Saltar ao contido principal

Anillo de Picos III. Hotel Áliva – Casetón de Ándara.

Terceira etapa. Paso polo macizo oriental ou de Ándara. Subida pola canal de Jidiellu, a historia mineira e o peculiar refuxio - casetón.

Tras deixar o hotel Áliva, o camiño continúa pola pista que leva ata Sotres, que transita por enriba de unha morrena. Neste traxecto un sintese completamente pequeño, xa que camiña pola separación dos macizo central (dos Urrieles) e macizo oriental (de Ándara). Pasanse poboaciones abandonadas de pastores ata chegar a Canal de Jidiellu. 

Morrena

O paso ou canal de Jidiellu é un tremendo ascenso de máis de mil metros que remata nunha estreita chimenea. Para máis dificultade, cuns refachos de vento que por momentos fan que sexa mellor quedarse quieto,ata que rematen. A canal finaliza ao pe do pico Valdomingueru. 

Canal de Jidiellu



Ascenso da canal

O camiño dende arriba


Fin da canal

Se no canto de subir Valdomingueru, se ascende do lado contrario, chegase aos prados do Valdomingueru, dende onde hai unhas vistas espectaculares do Macizo Central.

Balcón do Macizo central

Descender dende Jidiellu ata o refuxio deste macizo , o Casetón de Ándara, é un paseo pola historia mineira. O ser humano perforou estas montañas na busca de metal. Ata tal punto que, nun erro de cálculo, baleiraron un lago grande que había neste macizo, maior que os de Covadonga, cunha voladura nunha gruta que estaba a nivel inferior.

O casetón de Ándara foi unha antiga residencia de mineiros. Non se buscou a mellor ubicación, xa que está incrustada nunha parede e todos os invernos cúbrese de neve. É un refuxio precario, pero super acolledor e familiar. Os guardas compensan a falla de recursos da instalación cun trato cercano, diferente a de outros refuxios que reciben moita máis xente. Pernoctar neste refuxio é un aliciente para vir ata o afastado macizo oriental.


Casetón de Andara


 Máis entradas sobre o Anillo de Picos aquí


Publicacións populares deste blog

Selva Irati

  Sempre tiven moitas ganas de visitar este bosque. Así que aproveitando que quedaba de camiño a volta de un viaxe a Pirineos, fixen por facer parada un par de días. Nese par de días, non vimos o sol. Pódese pensar que polo frondoso da foresta, pero realmente foi pola nevoa e choiva que nos acompañaron en todo momento. E iso que era en pleno agosto. Pero a min gustoume moito igual. ou máis, porque as névoas danlle un aire máis mistico e misterioso.  E nas fotos queda moi ben.
Ler máis

O Outro Faro de Vigo

Solpor Xunt@s A cunchas da praia do matadeiro Faro a Contraluz Saudade Solpor tralo faro O instante Sube a marea Os arredores do museo do mar son un lugar moi tranquilo despois do vran. A pouca xente que pasa por alí está paseando o can, mirando o mar, pescando, ou agardando o solpor, que a mediados de outono coincide no medio e medio das Cies. Soamente se escoita o ruido provocado polo vento suave e o mar tranquilo do interior da ria. Bo lugar para cavilar.  Para abstraerse das cousas que pasan e das que non pasan. Ten un aire a saudade.  Ademáis (que para iso estamos), é tamén un moi bo lugar para facer o friki botando moreas de fotos. Capturando dende varios puntos de vista o faro concebido por aquel arquitecto italiano, que nunca chegou a velo rematado: O outro Faro de Vigo.
Ler máis

Altri Non

  Teño ido a varias manifestacións multitudinarias en Compostela. As do Prestige e o Nunca Máis, as da lei depredación, contra a xestión do monte ante os lumes, en contra das diferentes guerras... pero nunca estiven nunha con tanta xente coma esta.  Encheuse e valeirouse varias veces a praza do Obradoiro (outras veces era na Quintana, que me parece máis pequena).  Estas imaxes tampouco reflexan a cantidade de xente, nin son de moito valor xornalistico.  Tampouco o prentendo, quería que quedara de lembranza. Ogallá se impoña o senso común, e as personas que teñen o poder de decidir paren este macro proxecto.  No que os postos de traballo que pode crear non compensa en absoluto os que pode destruir ou poner en perigo.  Ese emprego tampouco compensaría o dano ao noso patrimonio natural e cultural, nin o deterioro dos medios naturais que se verían afectados.  E sería a entrega definitiva dos nosos montes ao modelo forestal que entende o territorio como una...
Ler máis

Passaran. Etapa 2. Eylie - Araign

Segunda etapa da travesía Passaran Lac d'Araign Salida dende as pequenas cabanas mineiras de Eylie, cruza, igual que a primeira etapa, bosques de faias e instalacións mineiras francesas da parte dos Pirineos de Ariège. Subida ao Col d'Araign Continúa en subida constante ata o Col de Araign.  Entre as instalacións mineiras. Maubere ao fondo Eylie Dende este collado podese ver o lago do mesmo nome, e o refuxio onde imos durmir, que tamén se chama igual. Val Ariege Enriba está o Crebere, unha gran mole que non subimos porque xa nos chegou a etapa, supuña bastante desnivel adicional, e facía moita calor.  Vista dende Pic de l'Har Por ter sinceridade, as cervexas na terraza do refuxio chamaron máis que a subida coa calor Lago e Crabere Pic de l'Har O que si subimos foi o Pic de l'Har, máis asequible dende o collado. Ten boas vistas tanto do lago e Crebere como da parte de Ariege, e os montes fronterizos co Val de Aran como o Mauberne Refuxio Araign Máis entradas do Passa...
Ler máis

Passaran. Montgarri - Estagnous

 Etapa 4 do Passaran Etang Long Esta é a etapa que me pareceu máis fermosa de toda a travesía.  Montgarri Si se fai o percorrido saindo de Montgarri é a primeira. Para nós foi a cuarta. Creo que mellor así. Montgarri é un refuxio que está ao lado dunha fermosa capilla. Ten acceso en coche. Está moi ben e cómese xenial.  Col Barlonguera Alí desaconsellaronnos subir o Barlonguera polo incómodo do camiño. Outro pico que non subíamos. Recomendaronnos o Mont Vallier, ao rematar a etapa, que era máis asequible. Baixada a Etang Long e Mont Valier ao fondo esquerda O primeiro tramo do día atravesa o bosque da Gireta, baixo a serra do mesmo nome, e alcanza o collado que se chama tamén Gireta. Dende ahi non se ve o Barlonguera porque o tapan montes que están antes.  Na baixada, pasado o collado que se chama Barlonguere, as vistas do Etang Long son impresionantes. E abaixo, case máis fermoso.  Etang Long Este lago hai que bordealo Ten algún paso que hai que botar as mans....
Ler máis