Lugar donde la tranquilidad que transmiten sus paisajes contrasta con su virulenta historia reciente.

Eire


Belfast

Solidaridade

Verde Irlandés

Pasarelas de Glenariff

Fervenzas

Carreiros Celtas

Cantís dende Carrickarede


Un paseo diferente pola praia

The Dark Edges

Cantís de Dunluce

Castelo de Dunluce

Ruinas

O Ulster ou Irlanda do Norte é terra coñecida pola súa convulsa historia nas derradeiras décadas. Foi a única parte do territorio da illa que quedou en mans británicas trala sinatura da independencia entre Michael Collins e o primeiro ministro do Reino Unido no tratado Anglo-Irlandés. O acordo deixaba na man do parlamento Norirlandés manterse no Reino Unido, e así foi. A partir de ahí, guerra civil irlandesa, IRA, e os anos violentos, “The Troubles” (dos problemas), como lle chaman en Inglaterra. Conflicto enconado, coma todo no que coinciden diferencias sociais e reilixiosas coas banderas. Os católicos Irlandeses soen ser a clase traballadora, e os protestantes ingleses a burguesía. As solución por sometimiento dunha parte nunca son definitivas, polo que foron moitos anos de intolerancias, referéndums fallidos con resultados non recoñecidos, de segregación, e de violencia por ambas partes. As Ruas de Belfast ou Derry foron testemuñas de luitas lexitimas e non tan lexitimas, ata hoxe. O conflicto ainda non rematou, ainda que gañou en pacifismo e convivencia en normalidade. Agardemos que continúe polo camiño do diálogo e non da violencia.



Aparte de ser escenario da historia que narraban os xornais a diario hai duas décadas, o Ulster ten multitude de atractivos. Case todos relacionados coa natureza, co verde e co mar. O parque de Glenariff é un bo exemplo, cos seus bosques e fervenzas. Os cantís dos arredores da Ponte colgante de Carrick-a-rede rope bridge tamén son espectaculares. Non crucei a ponte, o paso pareceume caro e cheo de xente, xa que é un dos “imprescindibles” de Irlanda do Norte, pero o paseo ata a entrada paga moito a pena. As vistas son fermosas.

O parque de Glenarif, a ponte colgante de Carrick-a-rede rope e o castelo de Dunluce son unha boa mostra do ligado que está o Ulster a auga e o verde.

O castelo de Dunluce era a morada do Clan dos McDonnell, que dominaban Irlanda do Norte xunto cos McNeill. As veces aliados, as veces pelexados entre eles. As ruinas da fortaleza elevanse facendo equilibrios entre os prados e as formas dos cantís. O aspecto que ten é unha mistura entre a apariencia tétrica do abandono e a elegancia da súa ubicación.

Resulta casi obrigado parar en Belfast, cos seus murais reivindicativos e a súa virulenta historia recente. Ou polo famoso museo do antigo estaleiro do Titanic. Ou ainda que so sexa por tomarlle unhas pintas. Ainda que iso pódese face en todo o pais sen problema ningún.

Como lugar auténtico e semivirxe que é, Irlanda é un fotoxenico escenario para peliculas épicas. E, como non podía ser menos, Game of Thrones incluido. Serie que usa as Dark Hedges como o camiño do Rei. Ainda que esta estrada en concreto non ten nada de salvaxe. Certo é que parece un camiño dunha pelicula de terror, coas suas arbores entrelazadas amenazando ao caminante, pero realmente está rodeada de idilicos campos e coido que é un aceso a un campo de Golf.

-x-

El Ulster o Irlanda del Norte es una tierra conocida por su convulsa historia en las últimas décadas. La única parte del territorio de la isla que quedó en manos británicas tras la firma de independencia entre Michel Collins y el primer ministro del Reino Unido en el tratado Anglo Irlandés. El acuerdo dejaba en manos del parlamento norirlandés el mantenerse en el Reino Unido, y así fue. A partir de ahí, guerra civil irlandesa, IRA, y los años violentos, “The troubles” (los problemas), como le llaman en Inglaterra. Conflicto enconado, como todo en el que coinciden diferencia sociales y religiosas con banderas. Los católicos irlandeses suelen ser la clase trabajadora, y los protestantes ingleses la burguesía. Las soluciones por sometimiento de una de las partes nunca son las definitivas, por lo que hubo muchos años de intolerancias, referendums fallidos con resultados no reconocidos, segregación, violencia por ambas partes. Las calles de Belfast o de Derry fueron testigos de luchas legítimas y no tan legítimas, hasta hoy. El conflicto aun no terminó, aunque ganó pacifismo y convinvencia en normalidad. Esperemos que continúe por el camino del diálogo y no de la violencia.

Aparte de ser escenario de la historia que narraban los telediarios hace dos décadas, el Ulster tiene multitud de atractivos. Casi todos relacionados con la naturaleza, con el verde y con el mar. El parque de Glenariff es un buen ejemplo, con sus bosques y cascadas. Los acantilados de los alrededeores del puente colgante de Carrick-a-rede rope también son espectaculares. No crucé el puente, el paso me pareció caro y masificado (por algo es uno de los “imprescindibles” de Irlanda del Norte), pero el paseo hasta la entrada vale la pena. Las vistas son preciosas.

El parque de Glenariff, el puente colgante de Carrick-a-Rede Rope y el castillo de Dunluce son una buena muestra de lo ligado que está el Ulster al agua y al verde.

El castillo de Dunluce era morada del clan McDonnell, que dominaba Irlanda del Norte junto con los McNeill. A veces aliados, a veces peleados entre ellos. Las ruinas de esta fortaleza se elevan haciendo equilibrios entre los prados y las formas de los acantilados. El aspecto que tiene es una mezcla entre la apariencia tétrica del abandono y la elegancia de su ubicación.

Resulta casi obligado parar en Belfast, con sus murales reivindicativos y su virulenta historia reciente. O por el famoso museo del antiguo astillero del Titanic. O aunque solo sea para tomarse unas pintas. Aunque eso se puede hacer en todo el pais sin problema ninguno.

Como lugar auténtico y semivirgen que es, toda Irlanda es un fotogénico escenario para películas épicas. No podía ser menos, Game of Thrones, que usa las Dark Edges como el camino del Rey. Auque esta carretera en concreto no tiene nada de salvaje. Es cierto que parece un camino de una película de terror, con sus arboles entrelazadas amenazando al caminante. Pero realmente está entre idilicos campos y creo que es un acceso a un campo de golf.

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Illa de Mallorca

Entre os ariscos cabos do norte e a apacible costa do sur, Mallorca ten unha gran variedade de paisaxes Augas turquesas, calas pequenas como a des Moro, areais grandes como Es Trenc, Campos, muiños, pobos autóctonos que ainda resisten inexpugnables ao especulador invasor, cantís como os de Formentor, as montañas da Tramuntana, o barrio histórico de Palma...  Caló des Moro Cabra salvaxe mallorquina Far des Cap de ses Salines Cap de Ses Salines Llombards Cala Mondragó Treboada sobre Pollença Embarcadoiro de Cala S'Almunia Almendros Es Trenc Estas fotos son de Marzo, coincidindo ademáis con temporal e tormentas. Augas revoltas e praias cubertas de picas de piñeiro. Non reluce tanto como no vran. pero é moito máis tranquilo. Probablemente semelle máis á Mallorca verdadeira.

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí

Ortigueira e arredores

Antes,  Ortigueira era coñecida polo seu festival. Agora,  coñecese polo seu festival, e por un banco. Porén,  Ortigueira e arredores sempre tiveron moito máis. Loiba Fuciño do Porco Luz do Norte Estaca de Bares Septentrional Herbeira Garita 613 metros sobre o nivel do mar Estrada DP-2205   Fotos tomadas en O Vicedo, Mañón, Ortigueira e Cariño.