Saltar ao contido principal

Azores. Terceira 2

De todo o visto en Terceira, o que máis me chamou a atención foron os seus prados as días ladeiras... E sobre todo os seus bosques. 


De todo lo visto en Terceira, lo que más me llamó la atención fueron sus parados, lus laderas... y sobre todo sus bosques

O Balcón de Terceira. Miradoiro da Serra do Cume


Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5. 18mm 1/500s f/11 ISO160

 

Bembid@ a Serra do Cume


Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/160s f/11 ISO160

 

Prados da caldeira (miradoiro da serra do cume)

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 13mm 1/160s f/11 ISO160





Bosque de Criptomerias. (Passagem das Bestas)

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 15mm 1/100s f/2.8 ISO100

 

Caldeira de Guilherme Moniz (Passagem das Bestas)

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5 31mm 1/400s f/11 ISO100

 



Misterio (passsagem das bestas)

Nikon D7000. Nikkor 85mm f/1.8 85mm 1/1250s f/2.0 ISO100

 

Bosque de Cedros das azores. (Passagem das bestas)

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5 22mm 1/200s f/5.0 ISO100

 

Lagoa de Vale Fundo (Misterios Negros)

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/640s f/6.3 ISO200



Laberinto do bosque (Misterios negros)

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5 32mm 1/60s f/4.5 ISO200



Dentro dun conto (Misterios Negros)

Nikon D7000. Tokina 11-16 f/2.8. 11mm 1/160s f/2.8 ISO200

 

Orballo 1

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5 55mm 1/1000s f/5.6 ISO200

 

Orballo2

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5 55mm 1/1250s f/5.6 ISO200

 

Bosque atlántico (Misterios Negros)

Nikon D7000. Nikkor 18-55 f/3.5 27mm 1/400s f/11 ISO200



Destacan os das enormes cryptomerias, ainda que máis chamativos son os bosques de Cedro das azores. É unha especie local que semella un hibrido entre o arbusto e o arbore, non é moi alta pero forma bosques frondosos. No interior dos mesmos, camiñando polos seus carreiros, da a sensación de estar en laberintos de contos. De estar metido nunha fábula. O mellor exemplo deses bosques podese ver no carreiro dos misterios negros (PRC1TER, ao lado da grota de Natal) e tamén na passagem das bestas (PRC7TER), no centro da illa.

A súa caldeira, chamada Guilherme Moniz, é a maior das azores. Ten uns 15km km de diámetro, pero é tan grande e tan antiga que en moitos tramos non se aprecia como cráter. De feito, ten prados me multiples cores no seu interior, e o gando pace a pracer nel. Dende a Serra do Cume hai un miradoiro dende onde se pode apreciar gran parte de esta caldeira, e de toda a illa. Un auténtico balcón de Terceira.

  Máis publicacións sobre Azores, aquí 

-x-



Destacan los de las enormes Cryptomerias, aunque los más llamativos son los bosques de Cedro de las Azores. Es una especie local que parece un híbrido entre arbusto y arbol. No es muy alta, pero forma bosques frondosos. En el interior de los mismos, caminando por sus senderos, da la sensación de estar en laberintos de cuentos. De estar metido en una fábula. El mejor ejemplo de estos bosques se puede ver en el sendero de los Misterios Negros (PRC1TER, al lado de la gruta de Natal), y también en la Passagem das Bestas (PRC7TER), en el centro de la isla.

Su caldera, llamada de Guilherme Moniz, es la mayor de las Azores. Tiene unos 15 km de diámetro, pero es tan grande y tan antigua que en muchos tramos no se aprecia como cráter. De hecho, tiene prados de múltiples colores en su interior, y el ganado pace a placer en él. Desde la Serra do Cume hay un mirador desde el que se puede apreciar gran parte de toda esta caldera, y de toda la isla. El auténtico Balcón de Terceira.

Máis publicacións sobre Azores, aquí 

Publicacións populares deste blog

VigoHistórico

Durante os anos 2019, 2020 e 2021, estiven colaborando activamente coa asociación Vigo Historico.  Este colectivo tiña o noble  (pero complicado) fin de tentar evitar a construcción dun tunel baixo a porta do Sol, en pleno casco vello de Vigo. Fago nesta entrada unha pequena recopilación de fotos e debuxos que serviron para poner en valor os espazos que se ian estropear. Os debuxos son bastante simples, moit@s nen@s pintan mellor ca min.  Pero lembroos con cariño Tampouco me vou parar a explicar o absurdo do túnel, porque xa está explicado na páxina desta asociación. Ademáis, o tempo se encargou de demostrar que non é necesario para convertir an zona  en peonil. O túnel foi adiante. Non se logrou o obxectivo. Porén, na miña opinión, a  gran victoria de VigoHistórico foi concienciar a cidadanía sobre o patrimonio vigués, e poner en valor o paseo de Alfonso. De xeito que a corporación non lle quedou outra que modificar o trazado do túnel e levalo ata Torreced...

Amanece en Rodas

Unha das cousas que máis me gusta de ir acampar a Cíes é poder pasear pola praia de Rodas ao amencer, mentres o sol levanta detrás de terra firme.   Sempre me merece a pena o madrugón para poder velo. Ainda que haxa veces que despóis do paso volto a durmir. A derradeira vez que o fixen, ademáis, non había ninguen na praia.  E solo un barco fondeado. Tamén é certo que o día anterior houbera temporal.  Imaxino que eso lle quita á xente as ganas de ir a Cíes. Sendo así, queda a sensación de que pagou a pena sufrir a choiva e o vento o día anterior. Ter o premio de un amencer en Rodas en soidade.

Camiño dos Faros. De Muxía a Touriñán

  O camiño dos Faros chega a Muxía. Onde comeza o tramo máis salvaxe desta ruta. Virxe da Barca Ría de Camariñas A ferida do Prestige Cuño Punta Buitra Praia Moreira e Cabo Touriñán Baixada praia Moreira Praia Moreira Touriñán Relax na Costa da Morte Atravesando Touriñán Estrada a ningures O cabo de occidente Faro Touriñán Tras outra etapa “interior” pola ría de Camariñas chegamos a Muxía, Zona cero da catástrofe do Prestige. Alí atopamos a carismática Virxe da barca e a (ex)pedra de abalar. Está collendo pulo como destino de peregrinos, trala popularización do camiño de Santiago ata Fisterra. Dende ahí comeza a etapa máis dura e máis virxe do Camiño dos Faros. Alomenos antes de que construiran un pedazo mamotreto de hotel na praia de Lourido, cos fondos do plan Galicia para a recuperación da crise do Prestige. A formula de sempre para sair adiante: asfaltar a costa e turismo de hotelazo. Os montes Cachelmo e Pedrouzo, Punta Buitra e...

Passaran. Estagnous - Mont Valier

Etapa 5 e derradeira do Passaran  Volta ao inicio e saida da alta montaña. Incia con subida ata o Col de Pecouch, onde vemos por derradeira vez o Etang Rond. e baixamos por un terreno calizo con curiosas marcas nas pedras (imaxino ocasionada polos glaciares) ata chegar o val dos lagos Milouga e Etang d´Arauech. O camiño xa non é de montaña, transita por prados e colinas ata atopar o cruce co GR 10, que nos leva ata o refuxio da Maison du Valier. Etang Arauech. Mont Valier fondo dereita Pedras con formas curiosas Máis entradas do Passaran  Aquí

Refuxio de Estagnous

Pernoctei neste refuxio durante a travesía de montaña Passaran.  É un aloxamento moi acolledor, con xente atendendo moi amable, e está nun lugar privilexiado.  Construiron este refuxio sobre o Etang Rond, e baixo o xigante Mont Vallier.  Un impoñente monte que ten un glaciar na súa cara norte, ainda que moi pequecho e posiblemente en camiño de desaparición no vran. Pero o máis chamativo de Estagnous son as vistas do solpor. De feito creo que a cena é algo antes para que dea tempo de sair a admiralo. Bueno, creo, non sei se é así ou se sain eu antes a velo. Sexa dun xeito ou de outro, deu tempo a que todo o mundo puidera gozar coas vistas.  Creo que é dos solpores máis chulos que vin dende un refuxio.  Comparable ao de Collado Jermoso, ou Niu d´ a. Aliga Ademáis a nevoa que entraba e saia do val facía a o ambiente da estampa ainda máis especial. Asi que farteime a facer fotos. Costoume facer selección :-) Máis entradas do Passaran  Aquí