Son monstros? Son enaxenados? ou son a punta do iceberg, os individuos que, polo que sexa, se volveron agresivos, dentro de unha sociedade que asigna roles, uns con caracter de dominación, e outros de carácter de sumisión e servizo ao dominante?
Sexa o que sexa, imaxino que as dúas teorías poden ser admisibles, non custa nada convivir en igualdade. Sen presuponer papeles asignados ao xénero. Porque elimina o rol dominante, o rol de posesión. De feito sorprende o que se avanzou nos últimos anos neste sentido.
Por eso sinto pena cando vexo voces involucionistas que claman contra os progresos, e poñen en dúbida os consensos que se acadaron na convivencia.
O primeiro paso para combatir unha violencia é identificala. Non se pode erradicar a violencia racista se non se recoñece o racismo. Do mesmo xeito, non se pode combatir a violencia machista si se nega o machismo, si se dilue entre todo tipo de violencia.
Quizáis cada un de nós teña unha persona maravillosa dentro, pero tamén un monstro. Que emerxa un ou outro depende, obviamente, do traballo interior personal de cada un, pero tamén do contexto colectivo no que nos mergullamos. Por eso esto é labor de tod@s.
25 de Novembro. Non a violencia machista.