Saltar ao contido principal

Irlanda. Leinster


Kilkenny, Glendalough… e Dublín



Catedral de Kilkenny

Castelo de Kilkenny


Wicklow

Vikings

Glendalough



Irish pub
Católicos, Protestantes, Paz

Your choice

As portas



Diferido en directo

Dublin

 
Leinster é a provincia máis oriental de Irlanda, e a máis poblada. No rápido paso para rematar a volta a illa e retornar a Dublin, fixemos parada na acolledora vila de Kilkenny e paseo rápido polo parque das montañas de Wicklow, onde está o val de Glendalough, cos seus lagos, mosteiros, bosques e paisaxes.

Dublin, como case todas as capitales, é a vila máis cosmopolita de Irlanda. O seu interes é unha combinación entre a infinidade de pubs con música en directo que se extenden por toda a vila (principalmente no barrio do Temple), e por outra banda os escenarios que que foron testemuña  da historia da illa. 

En Leinster destaca Kilkenny ,as montañas de Wicklow e o val de Glendalough

Dende que os celtas chegaron a Irlanda, e lle chamaron Dubh Linn (lagoa negra), os ataques vikingos, a chegada dos ingleses, o fallido alzamento de Pascua contra os británicos, e a instauración dun parlamento ao marxe de Londres, os primeiros pasos para a creación da República de Irlanda (pasando por unha gerra contra o invasor e outra civil), e ata a actualidade, todos estes feitos deixaron pegada na vila.

Dublin está chea de curiosidades que retratan as dificiles relacións históricas entre Irlandeses e invasores:, O “muro da vergoña” construido pola reiña Isabel para non ver dende os seus aposentos do Castelo a xente morta e fame dos barrios pobres. Os nomes de ruas mal traducidas adrede cando os ingleses pretenderon eliminar o gaélico. Como exemplo, os traductores locais denominaron á “rua das ovellas” na lingua irlandesa, como “rua dos barcos” en inglés. A Trinity College, universidade construida pola raiña de inglaterra para contentar os Irlandeses… pero onde so podían estudar protestantes. As torre do castelo de Dublin, onde os ingleses encerraron aos fillos do noble local O´Donnell, de 15 e 13 anos, para evitar un matrimonio coa filla do outro clan dominante na illa, os O´Neal. Estiveron confinados catro anos, ata a súa fuga, na que morreu o irman menor. As famosas portas de cores, que según se di  foron pintadas a modo de rebeldía cando a Raiña Victoria ordenou cambialas a cor negro como luto ante a morte do seu marido. 

As difíciles relacións históricas entre inglaterra e Irlanda vense reflexadas nas ruas de Dublín.

Outra teoría sobre as portas é que se pintaron de cores diferentes despois de un incidente provocado por un veciño que chegou a casa bebedo e sorprendeu a súa parexa na cama con outro home. Deulle tanta raiba que os matou aos dous. O desconcerto viulle ao día seguinte, cando espertou e comprobou que non sufri unha infidelidade, simplemente coa borrachera confundiuse de casa e matou aos seus veciños que durmian placidamente. A raiz deste desgraciado erro, pintaron as portas de cores diferentes para non voltar a confundirse (o de beber menos seica non o consideraron)

-x-

Kilkenny, Glendalough… y Dublin.

Leinster es la provincia más oriental de Irlanda, y la más poblada. En el rápido paso para terminar la vuelta a la isla y retornar a Dublín, hicimos parada en la acogedora ciudad de Kilkenny, y dimos un paseo rápido por el parque de las montañas de Wicklow, donde está el valle de Glendalough, con sus lagos, monasterios, bosques y paisajes.

Dublin, como casi todas las capitales, es la ciudad más cosmopolita de Irlanda. Su interés es una  combinación entre la infinidad de pubs con música en directo que se expanden por doquier (principalmente en el barrio del Temple), y por otro lado los escenarios que fueron testigos de la historia de la isla.

Desde que los Celtas llegaron a Irlanda, y le llamaron Dubh Linn (laguna negra), los ataque vikingos, la llegada de los ingleses, el fallido alzamiento de pascua contra los británicos, la instauración de un parlamento al margen de Londres, los primeros pasos para la creacion de la República de Irlanda (pasando por una guerra contra el invasor y otra civil), y hasta la actualidad, todos estos hechos dejaron huella en Dublin.

Dublin está llena de curiosidades que retratan las dificiles relaciónes históricas entre Irlandeses e invasores: El “muro de la vergüenza”, construido por la reina Isabel para no ver desde sus aposentos a la gente de los barrios pobres mureta de hambre. Los nombres de calles mal traducidos adrede, de cuando los ingleses pretendieron eliminar el idioma gaélico. Como ejemplo, los traductores locales denominaron a la “calle de las ovejas” en idioma local como “calle de los barcos” en inglés. La Trinity College, universidad construida por la reina, para contentar a los irlandeses… pero donde sólo podían estudiar protestantes. La torre del castillo de Dublin, donde los ingleses encerraron a los hijos del noble local O´Donnell, de 156 y 13 años, para evitar un matrimonio con la hija de otro clan dominante en la isla, los O´Neal. Estuvieron confinados 4 años, hasta su fuga, en la que murió el hermano menor. Las famosas puertas de colores, que según se dice fueron hechas fueron pintadas así a modo de rebeldía cuando la reinta Victoria ordeno cambiarlas a color negro como luto ante la muerte de su marido.

Otra teoría sobre las puertas es que se pintaron de colores diferentes despues de un incidente provocado por un vecino que llegó a casa borracho y sorprendió a su pareja en la cama con otro hombre. Le dio tanta rabia que mató a los dos en el acto. El desconcierto vino al día siguiente, cuando despertó y se dio cuenta de que no sufrió una infidelidad, simplemente con la borrachera se confundió de casa y mató a sus vecinos que dormian tranquilamente. A raiz de este desgraciado error, pintaron las puertas de colores para no volver a confundirse (lo de beber menos se ve que no lo consideraron)

Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....